- Член од
- 21 април 2006
- Мислења
- 612
- Поени од реакции
- 11
Ај ќе те молам да ми постираш кога Турците имале соработка со Англосаксонците!
Турција
- Креатор на темата @cool@
- Време на започнување
- Статус
Ај ќе те молам да ми постираш кога Турците имале соработка со Англосаксонците!
S
smart ass
Гостин
bravo druze aplaus so ova so go napisa me voodusevi navistina:salut:
abe te zalam bre "brate" bugarski te zalam i ti najde da solis pamet
R
RAYTHEON23
Гостин
Neee ne bi ja narekol topovsko meso politikata koja pred da go priznaeme kosovo megunarodnata zaednica ja proglasi za nelegalna i toa ne pese pogoden moment za priznavanje na kosovo i nikoj ne ti dava pravo NACIJA DA NAREKUVAS TOPOVSKO MESO:nenene::nenene::nenene::nenene::nenene::nenene:
a tezava nekako ne ti odi za tri drzavi ne mozes da doneses GLOBALEN zaklucok ti rece(ako ne gresam) site zemji imale diktatura pa ovaj anglosaksonci i taka natamu..............
Turkey plunged back into financial crisis less than halfway through a three-year programme to end decades of high inflation. What went wrong, and where should the government go from here?
Another exchange rate-based stabilisation has been tried and failed in Turkey. Just 14 months into a three-year programme to end decades of high inflation, the government was forced in February to abandon the currency peg that had been the anchor of its strategy, sparking an immediate devaluation of its currency, the lira, by around 30%. The programme had started out with unprecedented political backing, achieved impressive initial results and was widely believed to have a far better chance of success than many previous internationally supported programmes for Turkey. So what went wrong?
In retrospect, a weak banking system and an over-reliance on inflows of hot money made the country highly vulnerable to crises of confidence, so that when the inevitable tensions of a rapid adjustment emerged, the currency peg could not hold. The devaluation shock will delay the achievement of single-digit inflation, and with a simultaneous interest rate shock, implies large bank balance sheet losses and severe fiscal stress.
The authorities now have no choice but to try to limit the damage with judicious macro-economic policies, find a solution for banking system problems, and re-establish market confidence by continued implementation of the structural reform and privatisation programmes.
But the main challenge will be to contain the domestic fallout from the collapse of monetary credibility and to ensure that the adjustment process is equitable. As has been the case elsewhere, the push to join the European Union could perhaps serve as a focal point for new social cohesion and a renewed political commitment to reform.
The tensions that culminated in a crisis in late November 2000 were deeply rooted in Turkey’s economic system, but the immediate cause was a combination of portfolio losses and liquidity problems in a few banks, which sparked a loss of confidence in the entire banking system. When the central bank decided to inject massive liquidity into the system in violation of its own quasi-currency board rules, it created fears that the programme and currency peg were no longer sustainable, and the extra liquidity merely flowed out via the capital account and drained reserves. The panic was arrested only with a $7.5 billion IMF emergency funding package (over and above an original $4 billion stand-by loan). The government then reaffirmed its commitment to the previous inflation targets, pledged to speed up privatisation and banking reforms, took over a major bank that had been at the origin of the liquidity problems, and announced a guarantee of all bank liabilities.
The situation seemed to stabilise in early 2001, as virtually all of the $6 billion in capital that had exited in the crisis flowed back and reserves were reconstituted. However, investors were demanding much higher interest rates than before, indicating an upward shift in the country risk premium. Also, virtually all of the new capital inflow was on a very short-term (overnight) basis, suggesting residual devaluation fears. Confidence in the programme was not really restored, despite government pronouncements and the support of the IMF.
In such an atmosphere, a public row on February 19 between President Ahmet Necdet Sezer and Prime Minister Bulent Ecevit (apparently centred on the former’s anti-corruption campaign) immediately translated into the perception that the ruling coalition, and hence the programme, could be unravelling. Renewed crisis followed. However, this time around the central bank stuck to the quasi-currency board rules and refused to act as lender of last resort, hoping that banks would turn in their dollars in order to obtain lira. The result was record overnight interest rates, which peaked at close to 5000% on February 21. The banking system, already greatly weakened by the first crisis, faced breakdown as the interbank payments system ceased to function altogether. The next day the government decided to float the lira, spelling the end of the exchange rate-based stabilisation programme.
Under the circumstances, floating the currency was probably the only solution available. The market confidence that would have been required to sustain the crawling peg strategy was not present.
Acknowledging this fact sooner rather than later has at least allowed the government to enter the floating regime with most of its reserves intact, rather than finding them depleted in a vain attempt to defend the peg. The authorities have had to start anew to design a programme in light of the new currency framework.
Whatever the strength of the new strategy, they will face higher costs and greater risks because of the credibility that has been lost. The major risk is prolonged weakness of the currency coupled with a high country risk premium due to an inability to re-establish confidence quickly. If the risk materialises it would be unequivocally negative for Turkey. It would imply large terms of trade and real income losses for consumers, real balance sheet losses in the bank and corporate sectors, a growing public debt as such losses are nationalised, and a renewed debt-deficit spiral due to growing interest costs on the public debt.
