Бугарскиот терор , сведоштва , статии .....

[ZOTE]

СЕЌАВАЊЕ НА МАРТОВСКАТА ГОЛГОТА
Од порта до порта ги собираа битолските Евреи

Роза Камхи Русо (87), една од ретките прижевани Евреи, се присетува кога од депортацијата се спасила криејќи се во визбата на дуќанот на Ѓоко Тапанџиев

Во визбичето живеевме многу мизерно.Таму спиевме, таму вршевме нужда. Озгора минуваа агенти,зашто во близина беше полициската станица. Ги слушавме како зачудено се прашуваат зошто тука нешто смрди. Ние сите работи долу ги вршевме зашто не смеевме да излеземе.Со овие зборови Роза Камхи Русо (87), една од ретките преживеани Евреи од Битола, ја раскажува голготата што ја минала за да спаси жива глава за време на депортацијата на 11 март 1943 година.

Имала само 21 година. Била член на Комунистичката партија, но спас не нашла во партизанските редови зашто поради провалите врските биле ослабени. Во Битола на прсти се броеле куќите што дома примале Евреи зашто тоа било многу опасно. Освен битолчанецот Боро Алтипармак, кој подоцна беше прогласен за праведник од Израел, имало уште два-тројца похрабри битолчани. Таа кобна ноќ кога од домовите биле измолкнати сите битолски Евреи, Роза со уште неколку другарки се скрила во визбата на еден дуќан во чаршијата.

- Тој ден Ѓоко Тапанџиев не' однесе во дуќанот на татко си, кој беше столарска-коларско работилница на сред Коларски пазар. На полноќ слушнавме дека го опколуваат целиот кварт. Прво тропнаа на врата токму кај што бевме скриени ние. Некој рече: „Немојте таму, тоа не е куќа, тоа е дуќан“. Целото мало околу дуќанот беше еврејско. Слушавме како од порта до порта тропаат, како ги вадат Евреите, луѓе познати, оние со кои соработувавме, живеевме - се присетува Камхи Русо на болните спомени.

По еден месец криење низ битолските дуќани се обиделе да се префрлат во партизани. Но, била фатена од полицијата и затворена. Имала среќа да не биде депортирана во логор, но ја мачеле за да ги открие партизаните. Во затвор одлежала 21 месец, а потоа дошло ослободувањето. Денес живее во Скопје. Таа и уште неколку македонски Евреи што денес живеат во Израел, по повод 66-годишната од депортацијата вчера присуствуваа на комеморацијата во Битола, а чествување се одржа и во Штип и во Скопје.

- Од Битола беа депортирани 3.200 битолски Евреи. Беа собрани на железничната станица, па транспортирани во собирниот центар во Монополот во Скопје, а по седум дена беа депортирани во озлогласените нацистички логори во Треблинка 1 и 2. По ослободувањето имаше неколку еврејски фамилии во Битола, но се иселија во Израел. Денес тука има само еден жив Моис Сариевски - изјави Димче Миновски од Македонско-еврејското друштво за пријателство.

На комеморацијата беше прочитано писмото на Пајо Авировиќ од македонската амбасада во Израел. Според текстот, Битола е дел од колективното сеќавање на израелскиот народ што се потврдува и со синагогата Јигил Јаков, изградена во близина на најпознатиот пазар во Ерусалим, а која сите ја нарекуваат Битолска зашто ја граделе доселеници од Битола.

Депортирани 98 отсто од македонските Евреи

По наредба на бугарската влада, ноќта меѓу 10 и 11 март 1943 година биле уапсени сите Евреи во Македонија и концентрирани во Монополот, денеска Тутунски комбинат, кој тогаш бил привремен концентрационен логор. Најмногу Евреи имало од Битола, Скопје и од Штип и по неколку семејства од помалите градови. Според евиденцијата на бугарските и германските власти, уапсени биле 7.148 Евреи или 98 отсто од вкупната еврејска популација во Македонија во 1943 година.

