Убавината како поим, нема логика да е чувство. Може да направи некој да се чувствува убаво од неа, но не е и самата по себе тоа.
А како ја разбирам? Па дека е дар од природата е, но не е секогаш до природата. Има убави луѓе кои сами се прават грди, а има и грди кои успеваат со труд околу себе да се претворат во убави. Зборот "грд" ми е малку престрог, но само тој ми одговара како спротивност на "убав", па нека стои.
Е сега ... можеби е излитен муабет, но секако дека само надворешната убавина не е доволна за да еден човек во целина е убав. Што доколку некоја прекрасна личност нема културно однесување и достојни за неа гестикулации? Веднаш губи во сечии очи и почнува да станува одбивна. Кога некој не знае да се носи со својата убавина, џабе ја има. И спротивно од тоа. Кога некоја не толку прекрасна личност има став, има држење, секогаш е средена и културна може да остави впечаток и да изгледа поубаво од претходната.
Тајната на убавината секако е во нас. Кога ние така мислиме, дека сме убави, тоа излегува од секоја наша пора и се пренесува на сите околу нас. Кога знаеме секоја наша позитивна страна да ја истакнеме, а секоја мана да си ја чуваме во себе, така ќе се претставуваме на другите и така ќе не гледаат. Можеби нема да е тој лик сличен на некоја холивудска и пластична ѕвезда, но во секој случај ќе биде подобар од тоа што би бил доколку не мислиме така за нас и се запоставиме во секој поглед.
А комплиментите ... тие, лично јас ги прифаќам само кога се сложувам со нив. Значи неможе некој да ми пофали некој мој недостаток, а јас истото да го прифатам како комплимент. Ќе ми значи, но нема да ми го смени мислењето.
Убавината е само изглед на човекот, кој претставува целина од неговите надворешни и внатрешни квалитети и недостатоци.
