Историја на Православната Црква во Македонија

[fmi]

Е убаво Copy-Paste.

28 февруали 1870 со ферман на султана на Отоманската империja е создадена Бугарската екзархиja со следните епархии:
Трновска,Доростолско-Червенска,Варненско-Преславска,Пловдивска,Софиjска,Видинска,Нишка,Кустендилска,Самоковска,Битолска,Велешка,Врачанска,Сливенска,Охридска,Скопска,Нишавска.

Во параграф 2 на фермана е записано,дака ако 2/3 от хората желаат можат да се префрлат во екзархиjaта.Проведен е плебесцит под контрола на отоманските власти и вселенската патриаршиja.Со плебесцита се присаединjaват ком Бугарската екзархиja уште:
Скопска,Охридска и Битолска епархии.

Во 1871 година Бугарската екзархиja е призната за официален представител на бугарската нациja во Отоманската империja.

Со основаването на Екзархиjaта започва една огромна воjна во отоманската империja-срби,грци (сите те оформjaт партиаршистите) и донекате турци срешту сите които са во Екзархиjaта(екзархистите).
Води се тиха и донекаде не толкова тиха воjна за секо село за сека кукja.Воуражени групи нападат селата на екзархистите и ги заплашват да се вратат во патриаршиjaта.
Воjната трае до 1913 година.

 

[@cool@]

Македонскаја Православнаја Церковь

Восточные (исторические) области Македонии находјатсја на территории Болгарии, а јужные - на территории Греции. Весь этот регион унаследовал древнее греческое название могуштественного Македонского царства. Один из великих античных полководцев и завоевателеј Александр, названныј Македонским, происходил из царској династии в Македонии. Выгодное географическое положение Македонии - центр Балканского полуострова - сделало ее спорној территориеј длја соседних стран.

Краткаја историја с древнејших времен

Начало христианства в Македонии относитсја к временам апостольским. Известно, что свјатој апостол Павел во времја своих благовестнических путешествиј посетил рјад городов Македонии и основал в них христианские обштины. Христианство интенсивно стало распространјатьсја по всеј Македонии после изданија Миланского эдикта (313), провозгласившего свободу длја исповедованија христианској веры. Уже вскоре после изданија упомјанутого эдикта в Скопье-административном центре Македонии-была основана христианскаја епископија.Первым известным епископом был Паригориј, участвовавшиј в дејанијах Поместного Сардикијского Собора (347).
В IV -V веках Македонија, входившаја в состав префектуры Восточној Иллирии, в церковном отношении подчинјалась то Риму, то Константинополју. А в годы правленија византијского императора јустиниана (527 -565) Скопијскому епископу были предоставлены права самостојательного управленија своим округом. В VII веке он был подчинен Салонијскому архиепископу, находившемусја в јурисдикционном ведении то Рима, то Константинополја.
С поселением в VII веке на Балканском полуострове болгар, вскоре ассимилировавшихсја со славјанами, новообразовавшијсја славјанскиј народ стал играть на протјажении многих веков.
Особенно помнјат в Македонии, и прежде всего в Охридском крае, свјатого Климента, основавшего в год своеј кончины (f916) архиепископију в Охриде, и его ближајшего помоштника свјатого Наума (f910). Свјатому Клименту посвјаштено житиј и гимнов более, чем какому-либо другому свјатителју. А к моштам свјатого Наума, находјаштимсја в основанном им монастыре на јужном берегу Охридского озера, до сих пор не прекраштаетсја массовое паломничество верујуштего народа.

 

[fmi]

Македонскаја Православнаја Церковь

Восточные (исторические) области Македонии находјатсја на территории Болгарии, а јужные - на территории Греции. Весь этот регион унаследовал древнее греческое название могуштественного Македонского царства. Один из великих античных полководцев и завоевателеј Александр, названныј Македонским, происходил из царској династии в Македонии. Выгодное географическое положение Македонии - центр Балканского полуострова - сделало ее спорној территориеј длја соседних стран.

