Joy Division

[Andrew]

^same here

 

[GougeAway]

Closer, од далеку.

 

[Andrew]

 

[Werther]

 

[Scarlett O'hara]

Е заслужуваат да имаат посебна тема ... Ian, тоа што го пее и пишува го доживува, затоа изведбите, текстовите се толку автентични и длабоки, се внесува, има емоција, ама пак затоа и се дотера до таму... за жал Една од моите омилени

 

[Ставрогин]

‘At this very moment, I wish I were dead. I just can’t cope anymore.’

Ова е прошталната порака на Кертис која ја напишал непосредно пред да се обеси во семејната куќа во Маклесфилд. Пред точно 19 години бев на гробот на Кертис. Беше убаво искуство, многу мирно.

Друго ме интересира. Многумина критичари ги сметаат песните на Closer како една врста на разработка на идејата за самоубиството. Можеби звучи малку навредливо, но спомнувањето на самоубиството е пречесто во неговите песни за да биде превидено. На пример овде:


Now that I've realized how it's all gone wrong
Gotta find some therapy, this treatment takes too long
Deep in the heart of where sympathy held sway
Gotta find my destiny, before it gets too lat.

Онака романтичарски, самоубиството го заокружува неговото дело, некако е очекувано, виси во воздухот. Дали сметате дека e оправдано ова очекување, и дали неговото дело денес ќе беше многу поневажно ако Кертис не се самоубиеше?

 

[Luki Junior]

Онака романтичарски, самоубиството го заокружува неговото дело, некако е очекувано, виси во воздухот. Дали сметате дека e оправдано ова очекување, и дали неговото дело денес ќе беше многу поневажно ако Кертис не се самоубиеше?

Самата помисла оти нема да има повеќе такви текстове, ги праве ного поскапоцени и вредни.

Ако е бил жив, ќе е бил у некаква институција денеска.


Слично е и со Алис ин Чеинс преко океано.

 

[Werther]

Онака романтичарски, самоубиството го заокружува неговото дело, некако е очекувано, виси во воздухот. Дали сметате дека e оправдано ова очекување, и дали неговото дело денес ќе беше многу поневажно ако Кертис не се самоубиеше?

И јас имам размислувано за ова. Повеќето од интерпретациите се слични на ова што напомена.

За Ceremony , некои велат дека Иан го опишувал својот погреб. Нешто слично и за The Eternal.

Инаку, ако Иан не се самоубиеше, не верувам дека ќе беа поневажни Closer и Unknown Pleasure, но се плашам дека понатаму ќе имаше голема разлика во квалитетот на албумите кои ќе ги издадеа. Како што кажа ти за The Cure, ќе се претвореа во поп бенд.

Последниот албум што Иан го преслушал е The Idiot на Iggy Pop.

 

[Ставрогин]

И јас имам размислувано за ова. Повеќето од интерпретациите се слични на ова што напомена.

За Ceremony , некои велат дека Иан го опишувал својот погреб. Нешто слично и за The Eternal.

Инаку, ако Иан не се самоубиеше, не верувам дека ќе беа поневажни Closer и Unknown Pleasure, но се плашам дека понатаму ќе имаше голема разлика во квалитетот на албумите кои ќе ги издадеа. Како што кажа ти за The Cure, ќе се претвореа во поп бенд.

Последниот албум што Иан го преслушал е The Idiot на Iggy Pop.

The Eternal е посмртен сон. Согледување на комплетната сеедност и неважност на цело постоечко без да се биде патетичен.



Layed by the gate at the foot of the garden
My view stretches out from the fence to the wall
No words could explain, no actions determine
Just watching the trees and the leaves as they fall

Никогаш повеќе нема да има бенд како Joy Division.

 

[Erich Zann]

Koга сум ја споредувал музиката, онаа пред прекрстувањето на Joy Division со онаа на Division сум поставил слично прашање.
Почетната музика нели е некако подинамична, побрза, пожива, едноставно многу почисто панкерска, се осеќа влијанието на претходниците во тој правец, но тука фронтменов уште е во потрага на смислата на животот по мое. Нели Кертисов кажува дека Buzzcocks се бендот кој дотогаш растурал и дека најпрвин бил скептик за успехот на неговиот бенд. Но од друга страна се насетуваат неговите симпатии кон Боуви кој во почетокот знаел да биде ито како мрачен.
По обичај секој музичар е под влијание на некој, па така нивната специфика се сведува на тоа што успеваат да поврзат две работи и да добијаат целосно нова, така наречена пост панк, кој претходно малку од малку се отсликува во музицирањето на некои бендови, но не на оној начин како на Дивижн. Мрачната атмосфера со уште помрачните текстови си го чинат своето. Младиве чоечиња кои имаат некој обид да творат во таа област тргаат од музиката на Дивижн, и не само пост панкерите, туку често пати гледам кроз концерти и читање интервјуа дека и пост рокерите кои создаваат помека музика, ги имаат за свои идоли овие јунаци. Во тоа време се појавуваат слични бендови, некои целосна бледа копија, некои обични крадци на по некој елемент.

