А зошто Словени во наводници? Или се Словени или се Власи
Затоа што јас не ја поддржувам хипотезата за преселбата на “Словените“, туку сметам дека народите кои биле овде пред фамозниот 6-ти век продолжиле и понатаму да постојат во истиот облик, без оглед на повремените незначајни миграции на одредени племиња кои во никој случај не успеале да ја променат структурата на овдешното население, а терминот под чиј чадор се ставени денешните словенофони народи како “Словени“ е политички термин исползуван во римската империја за административно-политичките независни провинции во тие рамки.
Каква е таа фамозна држава - дали имала одредени граници, дали била признаена од некого (во светот воопшто) преку договор, дали имала престолнина, дали воспоставила дипломатски односи со било кои други држави, дали ковела сопствени монети?
Дипломатските односи (кои ги имала и од каде сме дознале за неа), самите ни го потврдуваат нејзиното признание и постоење.
И дали навистина се нарекувала Македонска Славинија? Да не е тоа некој нов предлог за решение за спорот со името:pos2:
Да, така е запишано.
Без излегувања надвор од темава со досетливи нафрлувања.
Самата Римска империја била еден конгломерат од народи, каде по добивањето на граѓанскиот статус нејзините жители биле еднакви.
Затоа и власта во источната империја се сочинувала од не-римски владетели и војсководци.
One may assume that the relationship was based on an alliance with the Bulgarian state, and that the Sclavinian principalities were buffer areas between it and the Avar Khaganate. The Slavs obviously sided with Khan Kroum in his struggle against Byzantium, but it seems that they preserved their independence. It is in this sense that the term should be interpreted in the name given (in the ‘List of Names of the Bulgarian Khans') to the territory along the left bank of the Danube,
Кнјажение оубоу страноу Доунаја. Thus, it should be the Slav-Bulgarian synonym of the Byzantine 'Sclaviniae', and reveals the political status of independence of the Sclavinian tribes. The latter, as we shall see later, gave their names to the regions they occupied.
...and the second mention namely, 'all Sclaviniae' (
),
also refers to those in modern Macedonia.
The latest mention of the 'Sclaviniae', as a collective concept, appears in Anastasius the Librarian's
Chronographia tripertita (compiled in the second half of the ninth century). The reference in the passage concerning events in 785, when Constantine VI conquered the
Sclaviniae of Macedonia (
'Sclavenias penes Macedoniam').
We may draw the conclusion that in this case, Macedonia implied the proper province of Antiquity. It is mentioned for the sake of clarity, because of the very wide territorial scope of the concept of 'Sclaviniae' at that time. Although this term (as a collective concept, in the plural), used to denote 'the land of the Sclavinians'
disappeared from the source towards the end of the ninth century, certain names of the separate Sclaviniae, named after the tribes that inhabited them, proved to be more stable. They were retained as regional toponyms for centuries. Among the few that have been preserved in written documents and in oral tradition even to the present day, the following,
may be listed:
Berzitia (
)
after the Bursyatsi in Central Macedonia (the areas of Bitolja, Ochrida, Prespa and Veles); Dragouvitia (
) after the Dragouvites to the west a south-east of Thessalonica, along the lower reaches of the Vardar as far as Mount Olympus;
Veleyezitia (
) after the Veleyezites in Thessaly and as far as Thebes; Vayonetia (
, Vayonetia) after the Vayonites in the Epirus, between Arta and Gjirokastra;
Smolenia after the Smoleni in south-eastern Macedonia, between the lower reaches of the rivers Strouma and Mesta; Velikiya in the Western Rhodope; Rupchos after the Ruptsi in the central Rhodope as far as Mount Strandja, etc.
Ethnical and Political Preconditions for Regional Names in the Central and Eastern Parts of the Balkan Peninsula
PETER KOLEDAROV
Кнез на Берзитската Склавинија, една од најголемите, бил таткото на Самоил, кнезот Никола.
Vgl. Annales Patherbrunn und Annales Magdeburg. Zum Jahr 1136;
Bernhardi, Lothar, S. 600 f. Zum folgenden vgl. V. Giesebrecht, Wendische Geschichten, III, 39;
или Zonaras, ibid., IV, p. 75
Автономијата на македонските склавинии, како политичка, така и религиска ја потпомогнал папата во
866 г. кога наредил на бугарскиот кнез Борис со крстено име Михаил,
секој народ во Бугарија да има посебна црква со свој епископ, а сите епископи да избираат заеднички архиепископ.
Инаку целото папско правило гласи:
”...Episcopos gentium singularum scire convenit, quis inter eos primus habeantur, quem velut caput existiment et nihil amplius praeter eius conscientiam gerant etc...”
”Правила на св. православна ц'рква с т'лкованијата им, Софија, 1912, т. I, стр. 98...
Васил Н. Златарски: ”Историја на П'рвото б'лгарско Царство” II...
От славјанизацијата на д'ржавата до падането на П'рвото царство (852—1018) стр.119-120)
Тогаш, бугарскиот цар Борис со крстено име Михаил, ги одвојува Македонците од бугарското царство и создава автономна македонска област.
(Периодическо списание, 1898 год., кн. 55-56, стр. 85.)
За управник на македонската автономна област го назначува Св. Климент, кој воедно ја вршел и задачата на епископ на словенски јазик , каде јазик во средниот век означувал народ.