Краткаја историја с древнејших времен

Начало христианства в Македонии относитсја к временам апостольским. Известно, что свјатој апостол Павел во времја своих благовестнических путешествиј посетил рјад городов Македонии и основал в них христианские обштины. Христианство интенсивно стало распространјатьсја по всеј Македонии после изданија Миланского эдикта (313), провозгласившего свободу длја исповедованија христианској веры. Уже вскоре после изданија упомјанутого эдикта в Скопье-административном центре Македонии-была основана христианскаја епископија. Первым известным епископом был Паригориј, участвовавшиј в дејанијах Поместного Сардикијского Собора (347).
В IV -V веках Македонија, входившаја в состав префектуры Восточној Иллирии, в церковном отношении подчинјалась то Риму, то Константинополју. А в годы правленија византијского императора јустиниана (527 -565) Скопијскому епископу были предоставлены права самостојательного управленија своим округом. В VII веке он был подчинен Салонијскому архиепископу, находившемусја в јурисдикционном ведении то Рима, то Константинополја.
С поселением в VII веке на Балканском полуострове болгар, вскоре ассимилировавшихсја со славјанами, новообразовавшијсја славјанскиј народ стал играть на протјажении многих веков.
Особенно помнјат в Македонии, и прежде всего в Охридском крае, свјатого Климента, основавшего в год своеј кончины (f916) архиепископију в Охриде, и его ближајшего помоштника свјатого Наума (f910). Свјатому Клименту посвјаштено житиј и гимнов более, чем какому-либо другому свјатителју. А к моштам свјатого Наума, находјаштимсја в основанном им монастыре на јужном берегу Охридского озера, до сих пор не прекраштаетсја массовое паломничество верујуштего народа.

Убаво е да забележиш Области Македонии.
910,916 и понатаму ми е интересно Охрид е во состава на коja држава?

 

[@cool@]

Убаво е да забележиш Области Македонии.
910,916 и понатаму ми е интересно Охрид е во состава на коja држава?

Уште поубаво е ако прочиташ целосно Восточные (исторические) области Македонии находјатсја на территории Болгарии, а јужные - на территории Греции.

или во превод ИСТОЧНАТА (ИСТОРИСКА) област на МАКЕДОНИЈА се наоѓа во БГ, а јужната во ГР.
Како и С поселением в VII веке на Балканском полуострове болгар.
Населувањето на Балканот во VII век со бугари.

 

[fmi]

Уште поубаво е ако прочиташ целосно Восточные (исторические) области Македонии находјатсја на территории Болгарии, а јужные - на территории Греции.

или во превод ИСТОЧНАТА (ИСТОРИСКА) област на МАКЕДОНИЈА се наоѓа во БГ, а јужната во ГР.
Како и С поселением в VII веке на Балканском полуострове болгар.
Населувањето на Балканот во VII век со бугари.

Да да много добре го прочитав.VII-болгар-да да.
910,916-Охрид?

 

[@cool@]

Да да много добре го прочитав.VII-болгар-да да.
910,916-Охрид?

По се’ изгледа си ја тераш водата на своја воденица (што воопшто не ме ни чуди), но,затоа пак јас нема да спорам повеќе со тебе, целта ми е на МАКЕДОНСКИОТ НАРОД да им изложам и некои други видувања, во случајов РУСКИ.

 

[fmi]

По се’ изгледа си ја тераш водата на своја воденица (што воопшто не ме ни чуди), но,затоа пак јас нема да спорам повеќе со тебе, целта ми е на МАКЕДОНСКИОТ НАРОД да им изложам и некои други видувања, во случајов РУСКИ.

Не терам вода во ничиja воденица.Просто прашам шо пише тамо от кадето бараш информациja,за да види точно македонскиот народ гледната точка на наjголемата,властна,и наjсилната во православието словенска држава-Русиja.

 

[@cool@]

В XI - XII веках македонскиј народ выдвинул из своеј среды рјад славных подвижников-молитвенников. Из них необходимо упомјануть свјатых Прохора Пчинского и Иоакима Осоговского. Первыј из них провел в уединении 32 года, второј - сохранившеесја от XVI века Житие называет звездој многосветлој пустыни Осоговској.
Во времена турецкого господства на Балканах македонскиј народ разделил обштују тјажелују участь славјан. Часть македонјан была вынуждена принјать мусульманство, но большинство народа оставались верными свјатому Православију. Некоторые городские жители, не имеја возможности противостојать грабежу турок, и насилију ислама, покидали свои дома и уходили в горы. Другие мужественно исповедовали свјатују веру и бесстрашно принимали мученическиј венец. Так, в 1515 году пострадал от мусульман свјатој Георгиј Кратовскиј. Согласно дејствовавшим тогда мусульманским законам всјакиј, оскорбившиј веру Магомета, должен был или принјать ислам, или, в ином случае, быть подвергнутым смертној казни. Этот закон применјалсја произвольно и потому широко. Он был применен и по отношенију к свјатому Георгију Кратовскому. Свјатој Георгиј славилсја благочестивој христианској жизньју и был известен туркам как искусныј јувелирныј мастер. Последнее обстојательство понудило турок попытатьсја заставить его принјать мусульманство. Но когда он в ответ на их штедрые обештанија земных благ (сделать турецким сановником) не только решительно отказалсја принјать ислам, но и стал доказывать, что единој правильној верој јавлјаетсја христианство, турки обвинили его в оскорблении магометанства и после жестоких мучениј приговорили к смертној казни через сожжение.