Жанета Здравковска

http://www.dnevnik.com.mk/?ItemID=BB0048EC36A02A4E882DF263899B40D3

 

[Македонеро]

Фактите говорат

 

[Misirkov]

Рускиот научник и истражувач, A. Ритих, по својот опис за Лешочкиот манастир:

“Северно од селото, на угорнината, се наоѓа Лешочкиот манастир Св. Атанасиј. Овој манастир бил основан од Скопскиот митрополит Никанор во 1600 година, како што сведочат манстирските ракописи. Но, освен ракописите, во дворот кај чешмата има српски натпис што е многу тешко да се разбере, зашто Бугарите пред неколку години многу го изгребале, особено онаму каде што се датумите и буквите. Во секој случај дури и бугарскиот иследувач К`нчев укажува дека пред манастирот на Никанор, на ова место постоел манастир изграден од великиот Душан и сегашниов изгребан српски натпис тој го приведува како доказ за тој факт.’’

Кога сме кај Бугарските фалсификати и пропаганди, на ова место треба да се прикаже и една сторија која Ритих ни ја пренесува веќе на следната страница. Имено опишувајќи го подоцнежниот пречек од целото братство, тој ќе каже:

“Сите монаси, седум на број, беа селани,од нив повеќето тукашни. Еден од нив, монахот Мортириј, бил кај нас во Русија, живеел во Одеса и во други јужни градови, научил да говори руски, но од друга страна кај нас добил туберкулоза и дошол во манастирот да го одживее својот век. Овој монах се покажа поразвиен и поинтелигентен од другите и поради тоа не сакајќи ние и сите Срби се нафрливме врз него со прашања за трагичната смрт на предходниот игумен, отец Езекил. Смртта на овој игумен фрла наголемо срамна дамка врз месните водачи на Бугарите и нивните повисоки раководители од македонскиот комитет. Работата се одвивала вака:

На чело на манастирот мошне долго време се наоѓал отец ЕЗИКИЛ, тукашен човек, во висок степен чесен и набожен, кој стоел настрана од агитацијата, како српска така и бугарска. Тој се сметал за чистокрвен Македонец и не се признавал ни како Бугарин ни како Србин. Целото негово семејство било полно со такви, как ои тој, селани, кои на своето национално потекло гледале со очите на својот игумен.

Во средината на 90 – тите години (од XIX век - з.н), бугарско - српската агитација го достигнала својот врв, па Бугарите решиле да ги употребат сите усилби и сите средства за побугарување на Тетовската кааза. Првата цел, се разбира, бил Лешочкиот манастир, и тука дошле бугарските агитатори за да го убедат отец Езекил да се признае себеси и верниците за “Бугари”.

Ни совети, ни поголеми парични понуди, ни застрашувања не помогнале. Отец Езекил останувал неумолив, се откажал од какви и да е преговори и гласно ги разобличувал агитаторите. Откако го потрошиле сето свое красноречие, агитаторите се оддалечиле со клетви и му порачале на еден од своите членови да сврши со Езекил.

Последниов наскоро потоа бил ѕверски убиен, а Бугарите за да го отстранат од себе сомнежот, го погребале со свечености и му поставиле великолепен гроб, со соодветен бугарски натпис. По неговата смрт, за старешина на манастирот бил поставен бугарофилот отец Еротеј, кој и избрал кон себе соодветна братија. Оваа верзија јас ја слушнав од мошне многу Турци, Руси и Срби во Тетово и Скопје. Сите раскази малку се разликуваат еден од друг, а овој што го раскажав е составен според кажувањата на Турчинот Халил - ефенди, (драгоман) на кајмакамот.’’


Заклучок 1 - Прејасна е националната свест на македонскиот народ во Тетовско, на крајот од XIX век, толку јасна што и во Скопје за неа се говори меѓу конзулите, но и противниците (Турците, Србите и др., освен директните виновници – Бугарите).

Заклучок 2 - Пресилна е националната свест на македонскиот народ, толку силна што никакво красноречие од бугарските агитатори, никакви пари, понуди или застрашувања не им помогнале во намерата за побугарување на македонскиот народ.

Заклучок 3 - Пречиста е националната свест на македонскиот народ, толку чиста што отец Пророкот Езекил чие световно име го носеше игуменот на Лешочкиот манастир кој загина на крајот од XIX век, бранејќи ја својата македонска народност.

Езекил одбил било какви преговори по македонското националното прашање. При потполно беспомошна позиција, на национално, духовно и др. ропство, за него по ова прашање не се преговара. Каков светол пример за непримерните македонски политичари кога денес при своја македонска држава лесно преговораат по најсуштествените прашања за македонскиот народ.

Заклучок 4 - Прехрабро е држењето на македонскиот народ и водачите во крајот на XIX век. Отец Езекил иако знае што го чека по одбивањата на понудите но и застрашувањата од Бугарите, зашто бил преопасен за да го остават во живот, а народот е со него, отецот упорно останал во одбрана на својата македонска народност.

Заклучок 5 - Прежесток е отпорот на македонскиот народ во тие и такви услови. Отец Езекил не само што не прифаќа преговори но на бугарските пропаганди одговара со нивно разобличување пред народот.

Заклучок 6 - Превозвишен е чинот на саможртва од отец Езекил, во опстојот на неговиот македонски народ, така чест низ македонската голгота. Саможртвите на Македонките со фрлања од карпи во одбрана на честа и верата (во македонскиот фолклор има оро од ова – “Момин скок”), со саможртвате на Македонецот се неизбришив печат на непомирливоста со туѓите посегања. И не само низ битките од турскиот период но и подоцна кога во борбите со бугарскиот окупатор легнувајќи врз откочените бомби паѓаа македонските синови Стив Наумов, Борка Талески, Никола Петров и мн. други.

Заклучок 7 - Иако можеби изгледа дека игуменот не успеал во својот став и национална свест, зашто Бугарите не само што го убиле но му поставиле и надгробен бугарски епитаф, сепак неговата жртва го дала возвишениот резултат. Бесмртноста на македонското национално чувство денес, со сопствена држава е изградена од илјадници вакви саможртви - македонски отци и синови.

 

[Andonov Bale]

 

[ogledalo]

ТЕРОР ПО НЕПРАВДА

На 29 март 1942 г. на стадионот во Скопје играа СК Македонија и Левски, натпревар за првак на бугарската фашистичка фудбалска лига. Цел ден врне ситен дожд, теренот е покриен со вода. Македонските фудбалери доминираат на теренот и за кратко време веќе е 2:0 за Македонија. При еден контранапад, фудбалерот на Левски, Стамболиев, шутира од далечина, топката ја погоди гредата и се одби во полето. Бугарскиот судија досуди гол, по што македонските фудбалери и сите гледачи почнаа со гласни протести против таквата судиска неправда. Бугарскиот судија отсвири крај! Гледачите скандираат: “Македонија!”, “Македонија!”, “Македонија!”, по што бугарската фашистичка полиција почна со пендреци да ги смирува Македонците. На помош пристигна и окупаторската војска. Пред тој терор, бегството е во Вардар, каде спас се бара во препливување на реката.

Бугарскиот окупатор со загриженост го следи растот на популарноста на СК Македонија. Затоа, во летото 1943 г. издаде ултимативна наредба клубот да го СМЕНИ ИМЕТО! Отпорот е голем, а одлуката на фашистичката БФФ е клубот да се деградира и да се натпреварува само на локално ниво!

Целата статија:
http://star.forum.com.mk/index.php?option=com_content&task=view&id=580

 

[Andonov Bale]

Меморандум за Македонија од Македонците во Русија 1913 год.

 

[Misirkov]

Министерот за Надворешни Работи Николај Младенов, 6. мај 2010:

“Во Бугарија нема македонско малцинство. Не постојат никакви малцинства, има само народи на кои им се почитуваат човековите права. Мислам дека ако бидеме поотворени кон медиумите и го кажуваме директно, отворено и мирно сето она што сакаме да го направиме, тогаш ќе го постигнеме посакуваниот ефект.’’

