Тука пишуваме на зададена тема (денес: „На суд...“)

[џимеј]

Many rivers to cross, Џими Клиф. Топ пет најтажни песни од Квин.
1. Bohemian rhapsody
2. Who wants to live forever
3. Too much love will kill you
4. Love of my life
5. Save me
И пак многу реки за поминување. Од вчера до денес потсетников ми е цел рашкртан. Имам слушнато од порано уште, дека ракописот многу влијае на тоа какво ти е расположението. Ако си добро расположен имаш убав ракопис, а во спротивно пишиш нечитливо и грдо. Мојов е многу тикварски. Потсети се денес за ова.
Потсетник: во сончеви утра слушај Битлси, кога е облачно почни го денот со Пинк Флојд, а ко ќе е врнежливо обавезно со Ролинг Стоунс а ако е веќе по избор Wild Horses нека биде.
Потсетник за преку ден: колку што можиш избегавај да влезиш во кафич со моронска музика.
Потсетник за навечер: ако си сам опасно е да се слуша Демиен Рајс, Леонард Коен и останати поети, тешко дека нема да посакаш да се фрлиш низ прозор.
Потсетник за навечер број 2: ако си со женска обавезно Џон Скофилд и веќе ебиш после втората песна.

Многу важен потсетник: пак провери дали насловот на темата е Потсетник или веќе тој наслов поминал.

Топ пет најтажни изгуби на Милан:
1. Финале ЛШ 2005 година против Ливерпул.
2. 2004 година против Депортиво.
3. 2009 година против Интер
4. 2009 година против Вердер.
5. 2008 година против Арсенал.

Потсетник со големи букви: кажи дека здравјето е најбитно и легви да спијаш.

 

[Setsuko]

Некаков пригушен ритам атакува низ уши, се бори да излезе од белите ѕидови. Босоного чекори треперејќи. Измешани чувства, болни очи и хаотични мисли. Ритамот ко да е распетие на душата, ко да е милување, но онака сурово, некакво морбидно милување. Неодредено, а сепак симпатично. Во тој миг се раѓа копнеж!

* * *​

Врисок! Проследен е со илузии во глава и посакувани соништа. Врисокот и ритамот се испреплетуваат и се мамат еден со друг ко само тие да постојат на светов. Ништо друго и не е важно.

* * *​

Како по големо невреме и гребење на душата, врисокот бара ослободување. Тогаш останува само тишина. Тишината е убава, соништата крај неа полесно доаѓаат. Молитва за сон, капки пот, трепкање и пак болка во очите... Недамнешни спомени умеат да предизвикаат насмевка и за миг заборавот ко да летнува. Но тоа само така... Само така изгледа. Тој всушност лебди, тука е. Потсетува дека несомнено сè е сомневање.

* * *​

Спас... Во очекување...
Те молам забораву, не заборавај да ме потсетиш!
Барем шепни ми. Шепоти ми за светлината, води ме кон вистината!

 

[Stre3T Danc@]

