Види, на сите ни се десиле лоши работи, и немало да се десат ако не би постоеле луѓе кои ги предизвикале. И сите ние сме дошле во ситуација да сакаме да се одмаздиме, да предизвикаме болка како што ни била нам предизвикана... Ама, дали тогаш би биле чисти пред себеси? Дали тогаш ќе имаме било какво право да го погледнеме во очи, и да му кажеме дека ни згрешил, дека не повредил? Што ќе добиеме, а што ќе изгубиме со враќање на штетата? Дали тогаш ќе добиеме правда? Дали? Чувство дека тогаш се е вратено во нормала? Или пак, ќе го изгубиме правото да бидеме повредени и да имаме кого да обвиниме за тоа? Зашто, ако вратиш, веќе нема да имаш право на тоа. А сите, потајно, трагаме по виновници за нашите грешки. И кога ќе ги најдеме, кога навистина ќе поверуваме дека се тие виновни за нашите гревови, тогаш ни е полесно. Секогаш е полесно некој друг да ја носи твојата вина. Нема да му вратиш. Ќе го повредиш, да. Ама дали во твоите чувства ќе биде присутен фактот дека сте изедначени? Секогаш ќе постои тој дел од тебе кој ќе ти вели дека сеуште не е еднакво, дека твојата болка не е излечена. А, всушност, само ти можеш да ја излечиш. Погледни во раните, и согледај што е она што те боли. Дали тоа што постои некој таму надвор, што сега си се шета и ужива, и го дише воздухот што го дишеш и ти, додека твоите рани се уште отворени; или пак навистина раните се отворени и болката е толку неиздржлива што желбата за одмазда не можеш да ја потиснеш? Мислам дека тука е лекот. Ако поминало подолго време, одмаздата треба да ја најдеш во тоа што ќе бидеш независната прекрасна девојка, неповредлива, непобедлива... Лошите дела, особено оние за кои не се кае сторителот, се најчесто желба да се види другиот да пати. А ако не пати, тогаш како бумеранг грижата на совест се враќа, право кај сторителот... Не веруваш дека има правда? Рамнотежата секогаш постои. Родена си со не повеќе од ништо, ќе умреш со не повеќе од она што си го заслужила. Хомеостаза, правило на вселената. А, верувај, ни една личност не е вредна за твоето замарање, особено со лоши мисли, кои ти влијаат на оптимизмот и особените карактеристики што те обележуваат само тебе како личност. Немаше принципи? Имаш. Знаеш дека имаш. Што е со твојата самодисциплина? Демек, не можеш да се натераш да ги почитуваш? Па, каде е тогаш таа неповредлива девојка во тебе, што никој друг ја нема, таа единствена вредност на која другите и завидуваат? Постои, и сама знаеш. Само, победи го делот што тежнее да те изедначи со светот, зашто не си еднаква. Посебна си. Знаеш дека си. Верувај малку во себе. Остави ја одмаздата, не е вредна. Образот ти е премногу чист за да го валкаш со недолична прашина. Иако не си совршена, никој не е. Ама секој во себе го бара совршенството и тежнее кон него. Најди го и ти. Твоја цел не е да бидеш одмаздник. Целта ти е да ги совладаш препреките. А со делот од тебе што те тера да мислиш на недолични постапки за твојата единственост, нема да ги оствариш. Пронајди се, ќе успееш.
