Natural-girl
Morphine
- Член од
- 16 октомври 2007
- Мислења
- 3.462
- Поени од реакции
- 5.246
Има една ситуација. Како можеш да наидеш на репрезентативна бројка на рандом луѓе за да можеш да ги окарактеризираш луѓето како вакви или онакви? Не дека сакам да ја знам вистината или дека може баш многу реално да бидат карактеризирани, но сакам да знам колку се уствари принципиелни и со општа култура.
Колку?
Една од работите која ме одвлече од општествените професии не е само човековата глупост туку и недостатокот од овие две ствари.
У средно имаше разноврсност, но не знаев дека одбирањето на факултет значи влагање во толпа. Многу луѓе но со определен профил, со толку заеднички особини.
Провидни, површни, предвидливи и други особини на п.
Кога ги оговарам на блиски, после се осеќам ко да сум преувеличила или слично, но ја не сакам да преувеличувам. Сакам да бидам андерграунд во општеството, но не баш. У принцип сакам сите да се дружиме заедно а не да се осеќам ко некој во жолт капут. Не сакам да се осеќам ко хипстер кој нарочно става 3 шала и се спрема 3 саати за да се разликува од толпата која не му се свиѓа. Не, но не сакам да бидам окарактеризирана со особините на тој психолошки профил на работниците од оваа област.
Како гладни кога се дели леб !
Што ти го фаќаат местото преупорно, што ти се бутаат со лактици и глави, што кога треба нешто групно да сработат оставаат на другиот. Што другарство не важи.
Ме интересира, ако не припаѓаш во некоја средина, дали тоа значи дека реално не припаѓаш или така се погодило таа година, или така се погодило зошто човештвото се деградира па останува на ранг на осмо одделение?
Проблемот ни најмалку не е базиран на ова, него тоа што низ низа други ситуации и други микроопштества, како и меѓу овие 4 ѕида, имам чувство дека на никој не му е важен никој. Тоа е толку убитачна помисла која ја избегавам.
Но, што ако е вистина, како што пиша некој од Ошо фановите на форумов, дека само некои луѓе имаат душа а другите немаат?
Блесаво е самото информирање за тоа.
Колку?
Една од работите која ме одвлече од општествените професии не е само човековата глупост туку и недостатокот од овие две ствари.
У средно имаше разноврсност, но не знаев дека одбирањето на факултет значи влагање во толпа. Многу луѓе но со определен профил, со толку заеднички особини.
Провидни, површни, предвидливи и други особини на п.
Кога ги оговарам на блиски, после се осеќам ко да сум преувеличила или слично, но ја не сакам да преувеличувам. Сакам да бидам андерграунд во општеството, но не баш. У принцип сакам сите да се дружиме заедно а не да се осеќам ко некој во жолт капут. Не сакам да се осеќам ко хипстер кој нарочно става 3 шала и се спрема 3 саати за да се разликува од толпата која не му се свиѓа. Не, но не сакам да бидам окарактеризирана со особините на тој психолошки профил на работниците од оваа област.
Како гладни кога се дели леб !
Што ти го фаќаат местото преупорно, што ти се бутаат со лактици и глави, што кога треба нешто групно да сработат оставаат на другиот. Што другарство не важи.
Ме интересира, ако не припаѓаш во некоја средина, дали тоа значи дека реално не припаѓаш или така се погодило таа година, или така се погодило зошто човештвото се деградира па останува на ранг на осмо одделение?
Проблемот ни најмалку не е базиран на ова, него тоа што низ низа други ситуации и други микроопштества, како и меѓу овие 4 ѕида, имам чувство дека на никој не му е важен никој. Тоа е толку убитачна помисла која ја избегавам.
Но, што ако е вистина, како што пиша некој од Ошо фановите на форумов, дека само некои луѓе имаат душа а другите немаат?
Блесаво е самото информирање за тоа.