Човекот успеал да го исполни она што го отпеал. Да ги исфрли зборовите и да им овозможи допир со реалноста, преку нивно спроведување на дело. Епилепсијата има притисок кој се калеми околу него. Ако добро помнам во Контрол, оди кај жената на еден од членовите(ич не ми текнува кој), овој беше излезен мислам на џогирање, па од тука Кертисов оди в соба и си мава јамката, пред почетокот на турнеата. Целиот допир со таа сурова реалност, специфичниот поглед кој го мава на животот и целта, си го прават своето. Двата албуми се ремек дела, од музичко остварување до текстуално творештво на едно врвно ниво, кое ито како се усогласува со музиката која го прати. За тоа дека влијанието на Јан во бендот е огромно, говори тоа што Њу Ордер(по мое видување секако) се каде каде послаб бенд, без разлика на тоа што заминаа во друг правец. Човекот беше мозокот, човекот беше идејата.
Да не беше самоубиството, можеби нивното искачување на скалилото бендови со најголемо влијание во музиката ќе беше нешто пониско, но со сигурност ќе котираше некаде во врвот.

Текстовите кај него се чкрапани со причина. Нема текст ради реда што би се рекло. Се кара со понежната половина, She lost control излегува. Ако ја земеме само реченицата Love will tear as apart , остава простор за солидна дебата околу нејзиното значење, не па текст по текст

 

[Ставрогин]

Се кара со понежната половина, She lost control излегува.

Никогаш не сум ја доживеал таа песна на тој начин. She lost control е некоја врста на истерување на епилептичната болка на Кертис, помешанo со ритам на кој што може да се игра. Многу морбидно, вистински диско на смртта, како што некој многу успешно ја опиша песната...

 

[Werther]

Koга сум ја споредувал музиката, онаа пред прекрстувањето на Joy Division со онаа на Division сум поставил слично прашање.
Почетната музика нели е некако подинамична, побрза, пожива, едноставно многу почисто панкерска, се осеќа влијанието на претходниците во тој правец, но тука фронтменов уште е во потрага на смислата на животот по мое. Нели Кертисов кажува дека Buzzcocks се бендот кој дотогаш растурал и дека најпрвин бил скептик за успехот на неговиот бенд. Но од друга страна се насетуваат неговите симпатии кон Боуви кој во почетокот знаел да биде ито како мрачен.

Да, далеку се поразлични метриката и ритамот во Unknown Pleasures. Oд друга страна, Closer е попсихолошки, побавен.
Оној цитатот од Ниче, за амбисот што го постирав на темата „Бенд на Тапет“ дава некоја смисла на двата албума.

За Closer, би го рекол истото што и Аристотел во „За Поетиката“ - „Преку трагедијата, душата се прочистува“. (Добро, ова Аристотел за драмите го кажал )

Мене друга песна ми се врти последниов период, тоа е Dead Souls, поточно оваа строфа:

Where figures from the past stand tall,
And mocking voices ring the halls.
Imperialistic house of prayer,
Conquistadors who took their share.

 

[Erich Zann]

Никогаш не сум ја доживеал таа песна на тој начин. She lost control е некоја врста на истерување на епилептичната болка на Кертис, помешанo со ритам на кој што може да се игра. Многу морбидно, вистински диско на смртта, како што некој многу успешно ја опиша песната...

Оти поприлично останато в меморија ми е дека вака настанала She Lost Control?
Од филмот нели, имаше караница во тие мигови со жената, па таа се качи по скалите во горната соба, додека овој го зеде моливчето и седна да пишува со поглед кон празните скали?
Можи да грешам но од тука го зедов нештово како вистина.
(излегувам од дома, но интереснен ми е муабетов, ќе го продолжиме т.е со внимание ќе ве исчитам и ќе дофрлам по некој збор, штом се приберам)

 

[Ставрогин]

Unknown Pleasures и Closer многу се разликуваат и истовремено се многу слични. Unknown Pleasures е како затворена метална кутија, со скоро надреалисточки текстови, како оној на Shadowplay, кој го опишува ужасот на љубовта, или готичката Day of the Lords.

Closer од друга страна е поотворен, послушлив албум, заради употребата на синтисајзерите, но текстовите се уште помрачни, и го наговестуваат крајот...

 

[Werther]

Unknown Pleasures и Closer многу се разликуваат и истовремено се многу слични. Unknown Pleasures е како затворена метална кутија, со скоро надреалисточки текстови, како оној на Shadowplay, кој го опишува ужасот на љубовта, или готичката Day of the Lords.

Closer од друга страна е поотворен, послушлив албум, заради употребата на синтисајзерите, но текстовите се уште помрачни, и го наговестуваат крајот...

Eдинствена песна, која отскокнува во Unknown Pleasures би рекол е New Dawn Fades. Повеќе припаѓа на Closer

A change of speed, a change of style.
A change of scene, with no regrets,
A chance to watch, admire the distance,
Still occupied, though you forget.
Different colours, different shades,
Over each mistakes were made.
I took the blame.
Directionless so plain to see,
A loaded gun won't set you free.
So you say.