Како против мислите?

[Fantom]

Без разлика дали се работи за период после врска или после одржување на чиста платонска љубов, едноставно одреден период се чувствуваме повредени, отфрлени или несакани... Цело време е дотичниот/та во мислите, без разлика дали сакаме или не. Се ослободуваме од сите предмети кои носат спомени и будат сеќавања за таа личност, но сликите во главата остануваат уште долго време и тешко е да се избришат... Прашањето е, како успешно и побезболно да се избориме против мислите и периодот кога е најтешко?

 

[Dee_Jay]

Zimi se,se dumav dali da pisam,oti nema da bidi seriozen odgovorov,a prv post ke bidi,pa da ne trgni na seir temava,ama morav....

Si prais edna play-lista na winamp,i si zemas toa sto ke go spomnam vo prvava pesna
1.Sinan Sakic - Dve Litre Vina
2.Zeljko Sasic - Ona je prica zivota moga
3.Sinan Sakic - Ja poklanjam zlatnu burmu (neka nose ko god hoce kada nema Draganuu)
4.Muharem (mislam) - Na vencanje tvoje (zovi me mila)
5.Dzej - U kalendaru ljubavi
6.Miladin Poznanovic - Neznanka(ako e platonska)
7.Toma Zdravkovic - Iz pod palme
i taka nataki.....

I galje nemash:wink:

 

[Crazy in Love]

Да имаше некоја магична формула, тогаш никогаш никој не би пател, бидејќи веднаш ќе ја применувавме таа формула и ќе ни беше полесно. Нормален е некој период да биде човек повреден, да му е тешко, секоја мисла, секој момент да биде враќан во главата секој ден...
Но, сепак, со излагање, социјализирање, прифаќање на фактот дека е готово, зафатеност, работење на работи за помалку да се мисли на веќе бившата љубов, придонесува за побрзо да се избори човек против мислите. А кај мене лично, освен овие споменати работи, многу придонело и времето. Како што поминувало време, така и во мојот мозок, мислите и спомените избледуваат, не се сеќавам на секој детаљ како порано, заедно со спомените и мислите, избледуваат и чувствата и знам дека веќе сум продолжила понатаму и дека сум спремна пак да сакам. Е сега, кај мене побрзо идело сето тоа, кај некого поспоро, ама сепак времето има свој удел.

 

[nihilista]

Jas vaka se izboriv, non stop slusav turbo folk, i koga go slusav tekstot kako taa place i zali po nekoj sto ja ostavil, si velev e vaka treba da me cenis i ti mene ti sto me ostavi, a posto ne ispadna taka, ne si dostojna za mojata vozvisena ljubov a koga slusav peacite kako peat ke vidis ti koj sum jas ke me molis ama naaaa i taka si davav sila se dur eden den ne sfativ deka premnogu vozvisena pretstava sum sozdal za edna obicna devojka koja vremeto ke ja kazni so starost i smrt. I duri mi bese zal za nea oti ona saka samo da bide srekna, i posakuvav neka bide srekna pa makar i bez mene, oti taa ne e nisto posebno, taa nema nisto poveke sto ima bilo koja normalna i zgodna zena, i toj drugiot nema nisto poveke od mene, ne e nisto podobar od mene, (osven sto moze ima poveke pari), no ete taka sme si zdosadile i sega sme prosla stvar.

 

[Сатори]

Без разлика дали се работи за период после врска или после одржување на чиста платонска љубов, едноставно одреден период се чувствуваме повредени, отфрлени или несакани... Цело време е дотичниот/та во мислите, без разлика дали сакаме или не. Се ослободуваме од сите предмети кои носат спомени и будат сеќавања за таа личност, но сликите во главата остануваат уште долго време и тешко е да се избришат... Прашањето е, како успешно и побезболно да се избориме против мислите и периодот кога е најтешко?

Мојата совршена формула во овој случај е едноставна, ќе работиш како луд, а кога нема да работиш ќе се опиваш како луд и едното и другото ќе те уништат ако претераш, ама со тоа ќе ги уништат и мислите.
Среќа за мене е дека ова темпо го живеам многу малку време, недела, две, потоа од никаде, секогаш се појавува некој нов.:nesum:

 

[Болиглава]

Мојата совршена формула во овој случај е едноставна, ќе работиш како луд, а кога нема да работиш ќе се опиваш како луд и едното и другото ќе те уништат ако претераш, ама со тоа ќе ги уништат и мислите.
Среќа за мене е дека ова темпо го живеам многу малку време, недела, две, потоа од никаде, секогаш се појавува некој нов.:nesum:

Постојат случаи каде работата и пијанството не би биле совршен лек, од причина што постојат различни возрасти и различни сфаќања за љубовта и извлекувањето од неа, а горенаведените формули не би биле баш "достапни" за личноста.

 

[RockLady]

Без разлика дали се работи за период после врска или после одржување на чиста платонска љубов, едноставно одреден период се чувствуваме повредени, отфрлени или несакани... Цело време е дотичниот/та во мислите, без разлика дали сакаме или не. Се ослободуваме од сите предмети кои носат спомени и будат сеќавања за таа личност, но сликите во главата остануваат уште долго време и тешко е да се избришат... Прашањето е, како успешно и побезболно да се избориме против мислите и периодот кога е најтешко?

