Кајгана психолог

[Magde.]

Па оукеј ке одам на математика државен...тоа ако не е стимул не знам шо е.
Избераа ме и за физика,и за програмски.
Се на се предмети шо ги сакам.
И пак не се осекам убаво.

Твоите цели се повисоки од твоите достигнувања.
Ако јас сакам да заработувам 100 000 месечно, а заработувам 10 000, нормално дека нема да се осеќам убаво.
Ако сакам куќа на 10 спрата, а имам на 2, нема да се осеќам убаво.

Обиди се да ги намалиш своите очекувања од себе, своите цели. Биди задоволна од она што го имаш моментално, од она што го постигнуваш.
Многумина го немаат тоа.
Научи да се радувам на малите работи, така ќе бидеш задоволна од себе повеќе.

 

[~~РубинРед~~]

Oк,и јас да побарам совет..во последно време од се ме фака депресија,се што е околу мене ме тера да се растажам.Самата музика од тие серии кои ги гледаат кај мене(турските)ме тераат на нервоза,самото време ми оди на нерви,не можам да се контролирам а да не избувнам.Многу ми е тешко.
Пред некој ден ја скршив раката но...никој околу мене не ме прашуваше дали ми треба нешто.Сите си доагаа и заминуваа како тотални странци.3 недели немам одено на предавање,отидам до универзитетот и се вратам.Немам желба да учам како претходно.Секогаш кога се будам има нешто внатре во мене што ме стега.Не ми дава да дишам слободно.Мајка ми наместо да ми помогне таа ми одмага.Постојано некој се најде да ме разочара,да направи да се осекам безкорисно иако што се вика до вчера се радував и на најмали ситници,и на туга срекја а јас дали бев срекна не е ни битно.
Се обидувам да помогнам на некои луге и со тоа да бидам задоволна но на крај пак ми доага старото чуство на разочараност.
Се обидувам да ги разберам лугето околу мене но тие...
Ме гледаат како плачам и си кутат(домашните).Не можам да се пронајдам веке со денови.
Што ако се смеам кога е се лажно?што ако побарам помош кога никој не се обидува да помогне,бар да праша дали треба помош?Не не можам.
Ако се случи некој да ми даде совет го прифакам но тешко да го искористам.
Не можам да најдам мир во себе.
Eдно време барав најблиските да се покрај мене но гледам дека ним парите им се побитни.

 

[Sawyer]

Oк,и јас да побарам совет..во последно време од се ме фака депресија,се што е околу мене ме тера да се растажам.Самата музика од тие серии кои ги гледаат кај мене(турските)ме тераат на нервоза,самото време ми оди на нерви,не можам да се контролирам а да не избувнам.Многу ми е тешко.
Пред некој ден ја скршив раката но...никој околу мене не ме прашуваше дали ми треба нешто.Сите си доагаа и заминуваа како тотални странци.3 недели немам одено на предавање,отидам до универзитетот и се вратам.Немам желба да учам како претходно.Секогаш кога се будам има нешто внатре во мене што ме стега.Не ми дава да дишам слободно.Мајка ми наместо да ми помогне таа ми одмага.Постојано некој се најде да ме разочара,да направи да се осекам безкорисно иако што се вика до вчера се радував и на најмали ситници,и на туга срекја а јас дали бев срекна не е ни битно.
Се обидувам да помогнам на некои луге и со тоа да бидам задоволна но на крај пак ми доага старото чуство на разочараност.
Се обидувам да ги разберам лугето околу мене но тие...
Ме гледаат како плачам и си кутат(домашните).Не можам да се пронајдам веке со денови.
Што ако се смеам кога е се лажно?што ако побарам помош кога никој не се обидува да помогне,бар да праша дали треба помош?Не не можам.
Ако се случи некој да ми даде совет го прифакам но тешко да го искористам.
Не можам да најдам мир во себе.
Eдно време барав најблиските да се покрај мене но гледам дека ним парите им се побитни.

