Патолошката потреба на нетуркиските источнобалкански народи по секоја цена да се идентификувaат како огурски (туркиски) Бугари

  • Креатор на темата Креатор на темата 121314
  • Време на започнување Време на започнување
1757538902286.png

КУЛТУРА И ОПШТЕСТВО ВО VIII ВЕК

Во текот на VIII век, Јужните Словени конечно биле поделени во три големи групи. Едната од нив била составена од Словените од Бугарија и Македонија, другата од српските племиња, а третата од „алпските“ Словени во Панонија, Хорутанија и Хрватска. Секоја од овие групи имала свои особености во јазикот и културата, разликувајќи ги од нивните роднини и соседи.

„Бугарско-Македонската“ група веќе целосно се формирала како посебен ентитет до IX век. Ова се изразило, пред сè, во дијалектна заедница. Зближувањето на Словените од Тракија и Македонија било олеснето со инвазиите на Бугарите и преселбите на Словените за време на Бугарско-византиските војни. Од друга страна, новонастанатата заедница имала и подлабоки историски корени - во античките извори на бугарската и македонската култура. Дијалекти блиски до бугарскиот и македонскиот јазик се зборувале во VIII-IX век од страна на Словените на територијата на денешна Грција и Албанија. Јасно е дека значаен дел од заедничките карактеристики на бугарската и македонската култура, што ги разликува од другите словенски култури, се појавиле токму во овие векови. Но, како точно се одвивале овие процеси, не можеме да судиме - податоците за духовниот живот на Јужните Словени од претхристијанската ера се многу оскудни.

Состојбата со материјалната култура е само малку поинаква. Во VIII век, источниот дел од Јужните Словени продолжил да биде поделен на истите три културни области како и во VII век. Во првата - северно од Дунав - Ипотештинската археолошката култура била заменета со културата Хлинча I. Во втората - јужно од Дунав во Бугарија - развојот на Попинската Култура продолжил до крајот на векот. Третата област - Македонија и Грција - исто така го зачувала наследството од претходниот век „Мартиновска Култура“ од аварско-словенско потекло. Се чини дека конвергенцијата на секојдневните навики на Јужните Словени била побавна од конвергенцијата на дијалектите.

1757539463620.png
1757541067363.png
 
Последно уредено:
1757590420298.png

Словенските земји северно од Дунав беа опустошени како резултат на инвазијата на Аспарух и миграциите што тој ги организираше. Само многу мал дел од Дунавците од Седумте кланови останаа на своите поранешни места, во Мунтенија и Олтенија. Римското население, веќе мало, сега беше распрснато или конечно споено со Словените. За Бугарското Хансто, земјите помеѓу Карпатите, Прут и Дунав беа бојно поле против Хазарите што напредуваа од исток. Постојаната воена закана не ветуваше стабилен живот ниту за Бугарите ниту за локалните Словени. Строго кажано, за Аспарух беше поволно да ја напушти Долнодунавската низина со изгорена земја, која, доколку беше освоена, немаше да му донесе никаква корист на непријателот. На север, останаа само толку Дунавски Словени зависни од него колку што беше потребно за снабдување и пешадиско засолниште на бугарската војска.

Сепак, во долината на Сирет, во подоцнежната Молдавија, словенското население преживеа. Исто така, порасна поради приливот на нови доселеници од исток, од другата страна на Прут. Овој прилив продолжил во текот на VIII век и подоцна. Секако, бил различен од моќните бранови на миграција од VI век. Но, сепак бил доволен за да се поддржи постоењето на нова словенска култура.

Првиот поттик за миграцијата на Словените западно од Прут, во Молдавија, билa преселбата на племeто Дулеби кон југ и нивното заземање на земјите на Антите на преминот од VII/VIII век. Повеќето од Антите се споиле со новодојдените. За ова ќе разговараме подетално подолу. Овде забележуваме дека за оние Анти кои не сакале да прифатат такво спојување или кои биле протерани од новодојдените, било природно да бараат нов дом надвор од Прут, меѓу нивните роднини како и нивните предци. Оваа миграција довела до нова култура, која била наречена Хлинча I по една од населбите во Централна Молдавија, во близина на Јас. Од овој регион, Словените се населиле на север, до Сучава, а на југ, во близина на денешен Букурешт. Во исто време, приливот на луѓе - сега Дулебите - од исток не запрел. Очигледна причина за овој прилив бил притисокот на Хазарите. Словените барале заштита од нив на земјите на нивниот вечен непријател - Бугарското Ханство.

