Јас многу добро те разбирам. Исламот е дел од мојот живот, и сум сакал или не морам тоа да го носам на себеси и како една придобивка позитивна за мене. Не знам, можеби некој ден ќе завршам како верен и оригинален муслиман, суфи дервиш (иако истите се анатемисуваат по ИЦ форумите, како еретици и лоши ликови, а моментално тие се најсветла точка на Исламот пред очите на другите било верници било неверници), можда ќе завршам во некој православен манастир, можда како пастор на некоја протестантска црква, а можеби и во некој Будистички Тибетски манастир. Не знам каде патот ќе ме одведе, но има едно нешто што мразам и што некој се обидува да ми го ускрати. Тоа е правото да се дебатира.
Вон контурите на Исламот, не смее никој да дебатира? Како тогаш ќе има револуција во исламот? Како тогаш ќе има реформи?
Не сакам да ги вреѓам припадниците на вака ригидните ставови, но навистина, во секој што ќе искаже свое автономно мислење, различно од она на муфтијата, имамот и менторот кој што не индоктринира на некој начин, да се прогласи како неверник, воедно истиот како христијанин, воедно како злосторник и како противник е многу многу ниско.
Овде е проблемот. Тоа ме иритира, налет останатите закани кои стигаат и се упатуваат до мене. Јас многу ги сакам муслиманите (како и сите останати народи на светот), но многу повеќе сакам кога сам себеси ќе си бидам референтен и коа моето мислење, нема да биде униформирано како во овој случај. Тоа е мое лично мислење, и не сум во игра и улога на никаков сојузник на "каурите", а уште помалку изманипулиран.
Ова да не изгледа како оправдување, туку ова е само едно цртање, блоковско (детско), за оние кои не чуле за тоа што се нарекува демократија и слободно изразување на сопствено мислење.