Drugar4e,nez koj e lekot da se cuvstvuvas pozivo,osobeno koa neznam koja e pricinata za toa sto se cuvstvuvas taka,no mozam da ti kazam deka najdobar lek e vremeto,toa leci se,taka da,samo trpenie,i jas sum se cuvstvuval taka bez pricina,no po nekoe vreme ili ke se smeni toa,ili ke se naviknesAko sakas da se isplaces na necie ramo,togas slobodno pisi u pp,ke popraime muabet4e))))

 

[~~РубинРед~~]

Drugar4e,nez koj e lekot da se cuvstvuvas pozivo,osobeno koa neznam koja e pricinata za toa sto se cuvstvuvas taka,no mozam da ti kazam deka najdobar lek e vremeto,toa leci se,taka da,samo trpenie,i jas sum se cuvstvuval taka bez pricina,no po nekoe vreme ili ke se smeni toa,ili ke se naviknesAko sakas da se isplaces na necie ramo,togas slobodno pisi u pp,ke popraime muabet4e))))

Aх...време,тоа време ке ме уништи,немам цел живот пред мене да живеам со тоа...Што е најлошо и јас не знам од што е ова...До пред некој ден бев најсрекното суштество на светот а денес никој не може да ме препознае.

 

[Шеј Лонг]

Aх...време,тоа време ке ме уништи,немам цел живот пред мене да живеам со тоа...Што е најлошо и јас не знам од што е ова...До пред некој ден бев најсрекното суштество на светот а денес никој не може да ме препознае.

Велиш до пред некој ден си била најсреќна, а погоре имаш напишано како пред некој ден си ја скрсила раката. Да не е можеби тоа причината, да не поради таа повреда се бедираш да не ти фали прошетка?? Види пронајди го проблемот па потоа дијагностицирај го. Дружи се не дозволувај да бидеш долго време сама, бидејќи велиш твоите дома не ти обрнуваат внимание, биди со другарките тие се секогаш тука за тебе... Но немој да бегаш од проблемот и да оставаш на времето, колку побрзо се соочиш толку подобро. Се надевам од ова барем нешто ќе те натера да размислиш, бидејќи и самата рече тешко дека би примнила некој совет. Секое добро! :smir:

 

[Out Of Reality]

Oк,и јас да побарам совет..во последно време од се ме фака депресија,се што е околу мене ме тера да се растажам.Самата музика од тие серии кои ги гледаат кај мене(турските)ме тераат на нервоза,самото време ми оди на нерви,не можам да се контролирам а да не избувнам.Многу ми е тешко.
Пред некој ден ја скршив раката но...никој околу мене не ме прашуваше дали ми треба нешто.Сите си доагаа и заминуваа како тотални странци.3 недели немам одено на предавање,отидам до универзитетот и се вратам.Немам желба да учам како претходно.Секогаш кога се будам има нешто внатре во мене што ме стега.Не ми дава да дишам слободно.Мајка ми наместо да ми помогне таа ми одмага.Постојано некој се најде да ме разочара,да направи да се осекам безкорисно иако што се вика до вчера се радував и на најмали ситници,и на туга срекја а јас дали бев срекна не е ни битно.
Се обидувам да помогнам на некои луге и со тоа да бидам задоволна но на крај пак ми доага старото чуство на разочараност.
Се обидувам да ги разберам лугето околу мене но тие...
Ме гледаат како плачам и си кутат(домашните).Не можам да се пронајдам веке со денови.
Што ако се смеам кога е се лажно?што ако побарам помош кога никој не се обидува да помогне,бар да праша дали треба помош?Не не можам.
Ако се случи некој да ми даде совет го прифакам но тешко да го искористам.
Не можам да најдам мир во себе.
Eдно време барав најблиските да се покрај мене но гледам дека ним парите им се побитни.

Сум се набљудувал и себеси во вакви моменти, како што рече некој член со времето се поминува
да го имаш тој проблем подолго време тогаш е лошо. .. ако нема ноќ нема да му се радуваш на денот
искористи го моментот и уживај и во тоа чувство. еве и мене сега ми е лошо изедов пола кило еурокрем -.- и мислам дека животот е тапа XD hahahah

 

[Жозефин]

Па оукеј ке одам на математика државен...тоа ако не е стимул не знам шо е.
Избераа ме и за физика,и за програмски.
Се на се предмети шо ги сакам.
И пак не се осекам убаво.