..секогаш ќе боли на крај...се она што било заедничко и секогаш кога ќе сретнеш нешто на што би те потсетило ...да секогаш ќе те боли..без разлика дали сум го фрлила сите негови подароци..или пак сум ги избришала сите наши слики..=(..ама според мене ...мислам дека ќе биде поелсно доколку повеќе време проведуваш со своите другари...друштво..и едноставно сето тоа додека си со нив..сите тие муабети и заебанции ќе потпомогнат да го забраеш =)

 

[Apokalipto]

Чисто философска тема и доста интересна, конкретно по неа т.е по прашањето можам да кажам само дека нема начин да не бидеме прогонувани од мислите... единствено смртта можеби е таа која би го прекинала тој болен процес на навраќање кон спомените, минатото и болката причинета од нив... човекот за да биде човек никогаш не треба да прекине да мисли.

 

[Oblivion]

Па, мене друштвото најмногу ми помага (седењето дома сам ми е најтешко). Кога сум излезен од дома со некои другари многу ретко умот да ми скита по неа. За фрлање предмети и такви работи, може да помогне ама не до некој значителен степен, сепак пак ке сретнам нешто да ме потсети на неа...

Пр... најмногу ме нервира кога седаме со друштвото некаде и некој ке ми каже "Како со А...?", "Што биде со неа?"... Колку и да се трудам да не мислам на неа, мора некој да го постави тоа глупо прашање. Од тој момент целиот ум ми забегува со мислите кон неа.

 

[BiG_kIsS]

Без разлика дали се работи за период после врска или после одржување на чиста платонска љубов, едноставно одреден период се чувствуваме повредени, отфрлени или несакани... Цело време е дотичниот/та во мислите, без разлика дали сакаме или не. Се ослободуваме од сите предмети кои носат спомени и будат сеќавања за таа личност, но сликите во главата остануваат уште долго време и тешко е да се избришат... Прашањето е, како успешно и побезболно да се избориме против мислите и периодот кога е најтешко?

Прашањево е многу индивидуално... На некој му треба журкање до бесвест, на некој му треба „замена“, на некој му треба да седи сам и да плаче и да се треска од земја се' додека не сфати дека е залудно и дека не е ни прв ни последен и дека може да најде и подобар

Јас си поставувам блокада... Односно, самиот мозок си поставува блокада... По извесен период нервирање и плачење едноставно веќе неможам да мислам на него, на убавите моменти, на било што поврзано со него... Тогаш се осеќам празно... Ама, си наоѓам други окупации и правам се' што можам за да ги „окупирам“ мислите... Ама тоа не значи дека нема да мислам на него Многу нормално... И ќе треба да помине многу време додека да можам да мислам на него а да не осеќам болка и тага туку да ми биде само едно убаво сеќавање (а може и никогаш нема да биде така, зависи од човекот)...
Ама мислам дека најубаво би било, да најдеш некој/а друг/а кој/а ќе може колку толку да те натера да заборавиш на него/неа...

 

[Сатори]

Постојат случаи каде работата и пијанството не би биле совршен лек, од причина што постојат различни возрасти и различни сфаќања за љубовта и извлекувањето од неа, а горенаведените формули не би биле баш "достапни" за личноста.

Секој зборува од лична перспектива, она што е лек за еден, не значи дека треба да биде за друг.
Во постот го имам тоа потенцирано и крајно, не верувам дека било која љубов може да земе толку големи размери на некои 13/14 години.:smir:

 

[Мишелинка]

Велам „следечи“ и го отварам именикот на телефонот

 

[Monna]

Секој зборува од лична перспектива, она што е лек за еден, не значи дека треба да биде за друг.
Во постот го имам тоа потенцирано и крајно, не верувам дека било која љубов може да земе толку големи размери на некои 13/14 години.:smir:

Да и не само тоа, има личности што тешко им е по некое болно раскинување, но за брзо време запознаваат некој друг. Јас...па би се ставила во групата на луѓе што доколку се со пријатели се ќе им изгледа полесно. Сеќавањата нема да ги снема но болката ке се намали...:helou:

 

[џимеј]

Според мое лично мислење, да се бориш против мислите е уште полоша работа. Едноставно се прилагодувам на ситуацијата, ја гледам од повеќе перспективи и сфаќам дека сакал несакал мислите се тука, а со нив и спомените. Зависи колку била долга врската со потенцираната личност.
Периодот во кој личноста била во мојот мозок повеќе отколку што јас сум го чувствувал моето срце, го лечам со друштво. Мислам дека најдобар лек е друштвото, кое знае да те насмее, а воедно се осеќаш поопуштен и да стресиш некоја зелена.
После одреден период, сфаќам дека со ништо не сум се борел. Напротив, мислите кон неа ги гледам од попозитивно светло, сепак, колку и да бил крајот болен, мило ми е што во одреден период од животот сум се борел за нешто што го сакам и сум и' крајно заблагодарен што ме научи на многу повеќе работи со кои стекнувам поголемо искуство.

 

[Dzish]

Читав некаде по македонските сајтови... Вика за побрзо да ти поминат “лошите мисли“ и да завртиш нов лист, единствено треба да се сеќаваш на мааните што ги имал бившиот партнер. Ѓомити ја убрзувало работата....

Фак, како и да е... Заебано е. Колку и да читаш постови на кајгана или во други он-лајн изданија, има голема разлика кога ке го почувствуваш на своја кожа.