Тука пишуваме на зададена тема (денес: „На суд...“)

[Marionka_z]

Ѕвезда

Што е ѕвездата... Небесно тело, животна придружничка, водилка низ темнината или пак само отворен споменар во кој се излепени сите наши фотографии, испишани сите наши животни реплики?
Ако треба да одлучам како да ја дефинирам ѕвездата, ќе се повикам на мојата сопствена номенклатура и ќе ја наречам- книга на животот. Нели таа ги содржи сите информации за мене и онака како што ми е запишано во ѕвездите, така ќе се одвива мојот животен пат. И мојот живот ќе зависи од нејзиниот.
А колку трае животот на една ѕвезда? Велат дека животниот век на ѕвездата е обратнопропорционален на нејзината големина. Колку е поголема ѕвездата, побргу умира. И обратно- помалите ѕвезди живеат илјадници години и колку се помали се посилно светат.
Ама сега од каде јас да знам која и каква е мојата ѕвезда...Проклета неизвесност. Одбивам да живеам според ова правило. Затоа погледнувам кон темното небо и решавам сама да си одберам сопствена ѕвезда. Гледам, подзамижувам, па широко ги отворам очите...ја барам најсјајната. Ене ја, ја здогледав конечно! Таа ќе биде моја... Ах, не, потаму ене друга, уште посветла! Тогаш да си ја присвојам таа. Одлично, воздивнав со олеснување. Но кога по третпат ги прошетав очите по небесниот бескрај, видов уште безброј ѕвезди, кои светат која од која посилно. И сега?! Која од нив ќе живее најдолго? Која да ја земам за моја заштитничка?
Го спуштив погледот и се натажив. Не дојдов до никакво решение. Ниту си ја знам сопствената, ниту успеав да си најдам нова, ѕвезда по сопствен избор. Пак надвладеа неизвесноста. Ех, кога би дошол некој и би ми ја покажал: "Ене ја твојата ѕвезда и ти ќе живееш до тогаш и тогаш". Не! Не! Тогаш се сепнав и сватив дека во тој миг на откровение мојот живот би завршил. Кога би знаела уште колку ќе живеам, колку и да би било тоа, нема да ми биде доволно. И тогаш животот би ми се претворил во трка, за да го постигнам замисленото, знаејќи си го сопствениот крај. Во тој момент ја почувствував убавината на неизвесноста. Токму таа ме одржува во живот и всушност ми ја дава силата да продолжам да се борам, да плачам, да се смеам, да паѓам и да се подигам... Токму таа ми овозможува да живеам најдобро што можам, секојдневно пркосејќи и на смртта. И ненадејно го сознав одговорот на моето апсурдно прашање- ќе живеам се додека свети Сонцето. И види, несакајќи си ја пронајдов сопствената ѕвезда- Сонцето! Ќе живеам се додека наутро ќе успевам да ги отворам очите и се додека тие очи го гледаат изгрејсонцето.
Мојата ѕвезда ќе свети, додека има сјај во моите очи. Моето сонце ќе сјае додека дишам јас. А потоа? Потоа ќе продолжи да сјае за сите вас останати...

Паѓа ѕвезда. Некој некаде умира. Некој некаде си замислува желба...

 

[Milla*]

Те гледав како нешто совршено, како ЅВЕЗДА. Убава, само да и завидуваш на нејзината моќ што е таму горе и блеска, но и тие имаат свои тајни и не можеш да ги разбереш какви се внатре...исто како тебе. Се уште не можам да поверувам како можеше толку бргу да се смениш и да станеш најсурова личност. Го заслужив ли тоа? Ако сум заслужила, не можам да сватам како?! Ми треба објаснување! Ти пречи тоа што бев предобра кон тебе?! Јас уништував живот на прекрасна личност, за да на крајот сватам каков си ти?! Можеби и јас сум виновна што го дозволив тоа...ама ете од кај да знаеш која Ѕвезда е најдобра кога живеат толку високо...уште нешто да ти кажам овде, бидејки не знам друг начин каде би можела да ти кажам...ЕДНА ТВОЈА РЕЧЕНИЦА МИ ГИ СКРШИ КРИЛЈАТА....ГО СРУШИ МОЈОТ СВЕТ... Дали навистина си толку многу ладнокрвен или само така можеш да се заштитиш самиот себе?!
А и да ти го кажам сето ова, немам одговор го знам тоа, бидејки јас за тебе веќе не постојам! Можеби и постојам, но не таква каква што навистина сум, ама и ти за мене си имаш мислење кое пребрзо си го врежа во глава без да сватиш и да дозволиш да ти покажам каква Ѕвезда сум всушност јас.
На крајот ништо не ми преостанува, освен да се обвинувам самата себе, а на тебе верувај ми дека ќе заборавм... Само кога ќе поскаш ти да ме видиш, кога ќе почнам да ти недостигам...немој да ме бараш, бидејќи ти беше тој што сакаше да заминам!