Сепак одлучи да отиде.
Беше толку заинтересирана за аудицијата, но беше толку талентирана, воедно и горда дека `и нема конкуренција.
И беше вистина.
Имаше нешто посебно во неа.. како да имаше туѓи, афро-американски корени. Така велеше и самата, на шега впрочем.
Танцувањето беше нејзиниот живот. Живееше да биде инспирирана. Обожуваше да гледа потези од најуспешните и без многу труд и вежбање успеваше да ги совлада чекорите. Ги вложуваше срцето и душата во танцувањето. Навистина го чувствуваше сето тоа, даваше се од себе и добиваше заслужена почит и восхит. Никој не се осмелуваше да `и се спротистави. Не се плашеа од ничиј пораз, само знаеја дека не може да биде победена и `се што сакаа е да уживаат во она што го гледаа пред себе. Таа правеше шоу за сите.. Одредени оставаше со воздишки, одредени со љубомора, а некои со широка насмевка.
Длабоко во себе сакаше да присуствува на аудицијата. Отиде само како набљудувач за да види како се одвива. Гледајќи ги натпреварувачите се поттикна толку силно, се возбуди и сакаше веднаш да отиде на подиумот и да ја пренесе наполнетата позитивна енергија. Му пријде на еден познаник од членовите на жирито, а тој беше изненаден што не е пријавена во првиот круг. Беше превозбудена и само извика да ја стават на списокот за вториот круг утредента.
Љубителка на забавите, каква што беше, вечерта реши да прослави со другарките во локалниот клуб. Цела вечер танцуваше и се забавуваше до рано изутрината.
Наредното утро се разбуди во 14:00. Аудицијата се оддржуваше од 12:00.
Се разбуди со насмевка, исполнета од танцувањето, но доцна за аудицијата. Го проколнуваше тој нејзин потсетник, иако самата беше виновна што заборави воопшто да го вклучи алармот. Беше нервозна и отиде во студиото да ја истресе негативната енергија, повторно преку танцот. Кога заврши, уморна лежеше на подот гледајќи се во огледалата. Наеднаш стана и истрча.
Отиде на аудицијата каде жири комисијата ги средуваше документите. Сите ја очекувале толку многу, што решиле да `и дадат уште една шанса.. но, под еден услов, да спреми две кореографии и една слободна изведба за утредента. Одеднаш, незадоволната насмевка се претвори во среќна и од толку благодарност скокна во прегратките на главниот член на жири комисијата.
Отиде дома и вети дека нема да `и се повтори вчерашната неодговорност, покрај огромната желба. Не спремаше ништо за утредента, само отиде да се одмори од напорниот ден.
Утредента, ја разбуди алармот од часовникот. Отиде да појадува во кујната, каде на ладилникот стоеше уште еден потсетник. Се насмевна.
...
Го направи своето. Она за кое најдобро знаеше, она во кое беше најуспешна и умешна.
По настапот сите дотрчаа да ја поздрават. Медаљите се нишаа обесени околу нејзиниот врат. Сите `и ја честитаа победата на натпреварот.
Следно за неа - европското првенство во Јагодина.

 

[Crazy in Love]

Потсетник

Секогаш... можеби не секогаш, но често размислувам на сите оние мали знаци кои секогаш стојат пред нашиот нос, а никогаш не ги приметуваме... се до оној момент кога е предоцна. Оние мали знаци кои носат огромен знак за предупредување, а ние сме слепи пред нив... или само сакаме да бидеме. Многу често ги гледаме работите што ние сакаме да ги видиме, ретко ја гледаме целата слика. И потоа сме повредени, скршени, насолзени...
Верувам, верувам дека кога би ги отвориле очите ширум отворени, самиот свет би се отворил... луѓето ќе ги отворат своите души и нема да бидеме ни повредени, ни скршени. Многу полесно е да го обвиниме другиот и покрај тоа што знаеме дека ние сме виновни? Што би било кога секој би бил самокритичен? Којзнае... Но, тогаш се би било толку едноставно... А кога човекот е во прашање, едноставното не вреди, едноставното е досадно... треба да е комплицирано, за да човекот воопшто функционира.
И додека размислувам за малите знаци, размислувам и за минатото, за моите Бриџит Џонс ситуации, за се што се случувало и се случува... И секогаш ќе речам, ама зошто мене? Зошто јас? Со што заслужив? Секогаш си велам дека залудно поставувам прашања, затоа што секогаш во животот прво го добиваме одговорот, а по многу години, а можеби и никогаш, ја дознаваме причината.
И таман кога ќе помислам дека е крај на моите баксузни ситуации во љубовта, таман кога ќе речам чекај можеби и мене ќе ми се посреќи, па по којзнае колку време ќе се појават пеперутките во мојот стомак, одеднаш повторно и повторно се јавуваат препреките, шпанските серии и невозможни сценарија кои само на филм се појавуваат. Секогаш, секогаш кога ќе помислам дека можеби, само можеби се доближувам до љубовта која толку ја посакувам, секогаш, ама секогаш се појавува потсетник кој ми дава на знаење дека е уште рано, дека треба да бакнам и да се загледам во уште жаби, за да го најдам мојот принц.

