По распадот на империјата Сјунгну, Бугарите и Суварите живееле во Западен Сибир околу 200 години. Територијата заземена од Савирите на крајот на нашата ера се протегаше до степите на Северен Казахстан. Некои научници веруваат дека Бугарите и Суварите биле од чисто кавказоиден тип и дури по мешањето со Хуните добиле модерен антрополошки изглед.
Монголоидните карактеристики древните Бугари ги стекнале како резултат на појавата на Хуните во границите на населувањето на нивните предци. Процесот на мешање се одвивал во Транс-Урал: „... тука , - заклучува М.С. Акимова, - најверојатно се случило формирањето на антрополошкиот тип на раните Бугари“. Овде, очигледно, во истата етничка средина се формирале Хазарите, Барсилите и другите турскојазични племиња поврзани со Бугарите, кои влегле во Хунскиот сојуз.
Според научниците, Бугарите и Суварите се формирани на територијата на Алтај, Источен Казахстан и Киргистан. Во Северен Кавказ тие веќе беа воспоставена етно-културна заедница. На пример. Во писмото на хазарскиот каганат на Јосиф читаме:
„Прашувате од кој народ, од кој клан и племе [потекнуваме]... Во генеалошките книги на нашите предци откривме дека Тагар имал десет сина, а еве ги нивните имиња: Агијор, Тупак, Авар, Угин, Биз-л , Т-р-на, Хазар 3-нур, Б-л-г-д, Савир. Ние потекнуваме од синовите на Хазар...“. Во текстот на долготрајното издание, „Agiyor“ е преведен како „Uyur“, а „B-lg-d“ како „B-l-gr“. Меѓу имињата на десетте браќа не е тешко да се препознаат имињата на народи чија судбина е нераскинливо поврзана со Хуните. Тоа се Угри, Авари, Барсили, Бугари, Савири.
За прв пат Птоломеј спомнува Сувари, ги упатува на 2 век н.е. Напредувањето на Бугарите и Суварите до Дербент, нивното појавување надвор од Касписката Врата датира од 4-6 век н.е.
Ги земаме во предвид сведоштвата на Сириецот Мар Абас Котина (3 век н.е.), користени од авторот на „Историјата на Ерменија“ Мојсеј Хоренски и Захарија Ретор. Мар Абас Котина ги локализира Бугарите на север од Кавкаскиот венец, „во синџирот на Кавкаските планини“, нарекувајќи го регионот „земјата на Бугарите“. Захариј Ретор тврди дека во негово време Бугарите живееле надвор од Касписките Врати, т.е. северно од клисурата Дербент, меѓу другите племиња, вклучувајќи ги Сабирите, Хазарите, Сарагурите. Сведоштвото на Захарија Ретор датира од 6 век.
Времето и околностите на навлегувањето на бугарските племиња во Југоисточна Европа ги споменува Дионисиј Перигет. Ги смета за номади кои ги населувале во средината на II век степите на северниот дел на Каспиското Море. Не случајно черепите во доцните сарматски погребувања во Долна Волга припаѓаат на различни антрополошки типови, понекогаш со мала монголоидна примеса. Неколку черепи личат на јужносибирски тип, што укажува на етногенетските врски на раното средновековно население на севернокаспискиот регион со истокот.
Научниците забележуваат дека турските елементи во современиот унгарски јазик се слични на соодветните турски елементи на чувашкиот јазик: и двата го донесоа до наше време архаизмот на турските јазици што се разви во првите векови од нашата ера.
Н.А.Баскаков го издвојува III век. п.н.е. - IV век. н. е. во посебна ера „Сјунгну“ во развојот на турските јазици и турскиот етнос. Во тоа време, се случила радикална диференцијација на турските племенски јазици и нивната поделба на две големи групи: на првата припаѓаат јазиците на Огурите, Оногурите, Кутригурите - предци на античките Авари, Сабири, Бугари, Хазари, како и модерни Чуваши; во втората - јазиците на Огузите, античките Киргизи, делови од древните племиња Ујгури што останале на исток, како и нивните подоцнежни потомци - Кипчаците, Карлуците.
Така, чувашко-бугарскиот јазик се појавил до I век. н.е. Остро се разликува од татарско-кипчачкиот јазик. Според преостанатите бугарски надгробни споменици пронајдени во Волшка Бугарија, може да се процени дека јазикот на Бугарите бил чувашки. Познато е дека хазарскиот јазик е поврзан со бугарските јазици, како и со савирскиот.
На територијата на Северен Кавказ се населиле Утигурите, Оногурите, Кутригурите и Барсилите, сродни со Бугарите и Суварите.
Бугарите и Суварите често се бореле или на страната на Иранците или на страната на Византијците. Византиската империја и Сасанидската империја се обиделе да ги искористат Бугарите и Суварите за свои цели.