 

[Apokalipto]

Ѕвезда, едно од многуте малечки светла на небото што како дечиња полни со надеж и живот упорно ги броиме и фантазираме еден ден да стигнеме до нив, само тие и темнината над нив да ни бидат лимит. Или пак ѕвезда како симболика на она што ќе те следи цел живот, ѕвездата под која си се родил, кај кого како некој под ѕвезда некој со ѕвезда некој без ич ѕвезда... ѕвиздан се ова во соработка со оние трите наречници што ти ја чкртале судбината на третата ден од ко ќе се опилиме.

Секој викаат си имал своја ѕвезда(на) на некои им стои горе на некои долу, а на некои или им се спушта или им се дига ѕвезда(на), кој како си ја одбрал да си ја носи пред него... Водилка во животот ориент точка за да не се загубиме во минатото и бедната сегашност, проголтани од моментот и однесени од виорот на заборавот. Мала трепкава речиси никаква - бедна точка на СВЕТЛИНА да не носи напред и да дава надеж, да не дига во просторот и да не исполнува со спокојот на темнината и вечната тишина, а простор бескраен уште толку во огромна експанзија на ширење исфрлен од големото бум кога настанало се или па конечно отишло по ѓаволите...

Или па ај нека биде светлина, прекрасна рефлектирана сончева (ко демек само таа била на светов) одбиена од една прекрасна сончева? ѕвездичка. (Весел дел од приказнава част треќа) Светлина вгнездена во душата исткаена со насмевките и прекрасните спомени, светлина која зрачела кога сме се родиле и не исполнила до длабочините на празната ни душа бебешка, светлина која ако ја оставиме ќе се загуби во темината на просторот, со светлосни години назад во длабокото.

Најпосле и земјата е ѕвезда, една од малечките светлинчиња што трепкаат во тоа широкото, можеби сите ние сме ѕвездата на некој, таму џенем во бескрајот и даваме надеж и среќа, сите заедно сме негова водилка во животот. Го ткаеме небото под кое во темна вечер две души ќе бидат едно и со восхит ќе гледаат нагоре свесни за својата големина и исполнетост, ќе бидеме и ние надеж за некоја душа осамена и оставена, потполно свесна за својата ништожност во просторот.

Секој ама секој си ја пронашол својата ѕвезда, за некои истата е уште горе на небото, за некои долу на земјата, олицетворена во нешто прекрасно, нешто што го исполнува, вметната во нечија сродна душа, во нечии прекрасни очи кои зрачат со светлината која го руши сивилото и мракот наоколу, вечно како сите нејзини роднини таму горе на небото.

 

[Windfucker]

По барање на неколку верни читателки го продолжувам расказот со Звездан и Зона на Самракот http://forum.kajgana.com/showthread.php?9851-Тука-пишуваме-на-зададена-тема-(денес-“Ѕвезда“)&p=3577755&viewfull=1#post3577755. Пошто мене ретко некоја жена ме слуша и уште поретко ме разбира што сакам да кажам искрено сум изненаден од фидбекот ................................................................................................................................................................................

На Звездан му падна весникот од раце кога прочита по тешко боледување бла..бла..бла..и слика од едно дете на 24 страна во Вечер.
Сеуште му се вртеше во глава мистериозниот телефонски повик од претходната емисија, не е можно си помисли во себе најверојатно некој само лиферувал несолена шега откако разбрал дека детето е умрено.
Погледот му застана на часовникот од кока кола кој го донесе локалниот дистрибутер со кого учеа заедно до четврто одделение, има време за уште една цигара си рече во себе и запали од МТ-ето.
Бос меко му беа многу добра цигара ама многу брзо гореа и беа скапи па затоа се префрли на Ориентал едно време, ама во бутката во селото многу ретко му носеа и мораше да се задоволи со МТ.

