Многу научив, богами. После година и еден ден, научив колку што научив за претходните двесет и една мои, во љубовта. И научив дека не треба да се давам целосно и безрезервно. Научив дека немам, и дека треба да развијам осет за тоа кога, и колку сум искористуван, манипулиран, понижуван, навредуван. И обвинуван. И научив дека кога ќе сакам некого, не треба да заборавам на се друго. Најмалку на самиот себе. Како што заборавив.
Денот го гледам како едно тавче, во кое разни работи ти го полнат, и навечер пред да легниш, го ставаш во печката, наречена срце, и го печиш и примаш во себе. Е во тие, претходни 366 тавчиња, голем дел од работите ми ги полнеше мојата љубена. Понекогаш, го полнеше целото сама. И ми ставаше убаво, ми ставаше и горко, и гнасно. Ама пред да го ставам на печење, секогаш најгоре мачкав со убавото. До денес, кога ми кажа дека треба нејзините зрна повеќе нема да се најдат во моето тавче.
И научив дека сум повреден. Дека ќе ми недостига и дека ја сакам. И дека нема да ја имам пак. И дека ќе пробам да сум силен, и да ги слушам сите околу мене, и да ги прифаќам. Да го отворам срцето малку повеќе од порано, ама да не се сопнам повторно, отворајќи го целосно, кон некого.
Ќе научам да бидам внимателен. Ќе научам да барам, а не само да давам. Ќе се потрудам да си ги вратам емоциите на некоја поинаква хоризонтала. се надевам тоа ќе го успеам и со нервите. И со моето јас. И ќе терам. И не сакам да ја видам повеќе. За да не пропаднам пак. За да не ме здоболи пак.