Русија - смена во надворешната политика?

Член од
22 јануари 2005
Мислења
1.644
Поени од реакции
1.677
Можеби си еден од ретките кои веруваат во некаква неутралност на Скандинавците. Побарај ја првин причината зошто досега тие две земји не сакаа да бидат дел од НАТО.
Повикувањето на историјата од времето на Наполеон за да се оправдаат денешните “стравувања“ не вреди ни да се коментира, а камо ли спомнува во некоја статија што претендира да биде сериозен медиум кој нуди зрели непристрасни анализи.

Во последните 20 години, прибалтичките земји, Полска и Украина дејствувале единствено на руска штета (редица мерки против руското малцинство и јазик, култура и историски споменици, уништување гробишта, агресивна анти-руска пропаганда и служење на НАТО во опколувањето на Русија со “против-ракетен“ штит и сл. ) и досега до пресвртот на Крим никогаш не им било возвратено од страна на Москва на било кој начин.

Затоа апсолутно пропаѓа тезата дека Москва е таа која нешто испровоцирала.



Шведска и Финска имаат заземено страна за време на Студената војна и не е никакво изненадување доколку повторно поактивно се активираат во симулирањето на “сите против Русија“ сценарио.

Неверојатна утка ти се и овие тврдења, кога единствената цел за која беа заинтересирани САД и западот беше бркање на Русите од базата на Крим и нивно превземање.
Затоа и Русија не тежнееше да ја добие цела Украина, туку оној дел кој нејзе и овозможува доминација во Црно Море и можност за заштита на своите граници.

Тоа беше од нејзин витален интерес и осигурување на опстанокот и никакво друго решение не беше можно освен тоа што се случи, како директна последица на западното интервенирање во Украина.
Да, јасно е дека Шведска и особено Финска, иако не се членки на НАТО, не се баш неутрални и "негуваат омраза кон Русија" како што истакна @Dexter26

Затоа и зачудува острата реторика на Медведев. Таквите изјави би имале спротивен ефект, од посакуваниот.
Ако им е целта да ги заплашат финците и швеѓаните да не влегуваат во НАТО, со такви испади би предизвикале посилна аргументација за влез.

Исто, сакав да посочам дека американците ја "превзедоа" Украина со пари и пропаганда.
Русија употреби војска, поради неуспешноста да парираат на парите и пропагандата на Западот.

Иако се силни воено, нивната да ја наречеме, пропагандно-финансиска машинерија сеуште не е усовршена до тој степен.
И тука, ми се чини, е грешката.
 
Член од
24 април 2008
Мислења
11.028
Поени од реакции
12.540
Не знам како на ова гледа западот, факт е тоа дека бројни корпорации кои си играат секојдневно со милијарди долари и со здравјето на милиони луѓе ќе останат без речиси 150 милионскиот пазар на најголемата држава во светот по големина на територија.

http://off.net.mk/zhivot-i-zabava/hrana/rusija-nema-da-uvezuva-gmo-proizvodi

Русија нема да увезува ГМО производи

6 Април 2014 - 09:15

"Ако Американците сакаат да јадат ГМО храна, нека јадат. Ние немаме потреба од тоа," изјави рускиот премиер Дмитриј Медведев.



Премиерот на Русија порача дека земјата нема да увезува генетски модифицирани продукти бидејќи има и доволно простор и доволно ресурси да произведува органска храна.

На депутатите од руралните средини Медведев им порача дека Москва нема никаква причина да охрабрува ГМО производство или пак да увезува таква храна.

"Ако Американите сакаат да јадат ГМО производи, нека јадат. Нам тоа не ни треба, ние имаме доволно простор и средства за да јадеме органска," изјави Медведев.
Во февруари годинава, руската Дума побара од Владата да воведе ембарго за увоз на сите ГМО производи и семиња.



Според актуелните трговски правила на Русија, доколку увезен производ има барем 0,9 проценти генетски модификации, тоа мора да биде јасно назначено за купувачот да биде предупреден за фактите.
 

Bratot

Стоик и Машкртник!
Член од
27 јануари 2007
Мислења
17.089
Поени од реакции
4.499
Rusija prelazi na rubalj i ne želi poslovati s dolarom, novim sustavom se rješava usluga VISA i MasterCard - Šok za Washington iz Berlina: "Njemačka priznaje yuan kao sredstvo plaćanja na međunarodnim i njemačkim tržištima"

Uvjeren u ono što čini, američki predsjednik Barack Obama je Rusiji objavio gospodarski rat i uveo "sankcije" za dvije ruske banke, "Rossiya Bank" i "Investcapitalbank", zbog čega su međunarodni sustavi plaćanja VISA i MasterCard prestali pružati svoje usluge klijentima te dvije banke, a kasnije se na udaru našla i banka "Sobinbank", a prema riječima Timura Batyreva, šefa nacionalnog odjela platnog sustava Središnje banke Rusije, "još sedam ruskih banaka je pogođeno američkim sankcijama".

Pogledamo li izvješće ruskih burzi MICEX /RTS, vidjet ćemo da ruska tržišta od početnog pada prvih dana ožujka pa sve do danas nimalo ne osjete mjere kojima je američka administracija htjela "kazniti Rusiju", ali je zato zbog sankcija Rusija odlučila stvoriti svoj valutni sustav koji je neovisan o američkom dolaru.

http://www.advance.hr/vijesti/rusija-prelazi-na-rubalj-i-ne-zeli-poslovati-s-dolarom-novim-sustavom-se-rjesava-usluga-visa-i-mastercard-sok-za-washington-iz-berlina-njemacka-priznaje-yuan-kao-sredstvo-placanja-na-medunarodnim-i-njemackim-trzistima/
 
Член од
24 април 2008
Мислења
11.028
Поени од реакции
12.540
Rusija prelazi na rubalj i ne želi poslovati s dolarom, novim sustavom se rješava usluga VISA i MasterCard - Šok za Washington iz Berlina: "Njemačka priznaje yuan kao sredstvo plaćanja na međunarodnim i njemačkim tržištima"

Uvjeren u ono što čini, američki predsjednik Barack Obama je Rusiji objavio gospodarski rat i uveo "sankcije" za dvije ruske banke, "Rossiya Bank" i "Investcapitalbank", zbog čega su međunarodni sustavi plaćanja VISA i MasterCard prestali pružati svoje usluge klijentima te dvije banke, a kasnije se na udaru našla i banka "Sobinbank", a prema riječima Timura Batyreva, šefa nacionalnog odjela platnog sustava Središnje banke Rusije, "još sedam ruskih banaka je pogođeno američkim sankcijama".