Техничарот даде знак дека ќе оди да моча и дека Звездан има време да ја допуши цигарата пред да ја почнат емисијата. Звездан го потфати столчето и го поткладе под нозете за да се одмори малку. Некој од комшиите имаше заклано прасе и се пржеше тава надвор, изгледа мевце со џигерчина и суви пеперки. Во времето кога се колеше прасе децата ги мацнуваја со крв на челото да не се плашат од стоката. Најпрво касапот ќе ги промавтеше ножевите низ точалникот и го земаше најдолгиот нож или анџар. Прасе секогаш треба да го дупниш во душникот за да го заколиш и за тоа е потребен подолг нож, додека теле се мава одназад во малиот мозок со марифет. За овца и за јаре е најлесно само ќе го земиш ножот и ќе му поминиш преку вратот.
Прасината се најтерсене за колење и многумина преферираат да ги пукаат со чифте ако е некој поголем крмнак. Најдобро прасе е од 80-120 кила жива мера и да се избегнува рането со репка зошто мириса месото.

Звездан ја фрли цигарата во пепељара и си тури една чашка од ракијата, техничарот си ги забришуваше рацете од пантоломите од водата и малку си ја направи косата на огледалото се со цел да си ги исуши рацете од мочањето и да не ја фаќа миксетата со влажни раце.
Почна најавната шпица за Радио Совети и продолжи со летниот тин хит од ОфСпринг Кип ат Сепарејтед и уводот од Звездан за вечерашнава емисија.

Телефонот зазвони и Звездан се присети на минатонеделниот повик од Смртта и му затрепери гласот

З. Добра вечер кого имаме до телефон
Случателката - До телефон е анонимна слушателка и сакам да ве поздравам сите во студиото и сите слушатели кој утре треба да нижат тутун.
З. Поздрав и од нас до сите тутунари и до тебе, како можеме да ти помогнеме или пак ти дали имаш некој совет.
Ан. - Малку ми е незгодно ама ќе кажам, некни гледавме со другарките еден филм од оние за воздрасни и ги измеривме алатите на актерите на филмот, на едниот му беше 21,3 сантиметри, додека на другиот му беше 23,5. Потоа со ленијарот меревме од кај дупката и напишавме белешка и математиката излезе дека ако алатот влезе цел тогаш скоро до стомакот и цревата ќе влезе тоа чудо и јас едноставно мислам дека ќе сум мртва. Моментално имам дечко и сакам да му речем да пробаме ама многу ми е страв да не умрам. Ќе ве замолам за совет вас или вашите слушатели.
З. Анонимна ретко кога алатот на обичниот дечко е голем како на тие филмови и запамети алатот секогаш изгледа поголем ако камерата е зумирана или ако го сликаш одблиску па така нема потреба од никаков страв ако сте спремни и двајцата за тоа. Поздрав
Ан. - Фала многу за одговорот поздрав и до вас, ќе пробаме најверојатно другата недела со мојот дечко иако чуствувам голем страв.

(Морган Фримен актерот како наратор во продолжение)

Кога предокот на Хомосапиенсот слегол од саваната во потрага на храна се движел на сите четири нозе како и останатите примати кој живееле во џунглата. Потребата да избега од многубројните предатори и потребата да најде храна која често се најдувала на дрвјата направиле да тој се исправа и да стане бицоклопед како што е моментално. Сексот на хомосапиенсот бил идентичен како и останатите животни без никаква романтика и ружи, женката и мажјакот давале сигнали со феромени дека се спремни за парење и сексот бил во доги-стајл зошто на таков начин мажјакот можел да ја оплоди женката на најдобар начин и да остави најмногу семена течност во неа. Локацијата на вагината била како и кај останатите примати како и пенисот бил некаде во просек од 6-10 см сосема доволно голем да ја оплоди женката. Со исфрлувањето од непотребните влакна кога хомосапиенсот доаѓа во некој степен на развој и губењето на феремоните од кој сега како сувенир имаме само шумички кој многу момички ги бричат исто така и дечки како Боки 13 и Бекам сексот веќе не станува само егзистенцијална потреба за продолжување на видот туку и задоволсотво на хомосапиенсот. Веќе исправен хомосапиенсот заклучува мисионерската поза е исто така употреблива за него и веќе ја користи на големо. Со пениси од 6-10 см во еректирана состојба тешко можело да оди оплодувањето и одбранбениот еволуционен механизам на машкиот потомок одлучува да ги екстендира овие аномалии на пенисите. Затоа сега човекот има најголем пенис од сите примати.
Како божја казна зошто веруваат во Буда ,Бог одлучува Јапонците да останат на истото ниво со останатите примати и да нивните пениси останат на истата димензија.