In such an environment, rising political and social tensions could weaken the will to reform. Also, the temporary inflation spike following the currency devaluation could easily become entrenched via renewed inflation-linked wage rises, especially if the fiscal situation were perceived to be out of control. The task of the authorities will be to avoid such a scenario – essentially a repeat of the 1994 crisis – at all costs. There is little room for policy mistakes.
Once the dust has settled and a more stable market rate for the lira has been established, the monetary authorities will need to identify a feasible disinflation path and gear monetary policy to achieving it, implying a shift to a tighter stance. But this poses an acute dilemma, as banks are likely to need low interest rates and ample liquidity before they can be returned to health. Resolving this problem will require strict adherence to privatisation goals and the structural reform programme, notably in the banking and state enterprise sectors, which would help to drive down the country risk premium and eventually attract more stable forms of foreign finance such as direct investment. Fiscal discipline must be imposed, in particular by exercising tight control over public spending.
A major challenge will be to rebuild a social consensus for adjustment given that so much hard-won monetary credibility has been squandered. Depositors, banks and businesses can claim with some justification that they are suffering precisely because they put so much faith in the programme. An equitable income policy must be worked out with the social partners, but this was never fully accepted even when the programme was credible. It will thus be hard to ask for further sacrifices, such as further real wage cuts due to devaluation or more lay-offs due to structural reforms.
However, without some kind of social pact, it might be very difficult to find a new anchor for inflation. The drive to join the EU might serve as a catalyst for rallying public sentiment to the cause of reform. The need for economic stabilisation and institutional modernisation is inherent in the quest for convergence toward Europe, and remains essential for finding a solution to Turkey’s problems.
me interesira vase mislenje...
dali turcija imajki ja predvid nejzinata geogravska polozba ke se izvlece polesno od krizava ekonomska i dali sepak na nekoj nacin e potesko vo islamskite zemji(imajki go predvid stavot na islam-ot kako religija za bankarstvoto koe i ne go opravduva neli...tuka mislam na turcija bidejki naidov na podatocive koi ke gi citiram) e polesno bankite da ja vratat doverbata vo bankite??????
S
smart ass
Гостин
turcija e sposobna da ja napleska grcija i toa e fakt a jas poso sum Makedonec ke navivam za turcija oti tie turci ne priznaa prvi kako drzava i toa pod ustavno ime i se ustese nas najgolem podrzuvac vo cela megunarodna politika dodeka grcija ne gazi i pluka na sekoj mozen nacin ne ponizuva i kef ke mi e ako se zarati pomegu tie 2 zemji Uste edna rabota stoj na strana na turcija grcija zivee od turizam pretezno pa koj ke odi na odmor togas
R
RAYTHEON23
Гостин
mislev pred se na ovie podatoci a i bujrum ako imas nekoi za ekonomijata na turcija:helou:
Славјански
Антички Словен
- Член од
- 2 мај 2008
- Мислења
- 5.644
- Поени од реакции
- 1.346
Crimean_War
http://en.wikipedia.org/wiki/Crimean_War
The Crimean War, also known in Russia as the Oriental War (Russian: Восточнаја војна, Vostochnaya Voina) (October 1853[13][14]–February 1856) was fought between the Russian Empire on one side and an alliance of France, the United Kingdom, the Kingdom of Sardinia, and the Ottoman Empire on the other. The war was part of a long-running contest between the major European powers for influence over territories of the declining Ottoman Empire. Most of the conflict took place on the Crimean Peninsula, with additional actions occurring in western Turkey and the Baltic Sea region.
The Crimean War is sometimes considered to be the first "modern" conflict and "introduced technical changes which affected the future course of warfare".[15]
Egyptian Crisis
http://query.nytimes.com/mem/archive-free/pdf?_r=1&res=9E02EFDB1538E033A25750C0A9679C94659FD7CF
- Член од
- 8 август 2008
- Мислења
- 73
- Поени од реакции
- 5
Action of protest in front of Armenian Embassy in Washington D.C. to remind of the crimes the Armenian armed forces committed against innocent Azerbaijani civilians on February 25, 1992 What would...
Azerbaijani and Turkish Diaspora organizations in Belgium have today held events on the 17th anniversary of Khojaly Genocide. 26 fevral 2009-cu ildə Belçikadakı Azərbaycan və türk diaspora təşkil.
Azerbaijani and Turkish Diaspora organizations in Belgium have today held events on the 17th anniversary of Khojaly Genocide. 26 fevral 2009-cu ildə Belçikadakı Azərbaycan və türk diaspora təşkil.
M
Mario Gómez
Гостин
Реално Израел има силна воена соработка со САД но сепак не може да се мери со силната армија на Турција.Да ми каже некој дали имало конфликт помеѓу тие две земји?
- Член од
- 21 април 2006
- Мислења
- 612
- Поени од реакции
- 11
Како прво во војната се споменува Османлиската Империја а не Ататуркова Турција. Како второ војната започнува помеѓу Франција и Русија како две спротиставени страни Франција како страна која ги ги брани католиците во границите на Отоманската Импреија а Русија на православните. Односно војната започнува со раздорот помеѓу католичките и православните свештеници и одлуката на султанот. Потоа русија испраќа дипломат со што му се дава предлог на Султанот кој бил неприфатлив, Русија да може да се меша во секоја одлука со која ќе смета дека се нарушува православната црква и со што султанот не би може да ги брани интересите ( случајот со Франција ). Но при ваква одлука би се нарушил територијалниот интегритет на Османлиското царство и султанот го одбива тоа. При што Русија сметајќи дека западот не би се мешал во еден ваков спор, праќа свои трупи во Моладвија и Дунавското Кнежество( во тоа време под Османлиска власт) со цел да се бранат интересите на православните христијани . Но на тоа Франција и Велика Британија гледаат како опасност од зголемување на Руското присуство и агресија во Европа и со цел да ги одбранат интересите на Католичката црква праќаат свои трупи на Дарданели. Западот смета дека преку дипломатски пат може да се реши овој спор, при што се состануваат четирите неутрални сили Велика Британија, Франција, Австро-Унгарија и Прусија, на овој состанок предлагаат нота која сметаат дека би била прифатлива и за Русија и за Турција. На нотата русија праќа позитивен сигнал и ја прифаќа на турскиот султан сметајќи дека би се нарушил територијалниот интегритет на Османлиското царство ја одбива нотата. Потоа Франција, Британија и АвстроУнгарија и Прусија предлагаат нови амандмани со кои се доформулира првиот договор кој потоа турскиот султан го прифаќа но Рускиот цар Николај го одбива и одлучува за прекин на решавањето на спорот преку дипломатски пат. Притоа турскиот султан му објавува војна на Русија и ја напаѓа руската војска во близина на Дунав, рускиот цар Николај на нападот одговорил такашто испратил своја војска во Мала Азија и ја уништува отоманската флота во северниот дел на отоманското царство. Со што западот( Франција и Англија) решава да се приклучи во битката од страна на Турција со што би ја прекинале Руската експанзија односно ширењето на православите во Европа. Првин Франција и Англија му праќаат ултиматум на Русија за повлекување од Дунавскиот крај, но Русија одбива и Франција и Англија му објавуваат војна на Русија. Русија го одбила ултиматумот сметајќи на подршката на Австро Унгарија или барем неутралност бидејќи имала големо влијание во овие краеви, како благодарност кон Русија која во 1848 година го помогна гушењето на револуцијата. Но Австро-Унгарија загрижена да не се нарушат нејзините граници од страна на руските трупи околу Дунав не и гарантира неутралност на Русија па уште помалку сојуз и бара од Русија повлекување на руските трупи, Русија иако на почетокот останува глува на ваквото барање од страна на Австро-Унгарија, потоа во 1854година Австро-Унгарија повторно бара повлекување на руските трупи, руските сили исплашени од можен напад од страна на Австро-Унгарија во тие делови веднаш ги повлекува своите трупи. Иако со ова се смета завршена Кримската битка, Франција и Англија сеуште остануваат на својот став и непријателски настроени кон Русија, одлучуваат да го решат Источното прашање такашто поставуваат неколку услови:
- Русија да се откажи од протекторатот над Дунавското Кнежество
-Да нема никакво право да се меша во внатрешните работи на Отоманското Кралство односно во врска со штитењето на православната црква
- И за крај да дозволи користење на Дунав од страна на сите земји
Откако Русија ги одбила сите точки Кримската битка и натаму продолжила со што на крај битката резултирала со победа на Алијанста и пораз на Русија.
Е ако убаво го прочиташ сето ова ќе видиш дека никаде не се зборува за блиска соработка помеѓу западот и Турција, туку секој си ги бранел своите интереси како што гледаш. :helou:
А ти Блгарче оди ти малце прошетај се во твојата посрана Блгарија. Истанбул и Анкара само тие два града се развиени колку твојата цела посрана Блгарија. Ебати Нужникот ебати.
- Член од
- 2 септември 2008
- Мислења
- 997
- Поени од реакции
- 22
А ти Блгарче оди ти малце прошетај се во твојата посрана Блгарија. Истанбул и Анкара само тие два града се развиени колку твојата цела посрана Блгарија. Ебати Нужникот ебати.
Толкоз е развиен истанбул та кога удари земетресението сите куки изпопадаа.Пази Боже от вакво развитие :helou:
- Член од
- 21 април 2006
- Мислења
- 612
- Поени од реакции
- 11
ИСТАНБУЛ
ЦЕНТАРОТ НА СОФИА
Абе татар татар, WC најде да споредуваш со Палата:pos2::pos2: Шо мислевте вие Европа за што ве зеде, ви кажаа многу отворено за Дворски Шутови да ги исмејувате. Чим стигнале со ВЦ да ве споредуваат.....:pos2::pos2:
- Член од
- 21 април 2006
- Мислења
- 612
- Поени од реакции
- 11
Абе каде татар, Турција барем имаат какви такви куќи социјалците ама кај вас.....
Вашата убава Софија каде што сеуште Вода и Канализација нема!
Абе татар седи си мирен бе арен си беше до сега
- Статус