Pogledamo li izvješće ruskih burzi MICEX /RTS, vidjet ćemo da ruska tržišta od početnog pada prvih dana ožujka pa sve do danas nimalo ne osjete mjere kojima je američka administracija htjela "kazniti Rusiju", ali je zato zbog sankcija Rusija odlučila stvoriti svoj valutni sustav koji je neovisan o američkom dolaru.

http://www.advance.hr/vijesti/rusija-prelazi-na-rubalj-i-ne-zeli-poslovati-s-dolarom-novim-sustavom-se-rjesava-usluga-visa-i-mastercard-sok-za-washington-iz-berlina-njemacka-priznaje-yuan-kao-sredstvo-placanja-na-medunarodnim-i-njemackim-trzistima/
А треба ли Русија да почувствува последици од американските економски санкции, со оглед на фактот дека американците никогаш не биле нешто многу заинтересирани да инвестираат во Русија ?

За парите да го движат светот, мораат да бидат присутни во светот, а истото важи и во Русија.

Ако американскиот капитал сака да ја движи руската економија, тогаш мора да биде присутен во руската економија, а не од надвор да мава со дрва и камења.
 

Bratot

Стоик и Машкртник!
Член од
27 јануари 2007
Мислења
17.089
Поени од реакции
4.499
А треба ли Русија да почувствува последици од американските економски санкции, со оглед на фактот дека американците никогаш не биле нешто многу заинтересирани да инвестираат во Русија ?
За парите да го движат светот, мораат да бидат присутни во светот, а истото важи и во Русија.
Ако американскиот капитал сака да ја движи руската економија, тогаш мора да биде присутен во руската економија, а не од надвор да мава со дрва и камења.
Си пропуштил едно старо поглавје, во кое Путин донесе мерки за ограничување на странските инвестиции, со цел превенција од економско превземање на стратешките сектори.

http://utrinski.mk/?ItemID=2D790F809C56904192CF603C425A1B1B

http://www.stewartlaw.com/article/ViewArticle/530

Putin signed the law on "The conditions for foreign investment in economic enterprises with strategic importance for the defence of the country and the security of the state", the Kremlin said.

http://www.industryweek.com/software-amp-systems/putin-limits-foreign-investment

Значи не случајно Русите ги предвиделе економските уцени и опасноста од заложништво на Западот во дадени ситуации како оваа дури 6 години после носењето на овој закон.
Во тоа е големината на Русија која се покажа како одличен стратег во геополитиката.
 
Член од
22 јануари 2005
Мислења
1.644
Поени од реакции
1.677
Pogledamo li izvješće ruskih burzi MICEX /RTS, vidjet ćemo da ruska tržišta od početnog pada prvih dana ožujka pa sve do danas nimalo ne osjete mjere kojima je američka administracija htjela "kazniti Rusiju"
Ајде да ги споредиме Dow Jones (американски индекс) и MICEX (руски индекс) од почетокот на март (prvih dana ožujka)



-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Во врска со уништувањето на доларот од страна на Путин, ајде за промена, да прочитаме нешто од врвни економисти со завршени докторатури, не од веб сајтови со теории на заговор.
Еве, на пример, нешто од индискиот економист Есвар Прасад.

Opinion | March 22, 2014
Why the Dollar Endures
Why hasn’t the dollar plunged?

Since the 2007-8 global financial crisis, the public debt of the United States government has soared to $17.4 trillion, roughly equivalent to America’s annual gross domestic product. The Federal Reserve has pumped more than $1 trillion into the economy in an attempt to spur lending — and, in effect, weaken the dollar. Uncle Sam’s credit rating was downgraded, for the first time ever, in 2011. Round after round of fighting over the debt ceiling led to a government shutdown last October. Bitter gridlock has made it difficult for America to get its fiscal house in order.

All of these circumstances would predict, under normal economic theory, a decline in both the value and the importance of the dollar.

Strangely, this hasn’t occurred — instead, quite the opposite. Since the crisis, the dollar has more than held its own against other major currencies, like the euro, the Japanese yen, the British pound and the Swiss franc.

Over the last decade, experts have variously warned that the euro — or even the Chinese renminbi — might threaten the dominance of the dollar; almost no one seriously says that anymore.

Most international trade and financial deals are still transacted in dollars. Central banks around the world hold nearly two-thirds of their foreign-currency reserves in dollar-denominated assets, mostly Treasury securities. To understand the dollar’s endurance, it’s necessary to distinguish the different roles the currency plays in global finance.

The dollar’s roles as a unit of account (for denominating transactions across countries) and medium of exchange (for settling payments on those transactions) are likely to wane. Developments in financial markets and in technology are making it easier to conduct cross-border transactions using other pairs of currencies. China, South Korea and Japan have signed agreements that will allow them to trade with one another using their own currencies.


Oil and other commodities have for a long time been priced and traded almost exclusively in dollars because it was by far the most widely traded currency, but this is unlikely to persist.



Oil and other commodities have for a long time been priced and traded almost exclusively in dollars because it was by far the most widely traded currency, but this is unlikely to persist. Technological advances will make it cheaper to settle commodity transactions using other currencies.

However, the dollar’s position as the predominant store of value in the world is secure. The demand for American investments, especially Treasury securities, is not just a short-term, panic-driven phenomenon. Since the crisis, the long-term demand for safe and liquid financial assets — mostly advanced-economy government bonds — has gone up, while the supply has shrunk.

