Посвоен сум?

[LGBT]

Не сум посвоена.Лика и прилика сум на татко ми, дури и исти пол не привлекува

 

[L-A-V]

Не сум посвоена.Лика и прилика сум на татко ми, дури и исти пол не привлекува

имаш двајца татковци?

 

[LGBT]

имаш двајца татковци?

Не, од каде тој заклучок?

 

[L-A-V]

Не, од каде тој заклучок?

не бе онака прашав чисто информативо

 

[artless]

Вистински родители се вистински родители, сеа што те остаиле да бидеш посвоен сигурно имале разлог, неможе да им судиш. Можда биле луди, умноболни, деца, многу причини. А секако одкако се родиш, се едуцираш, развиваш до степен што можеш да бидеш сам. Ја не сум посвоен али и да сум сеедно. Суштината на човечкото битие: секоја индивидуа не зависи од ништо, се е во тебе, може да имаш се. Сеа ако си програмиран да зависиш друга ствар. Поентата ми е нема зашто да мислите дека сте помалце од некој друг, уопште. Ако мислите дека сте, не сте.

 

[Noorotic]

па шо има везе дали си посвоен или не битно да се дружите

 

[Луси]

Jas sum posvoen ama toa ne mi menja niso. Doznav slucajno koga pocina tatko mi, imav 13 godini i celiot zbrkan otidov vo edna od sobite da si se isplacam, Koga gi slusnav cickovcite kako razgovaraat od sosednata soba kako toa bolje Slave da ne posvojuval ( tatko mi se vikase Slave ) i kako sega celiot imot ke mu ostanel na nekoe kopile, namesto na nivnite deca da ostanel, sega nekoe kurvino since im zimalo od pradedoviot imot,
Togas si prekutiv i potsvesno go potisnav do kaj 19 20 godini togas ja prasav majka mi i starata se mi kaza, kako nemozele da imaat deca so tatko mi , kako roditelite na tatko mi sakale da ja izbrkaat posto bila jalova ( a problemot bil kaj tatko mi no starata ne kazala na nikogo ) kako tatkoto na mojot tatko ne mu dozvoluval da posvoi dete ( poso ne sakal tugi gomna i mocki vo negovata kuka ) kako duri otkako umrel tatko mu togas posvoile.
Posvoen sum no sum gord sto sum gi imal tie dvajca luge za roditeli,duri da recam i presreken so bas tie me posvoile.
Starata pred da pocine mi iznakaza i mnogu drugi raboti, Kolku morale da cekaat da im dadat detence kolku pati gi povikuvale na razgovor,kolku noki placele so tatko mi, mi kaza i od kade me zemale, Kolku tatko mi se raduval koga me dobile, I da vi kazam pravo niti znam niti pa sakam nekogas da znam koj se toa moite bioloski roditeli,niti radoznalosta me kopka ( mozda koga bev pomal da sakav da doznaam ) no sega na 26 godini nema sansa,mojata majka pocina minatata godina,me zemala od bitola koga sum imal samo 2 dena frlen i ostaven kako nekoe kutre koe so nikoj ne go saka,od strana na taa so me samo rodila epa videte sega koja e majka dali taa sto me rodila ili taa sto me zemala koga sum imal samo 2 dena i me cuvala i se grizela ,noki neprespieni pokraj mene pominuvala za mene taa mi bese majka i mojata majka i tatko se pocinati,a onie so me ostavile neznam so da kazam samo ke zgresam.

Може ќе те прокопка некогаш да се распрашаш, е сега колку ќе можеш да најдеш информации за биолошките тоа е знак прашање, незнам дали смее некој да ти каже кој се, кај се.. а и да ти кажат ништо битно, таа што те носела 9 месеци под срцето, и потоа те оставила незнам дал заслужува некогаш да ти го види лицето, да се појавиш пред неа тоа ќе биде најголемата утеха, а вака верувај секој ден и е казна, ова ти го кажувам тргнувајќи од тоа што еден ден поминат без моите 3 дечиња ми е празен, едноставно ми недостигаат секој момент, а камо ли да ги оставам, по сурово по нечовечно од тоа нит имало нит ќе има, а ти си еден од среќните што си наидел на добри луѓе кои те згрижиле и одгледале како свое, така да ништо не си изгубил, туку баш напротив си се родил со многу среќа, и истата да те следи и понатака