Вслед за подчинением Константинополју Печској Патриархии (1766) ему была подчинена и Охридскаја Архиепископија (1767). Лишение этих славјанских Церквеј самостојательности вызывало их недовольство и стремление восстановить права. Заметным шагом в этом направлении јавилась борьба жителеј г. Кукуша в 50-х годах XIX столетија против греческого влијанија. Фактами, переполнившими чашу терпенија кукушан, јавились коррупција и доносы турецким властјам на славјанское население местного греческого епископа Мелетија.
Кукушане потребовали удаленија епископа Мелетија и поставленија на его место славјанина. Вслед за этим были выдвинуты новые требованија: введение церковно-славјанского јазыка в храмах и македонского в школах. Из-за сопротивленија Константинопольској Патриархии кукушане предпринјали крајние меры: в 1859 году они обратились к Римско-Католическој Церкви с предложением заклјучить унију, надејась таким способом оказать давление на Патриархију. Дејствительно, видја неожиданныј оборот дел, Патриархија пошла на уступки: епископ Мелетиј был смештен, а на его место поставлен епископ Парфениј.

 

[@cool@]

После провозглашенија на Балканах Болгарского Экзархата (1870), в Македонии началось движение за об'јавление самостојательној Македонској Церкви, но оно не было поддержано ни Константинополем, ни Экзархатом, ни русским послом в Турции графом Игнатьевым.

Решенија Берлинского с'езда (договора) в 1878 году не принесли желанној свободы Македонии. В то времја как Севернаја Болгарија стала кнјажеством, а јужнаја Болгарија (Восточнаја Румелија) получила автономију, большаја часть Македонии осталась под безраздельным турецким владычеством.
Вследствие того что во времја русско-турецкој војны со стороны македонцев были выражены симпатии по отношенију к России, македонскиј народ подвергсја после Берлинского с'езда преследованију от мусульманских религиозных фанатиков. Особенно обрушилось гонение на православное сельское население. Тјагостное положение еште более усиливалось тем, что Константинопольскаја Патриархија стремилась окончательно подчинить македонцев духовно - установить своју јурисдикцију.
В своју очередь, старалсја сохранить церковнују власть в Македонии и Болгарскиј Экзархат.
С расширением политических границ Сербии (согласно Берлинскому договору) и восстановлением автокефалии Сербској Православној Церкви (1879) последнјаја также стремилась приобштить к себе православных македонцев и подчинить их своему влијанију.
С этој цельју в начале 1880 года был основан «Просветительныј комитет длја школ и церквеј в Македонии и старој Сербии», открыты в отдельных рајонах Македонии сербские школы, было создано много церковно-школьных обштин, об'единјавших семьи крестьјан. Церковно-школьные обштины особенно росли в југо-западној и северној частјах Македонии, т.е. в тех рајонах, где влијание Болгарского Экзархата было слабым.
Сербо-болгарскаја војна (1885), хотја и ненадолго, приостановила сербскују культурно-просветительнују дејательность в Македонии. Но уже в 1886 году в Белграде было основано обштество «Свјатој Савва», которое и продолжило начатое дело.
Одновременно в македонском народе росла и крепла мысль о церковној самостојательности. В этој свјази в различных местах создавались церковно-школьные обштины с македонскими названијами.