There are three principal reasons why investors continue to turn mainly to the dollar for safety: First, emerging market economies such as Brazil and India, and even richer countries like South Korea, have a stronger incentive than ever to accumulate vast stores of foreign currency reserves. This protects their currencies from speculative attacks and insulates their economies from volatile capital flows. Governments are now trying to restore reserves that they used during the crisis to shore up their currencies and banks.

Second, regulatory reforms agreed to by the major advanced and emerging-market economies have increased the demand for safe assets among financial institutions. New regulations require the biggest American and European banks to hold larger buffers of liquid and safe assets. Since the implosion of the market for mortgage-backed securities, private-sector investments are hardly seen as safe anymore. The market for gold is too small and volatile for it to be a realistic alternative.

Third, the supply of safe assets has shrunk. Bonds issued by most euro-zone countries look shaky in the aftermath of the euro-zone debt crisis, especially since many of these countries face weak growth prospects. Countries like Japan and Switzerland have taken steps to weaken their currencies (thereby shoring up their exports) and are intervening in foreign exchange markets to prevent their currencies from appreciating in value. Thus they are adding to the demand for safe assets.

The centrality of the dollar in global finance is frustrating to many foreign governments, but there is little they can do about it. Countries like China and Japan, each of which hold well over $1 trillion in Treasury securities (let alone other dollar-denominated assets), have nowhere else to turn.

The dollar — which decisively surpassed the British pound sterling as the world’s main reserve currency by the 1950s — will remain dominant for a long time to come, mostly for want of a better alternative. This turns out to be a mixed blessing, both for the United States and for the rest of the world.

The dollar’s dominance lets America borrow cheaply from the rest of the world to help finance its consumer spending and budget deficits. Foreign investors’ eagerness to buy Treasury securities has kept American interest rates low, which translates into cheaper mortgages and consumer loans.

But low rates also lessen the pressure on Washington for fiscal discipline. And the recent strength of the dollar against other currencies has held back American exports and job growth.

The value of the dollar was in fact gradually declining against that of other major currencies in the decade before the crisis. This trend is likely to resume once financial markets stabilize.

Economists see this depreciation as desirable and necessary to bring down America’s trade deficits. But it means that foreign investors pay a high price when they come to the United States financial markets for safety: They settle for very low yields on Treasury securities while accepting a fall in the value of their holdings as the dollar declines in value relative to their own currencies. This is a price they seem — so far — happy to pay.

Stranger still, when other currencies strengthen against the dollar, American households may have to pay more (for imported goods and for their vacations abroad) but America as a whole makes a profit: Its foreign investments are worth more (in dollars) while the dollar value of its liabilities to the rest of the world is unaffected.

Yet another paradox: In 2008, when the Fed began what would be the first of three rounds of quantitative easing — flooding the financial system with dollars — capital flowed to emerging markets, fueling inflation and asset bubbles. Indications of a gradual end to this policy have sucked money out of those markets in anticipation of rising United States interest rates. So foreign central banks have been storing money in American assets partly to protect themselves from the spillover effects of American policies themselves.

What accounts for this almost childlike faith in the dollar?


In fairness to the United States, it has a winning combination that no other country comes close to matching: not just a large economy but also deep financial markets, robust public institutions including a trusted central bank, and an effective legal framework.



In fairness to the United States, it has a winning combination that no other country comes close to matching: not just a large economy but also deep financial markets, robust public institutions including a trusted central bank, and an effective legal framework.

Why do these institutions matter? With its massive buildup of debt, one scenario for meeting obligations to its creditors is that Washington will tolerate a burst of inflation to bring down the real (inflation-adjusted) value of its debt. Foreign investors, who hold more than half of publicly traded Treasury securities, would suffer disproportionately as they would also be hurt by the dollar depreciation that would almost surely follow.

Aren’t foreign investors concerned about this prospect? High inflation would hurt American retirees, pension funds, insurance companies and other politically powerful groups that hold government bonds — making this scenario politically difficult and therefore less likely.

Still, the frustration of the rest of the world at having no significant alternative to dollar-denominated assets is understandable. To fix that, other countries need to improve their own financial systems, making them more stable and capable of providing high-quality financial assets that foreign investors can purchase.

In its early years, the euro appeared to be a viable competitor to the dollar. But Europe’s financial markets are less deep and liquid than America’s. Moreover, the euro-zone debt crisis revealed that the European Union is only partway toward becoming a true economic union. To punch at its true weight, the euro zone needs to unify its fiscal, banking and regulatory systems.

There has been a great deal of hyperbole about China’s currency, the renminbi. China’s economy could soon equal America’s in size. With better financial markets and freer movements of capital across its borders, the renminbi will become a reserve currency in due course — but not the dominant one. With its present political and legal frameworks, it is hard to see investors seeing China as a safe haven for their money.

To reduce emerging markets’ demand for safe assets, there is a crying need for a global insurance scheme to protect countries from panic-driven “runs” on their currencies. The only existing option is the International Monetary Fund, which bails out countries in distress, but often requires them to undertake painful (but necessary) reforms. This is politically unpalatable, leaving policy makers in these countries to self-insure by building up reserves — and intensifying their dependence on the dollar.

The world needs a system like the Federal Deposit Insurance Corporation, which protects American banks against runs. Countries would pay a premium — depending on how much insurance they wanted and how sound their fiscal, monetary and other policies were. Countries with large budget or trade deficits would pay higher premiums.

In the event of a liquidity crunch, countries would get a short-term line of credit they could draw upon up to the amount of insurance purchased and with no reform conditions attached to this credit. A neutral institution like the Bank for International Settlements, an association of central banks based in Basel, Switzerland, could easily manage such a scheme. Of course the stumbling block is that this scheme calls for international cooperation on basic rules and premiums.

For now, the world is stuck with the dollar-centric global financial system, because the alternative would be chaos.

This is not the system one would design if starting with a blank slate. An ideal system should feature multiple major currencies, with no dominant one. Perhaps even the notion of reserve currencies as safe harbors from financial turmoil would be irrelevant if big economies, and emerging markets, had sound financial systems and good economic policies.

