Marionka_z
Omnia mea mecum porto
- Член од
- 16 јануари 2009
- Мислења
- 208
- Поени од реакции
- 29
Ѕвезда
Што е ѕвездата... Небесно тело, животна придружничка, водилка низ темнината или пак само отворен споменар во кој се излепени сите наши фотографии, испишани сите наши животни реплики?
Ако треба да одлучам како да ја дефинирам ѕвездата, ќе се повикам на мојата сопствена номенклатура и ќе ја наречам- книга на животот. Нели таа ги содржи сите информации за мене и онака како што ми е запишано во ѕвездите, така ќе се одвива мојот животен пат. И мојот живот ќе зависи од нејзиниот.
А колку трае животот на една ѕвезда? Велат дека животниот век на ѕвездата е обратнопропорционален на нејзината големина. Колку е поголема ѕвездата, побргу умира. И обратно- помалите ѕвезди живеат илјадници години и колку се помали се посилно светат.
Ама сега од каде јас да знам која и каква е мојата ѕвезда...Проклета неизвесност. Одбивам да живеам според ова правило. Затоа погледнувам кон темното небо и решавам сама да си одберам сопствена ѕвезда. Гледам, подзамижувам, па широко ги отворам очите...ја барам најсјајната. Ене ја, ја здогледав конечно! Таа ќе биде моја... Ах, не, потаму ене друга, уште посветла! Тогаш да си ја присвојам таа. Одлично, воздивнав со олеснување. Но кога по третпат ги прошетав очите по небесниот бескрај, видов уште безброј ѕвезди, кои светат која од која посилно. И сега?! Која од нив ќе живее најдолго? Која да ја земам за моја заштитничка?
Го спуштив погледот и се натажив. Не дојдов до никакво решение. Ниту си ја знам сопствената, ниту успеав да си најдам нова, ѕвезда по сопствен избор. Пак надвладеа неизвесноста. Ех, кога би дошол некој и би ми ја покажал: "Ене ја твојата ѕвезда и ти ќе живееш до тогаш и тогаш". Не! Не! Тогаш се сепнав и сватив дека во тој миг на откровение мојот живот би завршил. Кога би знаела уште колку ќе живеам, колку и да би било тоа, нема да ми биде доволно. И тогаш животот би ми се претворил во трка, за да го постигнам замисленото, знаејќи си го сопствениот крај. Во тој момент ја почувствував убавината на неизвесноста. Токму таа ме одржува во живот и всушност ми ја дава силата да продолжам да се борам, да плачам, да се смеам, да паѓам и да се подигам... Токму таа ми овозможува да живеам најдобро што можам, секојдневно пркосејќи и на смртта. И ненадејно го сознав одговорот на моето апсурдно прашање- ќе живеам се додека свети Сонцето. И види, несакајќи си ја пронајдов сопствената ѕвезда- Сонцето! Ќе живеам се додека наутро ќе успевам да ги отворам очите и се додека тие очи го гледаат изгрејсонцето.
Мојата ѕвезда ќе свети, додека има сјај во моите очи. Моето сонце ќе сјае додека дишам јас. А потоа? Потоа ќе продолжи да сјае за сите вас останати...
Паѓа ѕвезда. Некој некаде умира. Некој некаде си замислува желба...
Што е ѕвездата... Небесно тело, животна придружничка, водилка низ темнината или пак само отворен споменар во кој се излепени сите наши фотографии, испишани сите наши животни реплики?
Ако треба да одлучам како да ја дефинирам ѕвездата, ќе се повикам на мојата сопствена номенклатура и ќе ја наречам- книга на животот. Нели таа ги содржи сите информации за мене и онака како што ми е запишано во ѕвездите, така ќе се одвива мојот животен пат. И мојот живот ќе зависи од нејзиниот.
А колку трае животот на една ѕвезда? Велат дека животниот век на ѕвездата е обратнопропорционален на нејзината големина. Колку е поголема ѕвездата, побргу умира. И обратно- помалите ѕвезди живеат илјадници години и колку се помали се посилно светат.
Ама сега од каде јас да знам која и каква е мојата ѕвезда...Проклета неизвесност. Одбивам да живеам според ова правило. Затоа погледнувам кон темното небо и решавам сама да си одберам сопствена ѕвезда. Гледам, подзамижувам, па широко ги отворам очите...ја барам најсјајната. Ене ја, ја здогледав конечно! Таа ќе биде моја... Ах, не, потаму ене друга, уште посветла! Тогаш да си ја присвојам таа. Одлично, воздивнав со олеснување. Но кога по третпат ги прошетав очите по небесниот бескрај, видов уште безброј ѕвезди, кои светат која од која посилно. И сега?! Која од нив ќе живее најдолго? Која да ја земам за моја заштитничка?
Го спуштив погледот и се натажив. Не дојдов до никакво решение. Ниту си ја знам сопствената, ниту успеав да си најдам нова, ѕвезда по сопствен избор. Пак надвладеа неизвесноста. Ех, кога би дошол некој и би ми ја покажал: "Ене ја твојата ѕвезда и ти ќе живееш до тогаш и тогаш". Не! Не! Тогаш се сепнав и сватив дека во тој миг на откровение мојот живот би завршил. Кога би знаела уште колку ќе живеам, колку и да би било тоа, нема да ми биде доволно. И тогаш животот би ми се претворил во трка, за да го постигнам замисленото, знаејќи си го сопствениот крај. Во тој момент ја почувствував убавината на неизвесноста. Токму таа ме одржува во живот и всушност ми ја дава силата да продолжам да се борам, да плачам, да се смеам, да паѓам и да се подигам... Токму таа ми овозможува да живеам најдобро што можам, секојдневно пркосејќи и на смртта. И ненадејно го сознав одговорот на моето апсурдно прашање- ќе живеам се додека свети Сонцето. И види, несакајќи си ја пронајдов сопствената ѕвезда- Сонцето! Ќе живеам се додека наутро ќе успевам да ги отворам очите и се додека тие очи го гледаат изгрејсонцето.
Мојата ѕвезда ќе свети, додека има сјај во моите очи. Моето сонце ќе сјае додека дишам јас. А потоа? Потоа ќе продолжи да сјае за сите вас останати...
Паѓа ѕвезда. Некој некаде умира. Некој некаде си замислува желба...