Сакам кучиња. Сум чувал куче. Никогаш не сум удрил куче. Никогаш не сум ни помислил да отрујам некое куче. Дека можат да бидат агресивни, можат. Можат да повредат, па и да убијат некого. Се има тоа случувано повеќе пати. Ама треба да си психо за да труеш. Онака, стварно да ти се разлабавени шрафовите у главата.
Но психо паричката има и друга страна. Во една прилика, до една месарница го видов најдебелиот пес во животот. Предебело, пријателско настроено куче кое едвај се движи. Четири нозе не го крепат. И решив да го фотографирам со мобилниот. И од некаде ми се вдаде една госпожа: Кој си ти, што си ти, што му правиш на кучето? Ги знам таквите како тебе, убијци сите до еден! Џабе објаснувања дека тоа е само мобилен, дека кучето ми било интересно па сум решил да направам фотка.
Не знам што си мислела. Дека мобилниот е тајно оружје кое пушта смртоносни зраци кои ги убиваат кучињата од два метра. Или дека сум член на тајна антикучешка организација кој фотографира пцишта, а потоа комитетот решава дали ќе биде отруено кучето? Немам поим, ама женава беше поим за параноја и хистерија.
Во некоја нормална држава на трујачите би требало да им се стегне доста јака парична казна, многу часови општествено корисна работа и да им се подари куче од стационар кое ќе го чуваат, за чија состојба ќе одговараат, и кои одвреме навреме ќе бидат посетувани и контролирани од соодветна служба, која по потреба би интервенирала. Ама ова е само фантазија.