Епа, зашто тогаш не направиш да почувствуваш дека го користиш потенцијалот колку што можеш? Зашто да не пробаш да се доградуваш во тие предмети што ти се свиѓаат, да прочиташ и нешто од страна, биди поактивна... Добро е што осеќаш дека имаш потенцијал на кој му е потребно да излезе на виделина. Па, пробај да го направиш тоа. Јас не мислам дека е добра идеја да си ги намалиш целите. Кога имаш некоја цел, без оглед на тоа колку е висока - важно е само да е реална, мислам дека се додека не ја оствариш, ќе се стремиш кон тоа. Ако сега работиш на тоа да си ги намалиш целите, понатаму може да ти стане ужасно голем проблем да си ги подигнеш целите, па својата индивидуалност и потенцијал што ги имаш сега да ги претвориш во обичните луѓе што не постигнале ништо во животот. Не треба многу мака да не постигнеш ништо во животот, ама за да постигнеш нешто треба добро да се препотиш. Затоа, мислам дека сега, со тој потенцијал што мислиш дека не ти е искористен, треба да гледаш што можеш повеќе работи да направиш, колку што ти дозволува наставата, и возраста, секако.

 

[MAJA 345]

Oк,и јас да побарам совет..во последно време од се ме фака депресија,се што е околу мене ме тера да се растажам.Самата музика од тие серии кои ги гледаат кај мене(турските)ме тераат на нервоза,самото време ми оди на нерви,не можам да се контролирам а да не избувнам.Многу ми е тешко.
Пред некој ден ја скршив раката но...никој околу мене не ме прашуваше дали ми треба нешто.Сите си доагаа и заминуваа како тотални странци.3 недели немам одено на предавање,отидам до универзитетот и се вратам.Немам желба да учам како претходно.Секогаш кога се будам има нешто внатре во мене што ме стега.Не ми дава да дишам слободно.Мајка ми наместо да ми помогне таа ми одмага.Постојано некој се најде да ме разочара,да направи да се осекам безкорисно иако што се вика до вчера се радував и на најмали ситници,и на туга срекја а јас дали бев срекна не е ни битно.
Се обидувам да помогнам на некои луге и со тоа да бидам задоволна но на крај пак ми доага старото чуство на разочараност.
Се обидувам да ги разберам лугето околу мене но тие...
Ме гледаат како плачам и си кутат(домашните).Не можам да се пронајдам веке со денови.
Што ако се смеам кога е се лажно?што ако побарам помош кога никој не се обидува да помогне,бар да праша дали треба помош?Не не можам.
Ако се случи некој да ми даде совет го прифакам но тешко да го искористам.
Не можам да најдам мир во себе.
Eдно време барав најблиските да се покрај мене но гледам дека ним парите им се побитни.

Јас вака се осеќав последниве 3-4 месеци, добро освен што јас не ја скршив раката .
Мора да постои нешто што те прави да се чувствуваш така, разочарано и бескорисно. Едноставно те фатил некој период, се ти се собрало, но мораш да си дадеш време да помине тоа чувство. Преиспитај се што те прави така да се чувствуваш и пробај да го смениш тоа за да ти биде подобро. Тоа е начинот, нема друго. И ќе видиш дека со тек на време, пак ќе си бидеш старата ти, што се смее на ситници .
Додека да се случи тоа, пробај разговарај со другарки, другари, исповедај им се малку, они нема да те сфатат или ќе ти кажат: ај ќе ти помине, ништо страшно ....., но барем ќе ти олесни тебе. Разговарај со луѓето, дружи се, но не чекај тие да ти ги решат проблемите, тоа мораш сама постепено. Ќе почнат тие ситниците пак да те прават среќна, барем на моменти, ако не повеќе, и полека ќе го тргнеш од себе тоа чувство на разочараност, ќе ти се поклопат пак коцкичките и ќе си се пронајдеш себеси. Дај си само време и волја

