Кајгана психолог

[B. Boop]

Не знам што ми е во последно време. Искраено мислам дека полудувам. Не знам како да го опишам проблемот бидејќи не сум сигурен дека знам кој е.
По карактер сум патолошки случај.
Никогаш не се расправам, не ми е во особина не знам, не верувам дека лугето кои ме знаат пријателите некогаш ме виделе како се расправам или лутам за нешто или слично. Цел живот сум се трудел да идам насмеан да ги прикриам вистинските емоции. Единствен конфликт што сум го имал со луге е веројатно тука на форумот не знам вајда затоа што никој не ме знае.
И тоа не знам не ми е проблем. Имам пријатели за кои сум направил триста работи не знам што сум можел сум направил за нив, а и за кого сум можел за секого воопшто често пати и на моја штета. Секогаш сум гледал да помогнам, да не зборувам за хуманитарни акции и сл. сум донирал и учествувал и во тоа. Од друга страна не се сеќавам кога последен пат су замолил некој од другарите да ми помогне без разлика дали и колку и да ми требало помош. Во последно време увидов дека почнаа да ме ставаат и на последно место барем таков осеќај имам не знам вајда се научија дека не барам помош.

Колку порано расчистиме со фактот дека она што ни е случува нам ни се случува само нам и ние треба да го пребродиме сами, дури ни внатрешно, со мислите да не се потпреме на другите, ниту на најблиските, толку полесно ќе ги поднесуваме сите тешки ситуации. Одлуката за помош кон другите е наша, дури и кога другиот ни инсистира, не моли, не преколнува, сепак одлуката е наша дали ќе му помогнеме или не. Полесно е да не се вага дадената со примената помош.

И да не спомнувам дека ми се отворија и две феноменални можности за работа, за едната дуи и ми ветија дека ке ми дадат катедра ако ја завршам како што треба, ама таа веќе ја одбив. Сега ми се отвори една друга можност да бидам прв во македонија да се занимава со тоа ама некако не ме фаќа око, а и би требало извесен период да живеам во странство а не сум сигурен дали би се снашол во нова околина са на подолг период.
Не знам во последно време сум така депресивен што едноставно од време на време се губам. Пред некој ден спиев над 23 часа, не можев да се разбудам. Имам чуство како се да се распаѓа или не знам како ништо што имам да не ми вреди.

Зошто не си ја прифатил барем втората понуда? Што ќе се случи дури и да не успееш? Бар ќе пробаш, ќе се натпреваруваш со самиот себе, што знаеш можда и те бидува во нова околина. Подобро да пробаш нешто ново, некаков предизвик, нешто несигурно отколку да седиш во добро позната средина депресивен и да се уназадуваш самиот.

 

[delfybuba]

Не знам што ми е во последно време. Искраено мислам дека полудувам. Не знам како да го опишам проблемот бидејќи не сум сигурен дека знам кој е.
По карактер сум патолошки случај.
Никогаш не се расправам, не ми е во особина не знам, не верувам дека лугето кои ме знаат пријателите некогаш ме виделе како се расправам или лутам за нешто или слично. Цел живот сум се трудел да идам насмеан да ги прикриам вистинските емоции. Единствен конфликт што сум го имал со луге е веројатно тука на форумот не знам вајда затоа што никој не ме знае.
И тоа не знам не ми е проблем. Имам пријатели за кои сум направил триста работи не знам што сум можел сум направил за нив, а и за кого сум можел за секого воопшто често пати и на моја штета. Секогаш сум гледал да помогнам, да не зборувам за хуманитарни акции и сл. сум донирал и учествувал и во тоа. Од друга страна не се сеќавам кога последен пат су замолил некој од другарите да ми помогне без разлика дали и колку и да ми требало помош. Во последно време увидов дека почнаа да ме ставаат и на последно место барем таков осеќај имам не знам вајда се научија дека не барам помош.
А не знам како да го опишам животот кога мислам дека ми е хаос дека ншто не ми е средено, почнувајќи од приватно па надоле до понебитни работи. Никогаш сум немал подршка од дома за ништо, никогаш моите проблеми не биле на дневен ред секогаш нешто нив ги мачи мене никогаш ништо. А да не спомувам дека секогаш сум бил најдобар или барем во најдобрите во се што барале од мене почнувајќи од школо, од најмала возраст па до факс.
И да не спомнувам дека ми се отворија и две феноменални можности за работа, за едната дуи и ми ветија дека ке ми дадат катедра ако ја завршам како што треба, ама таа веќе ја одбив. Сега ми се отвори една друга можност да бидам прв во македонија да се занимава со тоа ама некако не ме фаќа око, а и би требало извесен период да живеам во странство а не сум сигурен дали би се снашол во нова околина са на подолг период.
Не знам во последно време сум така депресивен што едноставно од време на време се губам. Пред некој ден спиев над 23 часа, не можев да се разбудам. Имам чуство како се да се распаѓа или не знам како ништо што имам да не ми вреди.

