Во духот на претходните рецензии, моето гледиште на на The Illusionist кој самошто го догледав споредбено со The Prestige кој го гледав нешто претходно.
Дефинитивно, два филма со прекрасна завршница. Споредбено, тематски двата филма зафаќаат многу мал дел од заедничката основа - искрената предаденост во шоуто на илузионистите додека се трудат да се надминат себеси или конкурентите.
Ако Илузионист го вбројам во несомнено прекрасните филмови, тогаш Престиж би влегол во категоријата најфантастични филмови што сум ги гледала во последно време, оние кои од почеток до крај ги гледаш со отворена уста, а возбудата никако да стивне. Во еден дел окарактеризиран како ретро научна фантастика, извонредно патување во изгубениот свет во кој можностите на науката се сеуште неразврзани, а веројатноста за нивното остварување сеуште неиспитана во реалниот свет.
Ќе ги соберам впечатоците од Илузионист под описот – интригантна бајка за ворасни, ретко успешно остварена магија на филмското платно. Кинематографијата, костумите, целокупниот амбиент на филмот и помага на публиката да ја заборави временската димензија во која го гледа филмот – совршена способност на филмот да ве одведе на патување во Виена некаде на самиот старт на 20тиот век. За разлика од Престиж, не е важно како вистинската магија се матерализира во реалноста. И акцентот не е ставен на тоа како магионичарот го завршува делото, туку како се бори за својата среќа.
Господинот Едвард Нортон е еден редок примерок на светов. Како Ајзенхам, безволно завлечкан во светот на политиката и убиствата, тешко некој да остане рамнодушен на константно променливите црти на неговото лице на кое се мешаат тага, длабока болка, љубов, гнев, циничност, сигурност и ранливост. Ова е една од најобјективните мои оценки со оглед на фактот што истиот актер до неодамна не ми бил нешто посебно омилен. Пол Грамати и Руфус Севелодлични во споредните улоги, како и Џесика Бил со прекрасното доловување на ликот на Грофицата фон Тис како заљубена, и истовремено многу силна и паметна млада жена.
Престиж од друга страна, е еден од филмовите за кои можам искрено да кажам - мој филм. Сместен во истата временска димензија со Илузионист, во времето на длабока фасцинираност на неупатената публика од моментите во кои магионичарот ги води на необични патувања кон навидум надреалното. Ривалството мегу двајцата магионичари, едни од предводниците на своето време, го турка самото дејство напред, додека приказната не води константно напред и назад низ времето, тестирајќи не со мали дози информации сервирани на агоничен начен кои треба да ги поврземе, додека ги напрегаме сетилата да останеме во тек со настаните и да ги разграничиме временските периоди во кои тие се остваруваат, за повторно да доживееме нов пресврт кој го става во сомнеж сето дотогаш видено и дигестирано. Она што започнува како партнерство се одвиткува во најдлабоко соперништво со убивствени намери кон противникот, додека се трудат еден од друг да ги откраднат најзагадочните тајни и да успеат во откривање на уште позначајни работи.
Длабоко почитување за Christopher Nolan и Christopher Priest. Приказната сама по себе фасцинантна и заплеткана, бара целосна посветеност и љубов, и не мислам дека треба повеќе пати гледање, туку само едно добро премотување на гледаните сцени после прекрасната завршница. Од самиот почеток на филмот се чувствува дека Нолан е на намера да ја збуни и возбуди публиката – не е прашањето само како ликовите ќе ги надминат разликите туку и во нашето расудување за променливоста на нивните карактери, во одредени делови искрено имав проблем да разграничам кој е добриот, Angier или Borden (со одредена пристрасност кон вториов заради љубениот ми Бејл). На крајот, не сите филмови ја бараат ваквата класична разграниченост, а тоа не ја намалува напнатоста во истите.
И потоа извонредниот кастинг. Ќе почнам од Бејл, извонреден актер способен за неверојатна суптилност и моќ, потретирајќи лик кој едвај има потреба од публика за да би ја нахранил сопствената суета со која би се впуштил во нови предизвици. Самото откритие за кое е способен да ги премине сите граници на човечка болка и достоинство, е она што го прави задоволен. Од другата страна, елегантниот Џекмен, со возвишената мажественост и софистицираност, создавајќи театарски искуства за уживање на публиката, копнеејќи за стадиумот во кој со своите театрални способности ќе ги манифестира неверојатните трикови на Борден, безгранично завидлив на неговата посветеност манифестирајќи низ чувството на својата лична фрустрација и професионална инфериорност. Потоа, извонредните споредни ликови кои само ја зачинуваат приказната, Michael Caine како ментор и мудрец, на моменти и наратор на приказната, феноменален актер и неверојатен избор за ликот, Olivia Wenscombe и Scarlett Johansson и David Bowie како Никола Тесла, тежок избор за тоа на кого побрзо да се восхитуваш.
Ако ве возбудува помислата на разглобувањето како еден филм се обидува да си поигра со вашите здрави проценки и претпоставки, Престиж е нешто што мора да го гледате. Се што гледате и мислите дека со сигурност знаете за овој филм, паѓа во вода додека со нестрпливост очекувате да потврдите дали сте во право или не сте. Силна 10ка од мене.
Илузионист ќе го оценам со 8.5, за ништо друго, колку за тоа да не му ја намалам драстично вредноста на Престиж кој искрено ме фасцинираше.
