13. Земја без залез - Марија Андријашевиќ (Бегемот, 2024 (оригинално издаден 2021))
Многу ме измори романов. Не дека е лош, туку напишан е во еден стил каде нема јасна граница меѓу минатото и сегашноста, меѓу јавето и сонот и меѓу сетилното и сеќавањата. И навистина, капа долу на авторката за несомнената умешност да ги раскаже на тој начин работите. Но за читање е тежок! Навистина тежок, зашто во ни еден момент не знаеш дали си во реалноста или во некое сеќавање во главата на Глорија Сутон, раскажувачката и главниот протагонист тука, дали си во сегашноста или во минатото, дали Глорија пишува за неа сега или за неа како дете... Мора да се има многу концентрација, многу фокус и многу трпение за да се успее да се стигне брзо од почеток до крај на овој роман. Мене изгледа не ми успеа да бидам доволно концентриран на овие топлотни бранови летово, па затоа го влечев со месеци и веројатно затоа не ми се допадна толку колку што очекував. А очекував многу со оглед на оценката тука, на коментарите и на наградите кои ги има земено.
„Земја без залез“ е семејна сага за едно семејство во кое недостасува фигурата на мајка и сопруга, во кое многу работи остануваат премолчени и недоречени и роман за сеќавањата, за растењето во едно селце во далматинска Загора, во близина на Сплит, но и за врските со пријателот од детството, Јадран и неговата ќерка Алта. Огромен дел од романот е напишан како монолог на главниот лик, Глорија, млада ботаничарка која се враќа во родниот Сплит за да го посети татко и кој е речиси пред смртна постела, при што пред неа се распостилаат сите сеќавања од детството, од растењето, од моментите поминати со татко и и дедо и во Врј каде и се родила љубовта за растенијата, но и од доживувањата со Јадран, а создава и нови спомени преку дружењето со неговата ќерка Алта.
Реков, очекував многу од романот, а некако останав разочаран зашто не ми пружи некоја приказна во која ќе можам да се впуштам со уживање. Едноставно приказната ми беше преедноставна и прогресијата на истата ја видов како една рамна линија во која не најдов ужиток. Но, несомнена е творечката умешност на авторката и за тоа секоја пофалба. Ама на моето патешествие низ земјите од поранешна Југославија, ова ќе остане како роман кој дефинитивно ќе го запаметам, но не верувам дека некому би го препорачал.
3/5
Многу ме измори романов. Не дека е лош, туку напишан е во еден стил каде нема јасна граница меѓу минатото и сегашноста, меѓу јавето и сонот и меѓу сетилното и сеќавањата. И навистина, капа долу на авторката за несомнената умешност да ги раскаже на тој начин работите. Но за читање е тежок! Навистина тежок, зашто во ни еден момент не знаеш дали си во реалноста или во некое сеќавање во главата на Глорија Сутон, раскажувачката и главниот протагонист тука, дали си во сегашноста или во минатото, дали Глорија пишува за неа сега или за неа како дете... Мора да се има многу концентрација, многу фокус и многу трпение за да се успее да се стигне брзо од почеток до крај на овој роман. Мене изгледа не ми успеа да бидам доволно концентриран на овие топлотни бранови летово, па затоа го влечев со месеци и веројатно затоа не ми се допадна толку колку што очекував. А очекував многу со оглед на оценката тука, на коментарите и на наградите кои ги има земено.
„Земја без залез“ е семејна сага за едно семејство во кое недостасува фигурата на мајка и сопруга, во кое многу работи остануваат премолчени и недоречени и роман за сеќавањата, за растењето во едно селце во далматинска Загора, во близина на Сплит, но и за врските со пријателот од детството, Јадран и неговата ќерка Алта. Огромен дел од романот е напишан како монолог на главниот лик, Глорија, млада ботаничарка која се враќа во родниот Сплит за да го посети татко и кој е речиси пред смртна постела, при што пред неа се распостилаат сите сеќавања од детството, од растењето, од моментите поминати со татко и и дедо и во Врј каде и се родила љубовта за растенијата, но и од доживувањата со Јадран, а создава и нови спомени преку дружењето со неговата ќерка Алта.
Реков, очекував многу од романот, а некако останав разочаран зашто не ми пружи некоја приказна во која ќе можам да се впуштам со уживање. Едноставно приказната ми беше преедноставна и прогресијата на истата ја видов како една рамна линија во која не најдов ужиток. Но, несомнена е творечката умешност на авторката и за тоа секоја пофалба. Ама на моето патешествие низ земјите од поранешна Југославија, ова ќе остане како роман кој дефинитивно ќе го запаметам, но не верувам дека некому би го препорачал.
3/5
