Моменти на исчекување

[Гладиус]

Многу од работите кои ги правиме, понекогаш бараат подолго време за да се остварат.
Периодот пред нивното извршување е исполнет со мала нервоза, напнатост, големи или мали очекувања, задоволство, среќа, тага и уште многу многу други емоции...
Ги сакате ли вие овие моменти на исчекување?
Дали сте личност која задоволството го гледа во неизвесноста и чекањето, или сте личност која сака да го знае резултатот однапред?
Според вас, што е подобро?

Лично јас ги обожавам овие моменти на исчекување. Во тие моменти си давам слобода во размислувањето за тоа каков би бил резултатот. На еден начин се спремам и за најдоброто и за најлошото. Го сакам чувството на мала вознемиреност додека чекам и секогаш сум позитивно расположен. Во овие моменти откривам нешто повеќе за себе. Дознавам како би реагирал во ситуации во кои исчекувањето би можело живот да значи.

Вие?

 

[AdRi*]

Мразам кога сум во исчекување.Трперливоста ми е слаба страна,и секогаш сакам да знам на што сум,макар и тоа да е најлошата можност.
Кога сум во исчекување,често знам да бидам напорна,дури и ако зависи од некоја личност знам и да замарам со цел да ми каже како стојат работите.
Тешко ми е кога сум во неизвесност,секогаш си помислувам на најлошо.

 

[Blackout]

Да,сакм исчекување,во одредена мера.Во почеток ми создава чуство на возбуда,ме окупира и размислувам цело време за тоа каков би бил резултатот,но по некое време почнува да ме нервира исчекувањто.Премногу голема напнатост,притисок,нетрпение,нервоза...
Значи малку исчекување секогаш е добредојдено:smir:

 

[~DaRko]

исто и јас мразам кога чекам нешто. посебно нешто на школо кога ни делат тестови што сум направил ова она и не само за на школо општо. кога чекам некои другари па кога задоцнуваат многу ме нервираат такви моменти или за резултати нешто. во моментите на исчекување со еден збор кажано можам да збеснам

 

[џимеј]

Кај мене тие моменти на исчекување се нарекуваат живот. Ги обожавам. Какви филмој можам да си створам во такви моменти, да ти е мерак и спротивно.
Трпелив сум, многу, трпеливоста моја нема граници. Кај и да е ќе пукнам, ама и вака ми е убо.
Сум се нервирал и све то, ама кога пак? Интересно ми е.

 

[Buterfly]

Исчекувањето ме убива, незнам многу сум нетрпелива и тоа ми е една од маните, ама сега што да правам. Незнам да чекам за нешто кога знам дека треба да се деси или па полошата опција да незнаеш што ќе се деси :S, и за тоа време додека сум во исчекување 300 мисли ќе ми поминат над глава уф. Обично не се откажувам и чекам ама додека чекам незнам што ти не ќе направам само за да го убрзам процесот на чекање хехе. Од никоја страна не ми е задоволство, само ми ствара нервоза и искушение да прекинам.

 

[Sally]

Не размислувам во такви моменти. Едноставно, мразам долготрајна неизвесност и исчекувања и сум премногу нетрпелива. Сакам одма да дознаам што би се случило понатаму, не сакам да се измачувам со разновидни размислувања и емоции што би било.

 

[faraon]

Таквите моменти ми се најубави...Чекаш,чекаш,чекаш и на крај дочекуваш

 

[leandra]

Мразам и 5 секунди да чекам.Немам ни т од трпеливост,сакам да знам веднаш,не утре или за една недела.Јас и не ги разбирам луѓето што те ставаат во исчекување за било што,ти рекле понеделник а стигнало петок,а од нив ни траг ни гласАбе кога ќе ми кажат во петок и во петок да биде,не да чекам и да се нервирам.Мислам дека нервно попуштив од тоа чекање.Имаше една тетка на студенски која органски не ја поднесував,викаше трпение,имај трпение кога тогаш ќе ти го вратам индексот.

 

[Шмекерот]

Нема боље момент откако при шмек ситуација со некоја цура го исчекуваш моментот на пољубац. Тој момент на исчекување е феноменален.

 

[rossonerka]

Колку само не сакам исчекување.
Сакам резултат, сакам да знам сеедно каков е исходот. И да е негативен ако, само да не исчекувам. Ме уништува тоа.
Колку повеќе чекам, толку повеќе станувам песимист. Речиси секогаш ми е така. Колку повеќе чекам и размислувам, толку повеќе анализирам и си ги наоѓам можните грешки и се повеќе и повеќе очекувам негативен резултат. И го мразам тоа

 

[***РЕНАТА***]

Зависи од исчекувањето.Се сметам за трпелива личност и не ми е проблем чекањето,под услов да ми е познат исходот,да знам што чекам.

Она што ме убива во исчекувањето е неизвесноста.Не можам да поднесам неизвесност,ми созадава притисок,се` повеќе и повеќе мислам,станувам напорна и неподнослива и за себе и за околината.

 

[курајбер]

не ги сакам ич, се случувало и серка да ме удри од нервоза. :icon_neut

 

[CafeDelMar]

Jaс чат пат се прашувам дали е нешто во ред со мене, посебно па вака кога читам.
Имам трпеливост и за нареден живот, посебно за работите кои знам дека вредат и дека треба да траат подолго. Не бев одсекогаш ваква ама убави лекции си добив па свртев политика

 

[the Carpenter]

Животот ме направи да сум најтрпеливиот човек на планетава. За една работа (не е битно што) чекав цели две години. И тоа чекав со она екстремно исчекување „ај утре ќе биде“. Значи со она „утрешното“. Проценете дали е лесно секој ден да чекаш, и се така две цели години. Ама како што велат кој чекал - дочекал. Па и со мене беше случајот. И на крај се добро си испадна. Јас здобив на искуство, а го добив и она што го чекав и барав.
Инаку, да прајме реално муабет - чекањето убива. Бавно, бавно, бавно. Ама кога ќе дочекаш - се исплати тродупло.

Се се исплаќа! Се'!