Ваша поезија!

[POWER-MKD]

............


Каде води новиот пат? Дали до некој нов крстопат?
Каде исчезнуваат сенките од дрвјата надвиснати над асфалтот?
Дали е тоа само привидение, не знам, или пак можеби некоја моја нова фикција.

Го следам чекорот на мојот дух непрестано и го слушам како збрефта. Уморен е од моите глупости, тоа знам. Бега од мене, чиниш како од ѓавол.
Каде што исчезнуваат сенките, таму се појавувам јас.
​

 

[Paranoik]

Betrayed Kingdom

... And there it stood
the shattered crystal kingdom.
Its towers smashed into salt
Sheer beauty turned into dust
the servants hear her silent cries
Motionless the mistress dies.
The tears make love with her face
she feels as with the pain they race.
Her heart felt guilt and misery
she'd been betrayed so easily.
The horns announced - the forces came home
the traitor was finally banished for long.
But there was no remedy for the poor queen
forever, desperately crying she will be
the people fled from the ruined castle,
leaving cold, decaying matters.
The queen could not take one more day,
stopped breathing, her soul passed away.
Nobody ever came close to the debris
but the grief was felt far away and deeply.

...And so in my heart still remains
The shattered crystal kingdom.

 

[Mrs. Vedder]

Плод на умот

Висок, со кафеави очи,
толку топла насмевка,
здив на цигари,
груба дланка,
костенлива, не многу долга, коса,
скинати стартки, ахх колку добро му прилегаа.
Светли џинс,
карирана кошула.
Се движи по булеварот,
Led Zeppelin на mp3 уште од 7 наутро.
Ме гледа додека чекори, знае дека горам,
а упорно мава со глава,
ужива во песните....Незаинтересиран.
Личи на ризик,
знаеш, too good to be true,
мириса на невоља,
горчлив вкус има неговиот бакнеж,
утопија на моето срце,
изолација на моите мисли,
се шират моите зеници.
Ќе ме полудиш
иако си само плод на мојот ум...

 

[literanova]

НЕ КРАДИ МИ ГИ НАСМЕВКИТЕ

Не кради ми ги насмевките
со вкус на исушени трнинки
во брчките...

не кради ги и тогаш
кога, наизглед, ти ги нудам со нив
мрешкавите огледала на лакомите очи,
како со слатко од капинки...

оти:
зборовите претекле
дури дотекле,
и не се нашле сами со себе
со убост од срце да те добросат
да те миросаат,

тебе,
кралицата на грешничките,
од темните сокаци
на Содома и Гомора што доаѓаш
наизменично
во наметка од врел бессрам
и рутинска грациозност
на ѕвездена заводничка од прашината...

не кради ми ги насмевките
- насмевкитe што ти ги спакував за разделба...

ОДИ
На син ми

Тесен е овој пат
и никој не оставил место
за свртување назад...

Оди:
зад секој свиок ќе бидам пред тебе:
доволно близу да ти бидам светлина
и доволно далеку да не видиш
кај ги носам одронетите камења
од последните порои на болката...

Оди:
секој чекор ти го чусвувам ненаситно
кога мислата прелетува
над темните дубрави на стравот
со крилја на кои им ја дадов нежноста
на утринското будење
и суровоста на последната бессоница...

Оди:
над долината на бесмртните копнежи
сонцето свети со твоите насмевки,
исполирани со глеќта на секое ново утро...

 

[literanova]

НЕКОГАШ

Не скогаш
и не никогаш
може да се случи:

од змија отров
насмевката ќе ми ја премачка,
ќе ја ујдиса ко за дочек
на сватови пред свадба,
а под јазикот
црната наума да се џилита злобна...

одамна го потчинив пеколот
со капка крв
од скапана душа на јанѕа
и ги научив огновите да мирисаат
како цвеќе за кралица што е ветено
- моите огнови со очи на дете
волчја песна во забите џвакаат...

и научив:
во влакно од коса на заспана убавица
да ги растреперам метафорите
на најлудата песна
што само ветрот знае да ја испее
кога заспива во гнездо од срце
на мала птица што умира на дождот...

не секогаш,
и не никогаш...

 

[Пеам на свадби]

Темно е овде,
како таа ноќ кога моите штикли
газеа по твојата свест.

Темно е, како тогаш,
кога не сакав да заминам,
од твојата нелегална прегратка.

Темно како таа средба
што не успеав да ја проценам,
како сите всушност, во кои не се најдовме...

Темно е овде,
слично на твоето срце,
слично на уцената во моите солзи,
темно е...

Се` е темно,
мислиш ќе заврне,
капки дожд ќе се одледат од моето срце.

 

[RoXy=]]

Разголување


Како што чекорев со Розите
Нема празнина која ќе го запре мојот чекор
Нема трн кој ќе се вгнезди во мојот прст
Нема сонце кое ќе го гори мојот врат

Како што чекорев со Розите
Нема ветер што ќе донесе солзи во моите очи
Нема лажен шарм на аголот
Нема пријател со своите лаги

Како што чекорев со Розите
Нема повеќе интриги за мене
Нема дожд да ги измие неправдите
Нема симнати ѕвезди од сјајот на небото

Како што чекорев со Розите
И нема грижи кои ми доаѓаат на ум
И знам во овој момент
Дека ништо не е повидливо и поразголено од твојата трага
Пред мене и зад мене, со мене и во мене...