Мој совет е да ја прифатиш понудата за работа во странство...од искуство ти кажувам дека колку и да е тешко таму,малку ке размениш околина,луге,култура,тоа е многу битно кога веке губиш интерес...па кога ке се вратиш во Мк...ех колку слатко и убаво ке ти биде се - милини.

За дома,навикнале да молчиш,не дека не се секираат за тебе или немаш поддршка.
Можеби некогаш треба јасно да им кажеш некои работи.

А за тоа што ти мислиш дека е проблем што несебично даваш помош на секој...ич не се секирај,живеам со таква личност.
Таков си,душата и карактерот ти се такви и тешко дека ке се промениш.
Прифати се себе како таков,секогаш си тука за сите.
Лошо е што можеби нема да ти се најдат сите за тебе,ама има и добри луѓе,не се сите исти.
Како и да е ке ти се најде некој кога ке ти треба,можеби само треба да побараш ти(знам дека и тоа ти е тешко-да бараш)

 

[Intex]

Вака сеа, ја имам еден проблем, кој сигурно e од рагање.
Еве го проблемот: Воопшто не искажувам чуства (само една емоција искажувам и тоа идиотски). Значи што и да ми се случува, ништо не искажувам. Идиотски изгледам дека се смеам, но сепак тоа не е тоа што вистински го чуствувам во тој момент. Некој да помогне да се разбуди делот во мене кој ги искажува емоциите?

 

[SSS-Stolica]

Вака сеа, ја имам еден проблем, кој сигурно e од рагање.
Еве го проблемот: Воопшто не искажувам чуства (само една емоција искажувам и тоа идиотски). Значи што и да ми се случува, ништо не искажувам. Идиотски изгледам дека се смеам, но сепак тоа не е тоа што вистински го чуствувам во тој момент. Некој да помогне да се разбуди делот во мене кој ги искажува емоциите?

Не ги криј емоциите, само потешко ти е така ако ги покажеш ќе ти биде многу полесно обиди се да не бидеш затворен и како што се осеќаш така однесувај се...

 

[delfybuba]

Вака сеа, ја имам еден проблем, кој сигурно e од рагање.
Еве го проблемот: Воопшто не искажувам чуства (само една емоција искажувам и тоа идиотски). Значи што и да ми се случува, ништо не искажувам. Идиотски изгледам дека се смеам, но сепак тоа не е тоа што вистински го чуствувам во тој момент. Некој да помогне да се разбуди делот во мене кој ги искажува емоциите?

Воопшто не е страшно,напротив многу е лесно.
Само ти треба тренинг и навика.
Секогаш кога ке ти дојде било каква емоција(тага,радост,жал,љубов) искажи ја со зборови.
Не се срами,пробај еднаш,двапати и после ке ти е полесно.Обиди се.

 

[Natural-girl]

