- Член од
- 31 јули 2006
- Мислења
- 2.537
- Поени од реакции
- 702
Definition of animal:Ретко да не се сложам со тебе ама не сме :wink:. Инстинктивното делување не е одлика само на животните иако пред се би требало да дефинираме што е тоа животно во овој случај :smir:.
A multicellular organism of the kingdom Animalia, differing from plants in certain typical characteristics such as capacity for locomotion, nonphotosynthetic metabolism, pronounced response to stimuli, restricted growth, and fixed bodily structure.
An animal organism other than a human, especially a mammal.
A human considered with respect to his or her physical, as opposed to spiritual, nature.
Noun: A living organism that feeds on organic matter, typically having specialized sense organs and nervous system and able to respond rapidly to stimuli.
:smir:
Е тоа што е - ова е во човечката анималистичка природа. Од тоа бегање нема. Вечната циклична борба за ресурси и поголеми шанси за опстанок Додека не се препознае дека ова не е нужно зло и дека е тука со причина и треба да се избалансира - луѓе ќе продолжат да го потискаат тој инстинкт. А она што се потиска може многу бурно да излезе.Да, луѓето имаат осет за добро и зло. Но тоа е ограничен осет. Се темели, како основ ја има човечката себичност. Секое добро што ќе го направи не го прави за џабе, туку од некоја намера, било социјална, економска, политичка, егоистичка итн. Никој не прави добро за џаабе.
(Џабе = турски збор и мислам дека значи бесплатно, за ништо, за никаква услуга или противуслуга). Најчесто добро се прави од интерес. Секако добро има во семејството, кога се подигат и одгледуват деца, но често пати и ова добро е од времен карактер. За зло го сметаме она што ни прави штета, пред се економска штета а понекогаш и духовна (навреда, омаловажување итн.). Обично на злото одговареме со зло. Чест е примерот кога браќа не сакат да се погледнат, а камоли да се сретнат и разговарат, а причината за тоа зло е една нива од 100 квадрата. За се се сложиле, но за тие 100 квадрата нива и која нема некоја пазарна вредност не, едниот ги добил другиот мисли дека е неправедно и цел живот не прозборуваат ниту збор, а ова полека се претвара и во омраза и потоа се пренесува на поколението. Такви примери има десетици и десетици. Прашањето е дали вреди за тоа, за тие 100 квадрата нива вреди да го замразиш својот роден брат, тој веќе за тебе е мртов, не постои. Дали вреди? Не. Но во пракса го има. Го знаат тоа и тие двојца браќа дека не е во ред, но никој не попушта. Зошто? Ова е измислен пример и ако се поколопува со некоја позната на вам ситуација, е чиста случајност.
Никој нема право да контролира туѓ живот. Немам што повише да кажам за овој пример. Ако поентата ти беше прељуба - тогаш тоа е индивидуално гледиште и кај секого е различно.Зошто да не уживаме во личносто задоволство? Можеби не бев доволно јасен. Човек треба да ужива во задоволството, и во личното задоволство, но истовремено ова задоволство да не нанесува зло на ближниот. Најчести ситуации за кривото уживање во личното задоволство се случуват во браковите. Денешното општество не учи да не трпиме. Зошто да трпам. Да го поднесувам тој идиот. Но за тој идиот пред некое време ставот бил поинаков. Тој бил се, бил бог за тебе. Но еве сега не ти дозволува да излегуваш со пријателите и пријателките сама, бара да бидеш дома итн. А ти сакаш да се оствариш. Тој бил тотален заостанат. Кој вели дека е забрането да излегувам со пријателите? Кој вели дека е забрането да се гледам со „пријател“, кога и двојцата имаме исти „маќи“. И кај мене и кај него е иста ситуација и зошто да не се „дружиме“ и бидеме интимни кога и двојцата тоа го сакаме. Кој вели дека тоа е забрането? Црквата? Па таа и нема што друго да работи и ги плаши луѓето со пекол. Но пази, поколението кое го оставаш, што ќе биде со него? Како ќе се „изгради“, кои морални вредности ќе ги прифати? Земи го она што ти претставува лично задоволство и искористи го, не ме интересира другото. Додека ми е кеиф ќе биде со мене, а потоа чао аморе. Другиот не е човек, нема осет, тој е предмет со кој јас го исполнувам своето лично задоволство.
Исто така и ова е само пример.
Јас никаде не алудирав дека атеист се лути на бог. Јас реков дека знам повеќе атеисти што се почовечки и похумани од доста верници што ги познавам.Да, нависитна изгледа апсурдно, да човек кој вели дека е атеист, не верува во Бог, се лути на Бог. Примери има илјадници. Најчесто се од морален карактер, болест, инвалидитет, смрт итн. а понекогаш и од неуспехот во планираните работи, како банкрот, задолженост која попримува карактер на лихварство со примена на законот на приватна наплата, коцкањето, дрогирањето итн. Во еден момент на освестување дека нема излез, се окривува среќата, се окривува животот, а окривувајќи го животот, зошто сум се родил, дирктно се обвинува Бог, кој е создаетл на животот, дека Тој е причината за ситуацијата во која се наоѓа.