If the evidence of literary sources makes the early Slavs Nordic in stature and pigmentation, that of osteology makes them the same in the metrical and morphological sense. In brief,
all of the earliest Slavic skeletal material, dating mostly
from the eighth to the eleventh centuries,
falls, by groups if not as individuals,
into one or more of the Nordic cate­gories already found to be characteristic of Iron Age Indo-European-speaking peoples.
On the whole, the
ancestral Slavs of Poland were Nordics, within the range of the Indo-European group; these skulls lean to the longer- and larger-headed Corded extreme,
and resemble in many respects, the Hannover scries, and by extension,
the Anglo-Saxons.
Contemporary Polish anthropologists have studied the population of their country by dividing it into types, and plotting the proportions of these types by regions.93 These types include what would in our present terminology be
Nordic, Neo-Danubian, Lappish, Ladogan, Alpine, and Dinaric, as well as
Armenoid, and both tall and short
Mediterraneans.
These Old Wends, rounder headed than the Poles,
fall very close metrically to the Kelts and to the Scythians.
The Slavs who invaded Styria between the
seventh to ninth centuries are
basically the same as those in Germany, and
fall very close to an older Keltic mean.107
The living Czechs are, in a metrical sense,
typically Alpine, and the Alpine race is, by the observation of individuals, seen to be the commonest single type among them.82 They
are little different in bodily build and in head and face dimensions from
Bavarians.
The Czechs are as fair as most southern Germans. While Alpines and Norics are commonest in Bohemia, there
is a strong concentration of Dinarics in Moravia, especially among the miners, who seem to form a special group with both racial and occupational peculiarities.
It seems to be commoner among Slovaks, although the Slovak-speaking population of Moravian Wallachia, in central Czechoslovakia, being composed of the Slavicized descendants of Rumanian Vlach colonists,
is partly Dinaric.83
Before turning to Poland, let us study for a moment the Slavic island of Wends who live in the Spreewald district of Mecklenburg.84 In the period between the eighth to twelfth centuries, at the time of the maximum Slavic expansion westward, and before the Germanic counter-thrust eastward, the Wends occupied much of present-day Mecklenburg. They were a long-headed people, with a mean cranial index of 76.6, mostly Nordic, but rather short-faced and mesorrhine. They resembled the contemporary Slavs in Bohemia, West Prussia, and Pomerania, and in subsequent centuries underwent a parallel brachycephalization.
The modern Wends, inhabiting but a fraction of their former territory, have now a mean cephalic index of 84, and a stature of 167 cm.
They are little different from the surrounding
German-speaking population. Influences which have affected them have affected all in their neighborhood; the Wendish problem
is no different from that of the rest of eastern Germany.
Најважниот дел:
Some of the Slavic crania from Styria, recalling the Polish prototype, are extremely large and powerful.
We have, unfortunately,
no data with which to trace the further progress of the southern Slavs into the Dinaric mountain stronghold,
and thence into Old Serbia and the Kossovo plain. We may, however,
study a third Slavic movement, that which penetrated Russia.108.
The skulls of these invaders belong to a
generalized Nordic form.
On the whole,
the Slavic racial type, as exemplified by skeletal series from Poland, Germany, Bohemia, Austria, and Russia, was reasonably uniform. In view of its geographical location, the Polish group probably represents most nearly the original form, while those who expanded south­ward and westward absorbed local Keltic and other Indo-European-speak­ing populations.
The Slavs, like all the other Indo-European-speaking peoples whom we have been able to trace, were originally Nordic, and there is no suggestion in their early remains, in the regions studied, of the numerically predominant brachycephalic racial increments which today are considered typically Slavic.
На Динарската група и припаѓаат и северните делови од Шкотска и Норвешка.
Односно сите ние од европско тло имаме исти антрополошки карактеристики без примесите кои пристигнале во поново време.
Не постои “Словенска раса“.
Делиме исти карактеристики со останатите народи од Европа.
Предмет на текстот се антрополошките и палеодемографските карактеристики на населението на територијата на Р. Македонија од неолитот до доцниот среден век, како и антрополошките процеси на брахикранизација, динаризација и грацилизација на посткранијалниот скелет. Основа на анализата се 3300 индивидуални скелети, кои потекнуваат од 65 археолошки локалитети, откриени во периодот помеѓу 1950 и 1996 година.
Според хронолошката припадност скелетните наоди се поделени во пет групи: неолитски, скелетни наоди од II и I милениум пред нашата ера, римскиот период и средновековни скелетни наоди. При поделбата повеќе е користена апсолутната хронологија отколку културолошката детерминација. Тоа пред се се однесува на II и I милениум п.н.е. каде се собрани скелетни наоди од различни културно-хронолошки периоди.
Според морфо-метриските карактеристики скелетните наоди од овој период припаѓаат главно на медитеранскиот и динарскиот антрополошки тип
Според морфо-метриските карактеристики скелетните наоди од овој период припаѓаат главно на медитеранскиот и динарскиот антрополошки тип.
Во вкупната популација 71% краниуми се брахикрани, следи мезокранијата, а најретка е долихокранијата.