The dollar’s continued prominence is ultimately less a parable about American exceptionalism than about weaknesses in the rest of the world and deep problems in the structure of the global monetary system. In international finance, it turns out, everything is relative.​
 
Последно уредено:

Bratot

Стоик и Машкртник!
Член од
27 јануари 2007
Мислења
17.089
Поени од реакции
4.499
Ајде да ги споредиме Dow Jones (американски индекс) и MICEX (руски индекс) од почетокот на март (prvih dana ožujka)
Фала што го проследи ова графички, меѓутоа за некакви овации треба да разбереш што значат овие индекси во пракса. Рускиот индекс ги покажува 30те најголеми компании со чии акции се тргува на руската берза.

Пример, за време на кризата во март акциите на Газпром паднаа 12%, кога вака ќе гледаш, сигурно не звучи оптимистички, али која е причината за паѓање?
Американските санкции или стравот дека испораките на гас од Русија можат да бидат испроблематизирани? :)
Истото ова важи и за нафтените компании од Русија. Сето ова бидејќи акциите беа врзани за американскиот долар.

Затоа наместо да правиш оптички илузии со сликици, пробај да го разбереш она што мислиш дека си го постирал.

Секако дека одлуката на Русија да интервенира во Крим чинеше некој долар, меѓутоа такви краткотрајни последици кои што ги гледаме се светлосни години далеку од “економскиот егзодус“ кој и се предвидуваше од страна на Западот.

Ќе ги видиме наредните месеци кога доларот ќе биде испуштен од употреба меѓу Кина и Русија, а како што гледаме ниту Германија како најголем западно европски партнер на Русија нема ништо против оваа идеја. :)
 
Член од
22 јануари 2005
Мислења
1.644
Поени од реакции
1.677
Секако дека одлуката на Русија да интервенира во Крим чинеше некој долар, меѓутоа такви краткотрајни последици кои што ги гледаме се светлосни години далеку од “економскиот егзодус“ кој и се предвидуваше од страна на Западот.
Тоа беше целта на графикот. Да покаже дека "одлуката на Русија да интервенира во Крим чинеше некој долар" и дека цитатот подолу не е баш точен:
Pogledamo li izvješće ruskih burzi MICEX /RTS, vidjet ćemo da ruska tržišta od početnog pada prvih dana ožujka pa sve do danas nimalo ne osjete mjere kojima je američka administracija htjela "kazniti Rusiju.
Не беше целта да покаже на некаков "економски егзодус". Дури и на Запад не си прават такви илузии. Јасно е дека овие санкции се повеќе наменети лично за Путин и неговиот круг, отколку за Русија. Наредната фаза на санкции, доколку се дојде до тоа, би биле насочени кон одредени сектори на руската економија и би можело да имаат поголеми последици.
Дали ќе се стигне до таму ќе покаже времето.

The Russian equity market – before, during and after the Crimea crisis

Ќе ги видиме наредните месеци кога доларот ќе биде испуштен од употреба меѓу Кина и Русија, а како што гледаме ниту Германија како најголем западно европски партнер на Русија нема ништо против оваа идеја. :)
Погоре постирав интересен текст од индиски економист.
 
Последно уредено:

The xx

Russia state-affiliated bot. ☑️
Член од
8 април 2013
Мислења
7.054
Поени од реакции
13.333
^SOurce Bloomberg. (n) За последниов линк.
Интересна статија од индискиот економичар бтв. Прерано е да се напушти доларот.[DOUBLEPOST=1396836156][/DOUBLEPOST]Who is Vladimir Putin?
Намерно не се прифаќа пријателство со Русија. Поради кои х банални причини.
 
Последно уредено:

Bratot

Стоик и Машкртник!
Член од
27 јануари 2007
Мислења
17.089
Поени од реакции
4.499
Тоа беше целта на графикот. Да покаже дека "одлуката на Русија да интервенира во Крим чинеше некој долар" и дека цитатот подолу не е баш точен:
Напротив, цитатот е во потполност точен доколку го читаш до самиот крај со разбирање:

Pogledamo li izvješće ruskih burzi MICEX /RTS, vidjet ćemo da ruska tržišta od početnog pada prvih dana ožujka pa sve do danas nimalo ne osjete mjere kojima je američka administracija htjela "kazniti Rusiju.

Затоа и потенцирав која е причината поради падот на индексот, а тоа сигурно не се смешните мерки на американската администрација.
Пример, за време на кризата во март акциите на Газпром паднаа 12%, кога вака ќе гледаш, сигурно не звучи оптимистички, али која е причината за паѓање?
Американските санкции или стравот дека испораките на гас од Русија можат да бидат испроблематизирани? :)
Истото ова важи и за нафтените компании од Русија. Сето ова бидејќи акциите беа врзани за американскиот долар.

[DOUBLEPOST=1396858610][/DOUBLEPOST]
Погоре постирав интересен текст од индиски економист.
^SOurce Bloomberg. (n) За последниов линк.
Интересна статија од индискиот економичар бтв. Прерано е да се напушти доларот.
Статијата наизглед делува многу оптимистички, но реално кажува кои работи се очекува да се сменат:

  1. The dollar’s roles as a unit of account (for denominating transactions across countries) and medium of exchange (for settling payments on those transactions) are likely to wane.
  2. Oil and other commodities have for a long time been priced and traded almost exclusively in dollars because it was by far the most widely traded currency, but this is unlikely to persist.

После ова во текстот, се’ што е напишано како причини поради кои доларот би требало да опстане, се само предвидувања и верувања кои се далеку од потврдување.

Сигурни се засега само двете горни точки, дека доларот се’ помалце се користи како главна валута за меѓународните трансакции и скоро нема да биде врзан за цената на ресурсите, што гледаме дека се спроведува во пракса.
Не знам колкав финансиски лаик да биде човек, ќе разбере дека овие две работи драстично ќе влијаат врз слабеење на доларот.
Без разлика како некој сака да го спакува ова, со сигурност позицијата на САД нема да биде посилна. Славопојките за доминантноста на доларот и американската недопирливост се наменети за нивни внатрешни потреби.
 
Последно уредено:
Член од
24 април 2008
Мислења
11.028
Поени од реакции
12.540
Ме интересира каква ќе биде реакцијата на Хорхе и пвеводбениците на ваквиот развој на настаните.

Гасификацијата е еден од клучните проекти кои пвеводбениците ги најавуваат, а со својот глас ЗА необврзувачката резолуција против Русија во Организацијата на Обединетите Нации, Хорхе и пвеводбениците им покажаа на Владимир Путин и на Кремљ колку многу ја сакаме Русија и колку ги почитуваме нејзините политики и постапки.

Кога сето ова ќе заврши, Путин може најкомотно да го земе во предвид фактот дека Грција гласаше ПРОТИВ необврзувачката резолуција против Русија во Организацијата на Обединетите Нации и да го врати првичниот план со кој требаше да има 2 крака од Јужен Поток - северен преку Србија, Хрватска и Словенија кон северна Италија, и јужен преку Грција, Албанија и Јадранското Море кон јужна Италија. Или барем ќе им пушти крак на гејците во знак на благодарност за нивниот глас ПРОТИВ, а Македонија намерно ќе ја заобиколи поради идиотизмите на Хорхе и на пвеводбениците.

И после ќе си велиме дека Русија не ги сака Македонија и Македонците и дека нема никаква потреба и корист од нас.

Па нормално дека нема да не сакаат Русите и нормално дека нема да имаат никаква потреба и корист од нас кога им плукаме во фаца само за да им се умилкуваме на евробирократите во Брисел.

http://www.idividi.com.mk/vesti/ekonomija/915385/index.html

ЕУ ја суспендира изградбата на „Јужен Поток“

Објавена на 07 04 2014 08:27:09

Вашингтон, 7 април 2014 (МИА) - Изградбата на рускиот гасовод „Јужен Поток“ кон Балканот е суспендирана, изјави високиот американски дипломат и поранешен пратеник за меѓународни енергетски прашања, задолжен за енергетската политика на САД кон светот, амбасадорот Карлос Паскал.



Според Паскал, како што јави дописникот на МИА од Вашингтон, политичката криза во Украина довела до одлука во Брисел целосно да се запре издавањето на дозволите кои се потребни за изградба на гасоводот, кој е предвидено да поминува под Црно Море, потоа низ членката на ЕУ, Бугарија, па низ Србија, Хрватска, која исто така е членка на ЕУ, се до Австрија, од каде гасот ќе се упатуваше кон другите европски потрошувачи.

- „Јужен Поток“ е многу важно прашање. Тој нема да донесе нови количества на гас во Европа, туку само ќе пренасочи гас кој сега минува низ Украина преку друг гасовод. За да можеме да го изградиме овој гасовод, „Газпром“ и нивните партнери мора да добијат огромен број дозволи од Европската Унија. ЕУ најави дека го суспендирала тој процес и нема да дозволи нови чекори во таа насока. Нема банка која ќе одобри средства за изградба на гасоводот доколку нема дозволи од Европската унија, така што проектот сега е запрен и нема перспектива да оди напред, изјави Паскал, кој во Атланскиот совет на САД ја претстави енергетската состојба во Европа по украинската криза.

Како главна бирократска пречка за изградба на гасоводот, според Паскал, ЕУ ќе ја користи монополската позиција на „Газпром“ во Русија и ќе бара реципроцитетно отворање на пазарот пред да може оваа компанија да инвестира во Европа. Паскал, секако, не криеше дека вистинската причина што Брисел ќе стори се што може да го запре овој проект, е кризата во Украина.

Во меѓувреме, бугарскиот министер за надворешни работи Кристијан Вигенин, најави дека неговата земја се уште се надева дека работата на „Јужен Поток“ ќе почне како што беше предвидено. Бугарија е првата алка во низата на „Јужен Поток“, кој ќе треба да достави гас и до Македонија, преку помала снабдувачка линија која ќе поминува од Србија или евентуално од Бугарија.

- И покрај суспензијата на работата во Брисел, техничките работи за гасоводот не се запрени. Кризата во Украина нема да биде долгорочна закана за реализирањето на „Јужен Поток“, изјави Вигенин.

Паскал најави дека во отсуство на „Јужен Поток“, единствената реална опција за снабдување на Балканот со гас, е гасоводот ТАП на гигантот БП. Овој гасовод треба да донесе азербејџански гас, кој ќе биде нов производ на европскиот пазар, преку Турција, Грција, Албанија и Јонско Море до Италија. Според Паскал, за надоместување на штетата која Балканот ќе ја претрпи од забраната на „Јужен Поток“, потребно е да се изгради крак од ТАП кон Бугарија и потоа евентуално понатаму на север.

Според Паскал, Европа сработила доста за намалување на зависноста од рускиот гас, по претходната голема криза со прекинот на снабдувањето преку Украина во 2008-2009 година, така што сега зависи од Русија само за 30 проценти од своите потреби, од кои половината поминува низ Украина. Како главни мерки за натамошно намалување на европската зависност, Паскал рече дека ќе биде користењето на други извори на енергенси и увоз на гас од САД или други земји кои се извозници, преку новите терминали кои се во изградба.

Меѓу планираните терминали е големиот проект на хрватскиот остров Крк, потоа во Литванија, Грција и други набрзина подготвени идеи. Но, Паскал предупреди дека постоечките дозволи за извоз на гас од САД, која се соочува со бум во производството благодарение на техниката на фракирање на карпите, сепак ќе значат дека првите нови количества гас ќе се најдат на пазарот дури во 2015 година, а реалните ефекти ќе се почувствуваат по 2017 година.

Покрај снабдувањето на Европа, каде Германија, балтичките републики, Полска, Бугарија и други земји се сериозно зависни од рускиот гас, Паскал опиша драматична трка да се подготви снабдување на Украина со гас на време за да се спречат тешки економски и социјални последици во зимата која доаѓа, во која оваа земја очекува да се соочи со силен руски притисок.

