За страсбургските цигани и б'лгарскија манталитет
Може и да не вјарвате, обаче в Страсбург, в с'рцето на Европа, там, к'дето заседава Европејскијат парламент, има цигани. Разбира се, те не са в цент'ра – живејат в покрајнините на мјасто, което нјакога може би е било предназначено за паркинг, но сега е оградено с бодлива тел. В този лагер са разположени караваните на циганите. Имат си сателитни чинии, ток и течашта вода, но с'што и забрана да напускат лагера, ако нјамат постојанна работа в града. Наоколо постојанно дежури полицејска кола, та да осигури спазването на реда.
Пример'т с'с страсбургските цигани стана особено актуален тези дни, след като Европејската комисија за борба срешту расизма и нет'рпимостта к'м С'вета на Европа публикува доклад, според којто ромите в Б'лгарија прод'лжават да са обект на сегрегација както в образованието, така и на трудовија пазар.
В случаја обаче не са толкова важни циганите. Важно е отношението на Европа к'м Б'лгарија. Откакто сме започнали да се прис'единјаваме к'м Европејскија с'јуз, Европа се чувства дл'жна да ни поучава, дори когато в собственија си двор има примери на крештјашто разминаване с принципите, които постојанно проповјадва. В случаја – за циганите, които в Страсбург живејат в модерен вариант на концлагер, обаче технијат живот в б'лгарските гета според Европа е недопустим.
По с'штија начин Европа процедира и по отношение на финансовата криза. Европејците се чувстват дл'жни да ни поучават как да излезем от батака, но в с'штото време филиалите на техните банки в Б'лгарија подд'ржат нај-високите лихви в целија Европејски с'јуз и потапјат оште по-д'лбоко б'лгарската икономика, на практика отказвајки б'лгарските фирми от кредити.
Това отношение става в'зможно единствено заради поведението на б'лгарските политици. Прис'единјаването на Б'лгарија к'м Европејскија с'јуз се случи като подајание, като милостинја, като незаслужена награда. Поради тази причина б'лгарската администрација разви колониален манталитет – всјака депеша от Брјуксел не се обс'жда и не се дискутира, а просто се козирува.
В редките случаи, когато Станишев и П'рванов решават да се изрепчат на Европа, те го правјат по абсолјутно неадекватен начин и по правило – по нес'штествени в'проси. Като например оспорването на констатации на Европејската комисија за корупцијата и с'дебната система, които – еј, богу, - са си абсолјутно верни.
Една Полша например никога не се е тревожела особено какво мислјат за неја в Брјуксел. Полските политици обаче живо се интересуват зашто субсидијата за земеделските им производители не е равна на тази в старите страни членки. И в крајна сметка успјаха да постигнат своето.
Ако Станишев беше премиер, којто има самочувствието, че има запазено и полагашто му се мјасто там, к'дето се вземат решенијата, тој нјамаше да се д'ржи като ученик, којто знае, че заслужава двојка, но гледа да не разгневи даскала, та да му пишат три.