Похрабар начин на живеење

[Дивајн]

Што е похрабро според вас... соочување со сите наметнати одговорности во животот или да се живее истиот така како што ние сакаме?
Зошто првото или зошто второто?
Според вашиот одговор, спаѓате во храбрите или слабичите?
Мислам дека нема потреба од дополнителни потпрашања, но ако има, ќе ве потпрашам накнадно.

 

[Raziel]

За да се стигне до одговор,прво треба да се дефинира храброста како поим,па потоа нашата интеракција сo околината и какви одлуки носиме во животот.
Едно е многу битно и според мене противтежа на сите оние кои како репер го гледаат William Wallace.
А тоа е успехот.Храброста не е фактор за успех.Амбициозноста е.Храбрите луѓе најчесто влегуваат во битка против секоја здраворазумска пресметка за успех,и неретко се случува да ја загубат таа битка.Тоа е тип на луѓе со пренагласен сенс за авантура и пренагласена потреба од адреналин.Многу често таквите луѓе знаат да направат глупава работа која ќе им го сјебе животот(како на пример да почнат невладина организација која ќе плука по диктатурата во државата,при што ќе папаат ќотек и ќе завршат во затвор).
А ако е човек интровертен исполнувач на одговорностите кои животот му ги наметнал,тогаш повеќе од јасно е дека ќе испушти многу од искуствата кои ќе му ги понуди тој краток век,јасно е дека околината ќе го почитува како работник,но не и како личност(најчест пример се бубалиците по школите,имаат петки ама немаат секс ).

Според мене,без разлика дали се има вишок или недостаток на адреналин,се што треба да се прави е да се исполнат амбициите и да се искористат предностите кои секој карактер ги има.
Мене само ми е смешно како е поставено прашањево: "Според вашиот одговор, спаѓате во храбрите или слабичите?"

Незнам кој би рекол дека е слабич,најозбилно.Ја би го преформулирал:"Спаѓате во групата велелепни колосуси позлатени со храброст и Аполонска убавина или во групата кукавички пички со живот ала Мадам Тисо"

 

[Пеам на свадби]

Што е похрабро според вас... соочување со сите наметнати одговорности во животот или да се живее истиот така како што ние сакаме?
Зошто првото или зошто второто?
Според вашиот одговор, спаѓате во храбрите или слабичите?
Мислам дека нема потреба од дополнителни потпрашања, но ако има, ќе ве потпрашам накнадно.

Двете работи се храбри. Но, ако се прашувам за мој индивидуален став, мислам дека целиот наш живот е нераскинлива кохезија на овие две дејствувања-правиш нешто затоа што го сакаш и правиш нешто затоа што мораш. Во моментот кога си приморан да дејствуваш на начин на кој не сакаш и не си спремен, самиот тој потег ти изгледа премногу храбар и тежок. Обратно пропорционално пак, општеството те смета за конформист и човек кој нема став. Лично сега, се наоѓам во една слична ситуација. Не може да се направи остро разграничување, затоа што постои разлика во перцепциите и набљудувачите. Не можам да одлучам. Можеби приоритетите го одлучуваат тоа дали ќе си ,,храбар" или не. Ако не ти е грижа што велат другите и ако можеш да се носиш со тоа да си единствен или на нашки ,,црна овца" тогаш ексцентричноста треба да ја сфатиш за сопствена храброст и да се гордееш.

 

[Magde.]

Треба да си издржлив за да ги следиш нормите и должностите што ти ги наметнува општеството,за да живееш онака како што ти диктираат и да го игнорираш чувството на марионетка..
Храброст пак,е да го живееш животот како што сакаш,како што ти диктира моментот,како што се чувствуваш и сл.
Не секој има храброст да се одвои од толпата,да застане како црна овца и да не се грижи што ќе каже светот..
Не секој е доволно храбар да ги прави спонтаните работи што срцето му ги диктира..
За мене е храброст да си свој,да се живее по свои норми,да си спонтан,да живееш за моментот,да си црна овца...

Се трудам да бидам во оние храбрите,некогаш сум застаната против целиот свет,но доволно ми е да знам дека тоа е она што го сакам,дека не одам по паметот на сите и тоа е она што може да ме исполни..