“Главната задача на политиката е да го направиме она што е најдобро. И за граѓаните на Македонија и за граѓаните на Бугарија е важно како што ние сме во ЕУ и НАТО така и вие да бидете во ЕУ и НАТО’’.

http://telma.com.mk/images/MLADENOV.JPG

 

[fmi]

И това е терор?!

 

[Кариес]

Тоа не е терор. Едноставно, човекот си ја кажал вистината. Во Бугарија нема Македонско малцинство, туку има Македонски народ односно мнозинство :wink:.

 

[Beowulf]

И това е терор?!

Не е терор. Во Македонија да му прднам на некој Бугар одма медиумски скандал правите за теророт врз Бугарите од страна на д вас наречените "србомани Македонци".

Е тоа е терор во полни размери.

 

[Кариес]

Вие Бугарите имате веќе подготвен став (стекнат или наметнат - сеедно) и ниедно дејствие (аргументирани факти) нема да ви го промени тој став. Затоа се е за џабе, има доволно факти, аргументи, историски и археолошки документи и докази за секој од вашите спорови за кои што спорите со нас, но вие едноставно ги игнорирате и си терате по свое и понатаму - затоа што имате став, ама колку и да е погрешен тој!

 

[Shaman]

 

[karan]

Против истите против които се бореха и бугарските и србските и романските и така натаму партизани. Уште повеке македонските партизани се бореха и против македонски чети. От кое оружие гинеле - немско. Македониja не ja е имало,за да биде поделена. Вие доста заборавате, но Бугариja не атакува Jгославиja и со неja има дипломатски односи 2 недели след като таа е нападната. Ако можем да зборуваме за окупациja-това го прават германците и врз Jгославиja..

Ако ги релативизираш работите не значи дека тие автоматски ќе изгубат од своето значење.
Има разлика. Има разлика меѓу македонските, бугарските, српските, романските и сите други партизани во втората светска војна, а тоа е што во Македонија паралелно со антифашистичката се одвиваше и народноослободителна борба. Борба за самостојна македонска држава, борба која траеше со децении, но никогаш дотогаш не се оствари.
Затоа македонските партизани и НОБ се толку значајни за Македонија, заради тоа што освен експозитура односно огранок на КПЈ прераснаа во државотворна сила - втор Илинден.
А вие серете колку сакате.

 

[Ч Е Н Т О]

Сакам исто да знам дали наводно е имало и други "фашистички окупатори" освен бугарските и кои са тие?

Германци, Италијани, БУГАРИ, Албанци-Балисти-Квислинзи, Срби-Недиќевци-ЗаКраља-Квислинзи...
Сега разбра кои се..?

И немој многу да ми се правиш приглуп со сила, БУГАРСКИОТ ОКУПАТОР си го донесе своето ОКУПАТОРСКО име т.е. Царство Б'лгарија овде за да го замени Краљевина Југославија кое исто така беше ОКУПАТОРСКО име за Македонија и Македонците.
Јасно..?!?

("Историја на Б'лгарија" издателство на БАН, 1955г., Том Втори, стр. 766)

 

[Pompous]

Германци, Италијани, БУГАРИ, Албанци-Балисти-Квислинзи, Срби-Недиќевци-ЗаКраља-Квислинзи...
Сега разбра кои се..?

И немој многу да ми се правиш приглуп со сила, БУГАРСКИОТ ОКУПАТОР си го донесе своето ОКУПАТОРСКО име т.е. Царство Б'лгарија овде за да го замени Краљевина Југославија кое исто така беше ОКУПАТОРСКО име за Македонија и Македонците.
Јасно..?!?

Па зошто немате тогаш ни еден споменник на борците против окупациjата од страна на Краљевина Југославија или на другите окупатори, нито пишува за нив низ медиите во РМ?

("Историја на Б'лгарија" издателство на БАН, 1955г., Том Втори, стр. 766)

Аааа - убаво - 1955г. - много добре!
Чекав исто некоj цитат од Сталин, Тито или Мао Цзе Дун?!