Тоа е така зошто многумина не го знаат твоето вистинско име, како и твојот лик и знаеш дека не можат да ти наштетат.Да го знаеа твоето име и да знаеа повеќето како изгледаш ќе размислуваш поинаку.
Што се однесува до психолозите, тие се луѓе кои се платени од нас да ги ислушаат нашите проблеми и да ни помогнат со совети, но исто така обврзани се и тие тајни наши да ги чуваат.За надвор знам дека е така, ако е во Македонија поинаку тоа не знам........
И плус не можете вие да ставите психолог во иста категорија со непознат човек, кога ќе видиш од една страна пак тие луѓе се научени на морал и кодекс, нивниот факултет ги научил на тоа да го почитуваат кодексот што го имаат (ако не сите, повеќето) и знаеш дека си сигурен.Со странецот немаш баш никаква гаранција.
Искрено, проблеми веќе ни на пријатели не им кажувам, во никого немам доверба се имам изгорено еднаш, по втор пат да си го дозволам истото не.
Дури и кога кажувам проблеми на пријатели ( и барам совет од нив за истите тие проблеми), кажувам само проблеми кои знам дека не можат да ми наштетат толку сериозно.
И за крај секој размислува различно, но јас еве пример не се согласувам со тоа дека е полесно да му се отвориш на непознаник.
И надвор и тука и секаде - психолозите си зборат меѓу себе и „тајните“ што пациентите им ги кажуваат, тие ги дискутираат меѓу себе. Можеби не спомнуваат имиња (не ги знам техничките детали), но кажано ми е дека 100% ги дискутираат „случаите“ меѓу себе, во обид да најдат подобри решенија.
Размислете - дали е тоа навистина неетички? Ако пациентот доаѓа кај еден психолог, а овој се обидува да му помогне, зарем не е попаметно тој да побара помош од друго место, ако самиот не го знае решението? Тоа во науката се нарекува истражување.
На крајот на краиштата, се покажува дека ако човек својот проблем го изнесе на виделина, луѓето ќе го запознаат вистински таков каков што е, без маски и криење. Оние што им се отвораат на странци, всушност немаат храброст да им се отворат на блиските луѓе и се во принцип скржави, зашто сакаат своите добрини да ги сочуваат само за себе и никого друг.
Со други зборови, ако човек има проблем и не може сам да го реши, треба да побара помош. Ако не може да си помогне преку книги и слично, треба својот проблем да го искаже на трет човек, со сиот ризик што може да се случи. Сепак, јас тоа го гледам вака: ако проблемот се искаже, или ќе се најде начин да се реши, или ќе се најде начин да *не* се реши, т.е. ќе се дојде до погрешно решение. А според Томас Едисон, да најдеш стотици пристапи кон проблемот кои *не* водат до решение е подобро отколку да најдеш нула такви начини, т.е. ќе се здобиеш со поголемо искуство.
Затоа, луѓе, отворајте се, на сите можни начини. Можеби ќе повредите друг, можеби ќе се повредите себеси, но, според мене, тоа е далеку подобро отколку цел живот да се помине во страв - во екстремен случај, смртта доаѓа еднаш, а стравот може да трае цел живот. Па проценете што повеќе ви се исплати.