 

[mitre]

Незнам дали е ова вистинско место за моето прашање, но ако некој има идеја да ме насочи на вистинскиот пат би бил благодарен. Многу одамна, 1951 година, мојата баба, мајката на мајка ми, ја имала таа судбина веднаш, неколку дена после пораѓањето да почине. За среќа во несреќа родила две здрави близначиња, машко и женско. Во семејството имало веќе три малолетни деца. И покрај големата желба и воља на дедо ми да ги задржи новороденчињата, и покрај големата помош од пријателите, сепак не можел да се грижи за доенчињата, од причини на екстремна сиромаштија која владеела во тоа време во средината во која живееле. Дедо ми одлучил да побара помош од домот за доенчиња во Битола, по што според кажувањата, дошло возило и мединцинска екипа која ги згрижила децата. После овој настан на неколку пати во наредните десетина години најверојатно имало обиди дедо ми да ги земе децата назад, но повторно од истите причини, сиромаштија, тоа не се случило. Останатите деца (мајка ми, тетка ми и вујко ми) се омажиле и ожениле, формирале свои семејства, со свои грижи. Понекогаш ќе спомнеа за своите браќа и сестри и нивната желба да остварат контакт со нив, но сите нивни обиди беа безуспешни. Сега тие се во поодминати години, во своите седумдесети години, а двете близначиња се во своите шеесети години. Дали има некој идеја како би можело да се дојде до вистинска информација, семејството повторно да биде заедно. Јас имам одредени податоци кои можат да послужат за да се дојде до таа информација но и покрај моите напори до сега не сум доволно умен да ги пронајдам мојот вујко и мојата тетка. Дали имам право да ги барам и дали е етички да се направи контакт?

 

[langelina]

мислам дека никој што не е посвоен не знае како би изреагирал кога би дознал.
имав познаничка што студираше психологија и еднаш падна муабет на таа тема.
рече дека детето треба уште од мало да знае дека е посвоено.
ако родителот е грижлив, нема врска што е посвоено. детето ќе го прифати тоа како и се друго.
таа ми кажа дека мајките се тие кои имаат проблем. детето е со нив од бебе, ги дели само раѓањето: тие не можат да се помират и да сфатат дека детето не е нивно. и заради тоа не кажуваат.
одамна имаше случаи во мојот мал град, неколку деца да дознаат од комшиките дека се посвоени и тоа баш кога беа во пубертет. животот им тргна во сосема друг правец: преку ноќ станаа деликвенти, ама мислам дека после се стабилизираа.
особено во малите средини е многу глупо сите деца да знаат, само посвоеното дете да не знае дека е посвоено.

 

[| тра | ла | ла |]

Јас сум посвоена ,да ви кажам дека овој живот не го менувам за ништо,гените не менуваат ништо, а љубовта и тоа како ! Значи биолошките не се битни!,Битни се родителите ,што те одгледале! За оваа тема може да са зборува од искусто ! може да зборувам со денови и денови ... Кога ќе замислам дека сум можела да седам во дом,па после сама да се борам целиот живот .. страшно не ни сакам да помислам на тоа .. а вака .. си имам дом,семејство .. детство другари друштво и што е НАЈВАЖНО ! - никој од роднините не ме гледал поинаку ,а од другарите ( нормално дека има секакви,па љубомората работи кај секого) ,Овие родители се трудат на секој начин да ти удоволат дури се подобри и од биолошките сакат да надоместат ,да не се чувствуваш ти поинаку и затоа се повеќе и повеќе те задоволуваат !

 

[Forrest Gump]

Луѓе знам може нема да ви се верува али пред мои очи се одвиваше можеби најбруталниот муабет за посвојување. Беше тоа пред едно дваесетина години. И улицата нормално и криенка миженка и брканица нормално (замислете ги денешниве деца да играат брканица - тоа превише е дебилно и испод нивоУ им е) и момчиња со пукачи фишеци и девојчиња со прцки нормално... Е у сите тие украдени праски, избркани усти од ајвари, раскрвавени колени, скршени прозори и многу многу невини детски насмевки и џагори знаеше да се деси и по некоја караница (јбг така израстивме). Во една таква караница меѓу две девојчиња од нашата улица се умеша и една лоша мајка. Имињата се нормално сменети.

