Постојат дела кои ги чувствувам свои додека ги читам, толку препознавам моменти, чувства и ситуации што посакувам јас да сум ги напишала. Делумно тоа се случува поради восхитувањето и естетиката што ми ја нудат, но повеќе е заради нешто лично што и самата не знам да си го објаснам.
На пример тоа ми се случува со дел од поезијата на Петре М. Андреевски, да речеме
овие стихови. Ми се случило и со делови од раскази и романи па ме интересира дали и кај други постои таква желба.
Дали некој расказ, роман, поезија или што и да е ве погодил толку многу што сте посакале вие да сте го напишале? Ако да, што е тоа? И зошто е така?
Неколку личности ми се баш спешал на форумов, особено оние шо се активни на овај подфорум, ју мејк мај деј вокерка т. е најт или можеби до скоро морнинг
) Специфична е темава, има многу нешта што сум ги прочитала што би сакала да бидат мои а исто така понекогаш силно ми се јавува едно чуство каде ми се изедначуваат мислите со оние на писателот, па често си мислам , тој ги формулира моите мисли баш онака како што јас би ги кажала ако имав толкав талент, или ако не беа веќе кажани.. Како и да е.. последно ми се допадна аналитичкиот поглед врз музиката што го прочитав последно во Кројцерова соната на Толстој, ми се допагаат многу делата на Достоевски особено неговите чудашки налудничави личности, сфаќањето за необичните и за чиновниците, рутината. A последно нешто што навистина ми се допадна е поезијата од Мирослав Антич.
Da li sam svuda gde su mi tragovi..."
Da li sam svuda gde su mi tragovi
Ko zna s cim sam se spajao
a nisam ga ni takao
mozda sam boravio i u svom zivotu
mozda postoje izvesni znaci
ili kao da je neko stran.
Ali ipak uz mene se moze,
mada je neobicno.
Sa mnom je opasno ici,
ja se nikad ne umaram.
Valjda sam jedini covjek
koji sumnja u sebe
sve cesce mi se cini
da nisam nikakav oblik
vec da slobodno jedrim
kroz sopstveno pijanstvo
- prepusten suncevom vetru
odlivam se i dolivam.
Ali ipak uz mene se moze,
mada je neobicno,
sa mnom je opasno hteti,
ja nikad ne odustajem.
Neiskvaren iskustvom,
poseban slucaj samoce.
Ponekad izmislim sadasnjost,
da imam gde da prenocim.
I suvise sam video,
da bih smeo da tvrdim,
mnogo toga sam saznao,
da bih imao ijedan dokaz
ali ipak uz mene se moze,
mada je neobicno.
Sa mnom je opasno voleti,
ja nikad ne zaboravljam.
Pokusavam da shvatim ucenja
koja mene shvataju.
Nejasna mi je vera
spremna da u mene veruje.
Tesko je biti okovan
u moju vrstu slobode.
Lako mi je s nemirom,
ne mogu da umirim mir.
Al ipak uz mene se moze,
mada je neobicno,
sa mnom je cudno cak i umreti...
jer ja se ne zavrsavam.
