Патолошката потреба на нетуркиските источнобалкански народи по секоја цена да се идентификувaат како огурски (туркиски) Бугари

  • Креатор на темата Креатор на темата 121314
  • Време на започнување Време на започнување
Ти дозволуваме да блеснеш како дијамант со сета твоja убавина.
Не сакаме да те засениме.Имаш верна публика од двама-тројца, па собираj го аплаузите.:D
 
Ти дозволуваме да блеснеш како дијамант со сета твоja убавина.
Не сакаме да те засениме.Имаш верна публика од двама-тројца, па собираj го аплаузите.:D
Ова повеќе личи на недостаток на аргументи.
 
двајца се, кои со слични теми ги лечат комплекси от Бугарите.

Другиот е супер админот @Zlatikevichius со темата Бугари су ушли у Софију
 
Овде гледам друг си лечи комплекси. Да беше поинаку немаше да кисните на македонски форум. Инаку немојте и мене да ме заборавите татарчиња глупи да ме пишите во листата на оние што нема да добијат пасош од полскиот нужник на ЕУ, кои некои го нарекуваат Бугарија.
 
Последно уредено:
двајца се, кои со слични теми ги лечат комплекси от Бугарите.

Другиот е супер админот @Zlatikevichius со темата Бугари су ушли у Софију
Јас немам комплекси од Бугарите. Не сум отишол јас на бугарски форум за да продавам муда за бубрези. Фино, убаво, сум си дома. Ти не си. И ќе играш како што ние ти свириме ако сакаш да бидеш тука.

Такви теми има за скоро сите народи кои живеат во Македонија и кои ги има во Уставот. Темата е за терање сеир во подфорум за терање сеир. Што ве погоди вас толку, не знам. Или што велат - вистината боли, а?

Не ми реплицирај, офтопик ќе си пак. Сфати го ова како последна опомена пред да добиеш бан и од оваа тема.
 
1688495320162.png

Пропагандниот проект и новинарските иницијативи на Халил Зеки беа извонредни на неколку начини. Пропагандната книшка имаше за цел да им служи на интересите и на Младотурците и на Бугарите, две страни кои споделуваа непосредна заедничка цел, но беа висцерално свесни за непомирливите долгорочни интереси на едни со други. Акт на премолчена соработка диктиран од прагматични размислувања и опортунизам, тој содржеше мешавина од аргументи од кои некои беа привлечни, додека други беа непристојни за која било страна.

Бугарите едвај сочувствуваа на сугестијата дa бидат Турци, додека младотурците и другите отомански муслимани не можеа да бидат поогорчени поради тврдењата што го возвишуваат привилегираното постоење на бугарските муслимани.

Помалку невообичаен беше фактот што овие проекти беа замислени во османлиска Македонија. До почетокот на дваесеттиот век пропагандата меѓу локалното население - мирно и вооружено - стана нормална.
Аргументите за заедничкото потекло и јазик рутински биле користени за преобраќање на луѓето во одредена национална кауза, додека историските информации биле користени и манипулирани за да се изградат наративи кои оправдувале различни национални агенди.

Зарем би можел човек да очекува такво нешто од Бугарите?;)
Сигурно тоа била српска пропаганда која гледала што повеќе да ги оцрни.


Сепак, пропагандата книшка била забележителна бидејќи била насочена кон локалните Турци. Други слични активности биле насочени кон христијаните.
Автоматски споено мислење:

двајца се, кои со слични теми ги лечат комплекси от Бугарите.

Другиот е супер админот @Zlatikevichius со темата Бугари су ушли у Софију

Сигурно имам комплекси и ви завидувам на вашите кумански, татарски, турски и германски цареви.

1688496154675.png
1688496249486.png
1688496353939.png


1688496595583.png

Куманите и Татарите биле номадски воини од Евроазиските степи
кои извршиле трајно влијание врз средновековниот Балкан.

Куманите биле основачи на три последователни бугарски династии (Асениди, Тертериди и Шишманиди).

1688496981930.png


Сакаш уште или доволно ти е засега?
 
Последно уредено:
1688670945822.png
1688672378648.png
1688671079454.png
1688671399892.png

БУГАРИ, ВЛАСИ И КУМАНИ ПРЕД 1185

Присуството на Куманите и нивната улога во ослободителното движење од 1186 година било толку очигледно што практично сите се согласуваат дека без нивна постојана помош не би можело да дојде до Втората бугарска империја. Но, што се однесува до Бугарите и Власите, нивната улога во новата империја се оценува на различни начини.