САД и Европската Унија работат на пренасочување на гасоводите кои вообичаено ја снабдуваат Европа преку Украина, во обратно снабдување на Украина со гас увезен од Европа. Клучната линија за снабдување тука е Словачка, при што Вашингтон и Брисел се насочени кон убедување на оваа држава да ги потпише потребните договори за снабдување на Украина со гас.

Извор: МИА
 
Член од
22 јануари 2005
Мислења
1.644
Поени од реакции
1.677
European energy security
Conscious uncoupling

Reducing Europe’s dependence on Russian gas is possible—but it will take time, money and sustained political will

WHEN Vladimir Putin was bribing Viktor Yanukovych, then the president of Ukraine, to turn down a trade deal with the European Union last year, one of the sweeteners was cheap gas. The copious Russian gas Ukraine burns through every year—it is a profligate user of energy—would be priced at just $268.5 per thousand cubic metres (tcm), which for 2013’s total of 28 billion cubic metres (bcm) works out at $7.5 billion. Since February’s revolution ousted Mr Yanukovych, gas has become a stick, not a carrot. On April 1st Alexei Miller, the chief executive of Russia’s gas giant, Gazprom, said that the price of Ukraine’s gas was going up by 44%, to $385.5 per tcm.

This is ominous news for Europe. Ukraine already owes Gazprom $1.7 billion, according to Mr Miller. If Ukraine continues not to pay its bills—and without outside help, it cannot—Gazprom can cut it off. Such a dispute need not, in principle, have any effect on the gas that flows through Ukraine to other countries farther west (see map). But if Gazprom reduces the flow of gas to reflect the fact that Ukraine no longer has a right to its 28bcm, and Ukraine takes some of that gas anyway, or if Gazprom shuts down the pipelines going through Ukraine completely, Europe’s supplies get hit. Europe gets 24% of its gas from Russia, and half of that—80bcm a year—passes through Ukraine. An argument between Russia and Ukraine led to the pipelines shutting down for two weeks in January 2009, to much consternation downstream.


In the short term (weeks, or a few months) such a disruption would be less damaging now than it was then. But in the medium term (many months, or a few years) Europe remains highly vulnerable to Russian control over gas supplies. This vulnerability is one of the reasons why Mr Putin thinks Europe will not act decisively against him over the annexation of Crimea, or any further territorial depredations he may have in mind. But it is a vulnerability that can, over time, be decreased; and one which Russia would lose a lot by exploiting.

Thanks for sharing

At the moment, a lapse in supplies would see the seasons in Europe’s favour. European countries do not depend on Russian gas in the summer months (though they do refill their storage facilities with it then). And the mild winter just past means that those stores are unusually full. Richard Mallinson of Energy Aspects, a consultancy, says EU countries have 36bcm of gas in store, about 15bcm more than this time last year. They could store twice that; the EU’s total storage capacity is 75bcm.

It is a useful cushion, but a lumpy one. Some European countries have lots of storage: Latvia has at least a years’ worth. Others (Moldova, Macedonia) have none. Thus ways must be found to get gas from the places where it is stored to the people who need it. Europe’s pipeline grid is not particularly well suited for this. National gas companies have long disliked cross-border interconnectors; a free flow of gas means more choice for consumers and thus lower prices. But pressure from the EU—notably in the form of the “third energy package” of liberalisations—and a growing concern, since 2009, about the risks of relying on Russian gas mean that more interconnectors have now been built, along with pumps that can reverse the flow in transit pipelines.

Poland has been connected with the Czech Republic via the small Stork pipeline since 2011; work on a larger link, with a capacity of up to 10bcm, will start before 2017. Slovakia has just opened a pipeline to Hungary. Germany can now send gas to Italy, as well as to Poland and the Czech Republic. If the political will to provide mutual support is there—quite a big “if”, since it was not very apparent in 2009—the means to do so are better than they were.

Estonia, Latvia and Lithuania, though, are not connected to any source of gas save Russia. Work could start on an interconnector from Poland to Lithuania in 2018; until then Latvia’s abundant storage provides some insurance against strong-arming. Bulgaria also has a particular problem. It gets almost all its gas from a Russian pipeline that crosses Ukraine, and it has limited storage (less than two months’ consumption). It is hurrying to build interconnectors to Serbia and to a planned liquefied natural gas (LNG) terminal in Greece.

Even good interconnection is only a solution for as long as there are gas supplies to feed the interconnectors. If the gas ceased flowing through Ukraine, where might more be found after stores were depleted?

One answer is, surprisingly, Russia. If Russia were to shut down the pipelines across Ukraine with the principal aim of hurting Ukraine itself (though accepting mind-focusing discomfort downstream as an added bonus) it would probably continue exporting gas by other channels. One of them, the newish Nord Stream pipeline on the Baltic seabed, was to some extent built with this in mind; it was designed to get gas straight from Russia to Germany, and thus give Russia the option of cutting off its near neighbours while still serving its most important market.

Now interconnectors allow gas to flow south and east out of Germany, though, Nord Stream could be something of a boon—all the more so because, at the moment, only around 30bcm of its 55bcm a year capacity is used. Assuming regulatory and commercial issues were resolved, and that Russia was not actively seeking to make things worse, the other 25bcm could make up a good chunk of the shortfall if supplies through Ukraine were stopped.

Help is round the corner

Finding much more by way of replacement gas, though, would be hard. Perhaps 10bcm could come from Norway. Shares in Statoil, Norway’s state energy company, have jumped by 7% since the revolution in Ukraine, notes John Olaisen, an analyst at ABG Sundal Collier, a Norwegian bank. But the scope for further production inside the EU is limited. In the Netherlands public opinion wants the country to pump less gas, not more, because of worries about carbon emissions and a string of minor earthquakes associated with the depletion of the giant Groningen field. Britain’s gasfields are also depleting. North Africa has proved an unreliable supplier, beset by terrorist threats and other unrest. Italy’s imports from Libya, once a reliable supplier, were down by 11.9% in 2013; supplies from Algeria (where local demand is booming) were down by 40%.