Природата е нешто фантастично кое човечкиот ум не е во состојба да сфати (завршен цитат од Морган Фримен)



продолжува.................

 

[Crazy in Love]

Ѕвезда

... секогаш, секогаш... секогаш сакаше да ги гледа ѕвездите. Го обожаваше темното летно небо исполнето со ѕвезди и летното ветре кое и ја ежеше кожата и и' ја бушавеше косата. За миг само ќе ги затвореше очите и се наоѓаше во некој свој свет, далеку од се, далеку од секојдневниот хаос и лудило, далеку од негативната енергија и намуртените лица. И кога полека, сосема полека ќе ги отвореше тие ситни кафени очи, ќе го погледнеше повторно тоа прекрасно ѕвездено небо. Некогаш небото изгледаше како да е преплавено со милион светилки, кои само мирно блескаат и пловат по небото. Ах, тие летни ноќи...тие осамени, но прекрасни летни ноќи. Никогаш немаше со кого да заспие под ѕвезденото небо, немаше кој да ја гушне кога ветерот ќе ја преплиеше со свеж воздух. Секогаш сама ги поминуваше тие прекрасни ноќи, секогаш сама ја дочекуваше зората и немаше со кого да ја сподели таа убавина. Немаше со кого да молчи, а да се чувствува како да кажува се... немаше очи во кои ќе имаше сјај и во кои ќе го гледаше својот одраз и одразот на ѕвездите.
И се уште нема. И можеби уште долго време нема да има.
Но... има едно нешто. Нешто кој никој не може да и го одземе. Има надеж. Надеж дека еден ден, макар само на еден ден, ќе ја дофати најубавата и најпрекрасната ѕвезда. Ќе ја дофати ѕвездата за која од малечка сонува да ја дофати и почувствува. Надеж дека сепак таа ѕвезда не е толку далечна, дека таа ѕвезда ќе биде нејзин сопатник и сведок на една прекрасна летна ноќ, каква што посакува.
И да, таа ѕвезда има свое име. Можеби повеќето од вас не ја познаваат како ѕвезда, напротив, би ја поврзале со се освен со ѕвезда...
Таа ѕвезда многумина ја дофатиле, ја допреле и почувствувале... таа ѕвезда моментално е многу далечна за неа...

... а нејзиното име е ЉУБОВ.

 

[Nemiseverue]

Засвети, те молам...
Појави се повторно на сводот зашто немам веќе сила да го држам вратот нагоре, не сум веќе четири годишник кој уште од десет часот пред полноќ го чека Дедо Мраз пред прагот гледајќи скришум и кон оџакот на соседите. Овие триста години како замина веќе не знам што повеќе да направам да создадам насмевка на мојот лик. Удостоиме, задоволи ме, види колку малку ми треба, биди принцеза на мојот разигран ум, бакни ги моите мисли и ветувам дека ќе ги претворам од кутри жабји во вистински принцови идеи за освојување на светот. Замисли само, ти ќе засветиш на запад а јас лојлално ќе ја послушам твојата заповед, немилосрдно ќе го поведам маршот, војсководец каков што навистина сум, уништувајќи ги оние мали ништожни и навидум безопасни животинчиња по патот, зашто од никој денес не можеш да бидеш сигурен.
Всушност, да си малечко девојче во кондурчиња со панделка и лелеаво розево фустанче, ќе се качам на скалите од дедо ми дури до небото и ќе ти симнам ѕвезда но, што кога ти и сама си ѕвезда а јас никако да сфатам како да одиграм за мојата ѕвезда да биде среќна?