Не знам што ми е во последно време. Искраено мислам дека полудувам. Не знам како да го опишам проблемот бидејќи не сум сигурен дека знам кој е.
По карактер сум патолошки случај.
Никогаш не се расправам, не ми е во особина не знам, не верувам дека лугето кои ме знаат пријателите некогаш ме виделе како се расправам или лутам за нешто или слично. Цел живот сум се трудел да идам насмеан да ги прикриам вистинските емоции. Единствен конфликт што сум го имал со луге е веројатно тука на форумот не знам вајда затоа што никој не ме знае.
И тоа не знам не ми е проблем. Имам пријатели за кои сум направил триста работи не знам што сум можел сум направил за нив, а и за кого сум можел за секого воопшто често пати и на моја штета. Секогаш сум гледал да помогнам, да не зборувам за хуманитарни акции и сл. сум донирал и учествувал и во тоа. Од друга страна не се сеќавам кога последен пат су замолил некој од другарите да ми помогне без разлика дали и колку и да ми требало помош. Во последно време увидов дека почнаа да ме ставаат и на последно место барем таков осеќај имам не знам вајда се научија дека не барам помош.
А не знам како да го опишам животот кога мислам дека ми е хаос дека ншто не ми е средено, почнувајќи од приватно па надоле до понебитни работи. Никогаш сум немал подршка од дома за ништо, никогаш моите проблеми не биле на дневен ред секогаш нешто нив ги мачи мене никогаш ништо. А да не спомувам дека секогаш сум бил најдобар или барем во најдобрите во се што барале од мене почнувајќи од школо, од најмала возраст па до факс.
И да не спомнувам дека ми се отворија и две феноменални можности за работа, за едната дуи и ми ветија дека ке ми дадат катедра ако ја завршам како што треба, ама таа веќе ја одбив. Сега ми се отвори една друга можност да бидам прв во македонија да се занимава со тоа ама некако не ме фаќа око, а и би требало извесен период да живеам во странство а не сум сигурен дали би се снашол во нова околина са на подолг период.
Не знам во последно време сум така депресивен што едноставно од време на време се губам. Пред некој ден спиев над 23 часа, не можев да се разбудам. Имам чуство како се да се распаѓа или не знам како ништо што имам да не ми вреди.

Не полудуваш - баш напротив, на повидок е позитивна промена. Мачнина => Промена.
Очигледно е дека си потиснал разочарување и сега твоето несвесно сака да те предупреди да го увидиш тоа и да се промениш. Те предупредува преку депресивноста и преку долгите соништа - не се сомневај дека има нешто и во нив што треба да го проанализираш и што би ти помогнало. Стави го времето на stand by малце деновиве се` додека не сфатиш од што ти е точно ова "полудување", биди сам со себе, размислувај, пишувај дневник, шетај се (бар времето е убаво), обрнувај внимание на соништата. Ќе ти дојде одговорот, ќе научиш нешто и сигурно ќе пораснеш повеќе од ова искуство. :helou:

 

[Steve-G]

Вака сеа, ја имам еден проблем, кој сигурно e од рагање.
Еве го проблемот: Воопшто не искажувам чуства (само една емоција искажувам и тоа идиотски). Значи што и да ми се случува, ништо не искажувам. Идиотски изгледам дека се смеам, но сепак тоа не е тоа што вистински го чуствувам во тој момент. Некој да помогне да се разбуди делот во мене кој ги искажува емоциите?

Ех оти не сум јас како тебе, ова не е воопшто проблем напротив мене многу ми е убаво и светот да се руши ти пак со око не трепнуваш.Не се замарај ти викам ова не е проблем.

 

[Intex]

Не ги криј емоциите, само потешко ти е така ако ги покажеш ќе ти биде многу полесно обиди се да не бидеш затворен и како што се осеќаш така однесувај се...

Па и тоа е проблемот. Мислам дека ќе пукнам кога ми е тешко, а не можам да го искажам тоа.

Воопшто не е страшно,напротив многу е лесно.
Само ти треба тренинг и навика.
Секогаш кога ке ти дојде било каква емоција(тага,радост,жал,љубов) искажи ја со зборови.
Не се срами,пробај еднаш,двапати и после ке ти е полесно.Обиди се.

Хух, лесно е да се каже, ама тешко е да се направи. Џабе ќе кажам што чуствувам, кога нема да го можам да го искажам тоа.
За каков тренинг зборуваш? Може да го објасниш тоа?

Ех оти не сум јас како тебе, ова не е воопшто проблем напротив мене многу ми е убаво и светот да се руши ти пак со око не трепнуваш.Не се замарај ти викам ова не е проблем.

Па не е баш интересно бе батенце. Да беше лесно немаше да барам помош. Некој близок твој му е тешко, сите го жалат, го плачат, а тебе око не ти трепнува. Сите те гледаат ко фрик.

 

[delfybuba]

Па и тоа е проблемот. Мислам дека ќе пукнам кога ми е тешко, а не можам да го искажам тоа.

