Premnogu znacenje si davas i zivees vo nekoj paralelen svet. Nivnata omraza i zakrvenost so Srbite ne se meri so nas, toa sto Srbite nim im go napravile, a i oni na niv e daleku od naseto. A nam neoprostivo ni zgresile, so taa nesreka sto morame, sega za sega, zaedno da ziveeme.
Etnicki gi iscistija od Kosovo, ama omrazata bila fiktivna. I da sakas ne mozes volku gluposti da napises, ne znam kako ti uspeva.
Српско Албанската омраза се одржува политички, за Македонско Албанската омраза не треба медиуми, песни, навивачки скандирања, групи и вонредни обраќања, на обичниот србин ама баш му е гајле за албанците па и за Косово, особено белграѓани не сакаат да слушнат за некој со потекло од Косово, србите го преболеа Косово и се на многу подобри односи со албанците, ти лажи се себеси.
Сакаш да ти пуштам документи колку села етнички се исчистени само од балистите? без башибозукот во турско или учк на али 2001, па да направиме споредба во километри квадратни и проценти, колку изгубиле србите а колку ние, а тоа дека изгубивме и држава е бонус.
Италијанските газди им рекоја: ‘Палите, убивајте – имате ‘карта бјанка’ – и се крена илјаден башибозук, кој со пушка, кој со стап – а на чело на подивените вјаваше на бел коњ Џемо Симница со шарени реденици на гради и со кубури ‘седефлии’ на појас, до него ортак му Мефаил, а со качаците на Џемо неговиот ‘аѓутант’ Акиф Речани. Пламнаа Кленоец, Потоец, Малкоец, Душегубица, поулавеа силуваните девојки, како снопје паѓаа пострелани жени и старци. А после се редеја село по село: Никифорово, Леуново, Маврово, во дружба со германските бандити една ноќ ја осветлиа целата Дебарца.
Високо се дигна пламенот од Црвена Вода, Песочани, Белчишта, Турје, Мраморец, Врбање, Годивје, Слатино и други. Во месец септември 1944 година помошникот на Џемо, Акиф Речани, опколи наши другари – партизани и позадинци во село Беличица – од кои малку се спасија, а меѓу запленетите остана Тодор Циповски – Мерџан, кој тогаш идеше на својата нова должност, политички комесар на Првата бригада. Целото село беше запалено, а во огнот фрлени жени и деца да се така насладуваат џемовците на смртта на своите жртви. Над пискотниците на изгорените, над офкањата на недогорените се слушаше садистичкото смеење на професионалникот убиец Џемо Симница.“
