Не чоек, ама 90% од луѓето кои немаат никакви пријатели се социјално анксиозни и агорофобични луѓе. Од некаде мора да почне јбг. Ако ништо друго да излезе од дома и да прави нешто корисно за себе, барем ќе ја размрда монотонијата и ќе го избистри мозокот. Успат ќе се социјализира со некого, ќе запознае некој кој може ќе му се најди некогаш за нешто во животот.
Да. Тоа е периодот кога полека стануваш возрасен човек, созреваш, се менуваш, а исто така и луѓето што порано си ги познавал се менуваат. Сите ние поминуваме низ таа фаза во животот.
Мене пред околу шест години (малку касно хехе, ама нема врска) отприлика ми светна сијаличката во глава за тоа колку повеќе уживам да го пијам кафето сама отколку со квази пријателите кои секогаш се јавуваат ако имаат некаква корист од мене. Попродуктивен ми е тој саат сама со себе, отколку со тие површни пријателства (ама ете јбг, и со нив мораш понекогаш да одржаваш контакти, затоа што човек сам не може да функционира и просперира).
Самотијата сама по себе и не е лоша работа, ако се осеќаш исполнето и задоволно од животот што го живееш. Проблемот во денешно време е што ние се опкружуваме со луѓе кои бесцелно ни го трошат времето, не влечат, не задржуваат, искористуваат, залажуваат итн. и со самото тоа е исклучително тешко да се има вистински и искрен пријател. Човек на човека му е волк и тоа е суровата реалност! Единствената личност на која треба да се потприте 100% во животот сте самите вие и вашето семејство.