Патот до вистинската среќа

[MIKI1]

После крајот, има друг почеток:за вечен живот или за вечна смрт. На човековата душа не и е вградене идејата или поимањето за ништавилото после смртта-душата неможе да замисли непостоење на самата себе. Како што душата не поима што и се случило „претходно„ (пред да почне да постои), така неможе да појми дека „нема ништо одпосле„ (дека не постои).

Значи, после смртта, може да биде или радосната средба со Спасителот или другата можност: „..па не знаев, мене тоа никој не ми го кажа...„. После смррта, ќе немам(е) време за ништо, а понајмалку за покајание и враќање назад.

 

[Сатори]

Тоа само ако си семоќна и можеш да ги контролираш постапките на луѓето и однесувањето на природата. Пример, може некој лудак да те удри со кола кога поминуваш улица? Може. Може некој да ти поклони нешто и да те израдува? Може. Може да те стрефи гром? Може. Некои работи едноставно се случуваат на луѓето без тие да ги предизвикаат.
Ти судбината си ја држиш во свои раце. Да, ама само дел држиш. Остатокот не е во твоја контрола.

Битната контрола е онаа која што јас ја имам врз својот живот.
Кога ќе ме удри колата и останам парализирана, мојот начин на гледање на работите ќе биде битен, колата е само дел од текот на животот.
Не може да се одредат околностите, но битното е како ќе се изиграат, а тоа, и те како зависи само од мене и никој друг.

После крајот, има друг почеток:за вечен живот или за вечна смрт. На човековата душа не и е вградене идејата или поимањето за ништавилото после смртта-душата неможе да замисли непостоење на самата себе. Како што душата не поима што и се случило „претходно„ (пред да почне да постои), така неможе да појми дека „нема ништо одпосле„ (дека не постои).
Значи, после смртта, може да биде или радосната средба со Спасителот или другата можност: „..па не знаев, мене тоа никој не ми го кажа...„. После смррта, ќе немам(е) време за ништо, а понајмалку за покајание и враќање назад.

Тоа значи дека душата ако веќе го земеме нејзиното постоење како ултимативно е зависна или креирана од „Бог“, дека со самиот начин на живот кој што нема да биде изживеан (добар збор) ќе биде ограничена на бирање вечен живот или вечна смрт?
Малку ограничувачка перцепција на работите.

 

[Маwечко]

Прочитав една интересна мисла која вика "Ако луѓето можеа да не направат среќни, немаше да ни треба Господ". Многу луѓе, ја бркаат, трчаат по среќата, мислат дека ако завршат факултет ќе бидат среќни, па ај само уште да се омажам-оженам и готово го достигнав врвот, па ај само уште дете, па ај да заврши факултет детето, па ај подобра кола и се до бескрај. А единствениот кој МОЖЕ ама и САКА да не ускреќи е Бог. Луѓето додаваат на среќата, ама само ако сме поврзани со ИЗВОРОТ на среќата...
Ова е моето мислење, повелете демантирајте или потврдете или споделете го вашето искуство...

Среќата ја сочинуваат радостите во животот, меѓу кои се да завршиш факултет, да оформиш семејство, да имаш добро работно место, да имаш добра кола, да купиш голема куќа, да одиш на Хаваите итн, но тој круг никогаш нема за се затвори и после секоја исполнета аспирација ќе се роди нова, ќе сакаме нешто ново, ќе сакаме да одиме понапред, да истражуваме нови хоризонти..., а Бог нема да научи и наместо мене да го заврши факултетот, да ми купи авионска карта или да ме направи следна Дева Марија, не?
Мојата среќа зависи само од мене и никој друг и нема да седам со скрстени раце и со четири во вис и да чекам Бог да ми ги нареди коцките и да си дозволам да дојдам до одреден стадиум во животот каде ќе сфатам дека живтот ми е празен поради тоа што цело време сум чекала од некој друг да ми го исполни и да погледнам зад мене обвинувајќи го Бог зашто нема што да видам таму..
Сакам конците да се во мои раце и самата да си ја кројам мојата среќа и кога ќе дојдам до “тој“ стадиум да речам “Да, јас сум среќна“.

 

[Justice for All]

Битната контрола е онаа која што јас ја имам врз својот живот.
Кога ќе ме удри колата и останам парализирана, мојот начин на гледање на работите ќе биде битен, колата е само дел од текот на животот.
Не може да се одредат околностите, но битното е како ќе се изиграат, а тоа, и те како зависи само од мене и никој друг.

Ова е како да кажеш, јас одлучувам дали ќе бидам среќна или не, без оглед на се. Дури и кога животот ми дели шамари, јас слободно можам да се смееам на тоа. Не викам дека не можеш. Ти си знаеш. Се на се, ова звучи донекаде издржано, во теорија.

