Ќе се надоврзам на првиот пост од оваа тема. Кога една личност е способна да каже дека нејзиниот живот зависи од друга личност, без разлика дали кажано метафорички или не, станува збор за вистинска љубов - а вистинската љубов се случува само еднаш во животот и длабоко во себе трае засекогаш, не земајќи во обзир дали остатокот од животот ќе го поминете со таа личност или не. Вистинската љубов те прави да се чувствуваш исполнет, а не личноста, затоа копнежот, желбата и мечтата да се биде со саканата личност, според мене не е чекање во буквална смисла на зборот бидејќи колку и да сакаме една личност треба да си поставиме граница помеѓу реалното и невозможното и да го пронајдеме своето сопствено место во светот, мирни што знаеме искрено да сакаме и среќни што саканата личност исто така е среќна, без разлика дали со нас или не, но исто така да си дадеме и шанси самите себе повторно искрено да сакаме и љубиме. На тој начин ќе биде спречена болката од залудно "чекање" и надеж заснована на нереална основа.