Според морфо-метриските карактеристики, пред се поради брахикранијата и помалку или повеќе присутната планокципиталија, најголем дел од краниумите од овој период е со динарска антропотиполошка припадност. Ретките мезокрани краниуми му припаѓаат на медитеранскиот антрополошки тип.
Во најголем дел од I милениум п.н.е. Македонија, конкретно Повардарието било населено со доминантно брахикрано, динарско население.
Првите поголеми промени во антрополошката структура на населението на теритиријата на Македонија, од крајот на II милениум п.н.е. од кога може да се следи континуирано, се забележани во римскиот период.
Интересно е што за најголем дел од овие промени не може да се докаже дека се статистички значајни.
Од долихокраните типови најчест е медитеранскиот антрополошки тип со грацилна и робусна ватијанта. Робустен лептодолихоморфен (т.н. словенски) тип е присутен на најголемиот број некрополи. Нордискиот антрополошки тип е констатиран на малку локалитети во Македонија. Одредени кромањоноидни карактеристики се појавуваат на некои наоѓалишта во форма на ниски, правоаголни, камеконхи орбити, но не се следени со широки и ниски лица карактеристични за овој тип.
.
Од брахикраните антрополошки типови најчест е динарскиот антрополошки тип кој во некои серии е и доминантен. Во помал број на серии се утврдени и балтидите.
Денешното население на Македонија е едно од најбрахикефалните на Балканот (просечно брахи-хипербрахикефално). Кога повторно започнало скратувањето на краниумите на оваа територијата на сегашниот степен на истраженост не може да се одговори. Треба да се почекаат побројни средновековни наоди, особено од доцниот среден век.
Односно, единствениот ЛОГИЧЕН заклучок е дека динарската група на народи мигрирала на север.
Процесот на динаризација
Со појавата на првите брахикрани краниуми во втората половина на II милениум п.н.е. се јавува за првпат и динарскиот антрополошки тип на територијата на Македонија. На двете некрополи од ова време постојат типични претставници на овој тип и во поединечните наоди (Водоврати) и како вкупна мала серија од исклучиво динарски краниуми од двата пола (Уланци).
Од првото појавување, динарскиот тип е широко распространет на некрополите во Македонија низ сите периоди до доцниот среден век.
На сегашниот степен на истраженост возможно е да се забележат одредени разлики на овој тип низ времето. Во I милениум п.н.е покрај нагласено широки и кратки краниуми кои се најчести на некрополите од овој период се јавува и мал број на високи, тесни и изразито планокципитални черепи. Поприсутни се кај мажите, особено во скопскиот регион. Во римско време се јавува кај мажите и во една нагласено робусна варијанта со масивна мандибула, екстремно робусна телесна градба и голема телесна висина. Во медитеранско-динарска варијанта е почест кај жените кај кои неврокраниумите се пониски, а планокципиталијата не е изразита. Присутен е на најголемиот дел на средновековните некрополи, а на некои и како доминантен антрополошки тип
.
Една од најраните појави на динарскиот антрополошки тип е во неолитскиот период на Кипар (Хirotiris N.,1979). На балканскиот простор негова најрана појава е забележана во Бугарија во енеолитските скелетни наоди од Русе (Воev Р., 1972).
Првата појава на динарскиот антрополошки тип во втората половина на II милениум п.н.е. во Македонија се поклопува со неговата појава на територијата на (СФР) Југославија каде е констатиран во наодите од пештерата Бездањача (Р. Хрватска) во средно и доцно бронзено време (Mikić Ž, 1981).
Од овие први појави, динарскиот антрополошки тип е широко присутен во скелетните наоди на балканскиот простор низ сите периоди до рецентното население. Територијата на Македонија не е исклучок.
На сегашниот степен на антрополошка истраженост, на територијата на Македонија нема траги на големи етнички поместувања во овој период освен извесни индиции за нестабилно време.
Околу половината на последниот милениум од старата ера е забележана силна хеленизација на материјалната култура на територијата на Македонија т.е. усвојување на нова култура карактеристична за хеленскиот југ.
Дали била следена со појаки промени на населението?
Од вкупно 21 краниум од I милениум п.н.е. само два се од времето после 5 век п.н.е., конкретно од 4 - 3 век п.н.е. Двата краниуми не покажуваат никакви разлики со групата на постарите наоди (7-6 в.п.н.е.).
Посреден одговор на ова прашање нудат скелетните наоди од наредниот, римски период.
На истиот повардарски простор населението на Стоби до длабоко во историско време ги има истите антрополошки карактеристики присутни кај праисториските скелетни наоди.
Опстојување на исти антрополошки карактеристики до толку доцно време упатува на заклучок дека феноменот на хеленизација не бил заснован на појаки населувања на нови етнички (хеленски) елементи, но останал во доменот на усвојувањето на нова култура.
На сегашниот степен на истраженост може да се укаже на долг континуитет на егзистенција на палеобалканското пајонско население на овој простор, од крајот на II милениум п.н.е., во некои региони до длабоко во историските периоди. Засега можат да се утврдат одредени етнички промени во римскиот период и добро документирани промени на антрополошката структура во среден век условени со населувањето на Словените.
Антрополошки карактеристики на населението на Македонија од неолит до среден век
Фаница Вељановска
http://mk.wikibooks.org/wiki/Антроп...лението_на_Македонија_од_неолит_до_среден_век