Појавата на културата Хлинча I е целосно словенска. Поточно, таа дури се изговара словенска - во поголема мера од онаа на претходната Ипотештинска. Ова се одразува во појавата на населбите и живеалиштата, и во безусловната доминација на калапената керамика, и во погребувањата со кремации. Сепак, се среќава и керамика од „римско-византиски“ тип. Заедно со кремациите, погребувањата исто така не се невообичаени на истите гробишта. Сето ова може да се поврзе со продирањето на Власите, предците на денешните Романци, од другата страна на Дунав и Карпатите на преминот од VIII/IX век. Во тоа време прароманскиот јазик стапил во близок контакт со словенскиот јазик и започнала долгорочната романизација на локалните Словени. Тоа беше олеснето од присуството во Мунтенија на локалните „Влохи“, чии остатоци сега се споија со новодојденците.

1757590730054.png

Јужно од Дунав, Попинската Култура продолжила да постои до крајот на VIII век. Во тоа време, Словените и Бугарите останале две одделни етнички групи, речиси и да не се мешале едни со други. Двете групи целосно ја зачувале својата посебност. Само на некои места во Скитија, од почетокот на VIII век, мешањето на двата народа ги направило своите први чекори. Сепак, ова не довело до појава на единствена култура. Словените особено цврсто се држеле до своите пагански ритуали, а Бугарите до своите. Дури и користејќи ги истите гробишта, ги погребувале своите мртви поинаку. Бугарите - според обредот на погребување (инхумација), со коњи и оружје. Словените - ги спалувале мртвите, по правило, без никаков инвентар, понекогаш ја закопувале пепелта без урни. Само поединечни нови елементи во словенските ритуали укажуваат на надворешни влијанија. Урните понекогаш биле покриени - доказ за мешање со Тракијците. Бугарите го усвоиле обичајот да фрлаат жртвено месо на погребалната клада.

Во исто време, Словените сè повеќе ги надминувале номадите по број. До почетокот на 760-тите, во Бугарија веќе живееле неколку стотици илјади од нив. На преминот на VIII/IX век, ситуацијата се променила. Попинската Kултура и Kултурата на поранешните номадски Бугари се споиле во една култура на идното Бугарско Царство. Во науката, овој нов културен ентитет, кој штотуку се појавил на самиот крај на VIII век, бил наречен Балканско-Дунавска Култура.
 
1757609314803.png

Во Балканско-Дунавската култура можат да се проследат три почетни компоненти. Првата била културата на Словените од Седумте родови, Дунавските Словени, сега наречени Попински. Втората била културата на номадските Хуно-Бугари. До крајот на VIII век, еден век на заедничко живеење на истите земји со Словените си ја завршил работата. Започнало бавно мешање на народите, а помалкубројните Бугари, кои веќе се движеле кон населен начин на живот, се словенизирале. Попинската населба Џеџови Лозја, која постоела неколку векови, е примерна во оваа смисла. Во 8 век, Бугарите кои се движеле кон седентарен начин на живот се населиле таму, носејќи ја својата грнчарија и тркалезни куќи со огништа, слични на јурти. Набрзо тие се раствориле во словенската средина и се појавила нова „словенско-бугарска“ култура. Третата компонента од населението на Бугарското Ханство биле носители на „римската“ култура. Нивниот број се зголемил поради бројните војни и миграцијата на Власите од запад и југ. Власите се движеле понатаму преку Дунав низ земјите на Тракија и Мезија. Токму овие Источни Римјани, заедно со нивните карпатски роднини, биле директни предци на романскиот народ.

