Би сакал одговор пред се од постари поискусни форумџии.
Значи вака, сведок сум на семејно насилство(а неколку пати и жртва) откога знам за себе. Среќните моменти во целиот мој живот се многу малку. Домашната ситуација ме натера да се повлечам во себе. Многу работи претргав, моите се разделија и пак се заедно, но сепак ниШто не е сменето, можеби дури и е полошо. Преселувањето во друго средина наводно требаше да ги реши проблемите, но безуспешно, само се влошија работите. Постои можност моите родители да се разведат, или пак да се селам пак. Имам неколкупати помислувано на самоубиство, но изгледа бев преголема кукавица. Немам другари, во смисла со кои би се дружел и излегувал. Не е дека не сакам, едноставно почнав да се плашам од социјални контакти. Исто никогаш не сум имал ни девојка, ниту сум се мувал, просто кажано, која би била со мене доколку разбере за мојот живот. Се сметам дека сум далеку поинтелигентен од моите врсници, но кога ќе се споредам со нив, се чувствувам ко копук, ко некој изрод, бидејќи тие го живеат својот живот. Доаѓа летото, кое го мразам, бидејќи сум сам, а и моите имаат највеќе кавги тогаш. Во последно време ми е дојдено преку глава, така што пак црни мисли ми доаѓаат на ум. Ученик сум во една скопска гимназија, од есен ќе бидам матурант, но којзнае дали ќе го дочекам тоа... Учењето оваа година ми претставуваше огромна тешкотија. Никој од тие што ме познаваат не ни претпоставуваат за овие работи(освен се разбира тие што ми биле соседи)Сум помислувал понекогаш и да избегам од дома, но имам помала сестра која морам да ја чувам. Засега, само на една личност и имам кажано за ова, но не за малтретирањето, само за живеењето со еден родител. Се мислам дали да се отворам и да и ја кажам целата вистина, но сепак секој што би го знаел ова,од срам не би можел да го погледнам во очи, па практично би го расипал другарството. Би сакал да знам што да сторам, како да се борам да се спасам себе.Токму затоа и барам помош на форумов, сметам дека најдобро би ме посоветувал некој кој не ме познава, и него познавам, а и не сум во економска состојба да одам на психијатри.
Ќе ве молам да ми одговорите во најкраток можен рок, и тоа ако може личности со поголемо животно искуство.
Жал ми е поради тоа што го преживуваш, јас од искуство знам дека семејните проблеми најмногу болат и најголеми лузни создаваат. Јас би те советувала да не се грижиш толку затоа што уште си млад, не се обидувај сам да ги решиш тие големи проблеми, мислам дека би било најдобро да побараш помош од некој близок човек, можеби некои роднина или постар пријател. Ти се натрупале повеќе проблеми со кои е потешко да се соочиш, овде и вака и да сака некој не може да направи се за да ти помогне. Најдобро би било да го споделиш проблемот со некој човек што го знаеш. Нема од што да се срамиш, тука нема ништо срамно, ти се наоѓаш во позиција во која секој би сочувствувал со тебе, непријатни работи им се случуваат на сите луѓе, и сите сите луѓе имаат семејни проблеми, затоа не се срами од своите, нема ништо од што ти треба да се срамиш тука, не си ти за ништо виновен. Побарај помош како што и ти мислиш дека е најдобро од некој постар близок, можеби и од професор, некој подобар професор, или некој друг близок во кој сметаш дека можеш да имаш доверба и на кој најлесно ќе му се довериш. Многу е подобро кога имаш некој покрај себе, вака ти си се изолирал од другите, си се затворил во себе, и само си трпел и трпел, без некако да ја ослободиш тагата и разочарувањето, и тоа нормално те доведува до такви мисли. Многу е подобро кога ќе побараш од некого помош, сигурно и кога го напиша ова на форумот се почувствува малку полесно. И јас едно време ко тебе се затворив и со никого не ги споделував проблемите и болката која ја носев, знам дека тоа беше многу тежок период, осамен, депресивен, очаен, кога ќе се чувствуваш така самотно, без никој до тебе, знам дека е најтешко. Ама ти не си сам, има илјадници кои го делат истиот проблем, и најлесно е кога некој е со нив и се труди да им помогне. Немој да размислуваш за самоубиство, сум ги имала и јас тие црни мисли, во истиот период од две години за кој сега зборев, ама тие проблеми не вредат колку твојот живот, навистина целиот живот е пред тебе, ќе ги пребродиш овие проблеми и се ќе заврши еден ден, имај надеж, се завршува кога тогаш, ти толку долго си го трпел тоа, можеш да истрпиш уште малку. Сега имаш 17 години најверојатно, истрпи го тоа и ќе созрееш во појака и поцврста личност со големо животно искуство. Мислам дека си поинтелигентен од своите врсници, го добив овој впечаток во моментот кога почнав да го читам постот, ја разбираш ситуацијата во која се наоѓаш и бараш решение да си помогнеш, свесен си за тоа што ти се случува, тоа е јасен показател за твојата интелектуална способност и созреаност. Ќе се реши се, верувај, се ќе помине, ти препорачувам додека траат овие моменти да најдеш нешто на што ќе можеш да му се посветиш. Би ти препорачала некој вид на уметност, интуитивно мислам дека имаш дарба, пробај со било што, цртање, вајање, сликање, мислам дека овои уметности највеќе ќе ти лежат ако се решиш да пробаш, сигурно имаш креативност која можеш да ја изразиш некаде. Не се разочарувај повеќе, биди убеден дека можеш да го преживееш тоа, имај верба во сопствената моќ и сила. И не се срами да побараш помош кога ќе ти е потребна, барањето помош е многу нормално нешто и многу човечно, сите ќе сочувствуваат со тебе и ќе се обидат да ти помогнат. Не се плаши од ништо и, повторно ќе кажам, имај верба во себе.
Ај пиши да не те мислиме
Голем поздрав и чувај се
