don PASCAL
Tne last Don Protected By the Mafia..
- Член од
- 2 октомври 2007
- Мислења
- 647
- Поени од реакции
- 19
ПОРАЗ 1 во мојот живот
морам да признаам![Тоа е :toe: :toe:](/styles/default/xenforo/emot/toe.gif)
![Тоа е :toe: :toe:](/styles/default/xenforo/emot/toe.gif)
морам да признаам
![Тоа е :toe: :toe:](/styles/default/xenforo/emot/toe.gif)
![Тоа е :toe: :toe:](/styles/default/xenforo/emot/toe.gif)
....Го прифаќате ли поразот или не се откажувате и одите до крај ако е тоа можно?
Како се однесувате кога едноставно ќе почувствувате дека сте немоќни да ги поправите работите?
Што ако другпат нема да ви се пружи таа шанса?
Се разочарувам. Самодовербата ми паѓа и нормално не ми е сеедно. Емотивна сум и ме погодуваат порази, а и поради фактот што сум претерано одговорна, па сакам се да оди како што е замислено, така што ме погодуваат поразите и тоа силно.Но,,како се однесувате кога нештата нема да излезат онака како што сте очекувале и посакувале? Можеби станувало збор за нешто што ви било многу важно во животот и не сте успеале да го постигнете...Или пак сте биле поразени при освојување на некој/а дечко/девојка....
Секогаш одам до крај. Секогаш додека има трошка надеж се трудам и се борам да го добијам тоа што го сакам, но кога е очигледно дека нема веќе каде,дека е крај, достоинствено го прифаќам поразот, повредена сум, но по некое време, со нови сили кон нов предизвик, иако секој пораз оставил лузна кај мене. И често размислувам за поразите и размислувам што би било кога би било поинаку.Го прифаќате ли поразот или не се откажувате и одите до крај ако е тоа можно?
Ме фаќа некој внатрешен инает, гледам на секој можен начин да го исправам згрешеното, меѓутоа на крајот сепак овенувам по малку.Како се однесувате кога едноставно ќе почувствувате дека сте немоќни да ги поправите работите?
Што ако другпат нема да ви се пружи таа шанса?
Секогаш достоинствено. Секогаш. Особено ако имало противници кои ме поразиле. Главата секогаш гордо крената и насмеана. Поразот можеби ќе ме боли, ќе остави емотивна лузна кај мене, но никогаш не дозволувам некој што не ме сака да види дека патам и страдам и дека не ми е добро. Секогаш со насмевка враќам, без разлика што кога ќе бидам сама, ќе се нервирам што работите не испаднале како што сакам.Доколку имало 'противници' како се однесувате спрема нив? Дали достоинствено го прифаќате резултатот или пак сте нервозни и можеби агресивни?
Нема достоинство во пораз, само тврдоглавост може да те истурка низ него, од емотивните лузни патиме само ние кои си ги нанесуваме, не никој нема да му биде гајле, иако и победата има цена, но тоа е друга темаСе разочарувам.Самодовербата ми паѓа и нормално не ми е сеедно. Емотивна сум и ме погодуваат порази,а и поради фактот што сум претерано одговорна,па сакам се да оди како што е замислено,така што ме погодуваат поразите и тоа силно.
Секогаш одам до крај.Секогаш додека има трошка надеж се трудам и се борам да го добијам тоа што го сакам,но кога е очигледно дека нема веќе каде,дека е крај, достоинствено го прифаќам поразот, повредена сум,но по некое време,со нови сили кон нов предизвик, иако секој пораз оставил лузна кај мене. И често размислувам за поразите и размислувам што би било кога би било поинаку.
Ме фаќа некој внатрешен инат,гледам на секој можен начин да го исправам згрешеното,меѓутоа на крајот сепак овенувам по малку.
Секогаш достоинствено.Секогаш.Особено ако имало противници кои ме поразиле. Главата секогаш гордо крената и насмеана. Поразот можеби ќе ме боли, ќе остави емотивна лузна кај мене, но никогаш не дозволувам некој што не ме сака да види дека патам и страдам и дека не ми е добро. Секогаш со насмевка враќам, без разлика што кога ќе бидам сама, ќе се нервирам што работите не испаднале како што сакам.
Тврдоглавоста може да те истурка низ него, да, но сепак можеш и со достоинство да го прифатиш поразот. Со крената глава.Нема достоинство во пораз, само тврдоглавост може да те истурка низ него, од емотивните лузни патиме само ние кои си ги нанесуваме, не никој нема да му биде гајле, иако и победата има цена, но тоа е друга тема
А пред кого да ја кревам главата? Пред себе? Ако сум свесен за својот личен пораз можам само да се мразам себе.Тврдоглавоста може да те истурка низ него да,но сепак можеш и со достоинство да го прифатиш поразот.Со крената глава.
Првата реакција е нормално, тага и разочарување, исплив на емоции па потоа милиони прашања ми се вртат околу, зошто? како? мораше ли вака? зарем не можеше ли поинаку? Дури потоа, откако ќе се смираѕ емоциите и самата себеси ќе почувствувам дека имам ладна глава анализирам во себе каде имам згрешено и дали постапив правилно. Дали мојот приод беше правилен? Каде згрешив?Сите во животот доживуваме победи и порази ако може така буквално да се каже,,и нормално дека во првиот случај се гордееме со постигнатиот успех..Но,,како се однесувате кога нештата нема да излезат онака како што сте очекувале и посакувале? Можеби станувало збор за нешто што ви било многу важно во животот и не сте успеале да го постигнете...Или пак сте биле поразени при освојување на некој/а дечко/девојка....Го прифаќате ли поразот или не се откажувате и одите до крај ако е тоа можно?
Како се однесувате кога едноставно ќе почувствувате дека сте немоќни да ги поправите работите?
Што ако другпат нема да ви се пружи таа шанса?
Доколку имало 'противници' како се однесувате спрема нив? Дали достоинствено го прифаќате резултатот или пак сте нервозни и можеби агресивни?
Ова сфатете го преку лични примери,,не во буквална смисла на зборот пораз...но во смисол на тоа дека во животот сите имаме подеми и падови така да тука спаѓа се што може да се поистоветува со чувството на поразеност...........повелете:smir: