Турција е на неколку часа пред парламентарни избори. Никој не се осмелува да се посомнева во изборниот резултат, но она што единствено е ставено под знак прашалник е дали Премиерот Ердоган ќе освои апсолутно мнозинство и дали тоа ќе значи почеток на нова ера на авторитативен режим во Турција.
Но никој не коментираше кога Турција имаше други авторитативни режими кои го празнеа буџетот, го угнетуваа народот, ги расипуваа односите со братските земји, правеа хаос во земјата, го поништуваа изборот на народот и ја држеа земјата под постојан страв. Зашто по ѓаволите баш сега? Сега кога Турција доживува економски бум, кога се цени трудот на работникот, кога се почитуваат правата на слабите, кога се гради модерна инфраструктура, кога се уништува корупцијата и криминалот и кога земјата станува важен меѓународен фактор?
Причината се разбира е Исламот. Светот несака да поверува дека про-исламска влада може да направи една таква позитивна трансформација во едно екстрмено комплексно опшество како Турското. Светот несака да поверува дека Исламот го има тој потенцијал да ги промени луѓето, да ги води кон прогрес и стабилност, да им обезбеди мир и сигурност и да ги мотивира за денот кој следува. Светот несака да поверува во фактот дека за еден про-исламски режим се вели дека за 10 години направил за Турција повеќе него ли таканаречените секуларни режими за период од 80 години.
Но од што всушност стравува светот? Америка стравува дека го губи најважниот стратешки партнер на Блискиот Исток. Без поддршката на Турција, Американскиот сон ќе биде уништен. Германија стравува дека Турција станува доволно стабилна економска сила, што нејзините Турски инжинери се повеќе се враќаат дома. Италија стравува од тоа што секоја отворена фабрика во Турција, значи една фабрика помалце во Италија, затоа што иста роба се прави поквалитетно и поефтино. Франција стравува дека нивната држава за 2-3 децении ќе биде “потурчена“ и Турција е посочена ко главен виновник за поттикнувањето на тој процес. Изразел се плаши дека Турција станува независна од Израелската милостина, и повеќе од интерес им е да ги развиваат трговските односи со арапските браќа, што во иднина ќе значи и се поголема политичка инволвираност на Турција во Израелско-Арапскиот конфликт која што може да кулминира со воена интервенција на моќната Турска армија.
Со економија во постојан раст, бруто домашен производ трипати зголемен, приход по глава на жител дуплиран, монетарна и финансиска стабилност , трговска размена десет пати умножена и со странски инвестиции кои се толку големи што е тешко да се најдат прецизни фигури, Реџеп Тајјиб Ердоган го подобри животниот стандард на луѓето доволно за да добие безрезервна поддршка. Но Ердоган за нив е многу повеќе од “хранител“. Тоје гордоста на Турција. Тој е праведниот Султан кој може да ги наследи Мехмет Фатих и Сулејман Величествениот. Тој е Султанот на модерна Турција.
Сепак ова не е само пуста желба на задоволниот народ. Тоа полека но сигурно станува реалност. Ердоган јасно кажал дека после овие избори ќе се гласа за нов устав кој меѓу другото ќе значи и промена од парламентарен во претседателски систем. Неговите противници го предупредуваат народот дека Ердоган сака да префрли доволно моќ кај Претседателот, со цел покасно да се кандидира за таа функција и целата власт да биде концентрирана кајнего како во времето на големите Султани. Иако Ердоган јасно кажал дека не планира да биде Султан, голема е веројатноста дека народот токму тоа ќе го бара однего.
Таа безрезервна поддршка што ја поседува кај народот покрај подобриот животен стандард се должи подеднакво на неговата докажана чесност и непоткупливост, жестината во справувањето со мафијата и криминалците, храброста во донесување големи одлуки, непопустливост пред меѓународните сили во прашања кои не се од интерес на Турција, како и подобрувањето на верскиот живот и единството меѓу муслиманите.
Ако на почетокот Ердоган за сите реформи цело време се вадеше со “европските закони“, сега јасно кажува дека целта му е да завладеат исламските вредности насекаде. Токму тие вредности кои и донесоа така зачудувачки развој на Турција. Ердоган не се плаши веќе да каже чија страна застапува, и дека неговиот најголем ривал Кемал Киличдароглу е Алевија, кој нема да се грижи за мнозинското Сунитско население, и нема да направи ништо подобро од досегашните несунитски лидери.
Иако во сето ова некои странски аналитичари препознаа “авторитативен инстикт“, сепак на страната на Ердоган се аргументите, големите резултати и достигнувања во секое и задоволниот народ . Кога некој човек направи толку многу за толку краток период, и кога на народот му стане јасно дека негова единствена цел во животот е да и служи на татковината, тогаш не би се плашел да го прогласи за свој Султан, а Ердоган заслужи да биде токму тоа.
Превземено: www.plasnica.org
