Ја не сум се укакал, тоа е наменето за типчињата ко Милојко кои мелат празна слама, ама и тебе гледам те боли тој факт што го пишав.
Хрватите го понесоа товарот и помасовно учествуваа во војната, Македонците со само 10 илјади помалце од “најборбениот,најнепобедливиот, најпоносниот“ народ Србите (сега следуваат 3 прста у вис), а пак на крајот сите заслуги си ги препишуваат?
Уште па Србите не ослободувале за време на 2 С.В. се прашувам од кого... од самите нив ли?
Нема што ти да му објаснуваш на Милојко, Милојко си знае од каде е кој е и за што се залага, јас тебе те жалам пусто човече кој бараш информации колку македонци учествувале во НОВ, тие се бореле за тоa што ти денес го плукаш така да немаш никакво право да ги користиш во твои цели. Него ај малце да видите кој е кој.
Битка која нема да ја најдете во
ниедна историска читанка
Јас ќе ви пренесам еден цитат на германски парох со цел полесно да разберете што значи "светосавски дух" , и колку е кратко човечкото паметење.
Проповедта која ја одржа германскиот протестантски свештеник Фридрих Грисендорг 1945 година во своето село Евербург крај Оснабрик, каде во тоа време се наоѓале над илјада српски заробеници.
".... Нашата држава ја изгуби војната. Победија Англичаните, Американците и Русите. Можеби имаа подобри средства, поголема војска или подобри војсководци. Но тоа уствари е материјална победа. Таа победа ја однесоа они. Меѓутоа, има овде меѓу нас еден народ кој од сите победници издвојува една многу поубава, друга победа. Победа со душа, победа со срце, победа со мир и христијанска љубов. Тој народ се Србите.
Ние порано само површно ги познававме. Но исто така добро знаеме што ние сме направиле во нивната држава. Убивавме на стотини Срби, кои си ја бранеа земјата, за еден наш убијен војник, кој инаку представуваше окупатор - насилник. И не само тоа, туку и со одобровуање ги посматравме како таму на Србите пукаат од сите страни: и Италијани, и Маџари, и Бугари и Албанци и ..... Знаевме дека овде меѓу нас се наоѓаат 5 000 Српски офицери, кои некогаш представувале елита во својата земја, а сега личат на живи костури, малаксани и изнемоштени од глад. Знаевме дека кај Србите важи верувањето "кој не се освети - тој да не се просвети" и ние навистина се плашевме од тие Српски маченици. Се плашевме дека они после капитулацијата на нашата земја ќе ни го сторат она истото кое им го сторивме ние. Ја замислував таа драма и фантазирав како нашите деца пловат низ канализација или како ги печат во градската пекара, исто што нашата армија им правеше нив. Замислувавме убивање на нашите луѓе, силување на нашите жени, рушење и разорување. Меѓутоа, како навистина беше?
Кога паднаа логорските жици и кога 5000 живи српски костури се најдоа слободни по нашата земја, тие ги милуваа нашите деца им подаруваа бонбони и мирно разговараа со нас. Значи Србите ги милуваа децата на оние кои нивната татковина ја завија во црно. Дури сега разбирам заштно нашиот голем поет Гете учеше српски јазик. Дури сега разбирам зашто последниот збор на Бизмарка, на смртната постела, беше СРБИЈА!!
Таа победа е поголема и повозвишена од секоја материјална победа. Таква победа ми се чини можат да извојуваат само Србите, растени и воспитани во нивниот Свветосавски дух и јуначки српски песни кои нашиот Гете толку многу ги сакаше.
Оваа победа со векови ќе живее во душите на Германците, а оваа моја последна свештеничка проповед им ја посветувам на Србите и нивната победа која ја извојуваа.
Солунски фронт - пробој
Борбите започнаа на 14 септември 1918 год со артилеријски оган од сите сојузнички топови, во зората на 15 септември Српската војска тргнува во јуриш и тоа на потегот Сокол-Ветерник-Добро поле. Битката се водеше прса у прса, бајонет на бајонет застрашувачка борба за која сведочи Огиста Алберт, француски офицер за врска:
""""Тоа што го видов на Ветерник ќе го паметам до крајот на животот. Се измешаа француски и српски војници. Расштркани на секаде се качуваат по камењата, со искината униформа, раскрварени, освојуваат метар по метар. Наеднаш се зачу мртва тишина, се слушаат само јауци. Се води борба гради во гради, оружјето веќе не помога. Судбината на овој дел од фронтот ја решаваат ножот и срцето јуначко. Мојот митралез е замолчан, неможам да пукам, ќе погодам и српски војници кој се измешани со бугарските и се борат, се борат! Покрај моите нозе се најдоа двајца. Беа фатени во клинч, го фрлиле оружјето и се борат. Гледам ужас, час Бугарот е одозгора сака да го удави Србинот, час Србинот е одозгора и се обидува да го удави Бугарот. И двајцата силни, чкрипотат со забите, не се предаваат. Збунет сум, сакам да го завршам овој дуел, но немам сила. Сега одеднаш Србинот му ја удира главата на Бугарот од земја и вели " Ова е моја земја, запамти, Ова е моја земја". За Бугарот заврши битката, а Српскиот војник ја истресе прашината од својата униформа и ми свика- "хајде Француз напред".....
.....цитати.......
Франше д’Епере, француски маршал: „То су сељаци скоро сви, то су Срби, тврди на муци, трезвени, скромни, то су људи слободни, несаломиви, горди на себе и господари својих њива. Али, дошао је рат. И ето како су се за слободу земље ти сељаци без напора претворили у војнике, најхрабрије, најистрајније, најбоље од свих. То су те сјајне трупе, због којих сам горд што сам их ја водио, раме уз раме са војницима Француске, у победоносну слободу њихове отаџбине...”
Роберт Лесинг, министар спољних послова САД: „Кад се буде писала историја овог рата њен најславнији одељак носиће назив Србија. Српска војска је учинила чуда од јунаштва, а српски народ претрпео је нечувене муке и такво пожртвовање и храброст не могу проћи незапажено – они се морају наградити.”
Винстон Черчил, министар британске морнарице: „Што се тиче Србије она се заиста борила очајнички и славно, са страшним последицама по себе...”
Пол де Шанел, председник француског парламента: „После Турске – Бугарска, после Бугарске – Аустрија, Срби су у Београду. Ми се поносимо што смо били на страни ових хероја за време њиховог трогодишњег изгнанства и ратовања.”
Алфред Краус, аустријски генерал: „Овом приликом треба напоменути да смо упознали Србе као ваљане непријатеље. Ја сам их увек сматрао као војнички најјаче од свих наших непријатеља. Задовољни са малим, лукави, особито покретљиви, добро наоружани, вешти у коришћењу земљишта, врло добро вођени, они су нашим трупама задавали много више тешкоћа од свих осталих.”
Виљем Други, немачки цар, у телеграму бугарској Врховној команди: „Шездесет две хиљаде српских војника одлучило је о исходу рата. Срамота!”
ПОМОЗ БОГ ЈУНАЦИ .......... И НЕК ВАМ ЈЕ ВЕЧНА СЛАВА ..
ЗА КРАЉА И ОТАЏБИНУ ....... СЛОБОДА ИЛИ СМРТ.
