- Член од
- 4 март 2014
- Мислења
- 58
- Поени од реакции
- 67
Последно уредено:
Нерешени убиства во Македонија
- Креатор на темата Todorov Vladimir
- Време на започнување
- Член од
- 4 март 2014
- Мислења
- 58
- Поени од реакции
- 67
како воведна шпица за ова тема ќе ја искористам емисијата на Снежана Лупевска Код
,
Што милслите колкав е бројот на мистериозни и нерешени убиства во Македонија ??
дали за истите одговара невини (на кои им се монтира случај ) слично како на Дејанче Николоски
што е доста интересен и зачудувачки случај како пример како на некого може да му се монтира случај
тексто подоле следе за оваа интересна криминална приказна
Ме прогласија за убиец зашто не сакав да бидам лажен сведок за МВР!
Ситен криминалец и провалник е осуден за грозоморно убиство, иако ДНК анализата потврдила дека биолошкиот материјал пронајден на местото на злосторот не е негов, како ни отисоците на прстите. Осуден е иако 17 сведоци можеле да потврдат дека во истиот момент тој се наоѓал на сосема друго место, 150 километри оттука!
Дејанче Николоски никогаш не бил цвеќе за мирисање. Уште од мал се виде дека му “лепи раката” и дека од него може да биде само арамија. Растеше во сиромашко прилепско семејство. Таткото алкохоличар често ја тепаше неговата болешлива мајка, а помеѓу две трезнања едвај ќе заработеше по некој денар со својата арабаџиска, запрежна кола.
Во трошната куќа на улица „Јоска Јорданоски“, малиот Дејанче и сестра му Габи честопати немаа доволно за јадење. Дејанче рано го напушти училиштето и се фрли на она што најдобро го знаеше – крадењето: обиваше трафики, продавници, крадеше акумулатори, точаци, а кога стекна поголемо искуство почна да провалува и по станови. Мајка му од јад дека единствениот син и стана арамија рано го напушти овој свет.
Тоа малку го замисли Дејанчета. Веќе имаше 24-25 години, а не знаеше што со себе. Иако криминалец, имаше многу другари, кои си го знаеа, ама го прифаќаа како “добар на душа”. Тие го советуваа да се смири, да се “стори чоек”. И навистина, по две години Дејанче дури и се ожени со својата девојка Ане, а набргу Господ им даде и убаво девојче.
Арно ама, со осмо одделение, без никаков занает и струка, ни неговиот семеен живот не ветуваше многу. Чекањето “под биро” не влеваше многу надеж, па Дејанче брзо му се врати на “спортот”.
Се обидуваше, додуша, меѓу две кражби и нешто чесно да заработи, најчесто препродавајќи стари коли, но без многу успех. А и арамилукот не му одеше мазно. Често го фаќаа, полицијата си го знаеше и си го апесеше повремено, сигурна дека нешто ќе му најде. И му наоѓаше. Па лежеше Дејан по затвори, по една година, по шест месеци, по четири месеци… Кутри Дејан, велеа другарите, памет не му доаѓа. Не е лош чоек, ама арамија, краста е тоа што не се лечи…
ЕДНО Е КРАДЕЦ, ДРУГО Е ЛИХВАР
Миле Мојсовски, исто од Прилеп, е поинаква приказна, иако и за него не може да се каже дека беше некое цвеќе. Тој беше човек на ова време, прематар, манга, швалериште. По разни сомнителни бизниси и еден неуспешен брак, од кој имаше син и ќерка, Миле – Мојсо замина од Прилеп за да си ја проба среќата во Скопје. Се занимаваше со лихварство, позајмуваше пари со големи камати, а потоа испраќаше изнудувачи за да си ги наплати. И него полицијата понекогаш знаеше да го уапси, ќе одлежеше година-две во Идризово, но си се враќаше на “бизнисот”.
Во Скопје по некое време Миле се прежени со 23 години помладата Лујза од Босилово, Струмичко. Со неа доби уште еден син. Бизнисот цветаше, парите се множеа, можеше луксузно да се живее. Често должниците немаа што да вратат, па долгот си го наплаќаше “во натура”. Во една таква зделка доби куќа со двор во скопското село Раштак, во друга скап џип, во трета дуќан или плац, имотот се множеше…
За животот да изгледа навистина “домаќински” Миле регистрираше фирма под име “Американа”, која требаше да биде параван за лихварските бизниси. Потоа изнајми и канцеларија на адвокатската улица во Скопје, во близина на судот, па дури и си вработи млада секретарка, тогаш 19-годишната Елена Тасевска од Кратово. Привидно, работите изгледаа прилично идилично за 59-годишниот Миле Мојсоски. Се до новогодишната ноќ 2004 спроти 2005 година.
Миле сакаше весело да ја прослави таа Нова Година, но не со големо друштво. Таква му беше работата – ретко некого канеше дома. Дента во очи Нова Година беше излезен со својот 12-годишен син, со џипот, и само по телефон и кажа на Лујза дека и Елена, неговата секретарка, ќе дојде да слави со нив, зашто немала друштво во Скопје. Лујза не се противеше. Па така приквечерината Миле, Елена и синчето веќе беа дома во Раштак. Масата беше поставена, музиката пуштена, пијачката и вечерата спремни. Новата 2005-та можеше слободно да дојде.
ХОРОР ЗА НОВА ГОДИНА
Но, наместо тоа, некаде околу 22 и 30, од дворот се слушна истрел и зацвиле големиот доберман што Миле го чуваше за секој случај. Сите во куќата се сепнаа. Миле дотрча до вратата и ја подотвори, а таму веќе стоеја двајца маскирани со качулки на главите, вооружени со пиштоли. Пред било што да кажат, припукаа. Погоден во градите со два-три куршуми, облеан во крв, Миле се дотетерави неколку метра до дневната соба и се струполи мртов.