Македонија и Грција полека се опоравувале од катаклизмите од претходните векови во тоа време. Една од овие катаклизми, се разбира, била словенската инвазија. Густината на населението во Македонија останала ниска во текот на VII-VIII век, а Словените очигледно не ја зазеле целата нејзина територија. Сепак, забележуваме дека причината за ова биле и римските казнени експедиции со последователни масовни депортации на Словените. Имало две од нив во VII век, а само Јустинијан преселил не помалку од 30.000 способни словенски мажи со нивните семејства. Секако, Македонија, земјата на војната меѓу Словените, Римјаните, а сега и Бугарите и Власите, била населена полека. Словените трајно живееле главно на Охридското Езеро. Во исто време, на ниво на локалното население, непријателството постепено било елиминирано. Словените, Грците и Илирите се зближиле еден со друг. Малото илирско население на Македонија се растворало во словенската средина година по година. Истото - словенизација на грчките селани - до крајот на VIII век, на места, се случувало на југ, во Грција. Мешањето на Словените и Илирите продолжило и во Епир. Словените, усвојувајќи ги локалните економски вештини, останале верни на својот јазик и религија и останале „целосно незаинтересирани“ за грчкиот јазик.

1757609609256.png

Економскиот живот на Словените не претрпел значителни промени. Ако во Грција тие усвоиле многу обичаи и начини на живот на локалните жители, тогаш на север, во близина на Дунав и во Македонија, карактеристиките на словенската култура останале недопрени. Населбите на културата Хлинча се наоѓале во близина на вода и претставувале групи од поединечни „гнезда“ на живеалишта. Главниот тип на живеалиште тука била правоаголна полуземуница. Живеалиштата се загревале со камени печки, но во други случаи со глинени печки или огништа обложени со камен. Комплетот наоди во живеалиштата е исто така доста вообичаен за словенските култури - алатки, врвови од стрели, железни прстени. Калапените садови се скромно украсени со втисоци и засеци. Изгледот на спомениците на Хлинча како целина изгледа многу попримитивен од оној на Попинските. Ова е потврдено со приливот на Словени од другата страна на Прут во Молдавија и Мунтенија, кои сè уште не го познавале грнчарското тркало и живееле во големи, неподелени семејства.

Главните занимања на Словените јужно и северно од Дунав биле земјоделството и сточарството. Во Тракија, нивната улога до крајот на VIII век - делумно на штета на ловот - дури и се зголемила. Главната животинска храна на Бугарските Словени било говедско месо, а неговата потрошувачка постојано се зголемувала. Секако, почетокот на мешањето со Бугарите во голема мера придонел за зголемувањето на стадата.
 
1757629851444.png

Важно економско достигнување на Јужните Словени беше распространетото прифаќање на грнчарското тркало до крајот на VIII век. Јужно од Дунав, од тоа време доминираше грнчарството - садови што се ширеа непречено, целосно заменувајќи ги рачно изработените садови. Северно од Дунав, грнчарските садови од словенски тип штотуку почнуваа да се појавуваат. Најстарата форма на грнчарско тркало позната на Словените беше „бавното“, вртено рачно. Но, до крајот на VIII век, Словените барем веќе го познаваа „брзото“ тркало со нога што го користеа Римјаните и Власите.

Јужните Словени продолжија да живеат во широко расфрлани соседни заедници. Заедницата, како и нејзината основна единица - проширеното семејство - беше многу посилна северно од Дунав, поради поголемата хомогеност на населението. На југ, каде што Словените се мешаа со номади или Римјани, ова неизбежно доведе до нишање на темелите на заедницата.

Словените се обединија во големи племиња и племенски сојузи - „славинии“. Секое племе имаше одредена територија, која ја сметаше за своја. На чело на секоја славинија стоел кнез - „архонт“. Во опишаните земји, словенските „архонти“ не биле независни владетели во VIII век. Во Бугарија, тие биле потчинети на бугарскиот хан, во Македонија и Грција - на византискиот цар. Сепак, формите и степенот на таквата зависност на славиниите варирале многу.

Северците и Седумте родови им плаќале данок на бугарските ханови, ги бранеле границите на Бугарија од Римјаните и Аварите и обезбедувале војници за походите на ханот. Во исто време, тие самостојно управувале со своите работи и можеле да извршуваат сопствени напади врз Византија.

