Чесност

[moni <3 real]

Чесноста како особина, бар во денешно време некој процент од населението кај нас гледаат да ја практикуваат. Како особина, каква таква, гледам да ја практикувам и скоро секогаш да сум чесна, односноо тоа што ќе го кажам, така и да го направам, да нема некакви последици и да биде без некои посебни страдања. Но, кај нас каква што е ситуацијава и сите си гледаат само да направат нешто подло, да излезат нешто повеќе од некој друг со некои X финти и особини, притоа помислувајќи дека од околината ќе бидат издигнати како некој многу важен фактор, придонесува до потиснување на чесноста. Ватевер јас лично, бар во потесниот круг, со личностите кои ми се блиски, кои знам дека се би направиле за мене, гледам да сум чесна. И уште нешто...не би ја споредила чесноста со лудост воопшто, т.е да може, но во контекст како што наведе Дивајн погоре, позитивна лудост. Тоа е начин на кој луѓето(бар некој мал останат процент) си го градат животот и искрено мислам дека таквите на крај успеваат.

 

[Iskra]

Во денешно време да се биде чесен е еднакво на тоа да бидеш сметан за будала.
За жал! Сепак на мене тоа не ми смета и се борам за правдината. (не дека понекогаш не правам иле кога играм ама сепак..)

 

[Gansen]

Хм интересен наслов, помалку интересни постови и најинтересни излезни солуции. Претпоставувам, како и за се останато во животот, и овдека треба да се пронајде граничната линија, деликатната мерка, вистинскиот баланс и рамнотежа...прибидејки е невозможно да се биде апсо-факинг-лутно чесен во конгломератот на животните односи. Ниту сега, ниту никогаш претходно. Затоа максимата - да се биде чесен, треба да биде само препорака, а не и ултимативна заповед или категорички императив. За да не се случи во потрагата по апсолутна чесност, да станеме нечесни кон самите себе...

 

[@cool@]

Така е, се сложувам чесните луѓе се храбри луѓе, но денес таа особина, па не само денес, не е прифатена. Обично луѓето имаат почит кон лицемерието...сакаат да им го кажеш тоа што сакаат да го слушнат, заобиколувањето на вистината, лажењето и крадењето го гледаат како доблест, како вештина за почит. Колку пати само сум слушнал како говорат, обично за политичарите: си краде бе, си може, паметен е, се снашол...за да не излажеш и да не украдеш треба муда, треба да имаш голема и храбра душа и челични нерви...
Оние кои ја презираат чесноста, се нечесни се кукавици во душата, болни луѓе кои повеќе ги сакаат мрачните и смрдливи ќошиња отколку блескавото сонце, ситни души кои се плашат да уживаат, бегаат од сопствената сенка, се мразат себе си и животот...за жалење се, не за пофалба.
Но за жал се мнозинство, или така ми се чини?!

П.С. Можеби и јас сум таков, само добро лажам...:wink: се надеван не!

Честност:
Разговараат двајца пријатели:
- Знаеш ли, чудна работа, се исплатела и честноста-рекол едниот крадец на својот пријател
- Абе какви се тие глупости...
- Пред десетина дена украдов едно куче,се мачев да го продадам дури и за 200 денари, но купувач не најдов.
Отидов и го вратив на сопственикот. Тој ми даде 1000 денари .