Етничкиот состав на Втората бугарска империја е омилена тема на националистичката историографија, и бугарската и романската. Понекогаш се изнесуваат дијаметрално спротивни гледишта и, за жал, повеќето теории и аргументи, понекогаш дури и оние на најдобрите бугарски и романски научници (Златарски, Мутафчиев, Јорга, Банеску итн.) биле силно пристрасни од националните чувства и со евалуација која беше далеку од објективна. Од една страна, повеќето бугарски научници се обиделе да ја минимизираат или понекогаш да ја елиминираат улогата на Власите во повторното воспоставување на бугарската држава. Од друга страна, повеќето романски научници ја возвишуваат таа империја како прва (понекогаш и втора!) романска држава во историјата.

Кој би се надевал на таква работа од Бугарите? Ова е големо изненадување за нас.

Повеќето од овие теории не беа во можност да одат подалеку од предрасудените концепти на национализмот и бараа славно минато за нивните соодветни нации преку тенденциозна и партиска селекција и евалуација на историските податоци.

Зарем од Бугарите може да се очекува тенденциозна и партиска селекција и евалуација на исторсиките податоци? Што зборува овој Вашари?

Иако многу вредни анализи на ситни прашања беа изнесени и од бугарските и од романските научници, поширокиот концепт и тон на нивните дела ретко се прифатливи. Нивната главна грешка е што ја проектираат модерната идеја за нација уште во Средниот Век. Тие ѝ припишуваат големо значење на националноста, иако таа беше од секундарно или терцијарно значење во развојот на настаните.

Проектирале модерна идеја за нација уште во Средниот Век? Зарем таква круцијална грешка да се очекува од нив?

Така, судејќи за востанието од 1186 година, не смееме да бидеме во искушение да видиме „национални“ причини зад настаните. Тоа востание беше првенствено бунт против моќта на Византија, а фактот што во него учествуваа различни етнички единици беше секундарна работа. Неговата примарна цел беше да се основа или повторно да се воспостави држава на поранешните бугарски територии што може да се спротивстави на моќта на византиската држава. Никој не сакаше „национална“ држава на Власите или Бугарите. Оваа мисла беше тотално туѓа за менталитетот на времето.

Бидејќи минатото не може да биде експроприрано и монополизирано од ниту една модерна нација, Втората бугарска империја припаѓа на заедничкото минато и национално наследство на современите бугарски и романски народи. Бугарските и романските историографи, дури и под маската на марксизмот, продолжија да пропагираат стари, а понекогаш и нови националистички идеи; задача на нивните наследници е да го остават настрана тешкото наследство на национализмот и да усвојат современи облици на национална самосвест. Наша задача сега е да ја истражиме современата употреба на етнонимите и да најдеме прифатливо решение за овие многу дебатирани проблеми.
 
Последно уредено:
1688745637191.png
1688745853852.png

Најголемата противречност во современите извори и која им нанела големи тешкотии на современите научници е фактот што на територијата на поранешна Бугарија бунтовниците против Византија најчесто се нарекуваат Власи (Βλάχοι на грчки, Blaci на латински), а нивната држава, новата 'Бугарија' се нарекува едноставно Блахија, Блакија. Значи, толкувањето на поимот Влах има клучна улога во решавањето на проблемот.

Власите, како што е познато, биле романизирани овчари на Балканот кои живееле расфрлани низ Балканскиот Полуостров; тие требаше да се најдат во Тракија, Македонија, Тесалија и Мезија. Основниот етнички супстрат на ова влашко население на Балканот несомнено бил тракиски. Со појавувањето на Словените на Балканот од V век наваму, тие претрпеле суштински промени: за тоа сведочи огромниот слој јужнословенски заемки во романскиот јазик. Самиот термин „влах“ е од словенско потекло (бул., срп. влах; словенечки. лах; чешки, словачки vach; пол. woch; рус. вoлоx), каде што е германска позајмица што значи „Келт, странец, некој што зборува романски јазик“. Така, првично доселените Словени ги назначиле балканските овчари, кои зборувале неолатински јазик, како „Власи“.По долго време, терминот „Влах“ станал синоним за номадските овчари на Балканот, кои, во најголем дел, зборувале романски јазик, иако со нив можеле да се мешаат и други словенски елементи. Формирањето на влашкиот етнички идентитет на Балканот е остварено до X век, кога за прв пат се појавиле во пишани извори. Помеѓу 976 и 1105 година Власите биле широко распространети низ целиот Балкан, а нивните територии со најгусто население биле југозападниот дел од темата Бугарија на Византијците (планината Грамос, Неречка планина и планините Бистра и Шарa); северниот дел на темата Хелас (долината на реката Саламбриас и планините Пинд и Зигос); и долината на реката Марица и на Балканските Планини.

1688747909345.png



1688747233741.png

Исклучително интересен феномен од етничката историја е тоа што Власите, кои го иницирале востанието во 1185–1186 година и го позајмиле своето име на новата Влахо-бугарска држава, постепено исчезнале од Бугарија, а околу 150 години по тоа востание, ги основале романските кнежевства Влашка и Молдавија, двете на територијата на поранешна Куманија.