Маскираните упаднаа, почнаа да растураат и да ги прашуваат Лујза и Елена каде му е сефот на Миле, каде ги крие парите? Едниот дури и го клоцаше мртвиот Миле и викаше: “Ти ли ќе ја дупиш сестра ми!” На детето му се заканија: “Ти мали да ќутиш, да не те снајде истото”. Зедоа да ја мачат Лујза, и ја чукаа главата од масичка, ја бодеа со нож на бутините велејќи: “Кажи, ти си му жена, ти знаеш каде му е сефот!”
Исплашените жени не кажуваа или не знаеа каде е сефот, па едниот од насилниците зеде да ги врзува со селотејп преку устите и рацете. Другиот претураше по куќата и во спалната најде тешка метална каса. Двајцата ја изнесоа до гаражата, ја ставија во џипот “Опел монтереј” на Миле, ја разбија вратата на дворот, и со голема брзина исчезнаа од Раштак.
Лујза и Елена се ослободија некако, повикаа помош, и уште вечерта беа пренесени на трауматологиија, а полицијата изврши увид. По неколку дена џипот на Миле беше пронајден кај Воена болница во Скопје, без сефот, се разбира. Веднаш по Нова Година весниците осамнаа со најави и наслови од типот “Грозоморно убиство во новогодишната ноќ!”, “Новогодишен хорор во Раштак”, “Убиен скопски лихвар” и слично.
СВЕДОЧИ, ИЛИ ЌЕ ТИ НАКАЛЕМИМЕ УБИСТВО!
Нашиот Дејанче многу не читаше весници и речиси да не ја забележа оваа вест. Да знаеше дека таа ќе биде пресудна во неговиот живот ќе обрнеше на неа поголемо внимание. Милета Мојсоски, кој беше двојно постар од него, едвај да го познаваше. Го запознал еднаш пред неколку години додека заедно отслужувале затворска казна во Идризово, секој според своите заслуги. Биле сместени во различни крила на затворот, и се запознале на редовната прошетка.
“Ти си од Прилеп? И јас имам живеено во Прилеп”, толку, според Дејанче, била нивната комуниација. Но и тоа, иднината ќе покаже, може да биде премногу.
Од убиството на Миле, кое ја потресе јавноста, и остана нерешено, како и многу други во Македонија, поминаа четири години. Истрагата тапкаше во место како и многу други. Дејанче си продолжи со својот вообичаен “бизнис”, и за таа работа повремено правеше екскурзии до Скопје. Во една таква операција, на 12 февруари 2009 година, Дејанче и неговиот пајаташ, извесен Тони Ристески од Прилеп, се уапсени откако обиле некој стан на улицата „Венјамин Манчуковски“ во скопската населба Мичурин.
Кај нив се најдени француски клучеви, шрафцигери, хебли и слични алатки, а двајцата „мајстори” попусто се ваделе дека се дојдени да купат делови за опел од автопазар, а клучевите им требаат за да ги извадат. Спроведени се прво во полициската станица во Аеродром, а потоа и во МВР. Однесени се на препознавање, зашто некои од соседите ги виделе.
И тогаш за Дејанче настапува шок: Инспекторите му велат дека е препознаен како сторител на убиство и тешко разбојништво од 31 декември 2004 година во село Раштак!
Дејанче не знае каде е, попусто се правда, признава дека е крадец, дека обива станови, дуќани, краде акумулатори, се, се, ама – убиец не е!
Во неговата ќелија доаѓаат разни инспектори, некои ги запомнал по име, други не. Му велат – признај го убиството, препознаен си! “Ама како сум препознаен, јас не сум убиец, не сум бил никогаш таму, како да признаам”- се правда тој.
Тогаш еден од инспекторите му рекол:
- Добро, има начин како да се спасиш од доживотна робија. Нам ни треба сведок за еден случај, и ти ќе се појавиш како сведок. Имаш половина час да размислиш, инаку не ти гине доживотна робија – ги раскажува Дејанче зборовите на инспекторот што го сослушувал во МВР.
Веднаш потоа е пренесен во Истражниот затвор Скопје во Шуто Оризари. И таму го посетиле некои инспектори од Прилеп, што го познаваат од порано и „пријателски” го убедувале да го признае делото, да ги каже соработниците и да соработува со инспекторите од МВР.
- Едниот од нив, инспектор од Прилеп, го знам убаво и по име и презиме, отворено ми велеше: Дејанче, знаеме дека не си ти, ама најубаво ти е да признаеш и да соработуваш – раскажува Дејанче.
Бидејќи не бил кооперативен, на Николовски воопшто не му кажале што и против кого треба да сведочии.
- Што и да е, им реков, не сакам невин човек да носам на душа. Јас сум крадец, ама убиец не сум и не сакам некој да настрада поради моето лажно сведочење. Тое е грев од Господ, а јас имам фамилија – вели Дејан, кој сега веќе е префрлен во затворот Идризово.
ШТО ИНСПЕКТОР ЌЕ РЕЧЕ, СУДОВИТЕ ОСТВАРУВААТ
Оттука натаму, ситниот криминалец Дејанче Николовски е препуштен на независното и објективно македонско судство. Прво, во сите медиуми е пуштена сензационална вест дека е “расветлено” убиство од пред четри години. Македонските медиуми без никаква ограда или презумција на невиност пренесуваат дека убиец на Миле Мојсоски е 33-годишниот (тогаш) Дејанче Николовски од Прилеп со прекар Бурде. На јавноста може да и лекне, а МВР може да прокнижи поен во борбата со криминалот.
По извесно време истражниот судија Велчо Панчевски успева од основниот јавен обвинител Лазар Катранџиски да издејствува обвинение против Николовски и Ристевски за едно дело разбојништво со смртни последици, и за неколку кражби. Предметот прво го добива судијката Гордана Сајковска, а подоцна судијката Џенета Бектовиќ. Николовски го зема адвокатот Ратко Боцевски, а потоа од многу добри причини (види рамка) го заменува со Вања Атанасов од Битола.
Оштетената Лујза Мојсоска ја застапува адвокатката Мирјана Васиќ. Претресот почнал на 10 септември 2009 година, се одржале четири рочишта, а завршил на 19 ноември 2009 година. Пресудата на Основниот суд Скопје 1 е објавена на 25 јануари годинава и таа е – осудителна! Дејанче Николоски е прогласен за виновен за кривично дело разбојништво со смртни последици и за една тешка кражба во вкупно траење од 12 години!
Бранителот на Николоски, Вања Атанасов, ја обжалил пресудата до апелацискиот Суд, а тој пак, на 25 ноември донесе пресуда со која ја потврди пресудата на Основниот суд, со што таа стана правосилна. Дејанче Николоски деновиве треба да биде префрлен во затворот во Идризово каде треба да одлежи уште 11 години затвор, зашто во казната му се смета и притворот.
ДОКАЗИТЕ НЕ СЕ ПРОБЛЕМ – ДОКАЗИ НЕМА!
Адвокатот Вања Атанасов вели дека ове е сосема ирационална, бизарна пресуда која не почива на никакви докази.
- Прво, сосема е чудно судот да го прогласи Николоски за виновен за толку тешко дело, ладнокрвно убиство со елементи на свирепост, измачување и тортура, а да му даде толку мала казна! За такви дела се досудуваат многу подолги затворски казни. Со самата пресуда судот кажува дека не е сигурен дека осудениот е извршител на делото, а тоа е затоа што немаше никакви докази – вели бранителот Атанасов.
Загрижувачки е исто така, вели тој, што во целиот претрес одбраната била ставена во ситуација да докажува дека осомничениот е невин, а не обратно, што е повреда на принципите на владеење на правото.
Пресудата дека Николоски е виновен е изречена само врз основа на препознавањето на една од оштетените – сопругата на Миле, Лујза Мојсоска. Според нејзиното кажување, таа ги видела двајцата маскирани стоејќи позади грбот на сопругот, кога овој ја отворил вратата. Видела двајца луѓе, еден повисок еден понизок, како стојат пред прагот. Едниот, повисокиот, имал качулка само со отвори за очите и носот, и тој пукал во нејзиниот сопруг.
Другиот, малку понизок, имал капа ниско над очите, и го видела една до две секунди, а потоа неговиот партнер со еден потег му ја спуштил качулката, па и тој бил маскиран преку целото лице кога влегол во станот. Сепак, иако го видела една секунда, пред повеќе од четири години, без проблем го препознала маскираниот кога била изведена на препознавање! Со таа ограда што рекла дека сега напаѓачот е подебел, а тогаш бил послаб!
Во претресот одбраната барала да покаже дека тоа не е точно – Николоски не ослабел во меѓувреме, за што имал фотографии и видео-снимки од кои се гледа дека во 2004 и 2005 бил дури и подебел, но судот ги отфрлил тие докази!
ЛУЈЗА ВО КЛИН, ЕЛЕНА ВО ПЛОЧА
Освен тоа, Лујза, сопругата на Миле, веднаш по злосторството, во 2005-та пред полицијата дала опис на напаѓачот што го видела едена до две секунди без маска. Тој опис ни малку не одговарал на описот на Николоски! Таа зборува за човек со испиено, издолжено лице, многу слаб, со потемнета кожа “како наркоман”, со крупни очи, што е сосема спротивно од изгледот на осомничениот – шишкав, полничок, со тркалезно лице и ситни очи. За да се надополни овој недостаток во изјавата пред судот, Лујза рекла дека го препознава осомничениот по одењето.
Чудно е што во изјавата за полицијата во 2005 никаде не спомнала дека имало нешто специфично во одењето на напаѓачот. Него, како што изјавила тогаш, освен на вратата, не го видела повеќе, зашто тој го претресувал станот, додека другиот напаѓач ја тепал, ја удирал па таа, како што изјавила „била целата облеана во крв и во бунило”. Во таква ситуација тешко може да се поверува дека го запомнила одот на човекот кој бил целосно маскиран.
Да бидат изјавите поконтрадикторни се погрижила Елена Тасевска, втората жртва таа вечер и клучен сведок. Таа тврди, за разлика од Лујза, дека понискиот напаѓач за цело време не носел качулка на главата, но таа ниту при препознавањето ниту во судницата не можела категорично да каже дека тоа бил Дејанче Николоски! Се задржала на тоа дека “и’ наликува на него, но не може да тврди дека е тој.”
А токму таа вели дека подолго го гледала напаѓачот, што е уште почудно. Лујза Мојсоска го видела само на една до две секунди, но затоа категорично тврди дека е тој, а судот целата пресуда против Николоски ја заснива само на таа изјава и на ништо друго!
НЕ И СЕ ВЕРУВА НА ДНК-АНАЛИЗАТА!?
Судот не успеал да презентира ниту еден материјален доказ дека Николоски бил таму за време на убиството. Земени се биолошки материјали од самиот стан, влакна, плунка од опушок на цигари, како и од самиот џип, кој е пронајден во Скопје. По извршената ДНК анализа, вештачењето покажало дека тоа не се трагови од обвиентиот Дејанче Николоски.
Исто така не се негови ниту отисоците на прстите, иако во претресот, според сведоците, се покажало дека напаѓачите не носеле ракавици, а фаќале секаде по станот, го пуштале радиото, претресувале шкафови. По овие резултати одбраната речиси славела, но повторно студен туш – Судот во пресудата овие две работи, ДНК анализата и отисоците на прстите, само попатно ги спомнува и преминува преку нив како “покрај турски гробишта?!Односно, не им посветува никакво внимание и од нив не извлеквуа никаков заклучок.
Судот не посветува никакво внимание ниту на психолошкиот профил на обвинетиот – дека тој нема историја на насилно однесување, дека никогаш немал крвни деликти, дека немал оружје ниту бил вмешан во дело во кое е употребено оружје. Односно, дека станува збор за ситен криминалец, а не ладнокрвен убиец. Не е пронајдено никакво оружје ниту на местото на настанот ниту кај него. Исто така нема објаснување зошто Дејанче Николоски, ако навистина ограбил сеф во кој наводно имеало повеќе од 100 илјади евра во девизи, злато и накит, живеел толку скромно и во сиромаштија цели четири години по делото?
Судот, освен тоа, не успеал да утврди никаква релација меќу обвинетиот Дејанче Николоски и жртвата Миле Мојсоски, ниту да објасни од каде тој знаел каде овој живее, да докаже дека меѓу нив имало контакти или било какви релации. Уште помалку објасната останала чудната реченица “ти ли ќе ја дупиш сестра ми”, што ја повториле двете жртви во сведочењето, зашто сестра му на Николоски, Габриела Богоеска, семејна жена со две деца, никогш претходно ниту го видела ниту чула за Миле Мојсоски.
ЛАЖАТ И СВЕДОЦИТЕ, ОТИ ГО ПОЗНАВАЛЕ!
целиот текс го имате подолу на линкот
http://fokus.mk/me-proglasija-za-ubiets-zashto-ne-sakav-da-bidam-lazhen-svedok-za-mvr/
колку е успешна нашатаа полиција во справување со ваквиот криминал ??
колку е успешно и независно нашето судство во справување со вакви случаеви ??[DOUBLEPOST=1394291982][/DOUBLEPOST]о
,
Што милслите колкав е бројот на мистериозни и нерешени убиства во Македонија ??
дали за истите одговара невини (на кои им се монтира случај ) слично како на Дејанче Николоски
што е доста интересен и зачудувачки случај како пример како на некого може да му се монтира случај
тексто подоле следе за оваа интересна криминална приказна
Ме прогласија за убиец зашто не сакав да бидам лажен сведок за МВР!
Ситен криминалец и провалник е осуден за грозоморно убиство, иако ДНК анализата потврдила дека биолошкиот материјал пронајден на местото на злосторот не е негов, како ни отисоците на прстите. Осуден е иако 17 сведоци можеле да потврдат дека во истиот момент тој се наоѓал на сосема друго место, 150 километри оттука!
Дејанче Николоски никогаш не бил цвеќе за мирисање. Уште од мал се виде дека му “лепи раката” и дека од него може да биде само арамија. Растеше во сиромашко прилепско семејство. Таткото алкохоличар често ја тепаше неговата болешлива мајка, а помеѓу две трезнања едвај ќе заработеше по некој денар со својата арабаџиска, запрежна кола.
Во трошната куќа на улица „Јоска Јорданоски“, малиот Дејанче и сестра му Габи честопати немаа доволно за јадење. Дејанче рано го напушти училиштето и се фрли на она што најдобро го знаеше – крадењето: обиваше трафики, продавници, крадеше акумулатори, точаци, а кога стекна поголемо искуство почна да провалува и по станови. Мајка му од јад дека единствениот син и стана арамија рано го напушти овој свет.
Тоа малку го замисли Дејанчета. Веќе имаше 24-25 години, а не знаеше што со себе. Иако криминалец, имаше многу другари, кои си го знаеа, ама го прифаќаа како “добар на душа”. Тие го советуваа да се смири, да се “стори чоек”. И навистина, по две години Дејанче дури и се ожени со својата девојка Ане, а набргу Господ им даде и убаво девојче.
Арно ама, со осмо одделение, без никаков занает и струка, ни неговиот семеен живот не ветуваше многу. Чекањето “под биро” не влеваше многу надеж, па Дејанче брзо му се врати на “спортот”.
Се обидуваше, додуша, меѓу две кражби и нешто чесно да заработи, најчесто препродавајќи стари коли, но без многу успех. А и арамилукот не му одеше мазно. Често го фаќаа, полицијата си го знаеше и си го апесеше повремено, сигурна дека нешто ќе му најде. И му наоѓаше. Па лежеше Дејан по затвори, по една година, по шест месеци, по четири месеци… Кутри Дејан, велеа другарите, памет не му доаѓа. Не е лош чоек, ама арамија, краста е тоа што не се лечи…
ЕДНО Е КРАДЕЦ, ДРУГО Е ЛИХВАР
Миле Мојсовски, исто од Прилеп, е поинаква приказна, иако и за него не може да се каже дека беше некое цвеќе. Тој беше човек на ова време, прематар, манга, швалериште. По разни сомнителни бизниси и еден неуспешен брак, од кој имаше син и ќерка, Миле – Мојсо замина од Прилеп за да си ја проба среќата во Скопје. Се занимаваше со лихварство, позајмуваше пари со големи камати, а потоа испраќаше изнудувачи за да си ги наплати. И него полицијата понекогаш знаеше да го уапси, ќе одлежеше година-две во Идризово, но си се враќаше на “бизнисот”.
Во Скопје по некое време Миле се прежени со 23 години помладата Лујза од Босилово, Струмичко. Со неа доби уште еден син. Бизнисот цветаше, парите се множеа, можеше луксузно да се живее. Често должниците немаа што да вратат, па долгот си го наплаќаше “во натура”. Во една таква зделка доби куќа со двор во скопското село Раштак, во друга скап џип, во трета дуќан или плац, имотот се множеше…
За животот да изгледа навистина “домаќински” Миле регистрираше фирма под име “Американа”, која требаше да биде параван за лихварските бизниси. Потоа изнајми и канцеларија на адвокатската улица во Скопје, во близина на судот, па дури и си вработи млада секретарка, тогаш 19-годишната Елена Тасевска од Кратово. Привидно, работите изгледаа прилично идилично за 59-годишниот Миле Мојсоски. Се до новогодишната ноќ 2004 спроти 2005 година.
Миле сакаше весело да ја прослави таа Нова Година, но не со големо друштво. Таква му беше работата – ретко некого канеше дома. Дента во очи Нова Година беше излезен со својот 12-годишен син, со џипот, и само по телефон и кажа на Лујза дека и Елена, неговата секретарка, ќе дојде да слави со нив, зашто немала друштво во Скопје. Лујза не се противеше. Па така приквечерината Миле, Елена и синчето веќе беа дома во Раштак. Масата беше поставена, музиката пуштена, пијачката и вечерата спремни. Новата 2005-та можеше слободно да дојде.
ХОРОР ЗА НОВА ГОДИНА
Но, наместо тоа, некаде околу 22 и 30, од дворот се слушна истрел и зацвиле големиот доберман што Миле го чуваше за секој случај. Сите во куќата се сепнаа. Миле дотрча до вратата и ја подотвори, а таму веќе стоеја двајца маскирани со качулки на главите, вооружени со пиштоли. Пред било што да кажат, припукаа. Погоден во градите со два-три куршуми, облеан во крв, Миле се дотетерави неколку метра до дневната соба и се струполи мртов.
Маскираните упаднаа, почнаа да растураат и да ги прашуваат Лујза и Елена каде му е сефот на Миле, каде ги крие парите? Едниот дури и го клоцаше мртвиот Миле и викаше: “Ти ли ќе ја дупиш сестра ми!” На детето му се заканија: “Ти мали да ќутиш, да не те снајде истото”. Зедоа да ја мачат Лујза, и ја чукаа главата од масичка, ја бодеа со нож на бутините велејќи: “Кажи, ти си му жена, ти знаеш каде му е сефот!”
Исплашените жени не кажуваа или не знаеа каде е сефот, па едниот од насилниците зеде да ги врзува со селотејп преку устите и рацете. Другиот претураше по куќата и во спалната најде тешка метална каса. Двајцата ја изнесоа до гаражата, ја ставија во џипот “Опел монтереј” на Миле, ја разбија вратата на дворот, и со голема брзина исчезнаа од Раштак.
Лујза и Елена се ослободија некако, повикаа помош, и уште вечерта беа пренесени на трауматологиија, а полицијата изврши увид. По неколку дена џипот на Миле беше пронајден кај Воена болница во Скопје, без сефот, се разбира. Веднаш по Нова Година весниците осамнаа со најави и наслови од типот “Грозоморно убиство во новогодишната ноќ!”, “Новогодишен хорор во Раштак”, “Убиен скопски лихвар” и слично.
СВЕДОЧИ, ИЛИ ЌЕ ТИ НАКАЛЕМИМЕ УБИСТВО!
Нашиот Дејанче многу не читаше весници и речиси да не ја забележа оваа вест. Да знаеше дека таа ќе биде пресудна во неговиот живот ќе обрнеше на неа поголемо внимание. Милета Мојсоски, кој беше двојно постар од него, едвај да го познаваше. Го запознал еднаш пред неколку години додека заедно отслужувале затворска казна во Идризово, секој според своите заслуги. Биле сместени во различни крила на затворот, и се запознале на редовната прошетка.
“Ти си од Прилеп? И јас имам живеено во Прилеп”, толку, според Дејанче, била нивната комуниација. Но и тоа, иднината ќе покаже, може да биде премногу.
Од убиството на Миле, кое ја потресе јавноста, и остана нерешено, како и многу други во Македонија, поминаа четири години. Истрагата тапкаше во место како и многу други. Дејанче си продолжи со својот вообичаен “бизнис”, и за таа работа повремено правеше екскурзии до Скопје. Во една таква операција, на 12 февруари 2009 година, Дејанче и неговиот пајаташ, извесен Тони Ристески од Прилеп, се уапсени откако обиле некој стан на улицата „Венјамин Манчуковски“ во скопската населба Мичурин.
Кај нив се најдени француски клучеви, шрафцигери, хебли и слични алатки, а двајцата „мајстори” попусто се ваделе дека се дојдени да купат делови за опел од автопазар, а клучевите им требаат за да ги извадат. Спроведени се прво во полициската станица во Аеродром, а потоа и во МВР. Однесени се на препознавање, зашто некои од соседите ги виделе.
И тогаш за Дејанче настапува шок: Инспекторите му велат дека е препознаен како сторител на убиство и тешко разбојништво од 31 декември 2004 година во село Раштак!
Дејанче не знае каде е, попусто се правда, признава дека е крадец, дека обива станови, дуќани, краде акумулатори, се, се, ама – убиец не е!
Во неговата ќелија доаѓаат разни инспектори, некои ги запомнал по име, други не. Му велат – признај го убиството, препознаен си! “Ама како сум препознаен, јас не сум убиец, не сум бил никогаш таму, како да признаам”- се правда тој.
Тогаш еден од инспекторите му рекол:
- Добро, има начин како да се спасиш од доживотна робија. Нам ни треба сведок за еден случај, и ти ќе се појавиш како сведок. Имаш половина час да размислиш, инаку не ти гине доживотна робија – ги раскажува Дејанче зборовите на инспекторот што го сослушувал во МВР.
Веднаш потоа е пренесен во Истражниот затвор Скопје во Шуто Оризари. И таму го посетиле некои инспектори од Прилеп, што го познаваат од порано и „пријателски” го убедувале да го признае делото, да ги каже соработниците и да соработува со инспекторите од МВР.
- Едниот од нив, инспектор од Прилеп, го знам убаво и по име и презиме, отворено ми велеше: Дејанче, знаеме дека не си ти, ама најубаво ти е да признаеш и да соработуваш – раскажува Дејанче.
Бидејќи не бил кооперативен, на Николовски воопшто не му кажале што и против кого треба да сведочии.
- Што и да е, им реков, не сакам невин човек да носам на душа. Јас сум крадец, ама убиец не сум и не сакам некој да настрада поради моето лажно сведочење. Тое е грев од Господ, а јас имам фамилија – вели Дејан, кој сега веќе е префрлен во затворот Идризово.
ШТО ИНСПЕКТОР ЌЕ РЕЧЕ, СУДОВИТЕ ОСТВАРУВААТ
Оттука натаму, ситниот криминалец Дејанче Николовски е препуштен на независното и објективно македонско судство. Прво, во сите медиуми е пуштена сензационална вест дека е “расветлено” убиство од пред четри години. Македонските медиуми без никаква ограда или презумција на невиност пренесуваат дека убиец на Миле Мојсоски е 33-годишниот (тогаш) Дејанче Николовски од Прилеп со прекар Бурде. На јавноста може да и лекне, а МВР може да прокнижи поен во борбата со криминалот.
По извесно време истражниот судија Велчо Панчевски успева од основниот јавен обвинител Лазар Катранџиски да издејствува обвинение против Николовски и Ристевски за едно дело разбојништво со смртни последици, и за неколку кражби. Предметот прво го добива судијката Гордана Сајковска, а подоцна судијката Џенета Бектовиќ. Николовски го зема адвокатот Ратко Боцевски, а потоа од многу добри причини (види рамка) го заменува со Вања Атанасов од Битола.
Оштетената Лујза Мојсоска ја застапува адвокатката Мирјана Васиќ. Претресот почнал на 10 септември 2009 година, се одржале четири рочишта, а завршил на 19 ноември 2009 година. Пресудата на Основниот суд Скопје 1 е објавена на 25 јануари годинава и таа е – осудителна! Дејанче Николоски е прогласен за виновен за кривично дело разбојништво со смртни последици и за една тешка кражба во вкупно траење од 12 години!
Бранителот на Николоски, Вања Атанасов, ја обжалил пресудата до апелацискиот Суд, а тој пак, на 25 ноември донесе пресуда со која ја потврди пресудата на Основниот суд, со што таа стана правосилна. Дејанче Николоски деновиве треба да биде префрлен во затворот во Идризово каде треба да одлежи уште 11 години затвор, зашто во казната му се смета и притворот.
ДОКАЗИТЕ НЕ СЕ ПРОБЛЕМ – ДОКАЗИ НЕМА!
Адвокатот Вања Атанасов вели дека ове е сосема ирационална, бизарна пресуда која не почива на никакви докази.
- Прво, сосема е чудно судот да го прогласи Николоски за виновен за толку тешко дело, ладнокрвно убиство со елементи на свирепост, измачување и тортура, а да му даде толку мала казна! За такви дела се досудуваат многу подолги затворски казни. Со самата пресуда судот кажува дека не е сигурен дека осудениот е извршител на делото, а тоа е затоа што немаше никакви докази – вели бранителот Атанасов.
Загрижувачки е исто така, вели тој, што во целиот претрес одбраната била ставена во ситуација да докажува дека осомничениот е невин, а не обратно, што е повреда на принципите на владеење на правото.
Пресудата дека Николоски е виновен е изречена само врз основа на препознавањето на една од оштетените – сопругата на Миле, Лујза Мојсоска. Според нејзиното кажување, таа ги видела двајцата маскирани стоејќи позади грбот на сопругот, кога овој ја отворил вратата. Видела двајца луѓе, еден повисок еден понизок, како стојат пред прагот. Едниот, повисокиот, имал качулка само со отвори за очите и носот, и тој пукал во нејзиниот сопруг.
Другиот, малку понизок, имал капа ниско над очите, и го видела една до две секунди, а потоа неговиот партнер со еден потег му ја спуштил качулката, па и тој бил маскиран преку целото лице кога влегол во станот. Сепак, иако го видела една секунда, пред повеќе од четири години, без проблем го препознала маскираниот кога била изведена на препознавање! Со таа ограда што рекла дека сега напаѓачот е подебел, а тогаш бил послаб!
Во претресот одбраната барала да покаже дека тоа не е точно – Николоски не ослабел во меѓувреме, за што имал фотографии и видео-снимки од кои се гледа дека во 2004 и 2005 бил дури и подебел, но судот ги отфрлил тие докази!
ЛУЈЗА ВО КЛИН, ЕЛЕНА ВО ПЛОЧА
Освен тоа, Лујза, сопругата на Миле, веднаш по злосторството, во 2005-та пред полицијата дала опис на напаѓачот што го видела едена до две секунди без маска. Тој опис ни малку не одговарал на описот на Николоски! Таа зборува за човек со испиено, издолжено лице, многу слаб, со потемнета кожа “како наркоман”, со крупни очи, што е сосема спротивно од изгледот на осомничениот – шишкав, полничок, со тркалезно лице и ситни очи. За да се надополни овој недостаток во изјавата пред судот, Лујза рекла дека го препознава осомничениот по одењето.
Чудно е што во изјавата за полицијата во 2005 никаде не спомнала дека имало нешто специфично во одењето на напаѓачот. Него, како што изјавила тогаш, освен на вратата, не го видела повеќе, зашто тој го претресувал станот, додека другиот напаѓач ја тепал, ја удирал па таа, како што изјавила „била целата облеана во крв и во бунило”. Во таква ситуација тешко може да се поверува дека го запомнила одот на човекот кој бил целосно маскиран.
Да бидат изјавите поконтрадикторни се погрижила Елена Тасевска, втората жртва таа вечер и клучен сведок. Таа тврди, за разлика од Лујза, дека понискиот напаѓач за цело време не носел качулка на главата, но таа ниту при препознавањето ниту во судницата не можела категорично да каже дека тоа бил Дејанче Николоски! Се задржала на тоа дека “и’ наликува на него, но не може да тврди дека е тој.”