 

[nihilista]

Е како се постигнува таа состојба де?

teoretski e lesno vo praksa malku potesko, da ne sakas da imas zadovolstva, da se boris protiv sopstvenite strasti, da gledas se pod vidot na vecnosta-deka se e minlivo i deka nisto ne zasluzuva premnogu zrtvi, deka se sto ti donesuva nemir e loso i deka eden mig na spokojstvo vredi poveke od site zelbi, ambicii i zadovolstva, znaci poveke da mislis na toa da nemas bolki otkolku da imas zadovol;stva, oti se e vo zivotot mec so dve ostrici pa odtamu i zadovolstvata mozat da nosat stradanja i bolki, Korenot na stradanjata e zelbata rekol Gautama Sidarta Buda, da gi svedes potrebite na minimum samo na nuzni i neophodni oti se drugo e luksuz i ne gi pokriva trosocite.

 

[La montagne de fer]

Ако потенцираш на Тоше Тоше беше човек кој правеше добри работи но бидејќи Бог ги дозволи но замина зошто тргна во друга насока веруваше на гатачката од Ерусалим.

Немој да донесуваш произволни заклучоци човек кој ја има постигнато неговата духовна усовршеност никогаш не навлегува во такви појави како што е суеверието зошто верувањето во такви појави претставува состојба на паднатиот ум а познавајки го него како личност бесе избран со Божјо допуштање да ни ја даде вистинската претстава за љубовта и за патот до среќата тој го носеше Христа во себе.

(да се задржиме на темата да не навлегуваме во неважни конверзации како претходните случаји)

 

[samarjanka]

мисли од Свети Тихон Задонски

Прочитав една интересна мисла која вика "Ако луѓето можеа да не направат среќни, немаше да ни треба Господ". Многу луѓе, ја бркаат, трчаат по среќата, мислат дека ако завршат факултет ќе бидат среќни, па ај само уште да се омажам-оженам и готово го достигнав врвот, па ај само уште дете, па ај да заврши факултет детето, па ај подобра кола и се до бескрај. А единствениот кој МОЖЕ ама и САКА да не ускреќи е Бог. Луѓето додаваат на среќата, ама само ако сме поврзани со ИЗВОРОТ на среќата...
Ова е моето мислење, повелете демантирајте или потврдете или споделете го вашето искуство...

Секој христијанин непрестајно треба да има на ум дека постои Бог и дека Он ги гледа не само нашите дела, туку и сите наши мисли и сите наши чувства, дека никаде и со ништо не можеме да се скриеме од Него.

 

[samarjanka]

Среќата ја сочинуваат радостите во животот, меѓу кои се да завршиш факултет, да оформиш семејство, да имаш добро работно место, да имаш добра кола, да купиш голема куќа, да одиш на Хаваите итн, но тој круг никогаш нема за се затвори и после секоја исполнета аспирација ќе се роди нова, ќе сакаме нешто ново, ќе сакаме да одиме понапред, да истражуваме нови хоризонти..., а Бог нема да научи и наместо мене да го заврши факултетот, да ми купи авионска карта или да ме направи следна Дева Марија, не?
Мојата среќа зависи само од мене и никој друг и нема да седам со скрстени раце и со четири во вис и да чекам Бог да ми ги нареди коцките и да си дозволам да дојдам до одреден стадиум во животот каде ќе сфатам дека живтот ми е празен поради тоа што цело време сум чекала од некој друг да ми го исполни и да погледнам зад мене обвинувајќи го Бог зашто нема што да видам таму..
Сакам конците да се во мои раце и самата да си ја кројам мојата среќа и кога ќе дојдам до “тој“ стадиум да речам “Да, јас сум среќна“.

Секоја наша грижа и секоја наша работа се ништо без Божјата помош.Без семоќната Божја помош, ниту можеме да започнеме не можеме да направиме ништо. Божјата помош ни е потребна секој миг

 

[samarjanka]

за молитвата

Молитвата не се состои само од стоење, телесни движења, поклони и читање на напишани молитви. И без овие надворешни знаци на молитвата, можеме да се молиме со нашиот ум и со нашиот дух секогаш и на секое место. Можеме да се молиме и да бараме од Бога милост и помош, иако седиме, лежиме, патуваме или работиме каква и да е друга работа, кога сме окружени со многу луѓе или кога сме сами. Бог е насекаде и на секое место, Неговата врата е секогаш отворена. Нему можеме секогаш да Му се приближиме. Он е секогаш готов да не сослуша и да ни помогне. Можеш секогаш и на секое место да Му пристапиш по пат на верата и молитвата. Секогаш можеш да разговараш духовно со Него.
Господи, смилувај се! Господи , помогни ми! Вакви нека бидат нашите непрестајни повикувања кон Бога.

 

[Чорбаџија]

Самарјанке, дали ти го имаш најдено патот до вистинската среќа?

 

[MIKI1]

Секоја наша грижа и секоја наша работа се ништо без Божјата помош.Без семоќната Божја помош, ниту можеме да започнеме не можеме да направиме ништо. Божјата помош ни е потребна секој миг

„...Без Мене, не можета да направите ништо...„ вели Он, а воедно е дел од молитвата пред секоја работа.