Хух, лесно е да се каже, ама тешко е да се направи. Џабе ќе кажам што чуствувам, кога нема да го можам да го искажам тоа.
За каков тренинг зборуваш? Може да го објасниш тоа?

Па не е баш интересно бе батенце. Да беше лесно немаше да барам помош. Некој близок твој му е тешко, сите го жалат, го плачат, а тебе око не ти трепнува. Сите те гледаат ко фрик.

Тренинг.
Пробај еднаш да се искажеш некому за било што(радост,тага).
Нека биде тоа личноста што најмногу ти е блиска,пред која си слободен да кажеш било што,без да се срамиш,стегаш.
Првиот пат е најтешко.
После пак повторно,искажи се зборувај,чуствувај.
Секој нареден пат ке ти е полесно и ке научиш како да чуствуваш и ако да го изразиш тоа.
Ако пробаш ке видиш дека е лесно.
Ова од едно мое искуство со една личност,инаку на празно не зборам само за да пишувам нешто:smir:

 

[bLiZanaCi]

во последно време се ми е здосадено....што и да помислам да направам...да превземам некој чекор,немам храброст доволно,страм ми е да не се избрукам нешто,да не речат нешто за мене....едноставно,страв одсекогаш ми беше да го живеам животот како што сакам,а сега уште повејќе го чувствувам тоа и најстрашно е тоа што животов почнува да ми станува мизерен.Депресивна сум,постојано мислам на некои работи кои сакам да ги направам,а ми е страв да ги отпочнам,живеам во фантазии...неможам да се помирам со реалноста ....незнам од кај да почнам за да се изменам....многу пати сум помислила да се спријателам со некои други ама страв ми е т.е.не ни знам како да им се приближам....постојано седам дома,а не го сакам тоа,особено за викенди,полудувам.Изгубив желба за излегување навечер,вејќе не го правам ни тоа,досадно ми беше излегував со две другарки и ми стана премногу глупаво.Најмногу изгубив желба за се откако престанав да излегувам со едно машко (фатени бевме и раскинаавме сега сме само другари,а единствено нешто што сакам и за кое сонувам е уште еднаш да излезам со него,и немам храброст за да превземам нешто за да се случи тоа....)постојано мислам на него,неможам да излезам со никој друг...хееееееелп

 

[Intex]

Тренинг.
Пробај еднаш да се искажеш некому за било што(радост,тага).
Нека биде тоа личноста што најмногу ти е блиска,пред која си слободен да кажеш било што,без да се срамиш,стегаш.
Првиот пат е најтешко.
После пак повторно,искажи се зборувај,чуствувај.
Секој нареден пат ке ти е полесно и ке научиш како да чуствуваш и ако да го изразиш тоа.
Ако пробаш ке видиш дека е лесно.
Ова од едно мое искуство со една личност,инаку на празно не зборам само за да пишувам нешто:smir:

Фала многу. Ќе го пробам ова.

 

[navivacka]

Незнам што е проблемот...дали е до мене или нешто друго.Од утре почнувам со факсот.Имам голема трема од тоа,се плашам да не се снајдам,а во исто време ми се фака исто бидејки ке одам таму кај што несакам,против своја волја...веке скапо плакам заради тоа што дозволив родителите да ме запишат таму каде што сакат тие а не јас,плакам бидејки загубив на некој начин една другарка која ми беше како сестра...се одалечив од нејзе само заради родителите и многу ми е тешко...Друго-се плашам да не ја загубам и другата важна личност во мојот живот(ви спомнав за таа и претходно)разговарав со него на таа тема и рече дека ке продолжиме да контактираме,нема нет ама комуницираме сега засега преку пораки,иако се чуствувам многу песимистички во врска со тоа...незнам дали можам да ја вратам самодовербата во себе која ја имав порано.Се плашам да не се снајдам,немам никого таму,сите мои пријатели и пријателки ке одат на друго место а јас сама ке бидам...Хелп зашто мислам дека ке полудам.Ме фака голема депресија некое време и не можам да излезам од неа.Не сум подготвена да изгубам уште.

 

[FLiX]

Незнам што е проблемот...дали е до мене или нешто друго.Од утре почнувам со факсот.Имам голема трема од тоа,се плашам да не се снајдам,а во исто време ми се фака исто бидејки ке одам таму кај што несакам,против своја волја...веке скапо плакам заради тоа што дозволив родителите да ме запишат таму каде што сакат тие а не јас,плакам бидејки загубив на некој начин една другарка која ми беше како сестра...се одалечив од нејзе само заради родителите и многу ми е тешко...Друго-се плашам да не ја загубам и другата важна личност во мојот живот(ви спомнав за таа и претходно)разговарав со него на таа тема и рече дека ке продолжиме да контактираме,нема нет ама комуницираме сега засега преку пораки,иако се чуствувам многу песимистички во врска со тоа...незнам дали можам да ја вратам самодовербата во себе која ја имав порано.Се плашам да не се снајдам,немам никого таму,сите мои пријатели и пријателки ке одат на друго место а јас сама ке бидам...Хелп зашто мислам дека ке полудам.Ме фака голема депресија некое време и не можам да излезам од неа.Не сум подготвена да изгубам уште.

Па вака значи почетокот на факултет , уствари ќе ти биди како нов живот, нема зошто да се плашиш зошто ќе запознаеш многу нови луѓе, а контактите со старите нема да ги изгубиш доколку ги одржаваш и доколку тие навистина ти се вистински другари. Самодовербата сама ќе ти се врати кога ќе запознаеш нови луѓе, а тоа ќе се случи доколку си комуникативна личност а не некоја затворена. И не е битно дека немаш никого, многу така заминале меѓу кои и јас па ете секој се снашол некако , само треба да си сигурна во себе и во тоа што го сакаш, не смееш да се откажуваш од ништо и ќе успееш ќе ти се среди се . :smir:

 

[delfybuba]

Незнам што е проблемот...дали е до мене или нешто друго.Од утре почнувам со факсот.Имам голема трема од тоа,се плашам да не се снајдам,а во исто време ми се фака исто бидејки ке одам таму кај што несакам,против своја волја...веке скапо плакам заради тоа што дозволив родителите да ме запишат таму каде што сакат тие а не јас,плакам бидејки загубив на некој начин една другарка која ми беше како сестра...се одалечив од нејзе само заради родителите и многу ми е тешко...Друго-се плашам да не ја загубам и другата важна личност во мојот живот(ви спомнав за таа и претходно)разговарав со него на таа тема и рече дека ке продолжиме да контактираме,нема нет ама комуницираме сега засега преку пораки,иако се чуствувам многу песимистички во врска со тоа...незнам дали можам да ја вратам самодовербата во себе која ја имав порано.Се плашам да не се снајдам,немам никого таму,сите мои пријатели и пријателки ке одат на друго место а јас сама ке бидам...Хелп зашто мислам дека ке полудам.Ме фака голема депресија некое време и не можам да излезам од неа.Не сум подготвена да изгубам уште.

Ех, па ти ко прво одделение да одиш...зошто трема??
Знаеш да воспоставиш контакт,таму се млади луге,не одиш кај старци да ти е досадно,ке се снајдеш и после две три недели ке ни пишеш како почнува да ти е интересно и убаво.
Друго,факсот е побитен или другарката?
Животот е таков,едни другарки заминуваат ,други доагаат.
И јас се разделив од моите две најдобри другарки,заради школо ама затоа си најдов една два пати повредна од нив и уште си ја сакам.
Ајде,малку позитива и не се секирај:smir:

 

[navivacka]

Moже сте во право не велам не ама сепак одам таму кај што не сакам по желба на моите родители...и не ми е сеедно.Знам дека барем ке се навикнам за тоа немам проблем,сега немиеважно веке за неа зашто таа на тој начин изгуби кога ке размислам подобро...Туку и друго ми е зборот...несакам да си дозволам да ја загубам таа друга важна личност која ми помогна во многу работи да не речам како психолог ми бешеи многу сум му благодарна,но за жал се зближив премногу со таа личност а сега не сум и баш подготвена да го загубам,нема нет(барем така вели)но си пишаме пораки и си титкаме што ме радува...денеска една шкослка ми рече за него:внимавај може да си му само забава на некој начин...доколку се решам за крај проблемот е како да го заборавам бидејки секогаш кога сакам да ставам тој се појавува...