Тие, розите беа време на моето време, а јас, јас само сведок на нивното постоење..

 

[literanova]

ДО БЕСВЕСТ

Те распослав како здив на летна ноќ
низ поткожните улици на љубовта,
кога очите ми се опиваа
од рузмаринот на танцот
на првите клобурци на радоста
до бесвест...

Немаше книга што не ја прочитав
за твоите преплашени копнежи
и ниедна песна не ја сакав повеќе
од песната на изгрејсонцето
во твојата насмевка
до бесвест...

И стравот може да мириса на босилек,
затворајќи ги кориците на дневникот
на секој изминат ден,
ти велев,
кога имаш со кого да го споделиш
пред спиење
до бесвест...

 

[Nightwalker]

Некогаш... И сега...

Заминуваат, и само минато зад себе оставаат
Со тек на време и нашите замени ги запознаваат
Со нив нови, незаборавни моменти минуваат
Се препуштаат, почнуваат повторно да се заљубуваат
Се приврзуваат целосно, еден за друг лудуваат
А ко ќе ги прашаат за нас, незаслужено не' осудуваат
За она што тргнало погрешно, како светци мудруваат
И на крајот, на нашата несреќа и' кумуваат
Не се веќе истите, и постојано се менуваат
И најмалите чувства што постоеле за нас ги закопуваат...

А ние сме тие кои константно за нив тагуваат
И оние кои со своите солзи треба да се справуваат
Оние кои и сонцето со темнина го мешаат
И по некое поинакво минато слепо тежнеат
Тие кои безуспешно се трудат да закрепнуваат
А лузнините само со празнини ги заменуваат
Личности кои секојдневно спомените ги оживуваат
И повторно секој прекрасен момнет го доживуваат
Оние кај кои надежта полека згзснува
И кај кои секое чувство полека спласнува...

НО!!!

Тие кои не' оставиле себично, за грешката доцна сфаќаат
И најчесто со тек на време, почнуваат да се враќаат
Бараат нова шанса, во искрена љубов се колнат
И ветуваат дека нема да се повтори истата судбина болна.
Но НИЕ сме тие кои тогаш гордо и исправено над нив стојат
И оние кои својата судбина овојпат си ја кројат
Зашто знаеме дека НИЕ сме биле тие кои умееле да сакаат
И секогаш на искрената љубов со искрена да возвраќаат...

 

[literanova]

БРАЗДИ
на син ми


Црната крв на ноќта прокапува
низ прстите на ранетите трендафили...

Ме гребат ноктите на твојот плач
- длабоко во душата плускавици од самоизед
ораат брзди за семето на неспокојот...

Сакам да го удава морето во себе
со сите бродоломници на иднината...

Знам, ќе исчезнеме засекогаш
како две светулки во дождлива ноќ
со изедена месечина ...

Никој нема да го наслика нашиот траг
во соптвените чувства
онаков, каков што го оставивме
во трепките на неразбуденото уто ...

 

[Скопјанка]

Ветувања

Шаренило од бои, пченка во рацете,
го сакаме животот.
Трпиш се освен да ја слушнеш вистината,
ги мериш зборовите небаре
се материјал за кроење.
И те молам, по кој знае кој пат
сошиј ми фустан од зборови.
Ветувам ќе го носам
секогаш кога сум со тебе,
ќе се нишкаме на нишалките во паркот,
ќе јадеме сладолед, како некогаш.
И те молам, не ми ѕвони стално
јас сум мачка која спие
на перници од облаци.
Ветувам ќе те помнам
за да знам дека сме живи,
дека си жив,
во мојот свет полн со смеја.

 

[El 'Borracho]

Ах Љубов

Ах, ах
ах, ах
ах, ах, ах
ах, ах
ах, ах, ах
ах, ах, ах
ах, ах,
ах, Љубов!

 

[PSYtisfaction]

Ma-Ста-Пе за лирицист на векот.

 

[literanova]

АПСОЛУТНА ВИСТИНА


Ја избришав од очите на неродените утра
песната на прегладнетите пци...

Со чекорот можам да ја растргнам мислата
и да ги најдам старите насмевки под балконот...

Сепак, еден е возот што не носи до целта
и вагоните се полни со проценки од око...

А, секогаш сме таму кај што не сме
и секогаш со ист сон го премостуваме времето...

Можеш ли да го прескликаш вчера во утре
а дa не личи на слика на врзулче со поцрнети бисери
во зашиен џеб од износени пантaлони

Да, сета вистина е собрана мудро во крајот
во кој сите исчезнуваме како неодговорено прашање
„Зошто го минав сиот пат...„ ?

 

[Medea]

7

Врвиш по мене
калдрма на совеста
се будиме ко во вечност
нема ни грам бол
само веројатност и игра потоа.

Те знам како дишеш
оти во секој здив една боја испушташ
се лепи на моите ѕидови
прска уметност и задржува спомени.

Скршив денес огледало
велат, 7 години несреќа.
Но, ретроградна сум јас.
Се е обратно.
Знам.

Тие 7 ќе бидат наши,
па што сака нека е...