 

[@cool@]

В свете подобној церковној раздробленности и разобштенности становитсја понјатным уход отдельных македонских церковных обштин, особенно в јужных городах Македонии, в унију с Римом.
В конечном итоге, в македонских городах појавились обштины, принадлежаштие различным церковным јурисдикцијам. Характеризуја положение Православија в Македонии в рассматриваемыј период, один из теперешних македонских церковных историков протоиереј д-р Славко Димевски пишет: «Создание двух или более церковных обштин в одном месте и у одного народа привело к борьбе за храмы и их имуштество, так как каждое село имело один храм, за которыј боролись обштины. Часто доходило до острых столкновениј между приверженцами тој или иној религиозно-национальној пропаганды, которые переходили часто в насильственные дејствија»
В начале XX века (август, 1903) Внутреннеј Македонској револјуционној организациеј за освобождение от турецкого ига (основана еште в 1893 г.) было поднјато восстание, получившее название Ильинденского (началось 20 ијулја, по старому стилју, в Ильин день.
Оно было поддержано почти всем македонским народом, но жестоко подавлено. Несмотрја на то что высшие церковные власти сохранјали лојальность к туркам, многие македонцы настојчиво заговорили о своеј об'единенној независимој Церкви, или, по их терминологии, о «возобновлении Охридској Архиепископии». В России был даже выработан проект возобновленија Охридској Архиепископии. Однако силы церковного разобштенија тогда были еште крепки, и провести в жизнь проект не удалось.
Конец церковному плјурализму в Македонии был положен лишь после Балканских војн, в результате которых Македонија была разделена между сојузниками (в период первој Балканској војны) - Сербиеј, Болгариеј и Грециеј.
К Сербии отошла территорија нынешнеј Республики Македонии, к Болгарии - восточнаја часть (Пиринскаја Македонија), а к Греции - јужнаја часть до Эгејского морја.
На территории каждој из этих частеј разделенној Македонии была установлена јурисдикција соответствујуштеј Церкви: на территории, отошедшеј к Сербии, - Сербској Церкви, к Болгарии - Болгарској и к Греции - Константинопольској.
Во времја Первој мировој војны Македонија была оккупирована болгарскими војсками. Вслед за оккупациеј сразу же была установлена и церковнаја власть Болгарского Экзархата (подобное јавление было и во времја Второј мировој војны). Но после окончанија војны Македонија снова была разделена и в политическом, и в церковном отношении между Сербиеј, Болгариеј и Грециеј, соответственно и между Сербској, Болгарској и Греческој Церквами.
Церковнаја историја православных македонцев в Болгарии и Греции окончательно слилась с историеј Болгарској и Греческој Церквеј. Но, как мы знаем, иначе развивались событија в Сербии.

 

[Славјански]

фми, дали прост народ може да ги свати думите на Свети Павле ?
Дали неписмен народ може истите да ги забележи ?
Дали Македонија е центарот на писменоста поради историската тема Македонија, односно поради областа Македонија или поради содржината што ја има таа област.
И дали содржина на Македонија се камења и дрва ?

Ме нервираш веќе со тоа барање бугарштина каде што ја нема.

И Русите ви велат се асимилиравте со славјаните.
Е сега ти погледни си го јазикот, писмото, верата и суратот и сам дади си одговор кои се тие Славјани.

 

[fmi]

фми, дали прост народ може да ги свати думите на Свети Павле ?
Дали неписмен народ може истите да ги забележи ?
Дали Македонија е центарот на писменоста поради историската тема Македонија, односно поради областа Македонија или поради содржината што ја има таа област.
И дали содржина на Македонија се камења и дрва ?

Ме нервираш веќе со тоа барање бугарштина каде што ја нема.

И Русите ви велат се асимилиравте со славјаните.
Е сега ти погледни си го јазикот, писмото, верата и суратот и сам дади си одговор кои се тие Славјани.

Народа не може да е прост,па може да е необразован.Човек се ражда равен.
Може и оште как.Ако имаш зборуваш за бугарите-само да кажа дека си изван темата и не са били неписмен народ.
Не барам булгарштина,а казвам онаа гледна точка,коjaто интересно зашто тук не се споменува.
Па бугарите винаги сме велили дека наши народ е составен от прабугари,словени и траки.Никогаш не сме велили дека е еднороден.
Jaзикот ви ониja,шо се развиваше во Плиска,Преслав и Охрид-основните школи на словенскиот jaзик и исто от от този jaзик се учеха истите тези руси,които сега ми цитираш.
Верата ми е онази,коja запази народа ми 500 години под турско робство.

Проблема е тамо дека треба да се разглеждат сите гледни точки.