Најголемиот тек на северната преселба на влашките етнички елементи од Бугарија мора да се случил во XIII век.
Одлучувачкиот период во формирањето на современиот романски етнос мора да бил кога романофонските влашки овчари на Балканот се помешале со куманските воини.

Речиси сигурно енергичните бранови на влашката имиграција на север од Дунав започнале дури по формирањето на Втората бугарска империја, кога коалицијата на Куманите, Власите и Бугарите овозможила лесно поврзување меѓу двата брега на Дунав. Од 1185 година наваму, Дунав престанал да функционира како граница меѓу двете непријателски сили (Византија и номадите) и помогнал да се поврзат териториите што се наоѓаат помеѓу јужните Карпати и Балканските Планини.

1688748438201.png
 
Последно уредено:
1688760587192.png

ПОТЕКЛО И МОЖНА КУМАНСКА ПРИПАДНОСТ НА ДИНАСТИЈАТА АСЕН

Повеќе од еден век бугарските и романските историчари дебатираа за потеклото на браќата Петар, Асен и Калојан. Повеќето бугарски историчари инсистираат на нивното бугарско потекло, во согласност со ставот дека поимот Влах се однесува на Бугарите, и дека целиот бугаро-влашки проблем е само терминолошко прашање. Второто гледиште, кое главно го имаат романските историчари меѓу другите, цврсто тврди дека браќата биле Власи. Конечно, постои и трето гледиште, според кое тројцата браќа биле од куманско потекло. Да ги споредиме трите можности.

1688760786275.png

Браќата биле Бугари
Првото, имено дека браќата биле Бугари, лесно може да се исклучи. Ф. Успенскиј, познат византиолог, во својата книга за Второто бугарско царство, беше првиот што ја изнел теоријата дека византиските писатели не го спомнале името Булгар по падот на Првата бугарска империја, заменувајќи ги другите етноними како што е тој на Власите. Ставот на Успенскиј не може да се поддржи. Б'неску детално го поби, а и јас се обидов да докажам дека етнонимот Влах имал вистинска и конкретна етничка конотација во XII до XIII век.

1688761421213.png
1688761470964.png

Тврдењето за чистото бугарско потекло на браќата беше толку јасно неодржливо што најдобрите бугарски научници, како Златарски и Мутафчиев, се обидоа да најдат друго решение за да ја зачуваат идејата за бугарското потекло на Асенидите.

Златарски претпоставувал дека Асенидите припаѓале на народ од куманско потекло кои станале Бугари.
Тој вели дека браќата потекнуваат од угледен кумано-бугарски род (кумано-бугарски познат род), чии членови имале важна политичка улога во Византија. Покрај нивното истакнато потекло и нивните лични квалитети, нивното куманско потекло, исто така, морало да биде клучно во ослободителното движење, бидејќи само со воената сила на Куманите некој можел да замисли борба против Византија. Иако последниот аргумент е исправен, политичката улога на браќата во Византија не може да се докаже. Згора на тоа, тие мора да биле прилично безначајни личности, бидејќи нивното барање да се добие проноја во Хаимос било категорично одбиено од византиските власти. Освен тоа, терминот „кумано-бугарски“ е прилично нејасен. Основната мисла на Златарски беше дека браќата биле Бугари чии предци биле Кумани.

Мутафчиев избрал друг начин да дојде до приближно исти заклучоци како Златарски.
Во една долга статија тој се обидел да докаже дека Киевска Русија имала блиски врски со Бугарија од единаесеттиот и дванаесеттиот век и дека во Дунавска Бугарија може да се открие огромен слој руски граничари. Иако Асен имал турско („Туранско“ на Мутафчиев) име, тој морал да има руско потекло. Што се однесува до куманската припадност на браќата, таа е лесно да се објасни: руската аристократија често се мешала со „туранските“ народи. На претпазлив начин Мутафчиев дури сугерирал дека Асенидите се потомци на принцот Владимир Мономах. Подоцна, во својата монографија за бугарската историја, Мутафчиев со голема јасност го формулирал своето мислење: „Името на помалиот [брат] од нив е Куман. Тие биле со руско-куманско (рускокуманско) потекло, потомци на некои од оние истакнати емигранти од јужните руски степи кои во првата половина на XII век ја нашле својата втора татковина во Дунавска Бугарија и наскоро требало да се претопат во локалната бугарска средина.

Мутафчиев применил софистициран метод за минимизирање на значењето на турското име на Асен: прво, семејството на Асен во основа било руско со многу далечна куманска врска, и второ, дури и ова руско семејство набрзо се асимилирало во бугарската средина.
Мутафчиев можеше да бара значителен успех за себе: тој ги протера Власите, ја минимизираше улогата на Куманите и ги направи Асен и неговите браќа руски принцови кои практично беа Бугари. Извонреден трик за мамење; Штета што на неговите претпоставки им недостасува научна основа. Освен тоа, неговата идеолошка предрасуда е премногу очигледна: тој сака да ги елиминира Власите и Куманите од бугарската историја, со тоа да им служи на наводните интереси на бугарскиот национализам.

Има еден заеднички елемент во теориите на Златарски и Мутафчиев: и двајцата го земаа предвид куманското потекло.

Како што може да се види погоре, заедничко на Златарски и Мутафчиев е дека немаат врска што пишуваат и дека се најобични фалсификатори.
 
1688842033082.png
1688842093101.png

Браќата биле од влашко потекло
Ако е така, не може да се пренебрегнат оние изјави во делата на византиските и латинските автори кои експлицитно се однесуваат на влашкото потекло на браќата. Ансберт, на пример, го нарекол Петар „Kalopetrus Flachus“, а Вилехардуин тврдел дека „Johanis si ere uns Blas“. Понатаму, во историјата на Никита Хонијат има детал што ја прави неспорна националноста на Асен. Еднаш, еден грчки свештеник бил заробен од Власите и одвлечен на планините Хаимос. Тој го молел Асен да го ослободи од заробеништво, обраќајќи му се на Асен на јазикот на неговиот киднапер бидејќи „го знаел јазикот на Власите“.

Бидејќи и Власите и Бугарите се споменуваат со посебни имиња кај Хонијат, нема можност за забуна: Асен и неговите браќа навистина биле од влашко потекло. Но, не смееме да претеруваме, како што направија некои романски научници, и да гледаме влашки траги дури и таму каде што нема. Б'неску, на пример, се радува што дури и ако името Асен е од куманско потекло, имињата на другите двајца браќа, Петар и Јоаница, се „чисто романски“, што во реалноста не се.
 
1688849059726.png
1688849107466.png

Браќата биле од куманско потекло

Овде доаѓаме до третиот главен тек на мислења во врска со потеклото на Асенидите. Интересно е што Ф. Успенскиј, жесток бранител на антивлашката теорија, бил првиот што сугерирал дека Асен и неговите браќа се од куманско потекло. Подоцна, Јиречек ја потврдил претпоставката на Успенскиј обрнувајќи внимание на куманските принцови во Единаесеттиот и Дванаесеттиот век кои го носеле истото име. Оттогаш, повеќето истражувачи (вклучувајќи ги Златарски и Мутафчиев) прифатија дека Асен има куманско име, но историските заклучоци што може да се извлечат од ова се многу различни.

Како што видовме, Златарски ги направи Асенидите Бугари или во најдобар случај Кумано-Бугари, додека Мутафчиев успеа да ги направи Руси или Русо-Кумани кои практично беа Бугари. За школата на турскиот и турскиот национализам, фактот што Асен имал турско име бил доволен да ги направи него и неговите потомци Кумани.

1688849426076.png
1688849482196.png

Пред да продолжиме да го судиме прашањето во светло на историјата, мораме да утврдиме дали оваа турска етимологија на името на Асен е точна и, ако е така, кои се понатамошните последици од овој факт. Притоа, не смееме да заборавиме дека Асен и неговото семејство биле Власи. Основниот факт што ја поттикнал идејата за куманското потекло на името на Асен е дека имало двајца кумански принца со исто име кои живееле во втората половина на Единаесеттиот век. Куманскиот принц Асен (Осен) умрел во 1082 година. Тој мора да бил дедо на ќерката на извесна Ајапа (Аепа), која станала сопруга на Јуриј, син на принцот Владимир, во 1107 година. Ајапа бил или син или зет на овој Осен'. Имаше уште еден кумански принц, Асин“, кој заедно со принцот Сакз, беше заробен од рускиот принц Владимир Мономах во 1096 година. Во 1112 година, во руските хроники се споменува „градот Осен“. Имињата на овие кумански принцови и она на Асен и другите бугарски владетели кои следеа очигледно се исти.

Бидејќи името не е словенско, сите мислеа дека тоа е турско име, но не беше дадена задоволителна етимологија. Случајните идеи на Мутафчиев (на пр. споредбата на Асен со А-ших-на, кинеската транскрипција на владејачкиот клан на Турците во шестиот до осмиот век) не може да се сфатат сериозно. Л. Рашоњи беше тој кој постави прифатлива етимологија за името. Тој истакна дека името Есен било широко распространето меѓу турските народи; особено е значајно што тоа им било добро познато на Мамелуките во Египет, кои несомнено имале куманско-кипчачко потекло. Турското име Есен потекнува од заедничкиот турски збор, есен, „цел, сигурен, здрав“. Сите руски форми на името (Osen’, 1688850083493.png, Asin’) и грчките форми 1688850139909.png можа задоволително да се објаснат повикуваjќи се на турското Есен.

Некои членови на бугарското семејство Асен влегле во византиска служба во Тринаесеттиот и Четиринаесеттиот век, а доцните потомци на овие византиски Асениди биле романскиот болјарски клан Асан. Името се јавува и како семејно име на современиот грчки јазик и веројатно се повикува на истото име. Покрај името на Асен, друго име со кое е познат во словенски извор, Belgun’, се чини дека исто така има турско потекло. Според Младенов, ова доаѓа од турскиот bilgün , „оној што знае, мудар“.

1688850563709.png
1688850596331.png

Додека турското потекло на името Асен може да се земе здраво за готово, историските последици извлечени од овој факт од претходните истражувачи не можат да се прифатат. Не може да се изнесе сериозен аргумент за поддршка на бугарското или руското потекло на Асенидите. Освен тоа, куманското име само по себе не може да докаже дека неговиот носител несомнено бил Куман. Турското (веројатно куманско) име на Асен мора да се помири со фактот дека изворите едногласно сведочат дека тој е Влах. Ова мора да биде основа за какви било понатамошни одбитоци: Асен бил Влах и носел куманско име.

Покрај тоа што имаа чисти романски имиња, Романците од Tринаесеттиот и Четиринаесеттиот век во Трансилванија носеа и словенски, унгарски и турски имиња. Ова е доказ за различните културни влијанија извршени врз Романците во текот на нивната историја. Бидејќи Власите (претходниците на Романците) живееле на Балканот пред 1185 година и се населиле на левиот брег на Дунав само спорадично, може да се смета дека само турските народи на Балканот им позајмиле турски имиња на Власите. Со оглед на тоа што Куманите биле најчестите посетители (поканети или не) на Балканот, и дека куманските принцови од Единаесеттиот и Дванаесеттиот век го носеле истото име како Асен, најверојатното објаснување за турското име на Асен е дека тоа доаѓа од Куманите.

Но, Печенезите не можат да се исклучат, бидејќи нивниот јазик мора да бил многу сличен со јазикот на Куманите, а населбите на Печенезите мора да настанале на Балканот во XII век по конечниот пораз на конфедерацијата од Византијците во 1041 година. XII век мора да се смета дека настанало одредено мешање на влашкото и куманското население. Како и кај повеќето номадски народи кои дошле во Европа од исток, Куманите ги ограбувале и пљачкале воините кои, по нивните победи или порази, генерално се повлекле од територијата на нивните упади. Но, како што е случај и со повеќето номадски народи, одредени контингенти номади често се одвојувале од најголемиот дел од конфедерацијата. Некои кумански групи сигурно останале на Балканот и се измешале со Власите.

Фактот дека номадскиот начин на живот на двата народи покажувал бројни заеднички карактеристики можеби го олеснил нивното спојување. Овде би можел да се осврнам на добро познатата простагма на царот Андроник Комнен, издадена во февруари 1184 година, во која се спомнуваат Куманите, Власите и Бугарите во провинцијата Моглена (Западна Македонија). Овие Кумани од Моглена се занимавале со сточарство (најверојатно коњи и овци), а за разлика од нивните влашки и бугарски колеги тие биле слободни и припаѓале на елитата на провинцијата. Бидејќи овие могленски Кумани се спомнуваат една деценија подоцна (во октомври 1196 година) во истата провинција, може со сигурност да се претпостави дека тие биле добро етаблирани доселеници во регионот. Малингудис со право предлага дека Асен и неговите браќа можеби произлегле од локална група Кумани надвор од Балканските Планини, многу слична на онаа на Куманите од Моглена.

1688851902594.png
1688851928132.png

Имајќи го предвид сето она што е кажано досега, најверодостојната претпоставка се чини дека Асен и неговото семејство биле со куманско потекло. Тие застанаа на чело на ослободителното движење во Бугарија, а нивни главни поддржувачи беа нивниот народ, Власите. Тие сигурно го зборувале јазикот на нивните влашки поданици, но го зачувале знаењето за номадските вештини на нивните претходници Кумани. Згора на тоа, тие сигурно биле во близок контакт со нивните блиски роднини во Куманија.

Затоа се обратиле до своите роднини да им помогнат во борбата против Византиската империја. Расовскиј ги нарече Асенидите Полу-Кумани (Полуполовци), и беше во право. Но, другата половина беше Влах, па со право може да се наречат Кумано-Власи. Накратко, Асенидите биле куманска династија чии членови станале Власи во Дванаесеттиот век и Бугари во Тринаесеттиот век. И бугарската и романската историја може да тврдат дека оваа куманска династија е дел од нивното заедничко минато и наследство.
 
1688900520783.png

Прво, улогата на Куманите во политичката историја на Балканот била одлучувачка во периодот од 1185 до 1330 година. Куманите биле основачи на три последователни бугарски династии (Асенидите, Tертеридите и Шишманидите) и на Влашката династија (Басарабидите). Така, освен неколкугодишното меѓусебно владеење под нелегитимните претенденти Ивајло (1277–80), а подоцна и Смилец (1292–77), сите династии на Второто бугарско кралство биле од куманско потекло. Тие исто така одиграле значителна улога во политичката историја на современа Византија, Унгарија и Србија, а одредени членови од куманските имигрантски заедници станале интегрални членови на елитата на земјата примател (сп. роднините на Котен во Унгарија, или Сиргијан/Сарониј и неговото семејство во Византија). Инфилтрацијата и доаѓањето на власт на имигрантските кумански елити во балканските земји во 1242–1330 година продолжиле под контрола и одобрување на Tатарската држава Златна орда. Според сите извештаи, во тој период Куманите и Татарите земале активно учество во пишувањето на политичката историја на Балканот.

1688900791507.png

Второ, Куманите и Татарите исто така одиграле посебна улога во воената историја на Балканот во XII до XIV век. Нивнaта сеприсутност во војните и битките на Балканскиот Полуостров им било добро познато на нивните современици, кои добро знаеле дека без нивната воена помош ниту една завојувана страна не може да потврди победа над своите противници. Нивната одлучувачка улога во балканските војни може да се припише главно на нивната употреба на номадска лесна коњаница, која практично била непобедлива во тие векови.

1688901034539.png

Трето, политичката и воената улога на куманските и татарските воини во балканските земји го направиле неопходно нивното населување во различни делови на балканските земји. Не само значителен дел од бугарската и романската (влашка и молдавска) висока класа, слојот на болјарите и кнезовите, кои беа целосно проникнати од куманските етнички елементи во Tринаесеттиот и Четиринаесеттиот век, туку и масите на куманските обични луѓе, исто така, мора да се населиле во различни делови на Балканот. Систематското истражување на поранешните кумански и татарски населби на Балканот, врз основа на доказите за историската географија, имињата на местата и јазичните податоци, останува да се спроведе.

1688901525903.png

1688901434630.png

1688901398546.png
 
Сега ќе ја обработиме шестата хипотеза во која се тврди дека Аспаруховите Бугари биле Чуваши:

1689011956718.png


1689012061008.png

Во 7-8 век од Северен Кавказ и од Азовските степи до басенот на Волга и Кама дошле турските племиња Бугари и Сувари. Во IX-X век започна процесот на нивна асимилација на локалното фино-угриско население. Вториот бран Бугари дојде од зад Волга за време на монголската инвазија. Како резултат на мешањето на овие две бугарски групи со локалното фино-угриско население, се формирал чувашкиот етнос. Развојот на народот се одвива прво во рамките на Волга Бугарија (X-XIII век), потоа Златната орда, Казанскиот ханaт и руската држава.

1689012207279.png
1689012311117.png
1689012348989.png

Сјунгну ја заземале територијата на северната половина на Кина и дел од Сибир во 2-ри и 1-ви милениум п.н.е. Тие ги вклучувале тунгу - манџуриските, монголските и турските племиња. Меѓу турските племиња биле племињата Кипчаци, Огузи и Огури. Племињата Огури (Бугари, Сувари) го заземале западното крило на Сјунгну. Нашите предци, Бугарите-Сувари, живееле на територијата на Алтај. Планините Алтај се блиску до Бајкалското Езеро, најдлабокото езеро во Руската Федерација. Од Чувашите, алтајски 1689012676159.png е преведен како „златен“.

Древните Сјунгну биле одлични јавачи и сточари, занаетчии и воини. Во Сјунгну (Хунската) држава имаше единствен државен јазик. Постои цела теорија за тоа каков бил овој јазик, на кој јазичен систем припаѓал. Сосема возможно е тоа да е некој вид прототурски јазик. Народот Сјунгну почнал да се формира како етничка заедница под најблиските наследници на Моде, водачот на државата Сјунгну. Во пишаните извори кои раскажуваат за империјата Сјунгну, само едно етничко име секогаш се споменува - „Xiongnu“, што значи дека можеме да претпоставиме дека веќе беше прилично кохезивна единечна низа, што имаме право да го нарекуваме народ.

Научникот Н.Ј.Бичурин им ги припишува Хуните на Монголите. Според неговото мислење, Хунју, Ханју и Сјунгну се три различни имиња за исти луѓе и го смета Сјунгну за лично име.

Според А.П. Окладников, зборот „хун“ е преведен од монголски како личност. Во чувашкиот јазик има зборови со коренот „хун“: khunas - да се биде плоден. Претходно, на Чувашите им беа давани пагански имиња Хунерин, Кунгар, Хункер. Според познатиот историчар Л.Н.Гумилев, Сјунгну се поделени на 4 подетноси:
1689013443370.png

1689013755455.png


1689014018731.png

Државата Сјунгну ја достигнала моќта до 2 век. п.н.е., кога владетел бил Моде (209-174 п.н.е.). Сјунгну ги потчиниле иранските, фино-угриски племиња, дел од Кинезите. Заедно со Сјунгну во III-II век. п.н.е. се спомнуваат предците на Чувашите - племињата Огури - „билу“ или „пулеи“, во близина на „билу“ се наоѓале „сувари“, „сибири“.

Во Првиот век од нашата ера, Сјунгну „отвори“ нова ера во историјата на европските народи. Во средината на I в. н.е., поради многу катастрофи (суши, епидемии), неуспешни војни со Кина, долги граѓански судири, империјата Сјунгну била поделена на две држави: Јужна и Северна. Јужната веднаш влегла во вазални односи со Кина, додека Северната Сјунгну задржала релативно единство и независност уште еден век.

Сите зависни народи до тогаш, откако се ослободија од моќта на Сјунгну, го започнале својот историски пат. Сјанбите кои живееле во источната периферија се истакнувале повеќе од другите.

За неколку децении, Сјанбите се претвориле од мал ловечко-пастирски народ во жестоки освојувачки коњаници. Тие поминале низ фазите на развој на номадизмот во примитивниот поредок, од пастирскиот седентарен и полуседентарен начин на живот до логорски номадизам, кој неминовно ги доведе до борба за пасишта - до инвазии. Освојувањата станале неопходни. Главниот предмет на инвазијата бил слабеење на моќта на Северниот Сјунгну со секоја измината деценија.

1689015173548.png
 
1689099023613.png
1689099064531.png

На советот на старешини, еден од најкарактеристичните органи на воено-демократскиот систем, млад и енергичен воин од благородничко семејство, Таншихаи, беше прогласен за старешина. Тој ги потчини другите старешини и го предводеше сјанбискиот племенски сојуз. Од 155 до 166 Година, Таншихаи "ги зазеде сите земји што беа под државата на Сјунгну, од исток кон запад на 14.000 ли". За кратко време, Таншихаи стана шеф на огромна империја. (По неговата смрт, таа се распадна.)

Лишени од земја, Сјунгну тргнаа во далечен западен поход, Сјунгну пешачеле илјадници километри по сибирските и уралските степи, низ земјите на угројазичните и туркојазичните племиња. На овој „поход“ им биле потребни повеќе од 200 години. За време на движењето, „бранот“ Сјунгну постојано ги голташе поразените и уништените од нив народи. Тие, се разбира, се префрлија на логорски номадизам и сите подеднакво учествуваа во инвазијата, полека и стабилно приближувајќи се кон европските степи.

Огромни маси туркојазични племиња се приклучиле на инвазијата, а на Урал - угројазични племиња. Главната борбена сила на Хунскиот сијуз биле Угрите во IV век. Бугарите и Суварите (Савирите) во Северен Кавказ се покажало дека биле пред Хуните во 2 - 3 век од нашата ера. д. Во средината на IV век значителен прилив на иранојазични Алани поразени од Хуните во степите на Дон, се приклучија на Хунскиот сојуз.

За тоа како ордите на некогаш цивилизираниот Сјунгну упаднале во Европа и како Европејците ги претставиле, најдетално е опишано во „Историјата“ на Амијан Марцелин, кој своето дело го напишал во последната четвртина од IV век, т.е. директно за време на инвазијата на Хуните во европските степи. Тој напишал: „Карактеристичните оружја на Хуните се меч, тежок лак и ласо. На ова оружје соодветствуваше и борбена тактика. Многу ретко, Хуните се среќаваа со непријателот гради во гради (само тогаш им требаше меч), но обично, „ширејќи смрт на широк простор“, тие „не ја запираа војната и битката, оддалеку опсипувајќи го непријателот со стрели и фаќајќи воини со ласо од општата маса при повлекување и бегство.

Многу значајна е пораката На Амијан Марцелин дека Хуните „не подлежат на строгиот авторитет на кралот, туку се задоволни со случајното раководство на најблагородните и уништуваат се што ќе им се најде на патот". Државата Сјунгну со својата строга наследна моќ исчезна. Таа беше заменета со воена демократија која се карактеризира со институција на воени лидери. Речиси целосно ја наведовме приказната за Амијан Марцелин бидејќи неговиот опис е детален опис на номадското општество од периодот на "инвазијата". Хуните маршираа кон Централна Европа и оттаму вознемируваа многу европски држави со пљачкање.

Во II век од н. e., бугарските и суварските племиња почнале да навлегуваат на територијата на Северен Кавказ и да се зацврстуваат на Долна Волга и покрај Азовското Море. Јазичната сличност го докажува престојот на Бугарите на Алтај: околу 1000 зборови слични на монголскиот, ујгурскиот, туванскиот и кинескиот се зачувани на чувашкиот јазик. Мелодијата на чувашките танци е слична на кинеската, монголската, јапонската, корејската.
 
1689108847069.png

По распадот на империјата Сјунгну, Бугарите и Суварите живееле во Западен Сибир околу 200 години. Територијата заземена од Савирите на крајот на нашата ера се протегаше до степите на Северен Казахстан. Некои научници веруваат дека Бугарите и Суварите биле од чисто кавказоиден тип и дури по мешањето со Хуните добиле модерен антрополошки изглед.

Монголоидните карактеристики древните Бугари ги стекнале како резултат на појавата на Хуните во границите на населувањето на нивните предци. Процесот на мешање се одвивал во Транс-Урал: „... тука , - заклучува М.С. Акимова, - најверојатно се случило формирањето на антрополошкиот тип на раните Бугари“. Овде, очигледно, во истата етничка средина се формирале Хазарите, Барсилите и другите турскојазични племиња поврзани со Бугарите, кои влегле во Хунскиот сојуз.

1689109158397.png
1689109249980.png

Според научниците, Бугарите и Суварите се формирани на територијата на Алтај, Источен Казахстан и Киргистан. Во Северен Кавказ тие веќе беа воспоставена етно-културна заедница. На пример. Во писмото на хазарскиот каганат на Јосиф читаме:
„Прашувате од кој народ, од кој клан и племе [потекнуваме]... Во генеалошките книги на нашите предци откривме дека Тагар имал десет сина, а еве ги нивните имиња: Агијор, Тупак, Авар, Угин, Биз-л , Т-р-на, Хазар 3-нур, Б-л-г-д, Савир. Ние потекнуваме од синовите на Хазар...“. Во текстот на долготрајното издание, „Agiyor“ е преведен како „Uyur“, а „B-lg-d“ како „B-l-gr“. Меѓу имињата на десетте браќа не е тешко да се препознаат имињата на народи чија судбина е нераскинливо поврзана со Хуните. Тоа се Угри, Авари, Барсили, Бугари, Савири.

За прв пат Птоломеј спомнува Сувари, ги упатува на 2 век н.е. Напредувањето на Бугарите и Суварите до Дербент, нивното појавување надвор од Касписката Врата датира од 4-6 век н.е.

Ги земаме во предвид сведоштвата на Сириецот Мар Абас Котина (3 век н.е.), користени од авторот на „Историјата на Ерменија“ Мојсеј Хоренски и Захарија Ретор. Мар Абас Котина ги локализира Бугарите на север од Кавкаскиот венец, „во синџирот на Кавкаските планини“, нарекувајќи го регионот „земјата на Бугарите“. Захариј Ретор тврди дека во негово време Бугарите живееле надвор од Касписките Врати, т.е. северно од клисурата Дербент, меѓу другите племиња, вклучувајќи ги Сабирите, Хазарите, Сарагурите. Сведоштвото на Захарија Ретор датира од 6 век.

Времето и околностите на навлегувањето на бугарските племиња во Југоисточна Европа ги споменува Дионисиј Перигет. Ги смета за номади кои ги населувале во средината на II век степите на северниот дел на Каспиското Море. Не случајно черепите во доцните сарматски погребувања во Долна Волга припаѓаат на различни антрополошки типови, понекогаш со мала монголоидна примеса. Неколку черепи личат на јужносибирски тип, што укажува на етногенетските врски на раното средновековно население на севернокаспискиот регион со истокот.

Научниците забележуваат дека турските елементи во современиот унгарски јазик се слични на соодветните турски елементи на чувашкиот јазик: и двата го донесоа до наше време архаизмот на турските јазици што се разви во првите векови од нашата ера.

Н.А.Баскаков го издвојува III век. п.н.е. - IV век. н. е. во посебна ера „Сјунгну“ во развојот на турските јазици и турскиот етнос. Во тоа време, се случила радикална диференцијација на турските племенски јазици и нивната поделба на две големи групи: на првата припаѓаат јазиците на Огурите, Оногурите, Кутригурите - предци на античките Авари, Сабири, Бугари, Хазари, како и модерни Чуваши; во втората - јазиците на Огузите, античките Киргизи, делови од древните племиња Ујгури што останале на исток, како и нивните подоцнежни потомци - Кипчаците, Карлуците.

Така, чувашко-бугарскиот јазик се појавил до I век. н.е. Остро се разликува од татарско-кипчачкиот јазик. Според преостанатите бугарски надгробни споменици пронајдени во Волшка Бугарија, може да се процени дека јазикот на Бугарите бил чувашки. Познато е дека хазарскиот јазик е поврзан со бугарските јазици, како и со савирскиот.

На територијата на Северен Кавказ се населиле Утигурите, Оногурите, Кутригурите и Барсилите, сродни со Бугарите и Суварите.

Бугарите и Суварите често се бореле или на страната на Иранците или на страната на Византијците. Византиската империја и Сасанидската империја се обиделе да ги искористат Бугарите и Суварите за свои цели.

1689112304606.png
 
Последно уредено:

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom