Мојот пост беше исклучиво наменет за таа група на луѓе. Веруј дека има и такви какви што ги опишав во првиот пост.
Мене ми е јасно дека има голем број луѓе кои од немукает едноставно си ја бараат среќата во други држави. Човечка несреќа, безработица на се ќе те натера. Ама она што уште повеќе ми е јасно дека со зборење нема да се поправи ситуацијата, туку со превземање акција и подигнување на гласот, а воедно и свеста.
Има луѓе што ќе се жалат, на пример, а кога ќе дојде време за не знам на пример штрајк, протест, што и да е, викаат: Е да бе, за што да се замарам, не можам, и да излезам што ќе сменам... итн, итн. А со седење дома и жалење, што ќе се смени?
Еве пример студенти. Може е оф-топик, ама оди во прилог на дискусијава. Се жалат како професорите се иживљаваат врз нив, а кога има протести во врска со тоа - одат на кафе, не можеле да се замараат. Или што ги тераат да ги купуваат книгите за поени. Кога реков, зашто не се буните? Па и на нас ни одговара, лесно добиваме така поени.
И? Кој е крив? Цацко?