Одам по дрвената ограда како мачор, нога пред нога, одржувајќи рамнотежа со рацете и навалувајќи се де лево де десно, се трудам да го најдам решението на оваа првооделенска загатка пуштајќи го срцето да патува далеку а разумот го оставам под тарабите кои водат во подрумот. Можеби тоа е решенито, можеби ти би била најсреќна кога би добила една од теглите џем на баба а верувај ми, нема ништо повкусно од тоа на овој мој прекрасен свет, дури ни оваа полноќна сцена создадена од стариот фенер закачен над берберницата кој прави сенката на касапскиот пес да изгледа како тигарот милениче на стариот арапски цар.
Ќе ја прашам баба, ако таа ми дозволи да ти подарам тегла, тогаш би можеле заедно да седиме на големата карпа крај реката а нозете ќе ни се брчкаат до водата. Додека ни се направат брчки на петите веќе ќе бидеме гушнати и размачкани околу усните со џем. Потоа ќе влеземе цели во вирот а твојата коса ќе плови по површината додека ме прскаш во стил на безмилосен атентатор, јас ќе глумам поразен, ќе дојдам до тебе во мир и ќе ти ги фатам рацете, ќе ги ставам на твојот грб држејќи ги со едната а со другата ќе те прилепам за себе. Потоа следува пресвртот. Ќе се навалам наназад и комплетно ќе те потопам со што ќе означам крај на битката, неколку штурчиња ќе се огласат во стил на гонг а рингот ќе го напуштам полутриумфално трчајќи брзо по ситните камчиња и низ ниската трева не давајќи ти шанса да ме дофатиш и да се одмаздиш. Во тревата ќе проверам кој е повкусен, џемот или твојот влажен сјајен врат.

Врати се ѕвездо на мојот свод, овој кров е готов да се сруши без твојот сјај...

 

[Nemiseverue]

Никогаш повеќе не ја видов. Во тоа време броевите се запишуваа на ливче, но јас го загубив нејзиното. Каков несовршен начин. Нема идеален. Потсетник

 

[Annabel]

Што ако го имам твојот број? Не го изгубив,не го избришав...само не го бирам повеќе.
А твојот контакт се издигнува над стотиците други во потсетникот и ко за беља секогаш кога барам некој морам да ја поминам и страницата каде што си запишан ти...

Додека уживам во свежината на дождот размислувам дека поголема ми е желбата да те сретнам некаде случајно отколку да ти се јавам. Којзнае зошто е тоа така...којзнае дали воопшто ќе те видам пак,па макар и случајно...
Знам дека некаде ги правиш сите други среќни,а јас чекам...ни самата незнам што чекам.
Еден ден сум хероина која не дава другите да и помогнат,која силно се спротивставува на сите и им помага на безнадежните,а друг ден пак јас сум таа безнадежната и чекам некој да ме спаси од самата себе и од црните мисли кои ми виреат низ главава.

И од каде да знам дека тој топол поглед е за мене? Од каде да знам дека таа твоја специфична насмевка е за мене? Од каде да знам дека твојата прегратка е искрена? Од каде да знам дали твојот чекор со мојот намерно или случајно се поклопува?
Јас ќе ти кажам...само едно нешто знам-дека подобро е вака кога си ми во мислите и сум сигурна дека те имам,отколку да те имам навистина покрај мене но твоите мисли да не ми припаѓаат мене.
Криво ми е што не ја ценев доволно средбата за која што чувствував дека ќе биде последна како што беше последен твојот допир на мојата половина.

Мене не ми е потребен број за да се сетам на тебе...тука си постојано и ми преостанува само да чекам мирно додека ти не станеш свесен за моето присуство или барем додека моето име не заигра пак низ страниците на твојот потсетник.

 

[smeXsa]

Не ми е потребно потсетник за да знам дека сеуште си тука, не е потребно да пушташ кратки сигнали на мобилниот за да знам дека мислиш на мене, не е потребно секој ден со другарка ти да доаѓате на кафе само за да ме потсетеш дека ти недостигам.
Немој да мислиш дека не ти обраќам внимание затоа што не враќам на твоите сигнали, немој да мислиш дека и ти не ми недостигаш ако и јас не дојдам да те видам, тоа е само заради тоа што немам кредит за сигнал и сум изгубен во времето, а во мојот потсетник те нема никаде спомнето затоа што цело време мислам на тебе.