What about gas from farther afield? Europe has the capacity to import a lot more LNG; its 2013 LNG imports, 45.7bcm, were much lower than the 2011 peak of 86.5bcm. The problem here is inelastic supply. The countries which export LNG cannot simply churn out more of the stuff; the plants which liquefy the gas cost billions of dollars, so they tend already to be running at full blast. And most of what they make they are already selling, at high prices, in Asia (see chart 1). Japan needs LNG to keep the lights on, having shut down its nuclear power plants after the Fukushima disaster. China is trying to burn less coal because of public anger at air pollution. Europe might be able to find another 10bcm of LNG, analysts reckon, but it would pay about twice what Russian pipeline gas currently costs.


There is also the option of generating electricity from coal instead of gas. But a knock-on effect of America’s shale-gas revolution is that it now exports cheap coal to the EU (this is in part why LNG imports have declined). Europe is already running most of its coal-fired stations at high capacity. There might be some slack, and there are also some mothballed stations that burn fuel oil, but there is no large pool of underused generating capacity.

Add all this together and you get around 50bcm. That means Europe would still face a 30bcm shortfall if supplies through Ukraine were cut off completely—just under half of Germany’s annual gas consumption. And even getting that far is possible only at the cost of perhaps $50 billion more spent on gas; bringing in a significant amount of LNG at Asian prices means other vendors not locked into long-term contracts will raise prices, too. Particularly cold winter weather would make things a lot worse. Given the continent’s 117 gigawatts (GW) of wind-turbine capacity, which has been growing at 10% a year, windy weather would improve matters.

Rather than face the economic pain that a 30bcm gas shortfall would impose, Europe’s leaders will focus on helping Ukraine pay its bill. This is one reason why prices for traded gas have barely budged since the crisis started. Sorting out the country’s notoriously murky energy sector will be high on the reform agenda (Ukraine still does not have meters at the points where the pipelines enter from Russia, making all discussions about quantity and price questionable). Cuts in the energy subsidies which lead Ukrainians to burn gas so wastefully are sure to be required in return for money from the IMF. Ukraine currently produces 20bcm of gas; if it were as efficient in its use as some countries are, it could be more or less self sufficient.

Europe will also seek to lessen its reliance on Russia in the longer term—a challenge made all the harder by the fact that current trends have gas demand going up in the decade to come. According to AT Kearney, a consultancy, imports are set to climb from 327bcm today to 413bcm in 2020.

Bigger, stronger

In March the EU’s heads of government told the commission to produce a plan in June for reducing energy dependence. That is likely to give a push to storage capacity and both more and larger interconnectors. It could strengthen requirements for countries to maintain a strategic gas reserve, and it ought to stress energy efficiency, too.

It will also look at new pipeline plans. An immediate casualty is likely to be Russia’s South Stream pipeline, which, like Nord Stream, was designed to reduce Gazprom’s export dependence on Ukraine. Due for completion in 2018, with a planned capacity of 63bcm, it has already fallen foul of EU competition rules, and EU disapproval could effectively scupper it. The corollary to spurning Russian gas piped through South Stream is favouring non-Russian schemes like the Trans-Adriatic Pipeline, due for completion by 2018, which will bring Europe 10-20bcm a year from the Caucasus via Turkey. An easing of sanctions on Iran could bring more gas from there by the same route.

Europe could also develop its shale-gas reserves (see map), though these are not the panacea enthusiasts would like to believe. The EU’s Joint Research Centre puts Europe’s technically recoverable unconventional-gas resource at 11,700bcm, about a quarter of America’s. But law, public opinion and a lack of drilling and exploration kit make European shale gas harder to get out. IHS, an energy consultancy, expects that by 2020 European shale production will only be 4bcm a year, compared with over 70bcm in America today. Conventional-gas production in Europe and its neighbouring seas could drop by ten times that over the same time.


Political excitement about the idea of America’s shale gas helping Europe out tends to overlook the practical difficulties. For a start, there are not yet any export facilities. Sabine Pass on the Texas-Louisiana border, with a capacity of up to 2bcm, will start pumping LNG only in 2015. Two dozen export applications are pending, though, and IHS reckons that a burst of projects coming online in 2018–20 will bring America’s total LNG export capacity to 66bcm by early in the next decade. That is appreciable, but hardly overwhelming in a world LNG market that might be 540bcm a year by that time, according to the International Energy Agency. And a significant part of that gas would be headed to high-price Asia, not just from plants on America’s Pacific coast but also from the Gulf, since from 2015 the new locks on the Panama Canal will enable it to take large LNG carriers.

All this depends on investors coming up with the money. But private-sector investors may be chary of putting money into costly terminals that risk not being used if Europe slips back into accepting more cheap Russian gas. And although the crisis in Ukraine has stoked America’s willingness to help allies, there is a domestic lobby that thinks restricting exports will keep prices at home low.

Technological change may help matters. The cost of import terminals that turn LNG into usable gas has fallen sharply, with customers now able to rent floating facilities when they need them, rather than building costly ones on land. Lithuania’s new $325m floating LNG terminal, the South-Korean-built, pointedly named Independence, will start work by the end of this year. In the longer term, liquefaction plants which use electric motors rather than huge turbines look set to reduce the size and capital costs of export terminals. That could bring much more LNG onto the market from offshore fields and remote places.

Since Europe uses 31% of its gas to make electricity (see chart 2), it is also possible to reduce reliance on Russia by changing generating technology. To some extent Europe’s push for renewables is already doing this. But at the moment renewables need fossil-fuel-fired capacity for backup, and gas is the fuel of choice. Better electricity interconnectors could reduce that need for gas by making it easier to export electricity from renewables-rich markets like Germany on sunny or windy days and to import it on dark or still ones. As with gas interconnectors, forging such links requires a pan-European push. And to make it work on a large scale will require new pricing strategies to recompense the owners of fossil-fuel plants pushed off the grid when renewable energy from other countries flows in.