 

[@cool@]

Во времја Второј мировој војны большаја часть православного македонского духовенства, невзираја на чинимые оккупантами репрессии, активно сотрудничала с Народно-освободительној армиеј (Церковь в западној Македонии была подчинена фашистској Италиеј Албанској Церкви.) Вскоре после капитулјации Италии (1943) и освобожденија от оккупантов значительној территории Македонии Народно-освободительној армиеј при ее Генеральном штабе было сформировано Религиозное представительство, охватившее рјад приходов. Религиозным референтом был назначен в октјабре 1943 года активныј участник народно-освободительној борьбы свјаштенник Велё Манчевскиј. Одним из первых и важных длја Македонии решениј Представительства и одновременно Генерального штаба было определение того, что в будуштем упразднјаетсја зависимость Македонии от церковных властеј, находјаштихсја за пределами Македонии, и вводитсја в храмах македонскиј јазык. Это определение јавилось началом тех больших событиј, которые вскоре произошли, и особенно после окончанија Второј мировој војны.
Немедленно был созван с'езд свјаштенников освобожденној территории. Главным вопросом, подлежавшим рассмотренију с'езда, была организација церковного управленија - формирование архиерејского наместничества (архиерејским наместником был избран свјаштенник Анфим). Кроме того, с'езд занималсја упорјадочением приходској жизни (назначением свјаштенников длја служенија в храмах) и единодушно высказалсја за всемернују поддержку Народно-освободительној армии и партизанских отрјадов Македонии.
Наступательные карательные немецкие отрјады несколько изменили ход дела. Наместник был схвачен и подвергнут пыткам; началась расправа с македонским духовенством и населением. Однако свјаштенство было непоколебимо и продолжило борьбу за национальнују свободу.
После Второј мировој војны образовалась инициативнаја группа македонских свјаштенников с цельју созданија независимој Православној Македонској Церкви. Свјаштенническиј Сојуз начал дејствовать независимо от Патриархии и епископов и стал пропагандировать идеју организации Македонској Церкви. Намеренија македонских свјаштенников зашли так далеко, что они возымели мысль совершенно отделитьсја от Патриархии. В свјази с этим, начинаја с 1945 года, в г. Скопье состојалось несколько Соборов, на которых поднималсја вопрос о самостојательности Македонској Церкви. Но ввиду разногласиј сербских иерархов по данному вопросу решение его откладывалось. И лишь Охридскиј собор 1958 года вынес постановление о том, что Македонскаја Церковь просит только автономију.
Новоизбранныј Македонскиј Митрополит Досифеј познакомил Патриарха Сербского с решением Собора. После этого на состојавшемсја в ијуне 1959 года Соборе Сербској Православној Церкви было принјато следујуштее постановление: «Свјаштенныј Архиерејскиј Собор констатирует, что епархии Скопијскаја, Охридско-Битольскаја и Златовско-Струмицкаја отделились в самостојательнују Македонскују Православнују Церковь, котораја управлјаетсја по Уставу, принјатому на Церковно-народном соборе в Охриде, состојавшемсја 4 - 6 октјабрја 1958 года, но и в будуштем она остаетсја в каноническом единстве с Сербској Православној Церковьју через ее главу Его Свјатејшество Патриарха». Это постановление было полностьју принјато на внеочередном заседании (1-3 ијулја 1959 г.) Высшего Управленија Маке- донској Православној Церкви, после чего установилось каноническое единство Сербској и Македонској Православных Церквеј. Следствием восстановленија единства было то, что Патриарх Герман вместе с Митрополитом Досифеем и епископами Сербској Церкви 19 ијулја 1959 года хиротонисал Климента во епископа Преспанско-Битольского, а 26 ијулја - Наума во епископа Златовско-Струмицкого. Таким образом, Македонскаја Православнаја Церковь получила автономију и своју национальнују высшују иерархију. Однако духовенство не считало, что конечнаја цель достигнута: в его среде продолжала вынашиватьсја идеја автокефалии Македонској Православној Церкви.

 

[ZOTE]