 

[Вештица]

Старите рекле ,,Лесно е да се фрлиш во реката, тешко е да живееш."
Епа јас ова ќе го преформулирам малку и ќе кажам: лесно е да си хулиган, да живееш ко демек од денес за утре (а всушност така и не ни живееш), па зависници од адреналин и друг вид на глупости. Вработи се без мито и корупција, почни од нула и стигни далеку, е тоа е храброст, а не денес нешто Робинзон Крусо- преживеани, или Гуливер во светот на бедните џуџиња се прават.

 

[bucio]

Да се живее како што ние што сакаме е добро нешто, и нема тука никаква храброст според мене, туку начин на живот е тоа.
Наметнатата одговорност е нешто наметнато, човек чувствува дека мора за нешто да биде одговорен иако не сака. Поради тоа го имаме аматерството и непрофесионалноста, се работи нешто колку да се работи и заработи минимално за да се преживее. Нема ни тука никаква храброст.

 

[DonJas]

Што е похрабро според вас... соочување со сите наметнати одговорности во животот или да се живее истиот така како што ние сакаме?
Зошто првото или зошто второто?
Според вашиот одговор, спаѓате во храбрите или слабичите?
Мислам дека нема потреба од дополнителни потпрашања, но ако има, ќе ве потпрашам накнадно.

најхрабро е да го живееш у двете ситуации истовремено...помеѓу тие обврски да најдеш време за тоа што го сакаш..

језда немоеш тоа да го наречеш храброст.. ама некој начин на снаодливост и воља

 

[Сатори]

Што е похрабро според вас... соочување со сите наметнати одговорности во животот или да се живее истиот така како што ние сакаме?
Зошто првото или зошто второто?
Според вашиот одговор, спаѓате во храбрите или слабичите?
Мислам дека нема потреба од дополнителни потпрашања, но ако има, ќе ве потпрашам накнадно.

Bad is good for me
I'm bored, so clean, and so ignored
I've only been predictable, respectable
Birds fly out of here, so why oh why oh why the hell can't I?
I only want variety, of society.

Со стиховите мислам дека се сместив во категорија, иако, јас сепак би рекла дека многу повеќе до должност, а не до храброст.
Не можам да го живеам животот со одговорности кои што другите луѓе ми ги наметнале, тогаш, не живеам.
Само егзистирам како некој вид на билка која што има доволно свест за да има телесни и полу-интелектуални функции, а тоа според мене е понижувачки, деградирачки.

И не сум храбра, амбициозна сум.
Би скокала од највисоката зграда на светот заврзана на јаже, би се возела на покрив од воз и би ставила тетоважа на целиот грб, но, би го правела за лично задоволство, не затоа што е од мене очекувано.Дали е тоа храброст?
Не би рекла.

 

[~windy~]

Да одржиш рамнотежа помеѓу двете работи! Да ги прилагодиш твоите потреби на нормите и правилата околу тебе!
Fucked up!
Кои се наметнати одговорности? И кој ни ги наметнува?
Јас многу често се збунувам и не знам што сакам, па експериментирам! Појма неам дали е тоа правилно и очекувано од мене, ама и стварно не ми е гајле!
Ваљда од мене очекуваат да се приберам, да диломирам и да си најдам момче при мене, притоа да не го домкнам домазет за да не ми се смејат комшиите!
Јас во моментов сакам да опнам ранец на грб и да одам у Африка! Тоа сакам жими тетоважата. Уживам во самостојноста и дружењето со себе си иако ми се испаѓа од кожава од време на време!
Храброст ли е тоа?
Очекувано ли е?
Исполнувам ли одговорности?
Појма неам! Ама амбиции свои, хел јеа!
Може ќе се заебам! Mоже ќе ме фати некоја болест од племето во Африка, не знам! Може ќе се сруши авионот кога ќе си идам и никогаш нема да ги видам оние кои очекувале да се вратам и да ги исполнам одговорностите кои животот ги носи! Ама чекај малку...чиј живот? Мојот афкорс!
Then why bother?
That's the way I like it!

 

[Гладиус]

Што е похрабро според вас... соочување со сите наметнати одговорности во животот или да се живее истиот така како што ние сакаме?

Па зарем ако избереме живот каков што сакаме нема да имаме одговорности? Секој пат со себе си носи свои одговорности и побарувања, кои ако сме сигурни во себе ќе ги надминеме.
Со самото тоа што живееме, стануваме доста храбри. Да се помине низ животот, а притоа да се оствари се’ она кое сме го зацртале не е воопшто лесно. Треба да бидеме спремни на секакви негодности. И со самото прифаќање на животот се здобиваме со една храброст, која понатаму само се надоградува.

Според вашиот одговор, спаѓате во храбрите или слабичите?

Себеси се сметам за храбар, како и сите оние кои на било кој начин успеваат да постигнат нешто во животот.
Градењето на личноста на човекот е доста комплициран процес. За да јас станам она што сум денес, знам дека ризикував премногу, со големи шанси потполно се’ да загубам, но знам дека бев доволно храбар да продолжам и да станам она кое што сум.

 

[~~БоЖиЦа~~]

За да се стигне до одговор,прво треба да се дефинира храброста како поим,па потоа нашата интеракција сo околината и какви одлуки носиме во животот.
Едно е многу битно и според мене противтежа на сите оние кои како репер го гледаат William Wallace.
А тоа е успехот.Храброста не е фактор за успех.Амбициозноста е.Храбрите луѓе најчесто влегуваат во битка против секоја здраворазумска пресметка за успех,и неретко се случува да ја загубат таа битка.Тоа е тип на луѓе со пренагласен сенс за авантура и пренагласена потреба од адреналин.Многу често таквите луѓе знаат да направат глупава работа која ќе им го сјебе животот(како на пример да почнат невладина организација која ќе плука по диктатурата во државата,при што ќе папаат ќотек и ќе завршат во затвор).
А ако е човек интровертен исполнувач на одговорностите кои животот му ги наметнал,тогаш повеќе од јасно е дека ќе испушти многу од искуствата кои ќе му ги понуди тој краток век,јасно е дека околината ќе го почитува како работник,но не и како личност(најчест пример се бубалиците по школите,имаат петки ама немаат секс ).

Според мене,без разлика дали се има вишок или недостаток на адреналин,се што треба да се прави е да се исполнат амбициите и да се искористат предностите кои секој карактер ги има.
Мене само ми е смешно како е поставено прашањево: "Според вашиот одговор, спаѓате во храбрите или слабичите?"

Навистина мислиш така???Колку амбициозни луѓе останаа само на тие "планови" за иднина и на нивните "амбиции",без притоа да исполнат некоја цел..Ако си храбар не значи дека секогаш без размислување се спушташ во некоја ситуација,туку напротив знаеш дека нешто и ќе извлечеш од неа...Амбициозност без храброст ти е еднакво на ништо,особено кога се работи за нешто и за кои нормите каде што живееме не ни го допуштаат тоа.....Хомосексуалците ќе ги земам за пример,можеби тие имаат амбиција да се изборат за да им биде дозволен брак,но само колку ид нив имаат храброст да се покажат и да се изборат за тоа????Многу малку ,а кога тие ќе се
покажат ќе имаат и некои нивни "следбеници"...Како што кажав за да си амбициозен,треба да имаш и ј**ца да го направиш тоа,а иначе ти е џабе,"ветар во магла"...Сами сме сведоци колку сите се слагаат во сложувалката на воспоставените норми,доколку и малку се разликуваш од нив,можеби ќе завршиш во некоја душевна болница...Значи храброста воопшто не е некое нарцисоидно чувство кое ќе те однесе во некоја бездна,баш напротив.....:smir:

 

[ada]

Што е похрабро според вас... соочување со сите наметнати одговорности во животот или да се живее истиот така како што ние сакаме?
Зошто првото или зошто второто?
Според вашиот одговор, спаѓате во храбрите или слабичите?
Мислам дека нема потреба од дополнителни потпрашања, но ако има, ќе ве потпрашам накнадно.

Под наметнати одговорности се подразбира...?
Истово прашање и за она "да живееме како што сакаме"...?

*прашувам затоа што одговорите, лично, ми се потребни за да можам поконкретно да одговорам на темава.

 

[Raziel]

Навистина мислиш така???Колку амбициозни луѓе останаа само на тие "планови" за иднина и на нивните "амбиции",без притоа да исполнат некоја цел..Ако си храбар не значи дека секогаш без размислување се спушташ во некоја ситуација,туку напротив знаеш дека нешто и ќе извлечеш од неа...Амбициозност без храброст ти е еднакво на ништо,особено кога се работи за нешто и за кои нормите каде што живееме не ни го допуштаат тоа.....

Хмм...дали промисленоста е храброст?
Дали калкулативноста,исто така,е храброст?
Shit,не сум знаел дека оние кои се храбри се и промислени и калкулативни...
Навлегуваме во ептен голема сфера на теоретизирање,ама океј...
Прво,еве,да предочиме што претставува храброста во очите на некои историски личности:

"There is no such thing as bravery.Only degrees of fear."
"Bravery is being the only one who knows you're affraid."
"It is the mark of a brave man to face things that are,and seem,terrible for a man.Because it is noble to do so,and disgraceful not to do so"

Значи,не.Најголем процент од луѓето кои имаат таков пристап кон животот се авантуристи и не го знаат крајниот исход на работите,но сепак не се повлекуваат пред можноста.Научиле да го контролираат стравот од неуспех и да го држат под контрола,па се целосно отворени кон ризици.
Стравот е здрава работа.

И баш ме интересира,колкав е тој процент на амбициозни луѓе кои останале само на своите "амбиции" и "планови"?И после одговорот,само напиши од која страна,агенција или божество го доби тој податок?
Јас сметам дека е обратно.

Хомосексуалците ќе ги земам за пример,можеби тие имаат амбиција да се изборат за да им биде дозволен брак,но само колку ид нив имаат храброст да се покажат и да се изборат за тоа????Многу малку ,а кога тие ќе се
покажат ќе имаат и некои нивни "следбеници"...

Се збуни малце.
Геј луѓето имале АМБИЦИЈА да им биде дозволен брак?:S
Што стана геј браков бе?Деловен успех?Унапредување?
Следбеници? :S
Стварно незнаев дека биле култ...
Освен тоа,многу светски држави дозволија геј бракови,но не и посвојување на деца...и не и требаше многу на геј заедницата да го добие тоа право,затоа што ионака лежи како право на самоопределување во уставите на сите демократски држави.

Како што кажав за да си амбициозен,треба да имаш и ј**ца

Сум амбициозен,а на овој ден(Велигден),сите имаме ј**ца.

Сами сме сведоци колку сите се слагаат во сложувалката на воспоставените норми,доколку и малку се разликуваш од нив,можеби ќе завршиш во некоја душевна болница...Значи храброста воопшто не е некое нарцисоидно чувство кое ќе те однесе во некоја бездна,баш напротив.....:smir:

Нарцисоидно?
Каде и кој го донесе тој заклучок,па ти да го спориш?
И не ми е баш јасен тексотв кој доведе до тој заклучок.Ај да симплифицирам малце како го сфатив...
Значи, "ако делуваме различно од општествените норми и храбро го живееме животот како што ние сакаме(така Дивнето напиша),тогаш ќе бидеме отпадоци од општеството и автоматски се пројавува можноста да завршиме во некоја институција....арно ама тоа не е толку лошо,туку баш напротив....:smir:"

Јаз'к.

 

[~~БоЖиЦа~~]

Хмм...дали промисленоста е храброст?
Дали калкулативноста,исто така,е храброст?
Shit,не сум знаел дека оние кои се храбри се и промислени и калкулативни...
Навлегуваме во ептен голема сфера на теоретизирање,ама океј...
Прво,еве,да предочиме што претставува храброста во очите на некои историски личности:

"There is no such thing as bravery.Only degrees of fear."
"Bravery is being the only one who knows you're affraid."
"It is the mark of a brave man to face things that are,and seem,terrible for a man.Because it is noble to do so,and disgraceful not to do so"

Значи,не.Најголем процент од луѓето кои имаат таков пристап кон животот се авантуристи и не го знаат крајниот исход на работите,но сепак не се повлекуваат пред можноста.Научиле да го контролираат стравот од неуспех и да го држат под контрола,па се целосно отворени кон ризици.
Стравот е здрава работа.

И баш ме интересира,колкав е тој процент на амбициозни луѓе кои останале само на своите "амбиции" и "планови"?И после одговорот,само напиши од која страна,агенција или божество го доби тој податок?
Јас сметам дека е обратно.



Се збуни малце.
Геј луѓето имале АМБИЦИЈА да им биде дозволен брак?:S
Што стана геј браков бе?Деловен успех?Унапредување?
Следбеници? :S
Стварно незнаев дека биле култ...
Освен тоа,многу светски држави дозволија геј бракови,но не и посвојување на деца...и не и требаше многу на геј заедницата да го добие тоа право,затоа што ионака лежи како право на самоопределување во уставите на сите демократски држави.



Сум амбициозен,а на овој ден(Велигден),сите имаме ј**ца.



Нарцисоидно?
Каде и кој го донесе тој заклучок,па ти да го спориш?
И не ми е баш јасен тексотв кој доведе до тој заклучок.Ај да симплифицирам малце како го сфатив...
Значи, "ако делуваме различно од општествените норми и храбро го живееме животот како што ние сакаме(така Дивнето напиша),тогаш ќе бидеме отпадоци од општеството и автоматски се пројавува можноста да завршиме во некоја институција....арно ама тоа не е толку лошо,туку баш напротив....:smir:"

Јаз'к.

Можеме да најдеме различно дефинирање на храброста,од различни историски личности...
За да признае некој колку е геј во нашево општество,прашај дали не треба да ма храброст.....И да амбиција е,на некој начин успех,признавање на тоа што се,односно на тоа што тврдат дека тие се...
Кажи ми ти зарем нема некој почуден околу тебе??За да сватиш погледни околу тебе,и ќе видиш колку личности се неприфтени,затоа што одбрале некој свој живот и повторно запрашај се дали не треба да имаш храброст да си го следиш својот став и живот...

АКо го живееме нашиот живот така баш како што сакаме,тогаш животот ќе ни е на сите пошаренолик и поинтересен,но затоа пак се воспоставени сите норми,за да не вратат во стадото кога си живееме како сакаме,а верувај ми не се отпадоци таквите луѓе,но поголем дел така ги сметаат такви,а за нив има секогаш некои предрасуди....:smir:

 

[burn84]

Невозможно е да се живее животот како што секој сака затоа што самото општество ќе те изолира. Токму затоа постојат правила итн...
Проблемот е поедноставен, културно социолошки.

Дали да идам на слава кај вујко ми?
Од мене се очекува да идам, тоа би било "правилно", така ги негувам наметнатите семејни вредности, покажувам општествено дефинирана сериозност, и условно кажано успешните овци ме сметаат за примерен граѓанин и еден од идните столбови на ова семејство.

Но јас.
Не сакам да идам, затоа што можеби и не ми се допаѓа тој ритуал и сите марифети поврзани со неговото постоење, можеби не си го ценам семејството.
Доколку идам дали ако се однесувам како што сакам јас и како што ми е мене удбоно ќе го има истиот ефект доколку не би се појавил...па дури и полош. Најверојатно ќе има полош ефект кој што ќе влијае делумно директно или индиректно врз мојата иднина и на некој начин дури и да ја загрози мојата идна егзистенција (најлошото е што тоа создава некоја дисторзирана слика за мојте најмили), затоа одбирам да не одам што е побезболна варијанта за мене.

Погрешно е да ги сакам работите кој што ми причинуваа задоволство а свесен сум за колку тоа што го правам е добро и лошо!? Хммм...

Темава е многу опширна аи многу проста во исто време.

Одговор нема...или можеби-прави што сакаш се додека не се загрозиш себеси или другите на некој си морбиден начин.