Interconnectors can also help substitute one renewable for another. Hydro-power, like gas-fired power stations, can be turned on easily when the wind falters, but it is not evenly spread: Sweden and, particularly, Norway have a lot of it, Germany and Benelux not so much. There are currently plans for up to five new interconnectors from Norway to the EU to be built by 2020, with a capacity of up to 5GW (providing 5GW from gas plants would take around 10bcm a year). Norway could generate much more hydropower, given a market. And with better interconnectors, a lot more solar power could come up from the south—perhaps including north Africa.

Though making a real dent in Europe’s reliance on Russian gas will take political will, money and the best part of a decade, merely moving in that direction will shift the balance of power, because it will signal a fundamental truth: in the end, the Kremlin needs its European customers at least as much as they need Russian imports.

The avengers

Oil-and-gas exports make up 70% of Russia’s $515 billion annual exports, and 52% of the federal budget, according to America’s Energy Information Administration. Europe’s role as Russia’s largest gas market already gives it a certain strength, as can be seen in the increasingly hard-nosed way EU competition officials are taking on some of Gazprom’s practices.

Oil (unlike gas) is easy to store, ship and trade, which means a single customer has less scope for action. But to sell its oil easily, Russia needs access to the world financial system. Its companies need to borrow on the bond market, and want their shares traded on international exchanges. They also need to process payments in dollars (the currency in which almost all international energy transactions are priced).

This gives Europe and America considerable leverage, if they choose to exert it. Rosneft, Russia’s biggest oil company, would be badly damaged if it were to be delisted on the London and New York stock exchanges. Financial sanctions could also make it hard for Russia to sell its oil to third parties. Sanctions have hurt Iran not by stopping it getting oil to customers, but by stopping it from receiving payment (though Russia would be harder to isolate).

In theory, Russia’s gas exports to Europe are a weapon that points the other way. If Russia were to push farther into Ukraine, or to try its chances in Moldova, Georgia or the Baltic states, and Europe to take strong action in response, it could shut down exports completely, thus doing huge damage to the EU. But barring immediate, permanent and total victory, that would also doom Russia as a gas exporter. China already has worries about Russia’s dependability as a supplier. Even with $475 billion in foreign-exchange reserves, the Kremlin cannot continue to run Russia’s ramshackle and uncompetitive economy without its most important export revenues.

The shock of the Crimean annexation should speed up sluggish European decision-making on storage, interconnection, diversification, liberalisation, shale gas and efficiency. And though the decision-makers may detest Mr Putin, in private they will admit that he may thus have done them a favour. They already knew what to do. They just didn’t want to do it.
 

The xx

Russia state-affiliated bot. ☑️
Член од
8 април 2013
Мислења
7.054
Поени од реакции
13.333
И пак некој намерно се прави слеп.

In those early days Putin was trying hard to build a strong, working relationship with the West, even to the point of joining both the EU and Nato.

Putin's former economics adviser Andrei Illarionov told <i>Ukrainskaya Pravda</i> in October 2013: "Putin's personal conviction was that for Russia the most secure and comfortable place would be membership of the western alliance," Illarianov said. "Putin said on several occasions that he wanted Russia to join Nato – both privately and in public. For one and a half years this was Russia's official position."
Но...

"Russia strived to engage in dialogue with our colleagues in the West. We are constantly proposing cooperation on all key issues... But we saw no reciprocal steps," Putin said in what is already being called an historic speech on March 18 that announced the annexation of Crimea. "On the contrary, they have lied to us many times, made decisions behind our backs, placed us before an accomplished fact. This happened with Nato's expansion to the east, as well as the deployment of military infrastructure at our borders. They kept telling us the same thing: 'Well, this does not concern you'."
И ниту една статија од Блоомберг,ниту Економист нема да ги смени тие факти.
Западот можеше да ја вклучи и Русија и Украина, но не сакаше.
 
Член од
22 јануари 2005
Мислења
1.644
Поени од реакции
1.677
И пак некој намерно се прави слеп.



Но...



И ниту една статија од Блоомберг,ниту Економист нема да ги смени тие факти.
Западот можеше да ја вклучи и Русија и Украина, но не сакаше.
Никој не ги оспорува тие факти. Можеби беше грешка што НАТО се прошири до границите на Русија. Подобра опција би била поранешните Варшавски земји да формираат свој одбранбен пакт. Но, тие земји не ја избраа таа опција, туку побрзаа да влезат во НАТО. Никој не ги присили. И побрзаа само поради историската политика на Русија спрема нив. На пример, ако денес Латвија не беше во НАТО, можеби ќе ги имаше истите проблеми како Украина.
 
Последно уредено:

The xx

Russia state-affiliated bot. ☑️
Член од
8 април 2013
Мислења
7.054
Поени од реакции
13.333
Никој не ги оспорува тие факти. Можеби беше грешка што НАТО се прошири до границите на Русија. Подобра опција би била поранешните Варшавски земји да формираат свој одбранбен пакт. Но, тие земји не ја избраа таа опција, туку побрзаа да влезат во НАТО. Никој не ги присили. И побрзаа само поради историската политика на Русија спрема нив. На пример, ако денес Латвија не беше во НАТО, можеби ќе ги имаше истите проблеми како Украина.
Тврдиш дека немало притисок од Америте и Западот? Ма немој. Истите притисоци како ги имаше Украина од запад ги имаа и тие земји тогаш.
Историската политика спрема нив е резултат на политиката на запад кон Русија. Многу едноставно, ако победеше СССР и поставеа бази и ракети во Мексико и Канада, каква ќе беше политиката од страна на Америте кон нив? Мислам ете ги Куба и Венецуела.
Украина ќе ги имаше проблемите ако седнеа на маса преговарачка на релација Киев/Москва/Брисел како што бараа Лавров и Путин?
Лесни се одговорите, зависи само перцепцијата каква е.
Тоа не е грешка, да не се лажеме. Тоа е намерна политика од страна на Нато и западните земји.
 

Kajgana Shop

На врв Bottom