 

[kikamika]

Oк,и јас да побарам совет..во последно време од се ме фака депресија,се што е околу мене ме тера да се растажам.Самата музика од тие серии кои ги гледаат кај мене(турските)ме тераат на нервоза,самото време ми оди на нерви,не можам да се контролирам а да не избувнам.Многу ми е тешко.
Пред некој ден ја скршив раката но...никој околу мене не ме прашуваше дали ми треба нешто.Сите си доагаа и заминуваа како тотални странци.3 недели немам одено на предавање,отидам до универзитетот и се вратам.Немам желба да учам како претходно.Секогаш кога се будам има нешто внатре во мене што ме стега.Не ми дава да дишам слободно.Мајка ми наместо да ми помогне таа ми одмага.Постојано некој се најде да ме разочара,да направи да се осекам безкорисно иако што се вика до вчера се радував и на најмали ситници,и на туга срекја а јас дали бев срекна не е ни битно.
Се обидувам да помогнам на некои луге и со тоа да бидам задоволна но на крај пак ми доага старото чуство на разочараност.
Се обидувам да ги разберам лугето околу мене но тие...
Ме гледаат како плачам и си кутат(домашните).Не можам да се пронајдам веке со денови.
Што ако се смеам кога е се лажно?што ако побарам помош кога никој не се обидува да помогне,бар да праша дали треба помош?Не не можам.
Ако се случи некој да ми даде совет го прифакам но тешко да го искористам.
Не можам да најдам мир во себе.
Eдно време барав најблиските да се покрај мене но гледам дека ним парите им се побитни.

Прашај се што те растревожило за да ти се наруши душевниот мир. Тоа немора да е конкретна и стресна ситуација може да биде обична мисла која сега потсвесно е во твојата глава и сега те прави несреќна. Која година си на факултет?- ако си прикрај сигурно си се прашала што понатаму, можеби свесното и зрело размислување и соочувањето со реалната ситуација кај тебе предизвикува страв, кој се акумулира и се рефлектира онака како што се чуствуваш.

Пробај да не гледаш телевизија, да нечиташ весници, прошетките во природа, со пријател и пријателка се корисни барем ќе можеш да разговараш за се што те мачи и да согледаш дека и другите можеби имаат некаков сличен проблем на твојот. Ако имаш можност земи да чуваш некое домашно милениче верувај подобра терапија нема, читај лесни книги кои нема да ти ја оптоварат мислата.

И силна девојка си бре Рубин, немој мојот совет да го прифатиш несакам, туку примени нешто од нас форумџииве гледај колку луѓе се обидуваме да те советуваме.

Поздрав се најдобро

 

[~~РубинРед~~]

Велиш до пред некој ден си била најсреќна, а погоре имаш напишано како пред некој ден си ја скрсила раката. Да не е можеби тоа причината, да не поради таа повреда се бедираш да не ти фали прошетка?? Види пронајди го проблемот па потоа дијагностицирај го. Дружи се не дозволувај да бидеш долго време сама, бидејќи велиш твоите дома не ти обрнуваат внимание, биди со другарките тие се секогаш тука за тебе... Но немој да бегаш од проблемот и да оставаш на времето, колку побрзо се соочиш толку подобро. Се надевам од ова барем нешто ќе те натера да размислиш, бидејќи и самата рече тешко дека би примнила некој совет. Секое добро! :smir:

Не е до тоа проблемот,и порано ми било вака,само која е причината и самата не разбирам.Не можам да сфатам некои личности колку и да се обидувам.
Другарките?ха ха ха,на нив не можам да се потпрам.Секогаш добивам од секого совет у стил не се замарај.Ај едно време не се замарав ама сето тоа ме стигнува и не можам ништо.

Сум се набљудувал и себеси во вакви моменти, како што рече некој член со времето се поминува
да го имаш тој проблем подолго време тогаш е лошо. .. ако нема ноќ нема да му се радуваш на денот
искористи го моментот и уживај и во тоа чувство. еве и мене сега ми е лошо изедов пола кило еурокрем -.- и мислам дека животот е тапа XD hahahah

Алал да ти е за ова со кремот,јас не можам ни една лажица да изедам а не пак пола...не е долг период проблемот...Се појавува и исчезнува,се се врака како бумеранг.Не сум навикната на ова чуство.До сега се спротиставував на се ама немам веке сили.

