PhantomerX
Несопирлив
- Член од
- 30 октомври 2008
- Мислења
- 623
- Поени од реакции
- 46
Најпривлечните - најинтересните:
„Ако го исфрлите гневот надвор од вас, ќе се чувствувате подобро“
Секогаш ќе слушнете луѓе кои што зборуваат за „катартичкото“ искуство кое што го почувствувале, како и за тоа колку добро се чувствувале после тоа. Или пак ќе слушнете нешто вакво: „Ако го чувате гневот внатре во вас, еден ден едноставно ќе пукнете!“
И всушност го има тој стереотип за типот кој што едноставно полудува бидејќи не умее да го изрази својот гнев.
Нешта како удирање во боксерска вреќа, врескање во перница или во планина, или пак задавување на некое маче кое што сте го нашле во влезот постојано ни ги посочуваат како здрави алтернативи место на пример, да отидете во продавницата каде што најчесто купувате и да ја фатите таа продавачката што секогаш ве поткраднува некој денар, па да и ги ставите тоа крадливите прсти во касата и.....
Всушност многу терапии биле создадени врз основа на таа идеја, и во основа сите тие охрабруваат да го насочите вашиот гнев во некоја боксерска вреќа наместо во вашиот злобен шеф. Има смисла зар не? Зошто да ја треснете вашата жена од фрижидерот кога јадењето кое го пресолила ќе се распрсне поубаво и на позадоволувачки начин?
Зошто сето тоа всушност нема врска:
Истражувањата покажале дека не помага. Истурањето на вашиот гнев дури и на предмети, а не на живи суштества, воопшто нема да ве направи помалку гневни. Всушност, ве прави да сакате уште повеќе да одлепите. Знаете, ние луѓето сме такви животни кои што всушност имаат такво нешто кое што се вика „навики“. Кога ќе направиме нешто што ќе направи да се чувствуваме добро, сакаме истото да го правиме се повеќе и повеќе. Истурањето на гневот создава зависност исто како и се друго, и да се издувате врз нешто како средство за справување со гневот е исто како да пиете за да се справите со вашиот алкохолизам.
Кои се всушност лошите вести? Кога веќе еднаш сте создале таква навика секогаш кога ќе ви дојде премногу од нешто да изудирате некоја вреќа или дрво, во некоја прилика можеби и нема да има вреќа или дрво до вас, туку некоја личност која што може да си извлече подебелиот крај ни крива ни должна, а најчесто тоа се погодува да биде личност која што ви е блиска. Затоа секогаш е добро да се развива контролата врз себе, своите емоции и своите реакции, што не секогаш успева, бидејќи сме нели, само луѓе.
„Само верувај во себе, и успехот сам ќе си дојде“
Тоа нешто што се нарекува „самодоверба“ ни е набивано во главите со децении, божем оние што имаат поголемо самочувство се секогаш поуспешните во училиште, имаат повеќе пријатели и функционираат подобро во општеството.
Воопшто секој тинејџерски филм кој што ќе го изгледате обработува таков некој заплет. Некој депресивен аутсајдер уморен од зафрканциите на негова сметка копа длабоко во себе и успева да ја открие својата длабока внатрешна вредност токму на време за матурската, или пак за некој натпревар, патување или слично. Тогаш сите наоколу ја забележуваат таа голема ненадејна промена и некогашниот лузер станува најпопуларниот лик во својата средина.
Исто така, ќе налетате на бројни полутерапевтски програми, книги од типот помогни си сам, ќе успееш ако сакаш и сл. кои што цело време ги зборуваат истите релативизирачки нешта, ветувајќи ви дека ќе ви помогнат да си ја изградите самодовербата до тоа ниво што пречките сами од себе ќе паѓаат пред вас.
Зошто сето тоа се само глупости:
Всушност изгледа дека тука се помешани причинско-последичните врски. Наместо да помислат дека „ а можеби децата имаат поголема самодоверба и се чувствуваат подобро кога имаат успех на училиште затоа што се потрудиле и го добиле заслуженото, исто така се среќни затоа што се трудат да стекнат повеќе пријатели“, се извртуваат нештата сосема наопаку, дека успеваат поради тоа што се полни со некоја магична самодоверба. Потоа истите тие „надрилекари“ кои што заработуваат врз мрзливоста и наивноста на некои луѓе се обидуваат да ве научат да се чувствувате добро, чисто така, поради вас самите, убедувајќи ве дека нештата кои што всушност прават човек да се чувствува добро ќе си дојдат сами од себе, во некое идно време.
Токму тој став всушност нанесува поголема штета отколку корист. Од една страна, или децата на кои што им се вградува самочувството на овој начин стануваат претерано агресивни секогаш кога егото ќе им биде загрозено;
А од друга страна, самозалажувањето секогаш води кон болното соочување со реалноста. Во никој случај не се правиме некакви експерти кои што се повикани да ги учат луѓето на нешта кои што ќе им помогнат на патот кон успехот (како социјални и комуникациски вештини, подобра стратегија при справувањето со стресот и сл.) , туку едноставно укажуваме на тоа дека успехот и самодовербата се всушност последица, а не причина.
http://www.motika.com.mk/index.php?option=com_content&task=view&id=18684&Itemid=41 Извор
„Ако го исфрлите гневот надвор од вас, ќе се чувствувате подобро“
Секогаш ќе слушнете луѓе кои што зборуваат за „катартичкото“ искуство кое што го почувствувале, како и за тоа колку добро се чувствувале после тоа. Или пак ќе слушнете нешто вакво: „Ако го чувате гневот внатре во вас, еден ден едноставно ќе пукнете!“
И всушност го има тој стереотип за типот кој што едноставно полудува бидејќи не умее да го изрази својот гнев.
Нешта како удирање во боксерска вреќа, врескање во перница или во планина, или пак задавување на некое маче кое што сте го нашле во влезот постојано ни ги посочуваат како здрави алтернативи место на пример, да отидете во продавницата каде што најчесто купувате и да ја фатите таа продавачката што секогаш ве поткраднува некој денар, па да и ги ставите тоа крадливите прсти во касата и.....
Всушност многу терапии биле создадени врз основа на таа идеја, и во основа сите тие охрабруваат да го насочите вашиот гнев во некоја боксерска вреќа наместо во вашиот злобен шеф. Има смисла зар не? Зошто да ја треснете вашата жена од фрижидерот кога јадењето кое го пресолила ќе се распрсне поубаво и на позадоволувачки начин?
Зошто сето тоа всушност нема врска:
Истражувањата покажале дека не помага. Истурањето на вашиот гнев дури и на предмети, а не на живи суштества, воопшто нема да ве направи помалку гневни. Всушност, ве прави да сакате уште повеќе да одлепите. Знаете, ние луѓето сме такви животни кои што всушност имаат такво нешто кое што се вика „навики“. Кога ќе направиме нешто што ќе направи да се чувствуваме добро, сакаме истото да го правиме се повеќе и повеќе. Истурањето на гневот создава зависност исто како и се друго, и да се издувате врз нешто како средство за справување со гневот е исто како да пиете за да се справите со вашиот алкохолизам.
Кои се всушност лошите вести? Кога веќе еднаш сте создале таква навика секогаш кога ќе ви дојде премногу од нешто да изудирате некоја вреќа или дрво, во некоја прилика можеби и нема да има вреќа или дрво до вас, туку некоја личност која што може да си извлече подебелиот крај ни крива ни должна, а најчесто тоа се погодува да биде личност која што ви е блиска. Затоа секогаш е добро да се развива контролата врз себе, своите емоции и своите реакции, што не секогаш успева, бидејќи сме нели, само луѓе.
„Само верувај во себе, и успехот сам ќе си дојде“
Тоа нешто што се нарекува „самодоверба“ ни е набивано во главите со децении, божем оние што имаат поголемо самочувство се секогаш поуспешните во училиште, имаат повеќе пријатели и функционираат подобро во општеството.
Воопшто секој тинејџерски филм кој што ќе го изгледате обработува таков некој заплет. Некој депресивен аутсајдер уморен од зафрканциите на негова сметка копа длабоко во себе и успева да ја открие својата длабока внатрешна вредност токму на време за матурската, или пак за некој натпревар, патување или слично. Тогаш сите наоколу ја забележуваат таа голема ненадејна промена и некогашниот лузер станува најпопуларниот лик во својата средина.
Исто така, ќе налетате на бројни полутерапевтски програми, книги од типот помогни си сам, ќе успееш ако сакаш и сл. кои што цело време ги зборуваат истите релативизирачки нешта, ветувајќи ви дека ќе ви помогнат да си ја изградите самодовербата до тоа ниво што пречките сами од себе ќе паѓаат пред вас.
Зошто сето тоа се само глупости:
Всушност изгледа дека тука се помешани причинско-последичните врски. Наместо да помислат дека „ а можеби децата имаат поголема самодоверба и се чувствуваат подобро кога имаат успех на училиште затоа што се потрудиле и го добиле заслуженото, исто така се среќни затоа што се трудат да стекнат повеќе пријатели“, се извртуваат нештата сосема наопаку, дека успеваат поради тоа што се полни со некоја магична самодоверба. Потоа истите тие „надрилекари“ кои што заработуваат врз мрзливоста и наивноста на некои луѓе се обидуваат да ве научат да се чувствувате добро, чисто така, поради вас самите, убедувајќи ве дека нештата кои што всушност прават човек да се чувствува добро ќе си дојдат сами од себе, во некое идно време.
Токму тој став всушност нанесува поголема штета отколку корист. Од една страна, или децата на кои што им се вградува самочувството на овој начин стануваат претерано агресивни секогаш кога егото ќе им биде загрозено;
А од друга страна, самозалажувањето секогаш води кон болното соочување со реалноста. Во никој случај не се правиме некакви експерти кои што се повикани да ги учат луѓето на нешта кои што ќе им помогнат на патот кон успехот (како социјални и комуникациски вештини, подобра стратегија при справувањето со стресот и сл.) , туку едноставно укажуваме на тоа дека успехот и самодовербата се всушност последица, а не причина.
http://www.motika.com.mk/index.php?option=com_content&task=view&id=18684&Itemid=41 Извор