 

[Пеам на свадби]

Потсетник

Нижам годови на дрвото на животот. Не можеш да ми ги обоиш мислите, ако губам свест на секој круг, како старицата од цртаниот филм со девојчето со црвена капа. Имам црвено капче, затемнето од времето. Се служам со него за да заборавам на исечената коса и брчките на челото. Не се смеам повеќе, па нема ни зошто да лажам дека сите белези на лицето се огледало на веселите мигови од оргазмичните патувања низ хотелските вециња. И да имав сина крв, веројатно ќе можев денот да си го раскажам во три реченици. Сите потсетници се кратки. Мислев да си набавам машина за мелење кафе и да ги свртам сите шолји. Да видиме дали некоја ќе потсети на тоа што ти го вареше...

 

[Сатори]

Секое утро ја мирисам аромата на свежо печен леб испрскан со афион врз кората, полн со хранливи семки, совршен за да се намачка со путер и мед и заедно со млеко да се започне денот.Но, тоа би бил само начин, всушност јас пијам само една голема чаша вода и излегувам на прозорот поголем од мене и гледам во Витежна како се протега пред мене и се чувствувам како Џулија Робертс во филм на Вуди Ален затоа што имам желба да создавам на машина за пишување, но не одговарам на описот затоа што веќе одамна носам наочари за да можам да читам и не посетувам психијатар кој што ќе ми ги толкува соништата.Тромаво се довлечкувам до креветот и земам да го читам Кундера затоа што тоа е единствено погодно кога веќе сум тука, за инспирација на некој што се декларира себеси како полнолетен со сите предиспозиции за деловна способност.

Денот е убав тука, немам психолошки проблеми кои што се прелеваат во опсесивно-компулсивен ритам на бегање од рутината иако во својата суштина се само тоа и ретко размислувам за мојот поранешен живот и за тоа што некогаш одамна некоја девојка која што знам дека ја познавав била.Мојот најдобар пријател е Библиотеката карши зградата во која што живеам и повремените телефонски повици што ги добивам од Кристијан, но се останато е сликано од бајка на Андерсен.Престанав да верувам во исиленоста на релациите кои што бараат интимност само за да можат да преживеат, сите високо интелектуално креативни персони сега ми се само преку океански пријатели и да, никој не чувствува потреба дека треба да ме спасува, освен можеби Ема, но нејзе можам да и простам, љубовта е двострана.

Секој ден до 12 работам на нови предлози кои што ми ги доставуваат по пошта затоа што и крај краева тоа е мојата вистинска работа која што плаќа за мојот стан и пасијата за јапонски ладала кои што висат скоро на секој ѕид од станот.Мирисот на хартија е тој што ме тера да си ја сакам својата работа, кој би рекол дека ќе бидам папиролг во вистинската смисла на зборот и дека ќе го обожавам тоа.Некаде околу 4 се среќаваме со Ема на мостот затоа што тогаш завршува нејзиното работно време и таа ми раскажува колку не може повеќе да се справи со нејзините две деца и како треба да дојдам на вечера кај неа и кај Роберт затоа што тој одлучил дека повторно ќе ја смени кариерата за да биде готвач кој што ќе прави суши.Се смешкам и сум задоволна што утре немам предавања и моите студенти сеуште не ме мразат затоа што им давам еден тон работа за човековите права и како тие влијаат на светот и останато од мојот професор, која е всушност Мери Вулфстонкрафт и зошто е толку битна.Секој ден сум се поблиску до мојата 30 и сеуште немам сопруг и деца и не верувам дека некогаш ќе ги имам, задоволна сум со лебот со афион и сите деца кои фиктивно ги имам, престанав да пушам некаде пред 8 години кога конечно се решив да заминам.Не, воопшто не е болно, не е тешко и лажат дека распарува да се држи потсетник.

 

[Вештица]

Го чуствуваш треперењето на срцето во главата, сега би можел да изброиш колку знаци на живот покажуваш во една минута, но времето како да забавило, а твојот живот е во виуга и за момент гледаш во иднина, момент во минатото. Дишењето ти забрзува, но како да не е доволно, го слушаш својот здив се додека не изгубиш осет за твоето постоење и се што останало е звукот на срце то како ти татне во ушите.
Секој пат е исто. Кожата се навикнува на топлината но срцето никако. Што е најинтересно, имам објаснување за секоја реакција на моето тело, чиста физиологија.
Сепак, кадата секогаш се менува, како да влегува во друга димензија кога ќе потонам. Понекогаш размислувам, можеби крвта ја извадив од внатре оној ден во салонот, за да може навистина да плови на површината, како знак за моето пропаѓање .
Кога веќе споделив со некого за мојот пат низ времето, доста патетичен, добив еднакво патетичен одговор "аха, значи ти медитираш, од памет ме извади“.
Јас всушност се обидував само да се потсетам, само за момент на времето кога бев најблиску до рајот, каде што сите се обидуваме и да се вратиме колку и да е тоа иронично. Во единственото место каде што ништо не може да ме допре, во утробата.

 

[theTinule]

Потсетник

Има ли поголем потсетник од меморијата? Има ли поголем потсетник од мислата на некоја личност? Личноста што ја сакаш можеби? Личноста која ти го уништи животот? Личноста што те сака? Личноста што никогаш не ти кажа „Благодарам“ за жртвата кон неа? Се сеќаваш ли на тоа чувство? Како тие направија да се почувствуваш, сите овие личности?
Најдобар потсетник ми е тоа. Сеќавањето. Не ми требаат дневници, не ми требаат разговори на ем-ес-ен, не ми требаат пораки во телефонот, не ми требаат слики на facebook, не ми требаат тетратки исцртани со bff и нашите имиња од страните. Не. Ништо од тоа не ми треба. Безполезно е. Извинување? Ни тоа не ми треба. Мжеби нема да се сетам кои зборови ги употребивте, или кои зборови не ги употребивте, но, секогаш ќе се сеќавам како направивте да се почувствувам. Бедно. Како ѓубре фрлено на патот кое го газат сите коли кои поминуваат со огромна брзина, како партал облека кој ромите го украле од некого, а сега го фрлиле покрај некој градски контејнер. Ја чувствувам смрдеата што се шири од вас. Таа енергија која е одвратна. Одвратни фрекфенции. Ми се крева стомакот, јадењето ми се враќа од смрдеата. Киселините на желудникот ги чувствувам во устата, а градникот ме притиска толку јако што едвај дишам. Љубовта кон вас ми бледнее, нема љубов, мртва е...
Колку повеќе мислам на вас, толку повеќе ми се враќа истото чувство. Навистина, мајка ми беше во право, повторно се сеќавам на нејзините зборови „Не верувај никому, ниту на себеси. Верувај Му само Нему.“
Ја научив таа лекција. Таа мисла ќе ми биде потсетник засекогаш...

 

[Nemiseverue]

По долг долг период, темава не знае да падне во заборав, таа ми е вистинска... Опсесија

 

[nicole_l]

Опсесија

Залез на 15от век. Милано, град со валкан плоштад, а во некое темно негово ќоше стои Леонардно, ерудитот, облечен во смрдливи партали. Навидум, тој како да го гушка Сизифовиот камен, како да се сплотил со него. Но, сепак не е така. Се чини, Леонардо не го чул никогаш тој збор, или пак му е премногу туѓ и неразбирлив.
Пред еден час, тој беше навреден од генијот Микеланџело. Од генијот кој е поддржан и финансиран од најбогатите мецени на овој град.
Чудно, премногу чудно.
Микеланџело се плаши. Тој го чувствува него како ривал. А Леонардо, силно се убедува дека квалитетот е подобар од квантитетот. Таа слика, таа што го измачува ден и ноќ, мора да ја наслика на негов специфичен начин, со негова автентична уметничка техника.
Таа слика... Неговата опсесија.

Што се однесува пак до противникот...противник? Нему никој не му е противник. Другите така велат и озборуваат за неговото постоење и дејствување.
Тој не мисли за тоа туку стои во аголот и сака баш како темнината што го забрадила овој дел од градот, да ја наслика косата на неговата Мадона.

Не е добра оваа тегоба. Воопшто не е здрава за неговото здравје. Го измачи, му го украде сонот, му го уништи апетитот.
Ги занемари претходните проекти, за анатомијата на човековото тело, за машината што ќе се вивне во облаците... За нив има време. Тие ќе бидат следните мачења.
Сега на ред е портретот на доната. Унукум- тоа мора да е крајниот производ од моменталната опсесија.
Денес е опседнат со косата, вчера беше со очите. Прво, ќе ја направи косата. Некако таа боја му се виде попроста, подобро кажано-не толку сложена. Погледот мора да биде што позагадочен. Токму таков каков што го гледа визуелно пред себе кога ќе замижи, како најтемен бадем кој не кажува дали е тажен дали се смее. Дали е жена невеста, или жена вдовица, или пак ни едно ни друго. Можеби, родилка... можеби самиот тој во женско тело.
А може и тоа да е ликот на отелотворената леонардова опсесија.

 

[Annabel]

Уште една ноќ без сон.
Несоницата велат е пресметка со себеси...но оваа вечер не мислам на себе,оваа вечер твојот лик го краде мојот сон.Не сакам да заспијам,сакам само да потонам во твојот мирис кој се врежува за мене секојпат кога ќе ме прегрнеш.Со тебе секој збор што ќе го кажам е оној вистинскиот,што навистина сум го помислила...нема размислување,нема извртувања-само чиста вистина.

Кога би знаел само дека си ми опсесија,кога би знаел дека го знам точно секое твое движење,дека ја обожавам твојата насмевка и тивкиот,смирен говор кој ме прави да се чувствувам сигурна после толку долго време.
Опседната сум од твоите чувства за мене...кажи ми уште еднаш дека ти требам!Никогаш нема да ми досадат тие зборови.
Ти си човекот кој се буди со насмевка на лицето затоа што знае дека ме има покрај себе,ти си човекот кој ми се јавува наредната минута откако ќе замине затоа што веќе му недостасувам и сака да ми го слушне гласот...повторно и повторно...јас ти ја давам силата која ти е потребна,а ти ми ја даваш заштитата за која копнеев.

Го ценам секој момент со тебе,тогаш не постои никој и ништо освен ти и што и да се случува понатаму со нашите животи никогаш нема да те заборавам,знам дека ќе ми бидеш вечна опсесија,но не онаа деструктивната,напротив...онаа која ме прави свесна за сопствените квалитети и ме мотивира постојано да продолжувам напред...опсесија од твојата љубов која успеа да ги стопи сите мои замрзнати очекувања и ме натера да им се заблагодарам на сите изминати “ѕвезди Северници“ кои ми го покажуваа патот до тебе,опсесија која ја делиме двајцата истовремено еден за друг.

Најчесто луѓето се опседнати со нешта и личности што не можат да ги имаат,а јас веќе те имам тебе и сепак сум опседната од убавината и длабочината на твојата душа.Најчесто тоа е само илузија,а се што се случува со мене и тебе е вистинско.И токму таа контрадикторност не одржува заедно.

Јас и ти сме створени да им докажеме на другите дека постои нешто што е повеќе од опсесија...нешто кое тешко се добива,а уште потешко се задржува,но кога вреди да се бориш за него тоа е најубавото нешто на светот и конечно нешто кое освен што го пишувам,го чувствувам вистински со секој здив,со секое ширење на зениците,со секој допир и бакнеж...би го осознал секој што има желба да ѕирне позади сите површни работи и секој кој не се плаши од тоа што навистина го чувствува.Опсесијата е само клучалката на вратата...отворете ги убаво очите и дозволете им да ја видат љубовта.