 

[Aurora~Borealis]

Потсетник

Работите секогаш ги пакувам по кутии. Педантноста ми е наследна, како и особината секогаш да се приврзувам за луѓе, настани и минатото. Одвоено држам две кутии, за да не станат дел од хаосот кој настанува по одреден период кој само јас го чувствувам околу мене.

Кутии како кутии, правилно склопени квадари, математички прости за правење, далеку понесовршени од кругот. Сакам драматизирање и сложени метафори, но оваа е многу првоодделенска: компарација на двете кутии.

Едната е розева, со срциња и светки на неа, преполна со работи кои човековиот ум неможе да ги препознае на прв поглед, некои затоа што се стари, некои затоа што немаат смисла. Кој би рекол дека скршена штипка за коса е највредното нешто во таа кутија, барем за мене. Или капачето од пиво, истрошеното пенкало, и изгужваниот лист во форма на топка? Подлабоко можат да се забележат разни глупости: од шкртаници, цртежи на виножито и пеперутки до пишувани текстови од песни, потписи, разговори на лист хартија кои се дел од играта мсн која се игра кога е досадно на час, па се до прамен коса, за кој некој би помислил дека се занимавам со црна магија. И сето тоа има некакво значење. Дури не знам што има на дното!

Другата кутија е црна, стара, полуискината и празна. Нема никакво значење. Ниту ме поврзува за нешто, но ја чувам.

Сакам да пребарувам по розевата кутија, но прави да се чувствувам нервозно, сите тие спомени и сеќавања ми вршат притисок и станувам параноична.

Затоа е тука празната црна кутија. Затоа што колку и да неможам да ја фрлам розевата кутија со сите сеќавања, понекогаш е добро да не се потсетувам на ништо и да ја отворам црната.

 

[Milla*]

Ги памтам четирите денови во кои бев најсреќна, а тоа се деновите поминати со тебе. Не е битно тоа што си далеку од мене, не е битно што не знам кај си во моментот, со кој си и што правиш. Не е битно дали мислиш на мене, како што јас мислам на тебе. Не ми е битно дали имаш желба пак да ме видиш. Не ми е битно дали се потсетваш на моментите поминати со мене. Ме радува тоа што тие четири дена ти имаше преголема потреба да ме гледаш мене. И навечер пред да спијам се потсетувам на се во врска со тебе. Барем тоа ме прави среќна, што барем еднаш беше дел од мојот живот. Што барем еднаш имав можност да те гушнам и бакнам, без разлика дали тоа некогаш пак би се повторило. Ти си мој потсетник, да ме потсетиш дека четири дена живеев во бајка. А за другото, тука е мојот мобилен телефон во кој на календарот се заокружени тие денови, за да не ги заборавам датумите во кои јас бев кралицата а ти мојот крал.
p.s. МИ ФАЛИШ!
- Да те потсетам за да се повтори пак?

 

[Красулка]

Ги избришав сите твои пораки за да не ме потсетуваат на тебе.Го избришав и твојот број и те избришав на сите можни начини само за да не се потсеќам на тебе.Добро, уште го памтам твојот број, но која е поентата, кога и онака не планирам да те сторнирам.
Те закопав во најдлабоката дупка во најдалечната шума, за ако некогаш паднам во искушение да не можам да те пронајдам и откопам.
Ги закопав сите моменти, спомени,бакнежи,солзи, разделби...но сфатив дека ми е џабе.
Потсетникот не можам да го закопам.Не можам да ги соберам сите оние места,клупи и зелени треви кои ужасно ме потсеќаат на тебе.

И одеднаш ми текна.Зошто мора да го фрлам потсетникот кога едноставно листот на кој си ти можам да го искинам и да почнам нов, бел празен и чист лист одново но без тебе.А оние места ќе бидат ново поглавје со нови спомени , но не со тебе...
Создавам нови спомени, нови листови и страници од мојот потсетник без тебе...