1757630286751.png

Во Македонија, водачите на Смолjaните и нивните соседи на Стримон повеќе зависеле од Империјата до почетокот на VIII век. Имено, Струмјаните биле тие кои двапати и со најголема сила биле погодени од казнениот меч на Цариград во минатиот век. Тие неизбежно станале главни жртви на депортациите. Сепак, ова само ги зајакнало нивните западни соседи, Влахоринхините и нивните сојузници, Сагудатите. Племенскиот сојуз на Влахоринхините бил особено силен, во кој биле вклучени Драговитите, бројни Берзичи и Власите кои им се придружиле на Словените кон крајот на VII век. Првиот утврден словенски град на јужен Балкан, Охрид, се наоѓал во земјите на Берзичите. Вреди да се напомене дека словенски градови од ова време се непознати во земјите на Бугарија. Друга работа е што Словените понекогаш се населувале во урнатините на римските тврдини, без да ги обновуваат или реновираат. Јасно е дека Влахоринхините и Сагудатите лесно избегале од провидната послушност на царската власт.

Ова уште повеќе важело за славиниите во Грција. Меѓу нив се славиниите на Велеездичите во Тесалија, Воиничите во Епир, Милинзите и Езерците во Пелопонез. Сепак, во Грција имало многу повеќе словенски племиња. „Аварите“ - така ги нарекувале Грците од навика, иако речиси немало ништо аварско во културата на локалните Словени - ги заземале „епархиите на Драч и Атина“ во првата третина од VIII век. Т.е. тие се населиле на огромна територија од Јадранското до Егејското Море. Сместена приближно во средината на овој лак што ја сече Елада, славинијата на Воиничите на тој начин била на чело на голем племенски сојуз. Друг сојуз бил формиран на Пелопонез, каде што владееле Милингите и Езерците. За сите овие племиња, „зависноста“ од Империјата била ограничена на еднократни подароци за царот и не ги спречувала да се борат против Римјаните повремено.

Единствената племенска група Јужни Словени кои биле целосно зависни од Империјата биле Словените од Витинија, кои биле насилно протерани таму од Македонија. Како што се сеќаваме, самиот Јустинијан II назначил архонт за нив - меѓутоа, од сопственото словенско благородништво. Предавството на Небул повлекувало губење на племенската независност и целосно потчинување на преживеаните Витински Словени на царската волја.

1757686239756.png
1757686411049.png
1757686441274.png
 
Последно уредено:
1757763469395.png

Запознавањето со бирократскиот систем на Империјата и ригидната воена хиерархија на Бугарите не можеше да не ги заинтересира словенските кнезови. Чекор по чекор, тие ја зајакнаа својата моќ, следејќи ги новите модели. Веќе во втората половина на VII век, кнезовите можеа да располагаат со имотот на луѓето од своето племе - вклучувајќи ги и робовите. Претходно, таквата моќ им припаѓаше само на вечето. Кнезовите беа поддржани од нивните лојални одреди, како и од благородништвото, кое барем на збор ги избираше.

Честите војни и пљачкосувачките напади придонесоа за збогатување на кнезовите и благородништвото - сепак, и на обичните словенски воини. Ропството и трговијата со робови цветаа. Веќе не се зборува за ослободување на робови-заробеници по истекот на нивното служење. „Уште од античко време“, со децении, илјадници заробени Римјани можеа да останат во ропство. Откако се населиле на своите нови места, Словените можеле многу побудно да го надгледуваат целиот свој имот, вклучувајќи ги и своите робови. Роб можел да стане предмет на пазарење и откуп.

Има малку информации за религијата на Јужните Словени од тоа време. Како што веќе беше кажано, паганските Словени на Балканот не оставиле никакви забележителни траги од посветеност на верата на своите татковци. Но, бидејќи племињата на Бугарија, Македонија и Грција често се бореле со Римјаните, тие ја сфатиле и ја нагласувале својата религиозна разлика од непријателот. Христијанството неизбежно се перцепирало како вера на „Грците“. Отпадништвото од него можело да биде добредојдено помеѓу Словените. Така, најблискиот другар на кнезот на Северците, Славун, бил отпаднат христијанин во 760-тите. Тој бил водач на разбојниците - скамари, чии одреди дејствувале по границите на Империјата со Бугарија. Меѓу Скамарите, главно Власите, отпадништвото, мора да се претпостави, не било невообичаено.