ЗОШТО ПРВА ЈУСТИНИЈАНА МУ ГО ДАДЕ ПАТРИЈАРШИСКОТО ДОСТОИНСТВО НА ПРАВОСЛАВНИОТ СВЕТ

Пишува: д-р Петар ПОПОВСКИ

32 МАКЕДОНСКО СОНЦЕ 589 / 14.10.2005

Од овие причини обидите на охридските поглавари да ја мотивираат Русија на војна со Османлиската империја,биле залудни и неостварливи. Иако во ова време Русија
засилено работела на подигнувањето на својата воена моќ,тоа сепак не ветувало дека таа ќе влезе во една таква војна само за да ги задоволи желбите и барањата на своите јужни браќа. Надежите биле големи, но можностите мали. Сепак, од голема полза биле честите посети на македонските црковни големодостојници, бидејќи на Русија ј давале можност да биде во постојан дослух со македонските напредни сили, кои се стремеле за слободна и независна Македонија. Тоа што го чувствувале поробените словенски народи на Балканот, вк лу чувајќи го и македонскиот, и покрај големата оддалеченост, допирало до руските официјални власти, најчесто и до рускиот цар. Русија, како суперсила во Европа, благодарение на честите посети на црковните големодостојници од Охрид, постојано била информирана за сите случувања на Балканот, особено за османлиските активности на воен и на политички план. Друга, многу важна, цел на посетата на охридските поглавари Аврамиј и Дионисиј на Русија било да издејствуваат материјална помош од рускиот цар за да можат да откупат дел од заложените црковни предмети во османлиските судови. И овој пат ваквата помош не изостанала. Меѓутоа, од руски извори се дознава дека патр. Дионисиј не бил задоволен од помошта, подвлекувајќи дека е патријарх на 17 епископи. Имено,тој добил само 60 рубли донаторски средства и дополнителна царска грамота да може секоја четврта година да добива материјална помош од Русија. Успенскиот манастир, кога пред тамошните клерици ја отсликал бедната положба во која се наоѓале македонските цркви и манастири. Ова негово искажување предизвикало го лемо интересирање, но и загриженост, не само кај чита тел ската пуб лика во Русија, туку и кај Царскиот двор. Сочув ству вајќи со ваквата положба, една година подоцна (1624), рускиот цар ис пратил свои пратеници во Македонија со голема сума пари, која им била поделена на најзагрозените христијански светилишта.Тогаш манастирите во Атон добиле 551 златник.Приселков: "Руската кнегиња Олга отишла да се покрсти во македонската и сесловенската престолнина на христијанството (955), бидејќи сметала дека при-
казната за нејзиното покрстување во тогаш попу ларниот Охрид, можела да придонесе да се забрза процесот на христијанизацијата во Русија".
Честите посети на македонските свештени лица на Русија придонесувале да се зацврстуваат врските меѓу двете земји и цркви. Исто така, овозможувале највисоките руски власти непосредно да се запознаат со состојбите во Македонија во општествен, економски и политички поглед и особено со по ложбата на Македонската Охридска Црква во однос на развојот на просветата и културата, но и за притисоците кои османлиските власти ги вршеле, од една страна, со исламскиот верски фан атизам, кој со насилни средства ги принудувал христијаните во паствата да се преверуваат и, од друга страна, со постојаното зголемување на државните даноци, а како последица на тоа голем број стари манастири биле доведени до работ на оп станокот. Нивната положба видно се влошила во времето на сул-
тан Селим II (1566-1574) и по него, со оглед на тоа што османлиските власти почнале масовно и насилно да ги одземаат манастирските имоти (обработливото земјиште, ливадите, шумите и пасиштата - сè што било вакавско), што било со цел да им се ослабне економската моќ. Овие имоти можеле единствено да се вратат со висока откупнина, која манастирите не биле во состојба да ја обезбедат. За да се извлечат од бедната положба манастирските братства од светогорските манастири почнале да испраќаат свои духовни лица во Русија, со задача да из дејствуваат финансиска помош за да можат да ги вратат одзе мените имоти. Во Москва, во 1623 година, меѓу првите свештени лица пристигнал архим. Амфилакиј, игумен на манастирот "Зограф". Таму тој добил 120 рубли помош, со кои биле от ку пени манастирските сребрени садови, заложени кај Евреите. Пред тоа, во рускиот печат ј бил даден широк публицитет на неговата посета на Москва, поради искажувањето кое го имал во Успенскиот манастир, кога пред тамошните клерици ја отсликал бедната положба во која се наоѓале македонските цркви и манастири. Ова негово искажување предизвикало го лемо интересирање, но и загриженост, не само кај читателската пуб лика во Русија, туку и кај Царскиот двор. Сочув ству вајќи со вак-
вата положба, една година подоцна (1624), рускиот цар испратил свои пратеници во Македонија со голема сума пари, која им била поделена на најзагрозените христијански светилишта. Тогаш манастирите во Атон добиле 551 златник.


Осум години подоцна (1631), со исти мотиви, во Русија заминал и драчкиот митрополит Харитон. Бидејќи носел препорачана грамота потпишана од охридскиот патријарх Аврамиј, во Царскиот двор бил примен со внимание и почит. Руските извори соопштуваат дека овој угледен македонски архијереј во Москва допатувал за две работи: да го моли царот да се заземе за Македонија, бидејќи таму животот станал неподнос лив и да издејствува парични средства за да го спаси црковното богатство во неговата епархија од осман лис ката лако мост и охолост. Не е познато како рускиот цар реагирал на овие барања, бидејќи во расположливите извори нема
податоци за тоа, но се знае дека по враќањето во татковината митр. Харитон бил изложен на силен притисок од страна на османлиските власти. Имено, на неговата посета на Русија тие гледале со сомневање и со недоверба, уверени дека на рус-
киот цар ски двор му доставува важни воени и политички инфор мации за Османлиската империја. За да ги спречат честите патувања во Русија властите видно ги зголемиле даноците, како за црк вите и манастирите, така и за епархиските архијереји и мо на сите. Стравувајќи од можноста да биде уапсен, ја на-
пуштил епархијата и заминал во Цариград за да бара помошкај странските дипломати, оставајќи го во татковината целото семејство - мајката, сестрата, двата сина и ќерката. Вестите кои се ширеле за впечатоците на македонските свештени лица од нивниот престој во Русија, особено за накло нетоста на руските цареви кон македонската црква, пружајќи и несебична помош да може да ги врати скапоценостите и имотите одземени од Османлиите, на вакво нешто поттикнало и
други црковни големодостојници, чии манастири се наоѓале пред уништување. Во 1626 година во Москва пристигнал архим. Симеон, игумен на манастирот "Крушица", кај Драма, Егејска Македонија, кој "на руското владетелство му се претста-
вил со препорачано писмо потпишано од цариградскиот патријарх Кирил Лукарис", а во 1630 година архим. Галак тион, игу мен на солунскиот манастир "Св. Атанасиј", "со грамота од еру салимскиот патријарх Теофан". Истата година во Русија пристигнал и архим. Арсениј, игумен на Берскиот (Верискиот) манастир "Св. Јован Претеча". За него се знае дека "отишол со грамота од охридскиот патријарх Аврамиј" и дека, покрај манастирите во околината на Москва, го посетил и древниот
Ки ев ско-Печерски манастир, кој датира од пред XI век.По 1640 година значително се зголемил интересот на архијерејите од Егејскиот дел на Македонија за патување во Русија. Гонети од сиромаштвото, истовремено и од чувството дека ќе го изгубат материјалното културно наследство кое се создавало со векови и со макотрпна работа на македонскиот гениј, во периодот меѓу 1643 и 1652 година руската прес толнина ја посетиле осуммина архијереји, претежно игумени на манастири. Со препорачано писмо од охридскиот патријарх Харитон, во 1643 година во Москва заминале архимандритите:Герман, игумен на костурскиот Кременички манастир; Јоан,
игу мен на гревенскиот манастир "Св. Богородица"; Јоаким, игумен на серскиот манастир "Успение Богородичино"; Серафим, игумен на верискиот манастир "Св. Јован Претеча" и Теодосиј, игумен на гревенскиот манастир "Преображение". Сите тие од рускиот царски двор добиле по 100 рубли материјална помош за подобрување на економската состојба на манастирите и голем број богослужбени книги, кои им биле разделени на црквите и на манастирите во нивните епархии. Бидејќи кај руските државни и црковни големодостојници оставиле при мерен впечаток, по пет години им била испратена дополнителна помош од 30 рубли. Следната 1644 година, со грамота од бившиот цариградски патријарх Атанасиј (Пателори), во Москва отишле и архимандритите: Игнатиј, игумен на солунскиот ма-
настир "Св. Димитрија"; Дамаскин, игумен на костурскиот ма настир "Св. Никола" и Партение, игумен на гребенскиот манастир "Св. Богородица". Засега не се познати мотивите за нивното патување во Русија, меѓутоа се претпоставува дека покрај другото, тие најверојатно барале и руско покровителство за ослободување на македонскиот народ од османлиската окупација, бидејќи во тоа време Македонија ја бранувале силни народни бунтови и незадоволства.Од изворите со кои располага современата наука се до знава дека Русија била сериозно загрижена за тешката положба на македонската црква, но и заинтересирана да им помогне на осакатените духовни центри да се спасат од таа положба, која се заканувала македонското свештенство да го доведе допитачки стап. Рускиот цар Борис Годунов, подоцна и царот Теодор, грижејќи се македонската црква да не ја снајде нај лошото, на претставниците на одделни манастири во Македонија им издавале грамоти со кои им се гарантирала материјална помош на секои четири до шест години. Тоа било најмногу што тогаш Русија можела да стори за да се спречи гаснењето на
духовниот живот во македонските христијански светилишта. Тие претставувале стожер на христијанството во окупирана Македонија, во која османлискиот религиозен фанатизам се борел со сите расположливи сили и средства да го уништи и да го искорени христијанството, како верска конфесија, што како идеолошка цел и обврска си ја поставил султанот Селим I, а перманентно ја спроведувале и неговите наследници во текот на целото османлиско владеење во словенските земји. За да се спречат ваквите тенденции, често пати рускиот цар-
ски двор испраќал свои легати во Македонија, а според потребите, тие делеле материјални средства. Во XVII век се одвивала жива дипломатска активност меѓу
Македонската и Руската црква. Тоа дошло како резултат на видно зголемените надежи на македонскиот народ дека единствено Русија, како моќна европска воена сила, може да го ослободи од канџите на османлиското ропство и тиранијата.
Преокупирани со ваква идеја и замисла, видни свештени лица оделе во Русија за да ги пренесат чувствата и надежите на ма кедонскиот народ кај руското државно и духовно пра ви телство, со намера да ја поттикнат оваа словенска земја да почне
да размислува за своите еднородни браќа на Балканот. Со исти цели и мотиви во 1641 година во Москва отишол скоп скиот митрополит Симеон, каде на рускиот цар Михаил Теодо рович "му ја пренел пораката на својот народ со молба да се
за земе за негово национално и духовно ослободување од Османлиите".

 

[@cool@]

И в конце 1966 года Свјаштенныј Синод Македонској Церкви уже обратилсја с настојчивој просьбој к Сербској Православној Церкви о предоставлении самостојательности. Свјаштенныј Архиерејскиј Собор Сербској Православној Церкви на своем очередном заседании от 3 декабрја 1966 года отклонил просьбу македонского духовенства и тогда же зајавил:
«Если же она (Македонскаја Православнаја Церковь. - К. С.), вопреки канонам, сама, на своем Митрополичьем Церковно-народном соборе провозгласит себја автокефальној, то она будет рассматриватьсја Сербској Православној Церковьју так же, как и другими Автокефальными Православными Церквами, как раскольническаја религиознаја организација, и как таковаја отлучена от обштенија с нами».
Несмотрја на этот јасно выраженныј отказ, «Церковьју-народныј собор» Македонској Православној Церкви на заседанијах 17, 18 и 19 ијулја 1967 года в Охриде «своеј собственној властьју провозгласил автокефальность Македонској Православној Церкви». Патриарх Герман был поставлен в известность об этом письменно. Однако он не только не прислал представителја на церемонии, ознаменовавшие «независимость» новој Церкви, но даже обратилсја с посланием к Автокефальным Православным Церквам, в котором, оповештаја о происшедшем, подчеркнул, что «это провозглашение противоречит канонам Православној Церкви и было сделано против воли и решенија Сербској Православној Церкви».
Основанија к отказу в даровании автокефалии Македонској Православној Церкви Сербскаја Патриархија видит в
1. Недостаточное количество епископов и свјаштенников.
2.Самовольное вынесение рассмотренија вопроса на суждение митрополичьего Церковно-народного собора, о чем нет указанија в собственном Уставе Македонској Православној Церкви.
И, наконец, самое важное:
3.Нарушение главој Церкви архиерејској присјаги, данној вовремја возведенија на митрополичьју кафедру, о том что «будет хранить каноническое единство с Сербској Православној Церковьју».
После происшедшего разделенија Сербскаја Православнаја Церковь предпринимала шаги, направленные к умиротворенију. Так, 23 сентјабрја 1968 года Свјаштенныј Архиерејскиј Синод обратилсја к иерархам Македонској Православној Церкви с призывом встать на путь каноническој нормы. Но так как на этот призыв ответа не последовало, Свјаштенныј Архиерејскиј Синод 12 декабрја 1968 года отправил в Скопье (кафедра главы Македонској Православној Церкви) своих делегатов - епископа Сремского Макарија, епископа Бачского Никанора и генерального секретарја Свјаштенного Синода протоиереја Младена Младеновича - с цельју нанесенија визита находјаштимсја там архиерејам и приглашенија их к восстановленију утерјанного единства. Имевшие место встречи и беседы делегатов Сербској Православној Церкви с церковными дејателјами Македонии желаемых результатов не принесли... Диалог продолжаетсја...