 

[liquid_tear]

Се прашувам зошто никогаш не сакав потсетник? Некои тоа го правеа со фотографии, други си запишуваа, трети чуваа некој предмет или го паметеа датумот... Но мене некако ми беше апсурдно цела таа симбиоза од чувства, временски димензии и лица да ја сместам само во една бројка или пиксели...
Или пак едноставно така несвено ја покажувам мојаат мечта во секое ново утре да имам нешто повредно за кое ќе треба да направам потсетник?

 

[Windfucker]

Во времето една што ја дупев ме однесе на концерт за Балашевиќ за да провери дали Фауст се реинкарнирал во мене или под маската се крие едно емотивно пиченце во душа кое добро ебе (ова аут оф рекордс).
За сите психоаналитичари на форумов само да спомнам дека Фројд бил пропаднат лекар кој почнал да пишува книги од пуста сиромаштија и ја измислил психоланализата за да напрај камен така да латентноста не е во корелација со моето последно писание стварно добро ебам (и ова аут оф рекордс).
Петко реши да му го земи здравјето на двајцата браќа кој му влегуваа во нивата секоја година по две бразди со плугот една за време на пролетно орање и другата за време на есенското орање.
Ја откопа пушката од плевната, подмачка и пак ја врати назад. Жената му Доста умре уште пред 15 години кога една навидум лесна операција се искомпицира, не помогна ниту кандилото што го палеше секој ден, молитвите ниту пак кантите сирење кој ги влечкаше по болниците и ги делеше на докторите.
Читав една кратка лекција од Вонегут за пишување на раскази, најважно од се беше на главниот јунак да му се има случено или случи нешто ужасно, доволно е само еден од карактерите да биде позитивен или како што сака да каже тој ако го отвориш пенџерето да излегуваа само добра енергија може да добијаш само настинка од промајата.
Синовите му заминаа во градот да студираат, завршија факултет и заминаа во Австралија. Не сакаше да ги задржи тука и да можеше нели цел живот се бореа со друшката да ги изведат нив на прав пат.
Колку пати само ржан леб има јадено за да му купи нови патики на синот, никогаш не се жалеа дека немаат дури и позајмуваа на комшиите пари за да купат машина за перење додека овие сеуште рибаја со четка на камењата во реката со вода сварена во казан и црпалки направени од тиква.
Карлос Сантана кога бил мал и никој не знаел дека ќе биде тоа што е сега единствена желба му била да собере некогаш доволно пари за да и купи на мајка му машина за парење.
Утре сум овчар си рече Петко, се менуваа на три дена сите што имаа помали стада за да можат и друга работа да фатат преку ден и го наседла магарето за да види до кај се меѓите во нивите.
Кладе леб и сирење во торбата и се упати во плевната каде што ја откопа малихерата. Ја подзакрија под самарот и тргна до ги види нивите, со Мурџо кој одеше по него и вртеше со опашките.
А1 Екслузив- Парис Хилтон не спиела 7 дена за да му даде име на прасето нејзиното најново милениче
Во времето нашите стари биле едноставни ако кучето е сиво се вика Мрчо, ако е бело тогаш е Белчо, ако е црно тогаш е Караман ако има долга муцка тогаш е Лиско, германски овчар е Волчко и точка нема машко и женско.
Имањате Џеки, Меки и што знам се само влијание на холивудската машинерија и не се соодветни за ова поднебје.
Петко ја извади пушката и испука два куршуми на браќата кој ораа во нивата и ги довлечка под багремот да не ги лазат муви во горештината и плукна ах ќерата колете ме, бесете ме ама правда е правда, и суд си е суд.


Инспирирано од Не ломите ми багрење

 

[ancheto]

Би сакала да сум првото нешто кое ке го здогледаш на утро, да се трлкаламе во креветот на вода, иако претесен за нас.
Би сакала да појадуваме заедно,ти тост а јас цвекло, и покрај тоа што ке станиш згрозен од масата.
Би сакала да се санкаме, газејки и туткајки ги нежните снегулки кои се рафрлени низ земјата.
Би сакала да се капиме, педалинкки, сонце, плажа, се што потсетува на лето сакам да пробам и посетам со тебе.


Но тука е едно ливче, да ме потсети, дека од 12.01.10г. ти веке не си мој, а и јас твоја.Ти имаш нов живот, далеку од мене, со нова типка, а јас останав овде, со желбата за повторно ние, и со потсетникот, да се будам секое утро.