Маја: Јулијано ти од сите девојчиња на свет најнезнаеш да играш ластик.

Јулијана: Маја па и ти ја грешеш на врат шо, башка имам повеќе детска пошта од тебе.

Маја: Јас имам повеќе кукли од тебе и плус Петар ме сака.

Јулијана: Мене повеќе ме сака плус и ми даде пола кроасан на одморот прееска.

И ќе се одвиваше караницата типично детски до недоглед (у стил мене повеќе ме сака - е мене повеќе) се додека не се умеша мајка и на Маја која цело време го слушаше муабетот.

Мајка и на Маја: E шо ма Јулијано што па ти толку и се перчиш на Маја, па ти знаеш ли дека си посвоена...?

Никогаш нема да го заборавам моментот, ама баш никогаш. Никогаш нема да ги заборавам очите на Јулијана... Никогаш нема да ги заборавам нејзините солзи и милионите прашалници.Од сегашна перспектива јас и се лутам на мајка и на Маја и се уште прашувам какво срце имаше да и го каже тоа на таков начин... Тој момент мене ме боли уште, уште...

 

[The Goddess]

Никогаш нема да го заборавам моментот, ама баш никогаш. Никогаш нема да ги заборавам очите на Јулијана... Никогаш нема да ги заборавам нејзините солзи и милионите прашалници.Од сегашна перспектива јас и се лутам на мајка и на Маја и се уште прашувам какво срце имаше да и го каже тоа на таков начин... Тој момент мене ме боли уште, уште...

Срамота, дете да го кажало ова па ај некако да разберам ама мајка...ццц, какви се не луѓе постојат на земјава.

 

[Vollstandig]

Камо среќа да сум посвоен, моите родители ми го направија животот пекол....

Абе за човек на твои години е нормално да го размислува тоа особено ако е со бунтовна природа, а родителите очекуваат сосем друго тогаш настануваат караниците поради разлика во генерациите и немање заеднички јазик. Подоцна веќе не те ни интересира, стануваш целосно сопственик на себе си и одговорен за себе...

Ја да би бил посвоен освен што ќе ги најдам кои се тие родители, онака, ќе се размуабетам што како кое каде, потомство деца други да не имат во случај да не настани некоаш инцест, (ако си голем малер) па отприлика то, и на крајот све у 3 лепе пизде материне ќе отерам , што нормално ме фрлиле на улица. Така да, посвојувањето нема позитивни работи, едино мајката ако и омекни на душата и + е некоја богата бизнисменка или швалерка на богат бизнисмен, па детето да проживее некој супер растурен живот од стилот жене пиче и кафане)

 

[Boom Boom Ciao]

Би заминал од дома, и сам ќе живеам. Ама, знам дека сигурно не сум посвоен, и не ни морам многу да размислувам околу тоа.

 

[GabrielaSarcevska]

Мене требаа да ме посвојат но не успеа тато дека почина и сеа се водам под социјалното...
Иначе да ја мразам биолошката мајка не ја сакам затоа што ми напраила да се мачам по доовите у бев у една турска куќа која ме мачеа една година после ме земаа ова жена која пто си ја викам мамо и мн убоо ни е но само што татко ми е умрен на мама сопругата(згрижувачите)Ја бев мн болна од 'рхитис но сепак мама ме дигна на нозе да станам да одам да збораам и др и сеа сум права девојка сите како што се и ја сум така не ме двои од ништо а за биолошката еднаш ја видоов и ја прашав зашто не ме чувате и ми вика епа немаме мн пари сестра ми ја чувам братми го чуваам-.-и си викам у себе зар мене неможела али нмв цел свет да дознае гајле ми е ја си знам која ми е мајка мајка ми е таа што ме исчувала а не таа што ме дала у домА таа биолошката мајка што сака нека праи нека крши глава