1757764039238.png

Некои податоци за паганската вера на „Аварите“ - Словените од Грција во VIII век се дадени во „Житието на Свети Панкратиј“ настанато во тоа време. Опишаните „Авари“ ги почитувале, според нивните сопствени зборови, „како богови сликите од сите видови четвороножни, оганот, водата и нашите мечеви“. Тие наводно имале „храм“ со овие „слики“ - но ова е веќе очигледна конвенција, Јужните Словени немале никакви храмови. „Аварите“ ги земале „најпознатите од боговите“ со себе во битка. „За да можат да се борат за нас“, објасниле тие, „и ги поставале пред себе“. Практично нема ништо необично или несигурно во оваа слика. Јужните Словени го познавале обожествениот Оган. За племе кое живеело од морски грабеж (како „Аварите“ од Житието), природно е да се поклонуваат на водни божества. „Слики од сите видови четвороножни“ - свети животни - се познати од Велестиновата збирка. Почитувањето на мечеви е донекаде чудно за Словените. Но, воинствените „Авари“ на грчкиот брег можеле да го прифатат од Гепидите и вистинските Авари. Секако, на словенските храмови на Балканот имало дрвени идоли. Некои од нив биле носени во битка, како што е опишано во Житието.

Словените останале верни на својата паганска религија, бидејќи таа ги одделувала од непријателските „Грци“. Но штом непријателството исчезнало, исчезнала и причината за паганската тврдоглавост, во отсуство на длабока религиозност. Оние Словени кои влегле во мирни односи со Грците или биле достапни за христијанско проповедање лесно го прифатиле крштевањето. Познато е дека Македонските Словени - Влахоринхините и Сагудатите - се преобратиле во Христијанство, иако површно, во првата половина на VIII век.
 
1757788404940.png

Патот до царската елита бил отворен за крстен Словен. Веќе на почетокот на VIII век, познат е византиски дипломат, патрицијот Сисиниј Рендаки - веројатно Словен. Се чини дека имал врски со Солун, што овозможува да бил по потекло од Македонските Словени. Византискиот двор го користел Сисиниј за комуникација со Бугарите.

Така, Словените што живееле во рамките на Империјата почнале постепено да се преобраќаат во Христијанството во VIII век. Но, за жал, оваа прва фаза на преобраќање паднала во време на сериозни превирања во црковните работи. Иконоборските цареви од династијата Исаврија го затемниле поголемиот дел од VIII век за православните почитувачи на икони со своите прогони. Секако, доктрината што преовладувала на дворот имала ефект врз првите христијани, а особено врз свештенството од редот на Јужните Словени. Некои од неискусните, слабо писмени неофити неизбежно одговориле на борбата против „идолопоклонството“ помеѓу христијаните.

1757788884047.png

Еден таков тажен производ на иконоборската ера бил цариградскиот патријарх Никита I. На 16 ноември 766 година, царот Константин V нелегално го организирал ракополагањето на словенскиот евнух Никита, настојател на една од црквите во главниот град, за патријарх. Многу лошото образование на Никита било комбинирано со ревноста на неофит, а оваа ревност била насочена против „идолопоклонството“ во Црквата - почитувањето на иконите. Царот пронашол послушен извршител на своите планови во незнајковец кој бил глув на учените аргументи на иконопоклониците. Под изговор за поправка на цркви, Никита ги идентификувал и уништил сите икони и мозаици со слики од Христос и светците. Тој влегол во историјата на Црквата со оваа варварска богохулство. Никита починал на 6 февруари 780 година и не оставил зад себе добро сеќавање. Од 843 година, неговото име е анатемизирано.

Но, секако, не Никита, иако тој беше првиот Словен што се искачи толку високо во црковната хиерархија, го одреди лицето на јужнословенското Христијанство. Движењето на Словените кон новата вера штотуку започна. Продолжи по триумфот на почитувањето на иконите, во пазувите на византиската култура што го издржа нападот на иконоборците. И веќе во следниот век, првите христијански аскети ќе се појават од редот на Словените, чии имиња сè уште се почитуваат во мноштвото светци од страна на Православната Црква.

Культура и общество в VIII в. - История России. Всемирная, мировая история -

Между тем на востоке Империи бушевала Персидскаја војна. Византијскаја армија успешно дејствовала против персов на Кавказе. В то же времја персидские војска совершали глубокие рејды в глубь имперских земель и хозјајничали в немалој части Малој Азии.
www.istorya.ru
 
1757854154588.png
1757854198460.png
1757854251131.png
1757854281183.png
1757854311598.png

Оногурските Бугари се споменуваат за првпат во пишани извори во текот на првата половина на четвртиот век. [464] Може да се претпостави дека Оногурските Бугари се населиле во Карпатскиот Басен уште во 567 година и одиграле одредена улога во мултиетничкото Аварско Царство. По нивното протерување околу 631 година, тие се преселиле на запад кон Панонија. По поразот на Аварите, Оногурите се преселиле - веројатно со друга отцепена група од Бугарите, Кутригурите - од Панонија во Трансилванија, која била инкорпорирана во Бугарската Држава.


1757854602436.png
 
Последно уредено:
1757882179288.png
1757882198282.png

Анонимниот записничар на Бела III ги нарекува Секелите Сикули, Сикли, Сикли и ги идентификува како потомци на Хуните кои можеле да се најдат во Карпатскиот Басен во времето на унгарското освојување. По секоја веројатност, Секелите припаѓаат на турско-бугарската етничка група (Куврат-Бугари) од секилите, сиките, ескилите, есекел („од благородничко потекло“) од регионот на Средна Волга.
1757882387950.png


1757882827968.png
 
1757970935940.png

1048 Половците протерале 800 илјади Печенези кон границите на Византија. Имињата на најзначајните половски орди биле Токсобичи, Отперљуеви, Елтукови, Тертробичи, Бурчевичи итн. Тамга - гуска, лебед.

Кога Печенезите ја нападнале Византија, биле одбиени од бугарскиот феудален господар Михаил со неговата свита, која очигледно претставувала импресивна сила [550]

1757971118245.png

1083 Олег се вратил во Тмутаракан со помош на византиската флота и неговата одмазда против Хазарите. Давид и Володар биле ослободени во Русија. Последното споменување на Хазарите во хрониките.[370] Во натпис на еден од печатите, тој е наречен „архонт на Матраха, Зихија и цела Хазарија“. Сопругата на Олег, Гркинката Теофанија Музалон, ја носела титулата Архонтеса на Русија, уште еден град од Кнежевството Тмутаракан, чија точна локација не е утврдена.

Поход на Алексеј I против Печенезите во регионот на Адријанопол и Силистра. Во сојуз со Половците, Алексеј водел неколку битки против Печенезите, со успех за едната или другата страна. Откако Половците си заминале, Печенезите почнале да ги потиснуваат Византијците од Бугарија[550]

1091 Печенезите и Огузите биле целосно поразени од Византиската Империја и нејзините сојузници, Половците. Овој пораз конечно ја поткопал моќта на Печенезите. Остатоците од Печенезите и Огузите кои го преживеале масакрот се населиле во долниот тек на Дунав и се споиле со Бугарите кои претходно мигрирале таму. Некои истражувачи ги сметаат за предци на Гагаузите.


1757971327975.png
1757971407598.png
 
1758016331305.png

Дел од Половците избегале во 40-тите години на XIII век пред Монголците во Унгарија под водство на тастот на Мстислав Мстиславич Удатни, Котјан од племето Тертер-оба; тие уживале автономија некое време, но потоа станале Унгарци. Како што веќе споменавме, во 50-тите години на XII век Половците почнале да се преселуваат во Бугарија. Тие таму го предводеле влашко-бугарското востание против Византија во 1185 година, што довело до создавање на таканареченото Второ Бугарско Царство, со половецките династии Асен (1185-1280), Тертер-оба (1280-1323) и Шишман (1323-1396).


1758017414739.png

1758016580862.png
1758016683203.png
www.historyfiles.co.uk

Kingdoms of Eastern Europe - Second Bulgarian Empire

Coverage of the various historical cultures, rulers, and states of Europe
www.historyfiles.co.uk www.historyfiles.co.uk
1758016766082.png
1758016805587.png
1758016832805.png
www.historyfiles.co.uk

Kingdoms of Eastern Europe - Second Bulgarian Empire

Coverage of the various historical cultures, rulers, and states of Europe
www.historyfiles.co.uk www.historyfiles.co.uk
 
Последно уредено:
Assoc. Prof. Atilla Jorma PhD тврди дека:

- Бугарското царство на Дунав и од VII век и од XIII век било држава во таа династичка смисла во која бугарските и куманските семејства со турско потекло формирале династии. Сепак, не станувало збор за модерно царство формирано од бугарската нација.

- Се повикува на Васари кој вели дека влијанието на турските Кумани врз политичката историја на Балканот било исклучително значајно. Куманите биле основачи на трите династии на второто царство на Бугарија (Асен, Тертер и Шишман), како и Валакија (Басараба), покрај што нивното широко населување на различни страни од Балканот подготвило основа за Османлиите. И се повикува на Карпат кој наведува дека ова било клучно за формирањето на Отоманската Турска Румелија.

- Исто така тврди дека историјата не го познава зборот „Бугарин“ како име за која било група луѓе во периодот помеѓу XV и XIX век на Балканот. Луѓето кои патувале по Балканот ги споменуваат Србите, Босанците, Власите и така натаму, но нема познати споменувања за „Бугарите“.

- Kaжува дека за родоначелник на „бугарското национално будење“ – или со други зборови, за пронаоѓач на словенскиот бугарски идентитет – се смета Пајсиј, монахот од планината Атос.

- Го изнесува ставот на Антеро Лајцингер кој смета дека оригиналниот пронаоѓач на „словенскиот бугаризам“ можеби бил друг монах по име Јован Рајх (Јован Рајиќ), кој ги открил Бугарите од историјата и бил инспириран да објасни дека тие првично биле словенска нација. Книгата на Рајх на оваа тема била објавена во Санкт Петербург во 1795 година. Пред тоа, Рајх веќе во 1758 година го сретнал монахот Пајсиј, со кого разговарал за идејата и кој го обработил прашањето во својот ракопис насловен „Историја на словенските Бугари“ од 1762 година.

- И дека делото на Пајсиј било напишано во руска редакција на црковнословенски јазик што се користел на Балканот во средината на XVIII век; од подоцнежна националистичка словенска бугарска гледна точка, јазикот е дефиниран како бугарски (како и црковнословенскиот јазик што бил целосно протолкуван како постара форма на бугарски јазик).

Стр. 51-65:

 
Понатаму Атила Јорма тврди:

- Друг важен конструктор на словенскиот бугарски идентитет бил украинскиот национален собирач на поезија и историчар роден под хабсбуршкиот режим, Георг Хуца или Јуриј Венелин (1802-1839). Венелин се преселил од Австро-Унгарија во Русија. Руската академија го испратила назад на Балканот во Добруџа, очигледно за да собира фолклорен материјал во врска со „словенските Бугари“. Во 1829 година објавил книга „Стари и нови Бугари во политички, етнографски, историски и религиозни односи со Русите“. Значењето на книгата било да докаже дека Бугарите биле од словенско, а не од турско потекло.

- И дека книгите на Рајх, Пајсиј и Венелин биле широко читани и дека имале големо влијание, иако нивните „објаснувања“ не биле научно валидни. Во нив, се гради словенски бугарски идентитет за „другите“: За Рајх и Паисиј „Другиот“ е Православниот грчки идентитет, за Венелин туркиството (Turkishness).

- Кажува дека изумот на словенскиот бугаризам бил предуслов за раѓањето на државата Бугарија во 1878 година. Во исто време, раѓањето на државата Бугарија беше резултат, иако не и цел, на руската панславистичка политика.

- Потсетува кога сакаа да ја користат историјата како аргумент за словенскиот бугаризам, употребата на зборот „Бугарин“ стана камен на сопнување. Во XX век повеќе не беше можно да се негира фактот дека Бугарите што ги познава историјата биле турски народ. Кога резултатите од поновите студии беа донесени до општата свест на научниот свет, националистите повеќе не можеа да ги поништат, без разлика колку беа несоодветни за нивните цели.

- И дека поради тоа оттогаш решението било да се зборува за турските Бугари што историјата ги познава како „Прабугари“ и да се каже дека овие Прабугари се измешале со Словените, што резултирало со нација која била словенска иако се нарекувала бугарска.

- Обелоденува дека не е посветено посебно внимание на „научното“ докажување на тврдењата за спојување. Ова се гледа, на пример, од тоа што „претопувањето“ во бугарските историски описи се чини дека се случило во еден миг, како во еден удар (дури и во рок од една година).

Стр. 51-65:

 
You must log in or register to reply here.

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom