The Curious Case of Benjamin Button
Прочитав некоја споредба на филмов со The Notebook. Единствената сличност што јас ќе ја повлечам меѓу нив е тоа што ќе ги сместам двата во категоријата - "Филмови на кои заспивам". Длабоко ќе се оградам од неговата почеста споредба со Форест Гамп, зашто вториов е еден од оние филмови кои оставиле посебен впечаток кај мене, доволно голем да почнам да го обожавам Хенкс кој дотогаш искрено не ми бил меѓу омилените глумци. Најискреното прашање што активно си го поставував гледајќи го Бенџамин Батон беше: кај се сцените од трогателнава драма (каква што е окарактеризирана) на кои јас треба по природа на нештата да се расплачам?
На кратко, филмов не ме фасцинира нешто посебно. Сепак, ќе се помирам со објективноста дека носи убава приказна, за откривање на животот од различни агли, за радоста и гневот кои сите ги носиме во различна форма, за свесноста за времената природа на животните можности, за краткотрајниот квалитет на среќата. Нишката на смртта преовладува во филмот, не толку во депресивната смисла колку во фактичката. Приказната зборува за прифаќањето на човечкиот живот како благодет без оглед на формата и степенот на привлечност во која тој се манифестира. За љубовта која доаѓа преку душата, за возвишеното чувство на свесност дека си сакан и посакуван независно од полуќелавата глава и збрчканото лице, за изборот кој животот ни го нуди на 80 години со истата посветеност како и на 7. Романтична приказна за вистинскиот момент на спојување на две души во тела кои обратнопропорционално се однесуваат во однос на ударот на времето, истиот несооднос поради кој и големината на нивната љубов паѓа на колена и е принудена да се предаде создавајќи го најсилниот провев на меланхолија низ филмот предизвикана од чувството на минливост на животот и до одредена мера на љубовта.
Да не испаднам мрчатор до крај, приказната иако за мене недоволно фасцинантна, е одлично илустрирана. Кастингот е повеќе од феноменален. Едно од најдобрите светла на Бред Пит, генијално, нежно и сочувствително пронаоѓајки се во секоја своја димензија од времето во приказната. Илустрација на целосна посветеност на најсовремената технологија во филмската индустрија во служба на приказната и ликовите кои евоулираат низ времето. Искрено бев повеќе фасцинирана од начинот на кој ги забележував знаците на старост или подмладување на ликовите отколку од начинот на кој се развиваше приказната. Кој шок беше искуството гледајќи го Бред Пит во сегашно време на двојно помала возраст од реалната, онаков каков што го паметам од пред некои 15-тина години од постерот над креветот во мојата детска соба. Во незаборавните глетки ќе ги спомнам и грдото бебе Бенџамин и недопирливата младост на Кејт Бланшет како млада и надежна балерина. Ќе ја спомнам и нејзината феноменалност како најнепостојаниот лик во филмот со акцент на страственоста и несигурноста во ликот на младата Дејзи и посветеноста, незаборавот и меланхолијата на старата Дејзи.
Последниот мој коментар би бил дека за да се приближи кон (не и да се достигне) ефектот на трогателна посветеност која ја изнудува Форест Гамп, дефинитивно треба далеку поголема топлина и емоционална достапност кон пошироката публика отколку онаа документираната во филмот. Премногу долг за моето трпение целосно да изџвакам одредена приказна (докажано со 15 минутно прописно преспивање околу средината на филмот). Прилично апатично поминато попладне со тричасовната чудна приказна на Бенџамин Батон.
