(Не)постоењето на свест за морална одговорност

[M*O*N*A]

досега имам неколку пати слушнато дека некому му се слошило или го снашла било каква несреќа на прометно местополно луге и никој не сакал да помогне, но едноставно не сакав да верувам дека нашиот народ станал таков..имав мислење дека кај нас секогаш ке најдеш рака која се подава на помош, дека не сме станале Америка каде и да умреш на сред улица лугето само ке те прескокнат и ке си продолжат понатаму..се до пред неколку дена..
Се вракав со автобус од работа, и додека стоевме заглавени во колона возила во центар една постара жена се сопна и тресна толку силно на земја...мислам дека во моментот јас ја почувствував нејзината болка колку силно удри...жената остана да лежи на земја додека околу неа поминуваа луге како ништо да не било...ја заобиколуваа и ја оставија да лежи...ме фати очај,скокнав од столчето и почнав да тропам на прозорот, во автобусот беше преголема гужва бев заглавена, неможев ниту да станам од столчето ниту пак да се пробијам до возачот за да барам да се симнам ....една жена што поминуваше ме забележа и и покажав кон жената која лежеше на тротоарот.Потрча и и помогна да стане, да се истресе и ја однесе накај продавничките да се освежи..кога тргна автобусот жената веке заминуваше,колку што успеав да видам немаше некоја видлива повреда ама на лицето и се гледаше шок...сеуште размислувам за оваа случка, ме прогонува мислата дека додека чекорам низ мојот град се чувствувам сигурна, но свакам дека таа сигурност е лажна....станавме америка...