 

[Stre3T Danc@]

Игнорирањето не изгледа толку лесно кога тоа е личноста што си ја сакал најмногу. Се доведов до ситуација да бидам принудена на тоа за да сфатам што се крие под мирниот вир.
Не ми беше ни прв ни последен. Сум имала дечковци, ќе имам и во иднина. Но, тој беше нешто поинакво. Мислев дека го сакав повеќе од се на светот. Она моето навистина беше чиста љубов кон него. За згоден, беше, да.. но не ме интересираше тоа толку. Тонев во неговиот поглед. Го обожавав секој дел од неговото бистро зелено око со мојот лик во отсјајот. Неговата голема насмевка со бисерно бели заби. Неговата темна коса со која си играв. Неговата цврста прегратка. Неговите бакнежи.
Бев целосно затрескана во тој човек. Неговиот лик во моите очи беше совршен. Бев убедена дека сум допрела до неговото срце и многу му значам за никогаш да не ме повреди. Мислев дека тој е она што го барав.
Никогаш не се расправавме. Прв пат се чувствував поинаку во една врска. Немаше никакви сексуални активности, за да си кажев себе си дека тоа ме привлекуваше кај него. Едноставно го сакав. Или.. само така мислев.
Бев опседната со него. Ми беше во мислите постојано и секаде. Мислев дека сум го преминала прагот на заљубеност многу брзо и го чувствував она вистинското за него. Но, само мислев.. Мислев многу нешта кои на крајот излегоа поинаку.
Начинот на кој тој ме гледаше не можеше да се земе како лажна заљубеност според моето гледиште. Сакав да верувам дека во неговиот свет јас сум се, како што тој беше во мојот. И верував. И така слепилото од љубовта ме надвладеа мене, моите чувства и самоконтрола. Се изгубив во нашиот свет. Не сакав да излезам по никоја цена, сакав да верувам дека тоа ќе трае. И траеше.. но, релативно кратко.
Се доведов во ситуација опседнатоста да ми го надвладее разумот. Не верував во тврдењата на сопствените мајка и татко. Не сакав да чујам никаква негативност за него. Што и да му се случувало во минатото и сегашноста, тој со мене се однесуваше совршено. Како што не би замислила дека едно машко би можело да се однесува.
Не можев да гледам подалеку од неговата силуета. Забележував некои недостатоци, кај него и кај нашата врска, но ги занемарував. Не сакав да постојат. Сакав се да е совршено и ги порекнував. Премолчував и си ги носев моите розовки очила. Се преправав дека сум слепа и глумата ми прејде во навика. Опседнатоста не ми дозволи да влезам подлабоко во неговата личност, иако го сакав и сакав да го знам секој детал за него и неговиот живот.
За еден ден, по толку пролеани солзи по него да сфатам дека моите родители сепак ми посакувале најдобро со нивните советувања. Зошто би биле против мојата среќа ако се беше навистина совршено?
Сето тоа, за еден ден да се ужаснувам од личноста со која сум била. Се ужаснав најмногу од самата себе што дозволив да се опседнам толку многу, што не перцепирав други човечки суштества. Кога се навратив на тоа дека се лажев самата, сфатив, не го сакав повеќе од се на светот. Тој беше само пречка, темна сенка која ме следеше насекаде и не можев да видам зад него. Таа сенка за мене некогаш беше сончев сјај. Неговиот поглед топлина за мојата душа, неговиот допир топлина за моите раце.
За денес да се сеќавам на таа опседнатост и да се гадам од човекот за кого некогаш чувствував нешто. Кој некогаш ми беше во мислите повеќе од се останато. Некој кој ми беше многу важен, стана никој и ништо за мене. Сета таа опседнатост избледе до тој степен за толку кратко време и направи сите чувства да исчезнат. Таа опседнатост спречи да го видам со вистинските очи. Таа опседнатост го забрани она што денес го гледам на улица, она за кое веќе не го чувствувам она пријатно скокоткање во стомакот кога ќе го здогледам.
Зависноста, опседнатоста со него не ми даде да видам дека тоа не беше она вистинското за кое мечтаев.