А токму таа вели дека подолго го гледала напаѓачот, што е уште почудно. Лујза Мојсоска го видела само на една до две секунди, но затоа категорично тврди дека е тој, а судот целата пресуда против Николоски ја заснива само на таа изјава и на ништо друго!
НЕ И СЕ ВЕРУВА НА ДНК-АНАЛИЗАТА!?
Судот не успеал да презентира ниту еден материјален доказ дека Николоски бил таму за време на убиството. Земени се биолошки материјали од самиот стан, влакна, плунка од опушок на цигари, како и од самиот џип, кој е пронајден во Скопје. По извршената ДНК анализа, вештачењето покажало дека тоа не се трагови од обвиентиот Дејанче Николоски.
Исто така не се негови ниту отисоците на прстите, иако во претресот, според сведоците, се покажало дека напаѓачите не носеле ракавици, а фаќале секаде по станот, го пуштале радиото, претресувале шкафови. По овие резултати одбраната речиси славела, но повторно студен туш – Судот во пресудата овие две работи, ДНК анализата и отисоците на прстите, само попатно ги спомнува и преминува преку нив како “покрај турски гробишта?!Односно, не им посветува никакво внимание и од нив не извлеквуа никаков заклучок.
Судот не посветува никакво внимание ниту на психолошкиот профил на обвинетиот – дека тој нема историја на насилно однесување, дека никогаш немал крвни деликти, дека немал оружје ниту бил вмешан во дело во кое е употребено оружје. Односно, дека станува збор за ситен криминалец, а не ладнокрвен убиец. Не е пронајдено никакво оружје ниту на местото на настанот ниту кај него. Исто така нема објаснување зошто Дејанче Николоски, ако навистина ограбил сеф во кој наводно имеало повеќе од 100 илјади евра во девизи, злато и накит, живеел толку скромно и во сиромаштија цели четири години по делото?
Судот, освен тоа, не успеал да утврди никаква релација меќу обвинетиот Дејанче Николоски и жртвата Миле Мојсоски, ниту да објасни од каде тој знаел каде овој живее, да докаже дека меѓу нив имало контакти или било какви релации. Уште помалку објасната останала чудната реченица “ти ли ќе ја дупиш сестра ми”, што ја повториле двете жртви во сведочењето, зашто сестра му на Николоски, Габриела Богоеска, семејна жена со две деца, никогш претходно ниту го видела ниту чула за Миле Мојсоски.
ЛАЖАТ И СВЕДОЦИТЕ, ОТИ ГО ПОЗНАВАЛЕ!
целиот текс го имате подолу на линкот
http://fokus.mk/me-proglasija-za-ubiets-zashto-ne-sakav-da-bidam-lazhen-svedok-za-mvr/
колку е успешна нашатаа полиција во справување со ваквиот криминал ??
колку е успешно и независно нашето судство во справување со вакви случаеви ??[DOUBLEPOST=1394291982][/DOUBLEPOST]о
- Член од
- 4 март 2014
- Мислења
- 58
- Поени од реакции
- 67
Код истражува: Седум години мистерија околу убиството на прилепчанецот Миле Мојсовски
Една куќа во скопското село Раштак, веќе седум години крие мистерија. За убиство кое се случи на новогодишната ноќ во 2004 година. Седум години еден од двајцата убијци се уште се води како непознат сторител.
На 31 Декември 2004 година, додека сите славеле Нова Година, во оваа куќа во Раштак се случи убиство. Во темнината две лица прво го убиле доберманот, за да можат да влезат во куќата. Истрелот го слушнал домаќинот 60 годишниот Миле Мојсовски, кој излегол да види што се случува во дворот. А тогаш го застрелале и него. Осуден за убиството е единствено Дејанче Николоски од Прилеп, кој е осуден на 11 години затвор како соучесник. Виновен е – според пресудата, но тој тврди дека невин е зад решетки.
- Јас со живот гарантирам дека не сум вмешан во убиството. Јас барам правда, а не милост – вели осуденикот Дејанче Николоски.
Во неговата вина, не верува ниту синот на убиениот Мојсовски. И тој е сигурен дека невин човек е зад решетки.
- Јас мислам дека вистинскиот човек не е внатре - вели Роберт Мојсовски, син на убиениот Миле Мојсовски.
4 години немало ниту осомничени за убиството во Раштак. Трагите не воделе кон никого. Николоски бил уапсен дури во 2008 година. Зад себе имал досие со повеќе извршени кражби и неколку години одлежени в затвор. Но, вели дека убиец не е. Судската постапка е завршена. Сите три суда пресудиле исто. И кривичниот и апелациониот, а пред неколку месеци и врховниот суд. Сега семејството правдата ќе ја бара во Стразбур. Николоски ја одлежува третата година во Идризово. Има уште 8. Непознатиот убиец е на слобода.
Една куќа во скопското село Раштак, веќе седум години крие мистерија. За убиство кое се случи на новогодишната ноќ во 2004 година. Седум години еден од двајцата убијци се уште се води како непознат сторител.
На 31 Декември 2004 година, додека сите славеле Нова Година, во оваа куќа во Раштак се случи убиство. Во темнината две лица прво го убиле доберманот, за да можат да влезат во куќата. Истрелот го слушнал домаќинот 60 годишниот Миле Мојсовски, кој излегол да види што се случува во дворот. А тогаш го застрелале и него. Осуден за убиството е единствено Дејанче Николоски од Прилеп, кој е осуден на 11 години затвор како соучесник. Виновен е – според пресудата, но тој тврди дека невин е зад решетки.
- Јас со живот гарантирам дека не сум вмешан во убиството. Јас барам правда, а не милост – вели осуденикот Дејанче Николоски.
