Синдром за жалење во Македонија

[M del Mar]

Сите имаме проблеми, на нас можеби ни се чинат тешки, на трети апсурдни, значи секој различно го доживува и се носи со секој свој проблем.
Тоа што преовладува некој синдром на жалење во нашава ни земја е премногу вистинито, но жално.Значи луѓево кога ќе седнат да ти свртат муабет сето тоа ќе се однесува на нивните проблеми, колку ним им е тешко...како нас да не не мачи нешто, како ние да немаме проблеми, но постојат луѓе кои едноставно не споделуваат проблеми со секого, па во прашање е дали и споделуваат проблеми со некој, се обидуваат на свој начин да ги решат (не велам дека и таквите некогаш не знаат да се пожалат на некој свој близок за да си олеснат или барем да побараат мислење со цел полесно решавање на проблемот).Е сега постојат такви што едноставно своите проблеми не ги вадат од уста, еден ист проблем го прераскажуваат на секој втор што ќе го сретнат на улица, со тоа мислат дека во очите на другите ќе бидат сожалувани и дека секој ќе им го реши проблемот додека они комотно се излежаваат и гледаат шеќерезад и не превземаат ништо во врска со своите проблеми, само се жалат...(претеруваат овие...)
Сигурно имате заприметено дека кога ќе ви дојде некој на гости (вие очекувате да влијае позитивно, да ве развесели повеќе од тогашното расположение, да преовладува некоја си хармонична позитивна атмосфера) ќе седне ќе се напие кафенце блабла и ќе почне да ве замара со проблеми негови, како он е во амбис нема спас за него...тоа се дешава...па кој к си ми дошол на гости, за да ми се жалиш?(повеќето се вакви)

 

[Емкаа]

Па на никому не цветаат ружи. Некој ако нема проблеми со пари има 300 други проблеми. Ама ти кога си излегол да се подружиш малку на кафе, сакаш да се одмориш од проблеми нели, затоа што и ти ги имаш доволно? Јас разбирам некој да се жали пример за развод на родители или еве затоа што раскинала со дечкото, али да замара по цел ден на телефон како нема да стигне домашната да ја направи, стварно нема смисла, па веќе имам фобија од мобилниот. И 24 саати на ден збори како на сите други им е полесно отколку на неа, тоа нервира, а уставари ама баш буквално никаков проблем нема, најголема грижа и се домашните задачи. Значи дан ја урочам, пари од дома и даваат до тој степен што е размазена, жива, здрава е, и она и нејзините. И што има она да се жали? Па ближни мои имале проблеми со здравје, јас на неа ќе и кажам, она ќе ме ПРЕКИНЕ, значи не ме слуша јас кога зборам и почнува со нејзините проблеми, како од факултет многу било тешко. Неа нешто убаво ако и се дешава она се зеза, пее, за сите други баш ја боли. И што е најкатастрофа, сите ја знаат дека многу паничи и тоа и го кажуваат во лице и ја заебаваат, а она не знам од каде заклучила дека заедно со неа и мене ми префрлаат дека паничам, и кога ќе ми рече "Двете исто паничиме" ми се крева косата на глава.

Јас сум имала другарки со кои стварно, она ќе се пожали, јас ќе ја утешам и обратно, на крај краева секојдневие е. Али оваа ситуација погоре е претеризам. И не е преувеличена.

Океј, значит не е македонски синдром на жалење. За праев муабет иначе