 

[Гладиус]

Верував и се надевав.
Заборавав како тече времето.
Го игнорирав звукот на сказалките од ѕидниот часовник.
Го исклучував фактот дека сонцето изгрева и заоѓа.
Од време на време се фаќав себе како не размислувам на ништо друго. Мислите ми летаа на сите страни но секогаш ја враќаа истата информација. Би сакал само да дознаам зошто? Зошто јас бев оној кој мораше да изгуби третина од сопствениот живот размислувајќи на тој мал детал. Таа ситница која ме оставаше без сон, која ме гушеше кога пробував да земам здив.
Секогаш сум заглавувал во сопствените мисли но и секогаш сум го наоѓал патот надвор кон слободата.
Овој пат беше различно. Обидувајќи се да ја најдам причината за тоа, западнав во дупка во која со секоја симната скала подолу, се губее таа горната за да не можам да се искачам назад.
До крајот на животот ќе ја проколнувам таа моја никаква особина. Таа моја опсесија секогаш да го наоѓам логичното во нелогичното.
Се мразам себе и си ја мразам опсесивноста.

 

[TheJester]

Кога бев помал дедо ми раскажуваше приказни за ѓаволот кој доаѓал за да ти ја купи душата, во замена за исполнување на сите соништа кои некогаш си ги имал. Некој селанец одамна си извадил доволно добра плата од кралот пишувајќи ја таа приказна. И каде е тој проклет ѓавол со кој треба да се тргува? Знае некој? Или го измислија само за да им дадат надеж на малите деца дека некогаш можеби ќе можат да го достигнат недостижното, макар и по цена на себеси? Премногу илузии постојат во светот на бајките. А јас немам ништо повеќе отколку душата. Само што изгледа и таа полека ја губи својата пазарна вредност....
Утрово (во 14:30 да знам и не е баш утро) кога едвај ги отворив очите, повторно првата мисла ми беше – каде е убавината? – Жалев што не можам да ти посакам добро утро онака како што сакам и заслужуваш, наместо со евтини зборови. Уште жалам што не можам да поминам со прстите низ твојата бушава коса, да те бакнам на очите, токму во моментите пред да ги отвориш. А потоа дојде и стравот, прашањата: Што ако некој друг го прави тоа? Што ако некој друг те милува, кога не можам јас? Што ако....Ах размислувам така за сите нешта кои што некогаш сум можел да ги имам и веќе изгледаат смешни во споредба со тебе….
Четирите ѕида во мојата соба не паметат кога последниот пат виделе толку убаво лице. Меѓу нив постојано одекнуваат звуците на оној дрварски бенд кој бескрајно ме потсетува на тебе. Повремено ги прекинуваат стиховите од онаа наша песна, истата песна која личи како да била напишана според нашата приказна. И толку. Се потаму е само една слатко-горчлива опсесија со тебе и твојата прекрасна душа. Нешто што не можам да ти го доловам со зборови....

Кажи ми дека тебе не ти е исто. Кажи ми дека можеш да мислиш на други нешта како што одминуваат секундите. Кажи ми дека не почнуваат обичните работи да ти изгледаат безначајни. Кажи ми дека можеш без мене. Кажи ми и ќе престанам да го барам ѓаволот, не ќе сакам да му ја продадам душата и не ќе се трудам да завршиме заедно! Кажи ми.... ако можеш.

 

[dejan_k]

Опсесија
Ме уби со неколку зборови. Ме проголта целиот, со сите мои соништа. Мојата радозналост ме натера да те засакам. Тогаш, зошто кога ти е тешко ја ставаш твојата глава на моето рамо? Зошто ме тераш заедно да гледаме, како луѓето доаѓаат и заминуваат, низ прозорецот? Зошто морам да бидам тажен, кога и ти не си среќна? Твоите солзи имаат толку немирен вкус.
Ти и јас нема да одиме во рајот. Тоа го знаат сите луѓе од овој град. Ти и јас не ни сонуваме за рајот. Тебе ти е убаво да ме мразиш, јас уживам да сум твој. Твоите зборови ме убиваат. Ајде да молчиме засекогаш.
Љубовта е најголема измислица која владее со светот. Љубовта никогаш не била жива, таа не може да умре - затоа што никогаш не се ни родила. Ако сите свои темели се поставени на таа голема лага, тогаш и ти не постоиш. Ти си бледа како неа, љубовта. Тоа што ме поврзува со тебе е само хемија. Животното во мене е тука, јас правам се за да те изедам.
Ти не си ништо друго освен мојата нова опсесија.