Во неговата вина, не верува ниту синот на убиениот Мојсовски. И тој е сигурен дека невин човек е зад решетки.
- Јас мислам дека вистинскиот човек не е внатре - вели Роберт Мојсовски, син на убиениот Миле Мојсовски.
4 години немало ниту осомничени за убиството во Раштак. Трагите не воделе кон никого. Николоски бил уапсен дури во 2008 година. Зад себе имал досие со повеќе извршени кражби и неколку години одлежени в затвор. Но, вели дека убиец не е. Судската постапка е завршена. Сите три суда пресудиле исто. И кривичниот и апелациониот, а пред неколку месеци и врховниот суд. Сега семејството правдата ќе ја бара во Стразбур. Николоски ја одлежува третата година во Идризово. Има уште 8. Непознатиот убиец е на слобода.
Како и се друго...вистина е она што го викаат старите,на крајот се искача на виделина,колку е да е цврста лагата...и така и е,но после 20-30 години,никој не му е гајле за некое убиство,освен нормално на нивните најблиски...многу добро знаат дека времето лечи се,освен за тој мал круг на луѓе кои што ги изгубиле најмилите...
најбитна е првичната истрага на МВР...Очигледно МВР не било на ниво , не само СОПОТ 2003, Раштак 2004, па и Орешје 2005 е слична работа. Но има еден уште потежок случај од 90-тите, а сега не може ни во Гугл ништо да се најде, ликвидирано семејство на бизнисмен од Штип или Струмица ,..татко, мајка и син, ќеката не била дома, се спасила и избегала во УСА...по толку години, некаде 2007-8 мислам, Јанкуловска го затвори случајот со образложение немало заинтересирани !!! ќерката во УСА не сакала да контактира, дали се уште исплашена ?
- Член од
- 21 ноември 2012
- Мислења
- 1.174
- Поени од реакции
- 744
Политички убиства ,Смилковско езеро, Диво Насеље, нарачани сценарија од ист центар, а Заев ги крие!?! Ефтов ги посети родителите на убиените деца од Смилковско Езеро кои открија шокантни детали.
Имено, според родителите на децата, Зоран Заев прво тврдел дека има докази дека осудените во „Монструм“ се невини, но откако ги преслушал снимките ги убедувал дека токму осудените се и виновни, но не сакал да им ги предаде материјалите.
Зошто?
Според родителите на децата, бидејќи се работи за високи функционери од албанска партија, а Заев со нивната трагедија се обидува да прави политички пазар и преговори. Какво ќе биде влијанието на Катица Јанева и нејзиното работење врз изборните резултати во Република Македонија?
Зошто ВМРО-ДПМНЕ не ги отвора до крај криминалите на починатиот сопруг на Катица Јанева поради кој беше сменет од македонската царина?
Првата одлука на Катица Јанева откако доаѓа на функцијата СЈО е ослободување од притвор на првоосомничениот за прислушувањето, Зоран Верушевски од притвор. Тоа се коси со било кој политички логицизам, со било која политичка логика. Тоа е спротивно од се.По школски учебници ќе се учи дека така не треба да се функционира!
Околу 62 до 64% од македонската јавност со негативни оценки го бои работењето на Катица Јанева овие 7 месеци. 64% Недоверба кај македонската јавност за само 7 месеци.
Карамбол на политичката стратегија на опозицијата. После сите "силни бомби" 52% од граѓаните сметаат дека Груевски треба да биде премиер а само 18% Зоран Заев.
Бомбите се сведоа на "бомби за швалерација, за внатрепартиска употреба во рамки на опозицијата.
Нели ви личи Бејли како Заев а Гарет како Шеќеринска? [DOUBLEPOST=1462324680][/DOUBLEPOST]Мистеријата на случајот Владо Танески
[DOUBLEPOST=1462324737][/DOUBLEPOST]Сите убиства и насилства во Македонија низ последните години [DOUBLEPOST=1462324959][/DOUBLEPOST]
Имено, според родителите на децата, Зоран Заев прво тврдел дека има докази дека осудените во „Монструм“ се невини, но откако ги преслушал снимките ги убедувал дека токму осудените се и виновни, но не сакал да им ги предаде материјалите.
Зошто?
Според родителите на децата, бидејќи се работи за високи функционери од албанска партија, а Заев со нивната трагедија се обидува да прави политички пазар и преговори. Какво ќе биде влијанието на Катица Јанева и нејзиното работење врз изборните резултати во Република Македонија?
Зошто ВМРО-ДПМНЕ не ги отвора до крај криминалите на починатиот сопруг на Катица Јанева поради кој беше сменет од македонската царина?
Првата одлука на Катица Јанева откако доаѓа на функцијата СЈО е ослободување од притвор на првоосомничениот за прислушувањето, Зоран Верушевски од притвор. Тоа се коси со било кој политички логицизам, со било која политичка логика. Тоа е спротивно од се.По школски учебници ќе се учи дека така не треба да се функционира!
Околу 62 до 64% од македонската јавност со негативни оценки го бои работењето на Катица Јанева овие 7 месеци. 64% Недоверба кај македонската јавност за само 7 месеци.
Карамбол на политичката стратегија на опозицијата. После сите "силни бомби" 52% од граѓаните сметаат дека Груевски треба да биде премиер а само 18% Зоран Заев.
Бомбите се сведоа на "бомби за швалерација, за внатрепартиска употреба во рамки на опозицијата.
Нели ви личи Бејли како Заев а Гарет како Шеќеринска? [DOUBLEPOST=1462324680][/DOUBLEPOST]Мистеријата на случајот Владо Танески
[DOUBLEPOST=1462324737][/DOUBLEPOST]Сите убиства и насилства во Македонија низ последните години [DOUBLEPOST=1462324959][/DOUBLEPOST]
Последно уредено: