Никогаш. Скокам постојано, но премногу се плашам да рескирам, па секогаш прво се обезбедувам т.е. прво сакам да сум сигурна дека нема да паднам на бетон и да се искршам. Без оглед за што се работи, дали за работа, дали за некоја секојдневна ситуација, па дури и за љубов.
Кога ќе размислам малку повеќе, ништо од тоа не правам свесно. Значи толку ми е всаден тој страв, што едноставно трпам да сум во гадни ситуации се додека не најдам посигурно тло. Кога ќе го најдам, скокам во истиот момент со цела сила, пресреќна што можам да го оставам зад себе тоа што ме мачело.
Не чини вака, нели?:kesa:
Ти си знаеш најдобро. Ако ситуацијата не е толку тешка па да мораш да бараш спас по секоја цена па чувствуваш дека е подобро да истраеш, во ред. Во Leap of Faith важи правилото - пушти го лебот за да можеш да ја земеш погачата, но опасно е, можеш да останеш и без тоа и тоа. Тоа за љубовта баш не го разбирам сега
но се сеќавам дека и јас не можев да преболам една, дури не почнав да се гледам со друга, иако потсвесно знаев дека со вторава немам што да барам, сепак си најдов здрава илузија што ме извади од таа беда. Многу бргу од двете бев слободен. Некогаш треба и помош од некој друг за добар скок за да еден ден можеш и сама.
Во мојов случај се плашам дека треба да напуштам многу повеќе од работата за да се најдам себеси. Треба да напуштам се! Бидејќи ништо и немам, освен навика со блиските, а не нешто што за што вреди да се борам сега овде, во цивилизацијава, во стереотипиве.
Е па тоа беше тоа, нема што да се крие веќе.
Таа сигурност која постојано ја бараме не е во надворешното опкружување и околности-таа е во нас.
Може да се рече... Не е работата во тоа што не ги поднесуваме околностите, туку што не се поднесуваме себеси во тие околности.
Но, може и полошо да биде. Затоа скокот со вера (или како и да е преводот) е ризик, но не е сосема неразумен, не е сосема нерационален, има разумна основа но е во потсвесен план. Ако нема разум, може да е фанатичен.
Примерот со работата:ако имам понуда за подобра работа нема шанси да останам на старата.Нема страв.Еве да речеме да останам на старата работа-што ако фирмата отиде во стечај?Каде ми е мене тука сигурноста?
Шансите секогаш треба да се искористуваат.
Прашањето беше дали би ја напуштила старата работа ако ти е одвратна и мачна а немаш никаква гаранција за нова работа. Ниту имаш многу финансиски средства да се издржуваш без работа.
Луѓе.Мразиме промени.Мразиме да си ја пореметуваме секојдневната рутина.Не сакаме да испробуваме нови нешта затоа што ќе ни биде непријатно,А САКАМЕ ДА ПОРАСНЕМЕ И ДА НАПРЕДУВАМЕ,види мајката :wink: .
Се во свое време, или - секоја сила за време. Не е за сите луѓе исто дури и во исти околности да биле.
Само обично чекаме ситуацијата максимално да се влоши па таа самата да не турне, да можеме да ги обвинуваме околностите за нашата судбина а не самите себеси.
