- Член од
- 31 јануари 2013
- Мислења
- 51
- Поени од реакции
- 13
- Возраст
- 40
Здраво. Сега пеминувам на насловот, како и самиот кажува мисли*,
мислам секој ден по 24 часа, дури и кога си легнувам ме обземаат некои мисли и не се тргаат од глава, при што тешко и немирно заспивам, така е во последните неколку години. Зошто тоа се случува и самиот не знам.
Мислам за некои непотребни работи по сто пати на ден . Некогаш се случува, многу ретко кога заспивам потполно да се опуштам , тоа е онај момент кога едно човечко суштество може правилно да функционира, истиот тој момент на слобода се појавува кога со некого се скарам т.е има кнофликт, или кога ми е страв и
мислите ми се губат.Таа слобода е кратка, кога ќе ја почувствувам воздухот кој го вдишувам слободно влегува и излегува, делува толку пријатно што ме потсеќа на помладите години кога бев дете, и бев сосема опуштен.
Набрзо после ова идат мислите: зошто не се покажав кога тебаше? , зошто испуштив животна шанса? , зошто стојам сеуште тука кога можам да сум тамо, иако свесно го мислам ова, зошто не го остварувам? , тоа не е толку едноставно , но некој може да го направи толку поедноставно и да биде подобар од мене , па после јас да си ја тропам главата и не можам да спијам и да ја вртам мислата по 10000000 пати , ја разработувам и проучувам.
Ова е само една мисла , а колку ли ќе дојдат? , не се знае тоа, до бескрај трае. Тоа ме фаќа за гуша и не ме остава да дишам слободно( ова не е во буквална смисла, јас функционирам нормално како секој).
Со сиот свој разум , јас знам дека и колку да мислам џабе е сето, времето не може да се врати и да се поправам, но мислите се посилни и јас постојано губам, со сето тоа и мојата воља се губи. Моите години се во таков период што ме притискаат да мислам , партнер, подобар живот, кој е сон на секого, потоа работа и т.н.
Мислам дека ова не е психички проблем, тоа е просто речено (со извинение) е%@&е на умот, и уште подлабоко самоуништување, чест проблем на денешницава. Некои работи се толку едноставни , но не ги правиме , па подоцна во животот се каеме. Зошто е тоа така???
мислам секој ден по 24 часа, дури и кога си легнувам ме обземаат некои мисли и не се тргаат од глава, при што тешко и немирно заспивам, така е во последните неколку години. Зошто тоа се случува и самиот не знам.
Мислам за некои непотребни работи по сто пати на ден . Некогаш се случува, многу ретко кога заспивам потполно да се опуштам , тоа е онај момент кога едно човечко суштество може правилно да функционира, истиот тој момент на слобода се појавува кога со некого се скарам т.е има кнофликт, или кога ми е страв и
мислите ми се губат.Таа слобода е кратка, кога ќе ја почувствувам воздухот кој го вдишувам слободно влегува и излегува, делува толку пријатно што ме потсеќа на помладите години кога бев дете, и бев сосема опуштен.
Набрзо после ова идат мислите: зошто не се покажав кога тебаше? , зошто испуштив животна шанса? , зошто стојам сеуште тука кога можам да сум тамо, иако свесно го мислам ова, зошто не го остварувам? , тоа не е толку едноставно , но некој може да го направи толку поедноставно и да биде подобар од мене , па после јас да си ја тропам главата и не можам да спијам и да ја вртам мислата по 10000000 пати , ја разработувам и проучувам.
Ова е само една мисла , а колку ли ќе дојдат? , не се знае тоа, до бескрај трае. Тоа ме фаќа за гуша и не ме остава да дишам слободно( ова не е во буквална смисла, јас функционирам нормално како секој).
Со сиот свој разум , јас знам дека и колку да мислам џабе е сето, времето не може да се врати и да се поправам, но мислите се посилни и јас постојано губам, со сето тоа и мојата воља се губи. Моите години се во таков период што ме притискаат да мислам , партнер, подобар живот, кој е сон на секого, потоа работа и т.н.
Мислам дека ова не е психички проблем, тоа е просто речено (со извинение) е%@&е на умот, и уште подлабоко самоуништување, чест проблем на денешницава. Некои работи се толку едноставни , но не ги правиме , па подоцна во животот се каеме. Зошто е тоа така???
.