Јас вака се осеќав последниве 3-4 месеци, добро освен што јас не ја скршив раката .
Мора да постои нешто што те прави да се чувствуваш така, разочарано и бескорисно. Едноставно те фатил некој период, се ти се собрало, но мораш да си дадеш време да помине тоа чувство. Преиспитај се што те прави така да се чувствуваш и пробај да го смениш тоа за да ти биде подобро. Тоа е начинот, нема друго. И ќе видиш дека со тек на време, пак ќе си бидеш старата ти, што се смее на ситници .
Додека да се случи тоа, пробај разговарај со другарки, другари, исповедај им се малку, они нема да те сфатат или ќе ти кажат: ај ќе ти помине, ништо страшно ....., но барем ќе ти олесни тебе. Разговарај со луѓето, дружи се, но не чекај тие да ти ги решат проблемите, тоа мораш сама постепено. Ќе почнат тие ситниците пак да те прават среќна, барем на моменти, ако не повеќе, и полека ќе го тргнеш од себе тоа чувство на разочараност, ќе ти се поклопат пак коцкичките и ќе си се пронајдеш себеси. Дај си само време и волја

Мислев дека знаев ама не е до тоа,проблемот што мислев дека ради тоа сум ваква се реши,сега е само тоа минато за мене и не скам да се навракам на назад,очигледно нешто друго е и се обидувам да го решам.Ми иде некако ама скам да сум онаа старата кога играв тенис или возев ролери.Ма ми е гајле што сум голема за ролери ке си купам пак.Ич уво не ми чуе,барем тоа ме расположува...
Ах другарки,зарем денес може да постои такво нешто?Баш и од нив добивам коментар не се замарај.Е нема да се замарам ам а ако ме побарат за помош ке им помогнам.Е тоа е тоа што ми пречи,дозволувам да ме искористат а на крај Цацко ми е крив.

Прашај се што те растревожило за да ти се наруши душевниот мир. Тоа немора да е конкретна и стресна ситуација може да биде обична мисла која сега потсвесно е во твојата глава и сега те прави несреќна. Која година си на факултет?- ако си прикрај сигурно си се прашала што понатаму, можеби свесното и зрело размислување и соочувањето со реалната ситуација кај тебе предизвикува страв, кој се акумулира и се рефлектира онака како што се чуствуваш.

Пробај да не гледаш телевизија, да нечиташ весници, прошетките во природа, со пријател и пријателка се корисни барем ќе можеш да разговараш за се што те мачи и да согледаш дека и другите можеби имаат некаков сличен проблем на твојот. Ако имаш можност земи да чуваш некое домашно милениче верувај подобра терапија нема, читај лесни книги кои нема да ти ја оптоварат мислата.

И силна девојка си бре Рубин, немој мојот совет да го прифатиш несакам, туку примени нешто од нас форумџииве гледај колку луѓе се обидуваме да те советуваме.

Поздрав се најдобро

На почеток сум и искрено ме фака мрза за учење и за одење...Порано многу сакав да учам и да пишувам нешто,да шкртам,да шетам но еве сега не е тоа тоа.Како да не сум таа од пред неколку години.Јбг,знам дека секој се нашол во слична ситуација но мене ми се врака чуството и заминува и пак назад.Се плашам за понатаму како можам да се носам во овие ситуации,барем се наога личност која ми дава совет.
Најлошо е што не можам да се искажам на другари и другарки бидејки не можат да ме разберат:Сања,што се замараш,ке ти помине....ебаго,одамна поминува.

Фала ви на советите,денес сум подобро од вчера,ке ги применам вашите совети:back:

 

[Saladin]

Aх...време,тоа време ке ме уништи,немам цел живот пред мене да живеам со тоа...Што е најлошо и јас не знам од што е ова...До пред некој ден бев најсрекното суштество на светот а денес никој не може да ме препознае.

Хмммм...
Ќе ти кажам дека не си сама. Во овој момент уште најмалку 30 форумџии сигурно го имаат овој проблем. Ова е еден период, кој за жал колку и да е shitty ќе мора да стиснеш заби и да го пројдеш. Викаш дека ја имаш скршено раката. Па после тоа изгубено 3 недели предавања. За тоа време си останала дома во правење ништо освен закрепнување. Веруј увек лошото чувство се појавува откога човекот не прави ништо продуктивно за својата душа. Да речеме во овој случај - предавањата ги имаш испуштено. Се осеќаш као да си испуштила многу. Ако не е така тогаш потсвесно сигурно е. Така да ако си го започнала првиот чекор, you not need to worry. Убавите чувства ќе се појават тек допрва.
Друго викаш дека се чувствуваш запоставено. Смени малку траекторија на дневниот план. Смени и начин на излегување со друштво. Искачај во помали групи, најпрво со оние што ти се најблиски и кои имаат барем трошка разбирање. Смени и место на искачање. Барем обиди се во менувањето. Ако си сугерираш дека не си способна, тогаш навистина не си. Барем вака се обидуваш, што е многу важна лекција во животот. На крај тој што не сака да биде барем малку со тебе, одјеби го. Никој кој не те цени не е вреден за твоето внимание.
Затоа започни да размислуваш на мали промени. Почни од она што е првично (факс/работа/хоби) за да ти даде self esteem за после кога ќе излезеш во друштво да имаш нешто за што ќе зборуваш/ќе се фалиш/жалиш/. Седењето по дома колку и да е пријатно, во еден момент доаѓаш до заклучок дека само времето минува а ти вегетираш.
Ти посакувам многу среќа

 

[~~РубинРед~~]

Хмммм...
Ќе ти кажам дека не си сама. Во овој момент уште најмалку 30 форумџии сигурно го имаат овој проблем. Ова е еден период, кој за жал колку и да е shitty ќе мора да стиснеш заби и да го пројдеш. Викаш дека ја имаш скршено раката. Па после тоа изгубено 3 недели предавања. За тоа време си останала дома во правење ништо освен закрепнување. Веруј увек лошото чувство се појавува откога човекот не прави ништо продуктивно за својата душа. Да речеме во овој случај - предавањата ги имаш испуштено. Се осеќаш као да си испуштила многу. Ако не е така тогаш потсвесно сигурно е. Така да ако си го започнала првиот чекор, you not need to worry. Убавите чувства ќе се појават тек допрва.
Друго викаш дека се чувствуваш запоставено. Смени малку траекторија на дневниот план. Смени и начин на излегување со друштво. Искачај во помали групи, најпрво со оние што ти се најблиски и кои имаат барем трошка разбирање. Смени и место на искачање. Барем обиди се во менувањето. Ако си сугерираш дека не си способна, тогаш навистина не си. Барем вака се обидуваш, што е многу важна лекција во животот. На крај тој што не сака да биде барем малку со тебе, одјеби го. Никој кој не те цени не е вреден за твоето внимание.
Затоа започни да размислуваш на мали промени. Почни од она што е првично (факс/работа/хоби) за да ти даде self esteem за после кога ќе излезеш во друштво да имаш нешто за што ќе зборуваш/ќе се фалиш/жалиш/. Седењето по дома колку и да е пријатно, во еден момент доаѓаш до заклучок дека само времето минува а ти вегетираш.
Ти посакувам многу среќа

Да,точно е дека имаат и чисто се прашувам како живеат со тој притисок...за факултетот и не ме интересира,ке го завршам ако сакам и за 10 години...барем за тоа немам притисок...другари и другарки како што спомнав погоре тешко тоа денес да се најде но бар се наога...
Почнувам некако да си менувам карактерот,да не сфакам се здраво за готово и да не избувнувам.Ама ако еднаш излезам тешко ке се приберам дома...

Фала ви кајганџии,ако ми помине за недела дена имате частовка од мене

 

[Sawyer]

Јас вака се осеќав последниве 3-4 месеци, добро освен што јас не ја скршив раката .
Мора да постои нешто што те прави да се чувствуваш така, разочарано и бескорисно. Едноставно те фатил некој период, се ти се собрало, но мораш да си дадеш време да помине тоа чувство. Преиспитај се што те прави така да се чувствуваш и пробај да го смениш тоа за да ти биде подобро. Тоа е начинот, нема друго. И ќе видиш дека со тек на време, пак ќе си бидеш старата ти, што се смее на ситници .
Додека да се случи тоа, пробај разговарај со другарки, другари, исповедај им се малку, они нема да те сфатат или ќе ти кажат: ај ќе ти помине, ништо страшно ....., но барем ќе ти олесни тебе. Разговарај со луѓето, дружи се, но не чекај тие да ти ги решат проблемите, тоа мораш сама постепено. Ќе почнат тие ситниците пак да те прават среќна, барем на моменти, ако не повеќе, и полека ќе го тргнеш од себе тоа чувство на разочараност, ќе ти се поклопат пак коцкичките и ќе си се пронајдеш себеси. Дај си само време и волја

Bese takva poslednive 3-4 meseci,e toa e minato vreme,sea vekje ne si,i sea ti Ziksi kazi so koj budala praese muabet so sea si preporodena)))

 

[MAJA 345]

На почеток сум и искрено ме фака мрза за учење и за одење...Порано многу сакав да учам и да пишувам нешто,да шкртам,да шетам но еве сега не е тоа тоа.Како да не сум таа од пред неколку години.Јбг,знам дека секој се нашол во слична ситуација но мене ми се врака чуството и заминува и пак назад.Се плашам за понатаму како можам да се носам во овие ситуации,барем се наога личност која ми дава совет.
Најлошо е што не можам да се искажам на другари и другарки бидејки не можат да ме разберат:Сања,што се замараш,ке ти помине....ебаго,одамна поминува.

Епа нормално дека нема да бидеш иста ко порано, се се менува, па нормално и ти ќе се смениш. И мене ми е чудно кога гледам што ме интересирало порано, а сега баш ми е гајле за тоа . Едноставно прифати се сега каква си и не гледај како било, џабе ти е. А како ќе се сносиме понатаму со работите, тоа ќе му ја мислиме кога ќе дојде време за тоа, не ја мисли уште од сега . Другарките ти кажав дека нема да те разберат, ни ти сама сигурно не се разбираш, али кажи им со те мачи, бар полесно ќе ти биде, ако нема да те сфатат они. И сигурно имаш нешто позитивно во животот, без разлика што и да се случи му се радуваш. Епа мисли на тоа

--- надополнето ---

Bese takva poslednive 3-4 meseci,e toa e minato vreme,sea vekje ne si,i sea ti Ziksi kazi so koj budala praese muabet so sea si preporodena)))

Викси, не зафркавај, уште не ми се поклопени сите коцкички, али ќе биде и тоа .... И да, исто мислење имаме за тебе двајцата, дека си само една обична будала

 

[Sawyer]

Епа нормално дека нема да бидеш иста ко порано, се се менува, па нормално и ти ќе се смениш. И мене ми е чудно кога гледам што ме интересирало порано, а сега баш ми е гајле за тоа . Едноставно прифати се сега каква си и не гледај како било, џабе ти е. А како ќе се сносиме понатаму со работите, тоа ќе му ја мислиме кога ќе дојде време за тоа, не ја мисли уште од сега . Другарките ти кажав дека нема да те разберат, ни ти сама сигурно не се разбираш, али кажи им со те мачи, бар полесно ќе ти биде, ако нема да те сфатат они. И сигурно имаш нешто позитивно во животот, без разлика што и да се случи му се радуваш. Епа мисли на тоа

--- надополнето ---



Викси, не зафркавај, уште не ми се поклопени сите коцкички, али ќе биде и тоа .... И да, исто мислење имаме за тебе двајцата, дека си само една обична будала

Da recese samo budala,ke ti prostev,ali ova obicna me trogna dlaboko,duri i vo budalastinite sum obicen(pipi: