Кастанеда

[SWEDEN]

Antropologija: Kastaneda Evo, ako ima zainteresovanih za rad Karlosa Kastanede, pokrećem ovu temu kako bi razmatrali delo ovog intrigantnog autora. Za početak, šaljem Vam zaista senzacionalan odlomak iz knjige jednog nemačkog autora.Prava "atomska bomba" koja nikoga neće ostaviti ravnodušnim. Ako imate dobre živce, pročitajte.
__________________________________________________ ________________________

Život u Kokošinjcu

Odlomak iz knjige "Zaostavština don Huana" od jednog nemačkog autora

Evo nas kod jedne vrlo škakljive teme, koja je u toj meri senzacionalna i neobična, da je Kastaneda potpuno izostavio u svom dosadašnjem delu. Tek u zadnjoj knjizi Magija pokreta nalazimo nagoveštaje o postojanju jedne strane sile, koja nas manje-više drži pod potpunom kontrolom, bez pobližeg objašnjenja ili njenog imenovanja. (Zadnja Kastanedina knjiga je “Aktivna strana beskraja”, gde o toj temi detaljnije piše.)

Don Huan kaže svom zaprepašćenom učeniku:


" Ono što ti nazivaš svojim razumom uopšte nije tvoj razum. Čarobnjaci su uvereni da je naš razum strana tvorevina, koja je svakom od nas usađena.
Uzmi to za sada samo na znanje, bez daljih objašnjenja ko nam ga je usadio i kada se to dogodilo."


U predavanjima proteklih godina, Kastaneda je ipak počeo da otkriva pojedinosti o tom procesu i za njega zaslužnim bićima - uprkos Don Huanovom jasnom upozorenju: "Ako sa tim izađeš u javnost, onda će te stvarno spaliti." Pri tom nije sasvim jasno da li je mislio na lomaču za svog učenika ili na simboličko ili čak i stvarno spaljivanje njegovih knjiga. U svakom slučaju sasvim je dobro znao da se u ovom delu njegovog nasleđa radi o nečemu, što ne samo da niko ne bi trebalo, nego i ne želi da zna.

Utoliko je važno upozorenje da izjave koje slede mogu zvučati još neverovatnije od ostalih u ovoj knjizi. Mogu se čak učiniti paranoidnim ili izazvati osećaj paranoje, straha i otpora. Po čarobnjacima, to je normalna i sasvim razumljiva reakcija, jer će razum - jezgro naše receptivne svakodnevne svesti – žestoko da se usprotivi prikazu sebe kao strane instalacije grabežljivih bića iz nekog drugog sveta. Izjava te vrste jednaka je osudi samog sebe, a to je nešto što niko rado ili lakog srca ne čini.

Zato je u ovom slučaju preporučljivo odloziti lični sud i prvo saslušati šta Kastaneda i njegove pratilje imaju da kažu. Jer polako postaje jasno o čemu se u nasleđu Don Huana u stvari radi i kakav značaj njihova otkrića ustvari imaju. Samo je tako moguće izbeći inače programirane nesporazume. No, pređimo na stvar:

Prvi koji su primetili da nešto nije u redu, bili su šamani starog Meksika, muškarci i žene iz davnina, kojima je uspelo da neposredno vide energiju kako protiče kroz Univerzum. Pri njihovim opažanjima su uočili, da ne samo da skupna tačka deteta nije pričvršćena na jednom određenom položaju, već da je i svetlosna čahura novorođenčeta potpuno presvučena jedinstvenom svetlećom navlakom, koja se čini poput prozirne plastične presvlake i čini čahuru izrazito blistavom. (Skupna tačka: – tačka u kojoj je usredsređena celokupna svest živih bića.To je njihova veza sa univerzalnim izvorom svesti, energije – Duhom, Namerom. Šamani je vide kao tačku intezivnog sjaja, koja se kod ljudskih bića nalazi iza leđa, između lopatica, za dužinu ispružene ruke udaljena od tela.Opširnije o tome u Kastanedinoj knjizi “Unutrašnji Oganj”. Vidovnjaci su sposobni da ljudska bića opažaju kao svetleće lopte ili jaja.Autor ovde koristi izraz “čahura.” - Prim.prev.)

U toku detinjstva, međutim, taj spoljašnji sjaj se sve više i više gubi, pa kod odraslih obično nalazimo tek ostatak tog sjaja, neku vrstu svetlosne bare, koja jedva da doseže do visine stopala.

Stari šamani su intuitivno znali da je taj spoljašnji sjaj ustvari ljudska svest, jer su videli da visina tog sjaja određuje nivo svesti isto tako definitivno kao što položaj skupne tačke određuje prirodu opažajnog sveta. Uznemireni spoznajom da se svest u ranom detinjstvu u toj meri smanjuje, iako se upravo u toj fazi čini da postajemo sve svesniji, stari šamani su se bacili u potragu za objašnjenjem tako očigledne protivrečnosti

Najpre su pomislili da je sama fiksacija skupne tačke tokom socijalizacije odgovorna za zagonetno nestajanje svesti, s obzirom da onemogućava percepciju celog niza mogućih svetova i iskustava, i ograničava nas na jednu jedinu stvarnost: svakodnevicu. Kad su međutim svoje viđenje pomnije usmerili na sam proces nestajanja svesti, spazili su bića nalik senkama koja su im do tada, usled blistave pozadine ljudskog energetskog polja, bila promakla. Videli su da se te senke hrane sjajem naše svesti, skoro sistematski ga brsteći. Kako ti razbojnički paraziti izgledaju poput velikih slepih miševa, a kreću se poskakujući ili leteći, stari šamani su ih nazvali Voladores, što otprilike znaci "leteća bića" ili "letači".

Čarobnjaci Don Huanove linije su otkrili da su Voladoresi visoko razvijena svesna bića, koja međutim ne poseduju fizičko telo, pa su zato obično nevidljiva ljudskom oku.

Prema Kastanedi, Voladoresi su u naš svet došli pre puno milenijuma, kada su u potrazi za hranom ovde naišli na odličan izvor. Kako je njihova hrana specifičan tip energije svesti, analogan spoljašnjem sjaju naše svetlosne čahure, u ljudskim bićima su našli upravo ono što su tražili. I tako postadosmo njihova omiljena lovina ili bolje, kako to čarobnjaci kažu, kućne (ili domaće) životinje Voladoresa, koje oni muzu kako im se svidi.

Energetska šteta, koja se pritom pričinjava našoj svesti je enormna. Spoljašnji sjaj doduše stalno ponovo raste, ali Voladoresi ga ponovno pojedu do određene visine - poput krave koja brsteći održava visinu trave na pašnjaku. Tako i stepen naše svesti stalno ostaje na niskom nivou, koji nam doduše omogućava svladavanje svakodnevice, ali ne i preispitivanje situacije ili čak spoznaju da u određenom smislu delimo sudbinu naših domaćih životinja. Jer, kao što mi držimo kokoške u kokošinjcima i kavezima, kaže Don Huan, isto tako Voladoresi nas drže u ljudskim kokošinjcima, s tom razlikom da mi štale i kaveze u kojima živimo sami gradimo.

Te štale i kavezi, naglašava Kerol Tigs, su naši gradovi, sela i kuće, bez obzira da li živimo u seoskoj idili ili u središtu velegrada. Iz kokošije perspektive nema istinske razlike u tome da li gubimo perje i bivamo pokradeni za jaja zatvoreni u boksove nosilja, štalu ili dvorište, jer na kraju krajeva svejedno živimo i umiremo u ropstvu.

Naočigled esencijalne neslobode i izrabljivanja kojem podležemo, možemo i aktuelnu diskusiju o primerenom uzgoju domaćih životinja da pogledamo u novom svetlu. Jer, kao što kaže Kerol Tigs, mi životinjama činimo samo ono što Voladoresi nama čine - kao učeni robovi svojih gospodara besramno ih izrabljujemo: muzemo ih, sisamo i koljemo, krademo njihova jaja i povrh toga činimo ih poslušnima na najrazličitije načine. Vezujemo ih, trpamo u kaveze, podrezujemo im krila, rogove, kandže i kljunove, dresiramo ih, činimo zavisnima i ubijamo u njima agresivnost i prirodan nagon za slobodom.

Naše celokupno ponašanje je prožeto time, jer mi ne samo da izrabljujemo domaće životinje, nego i celokupnu živu i neživu prirodu – uključujući ljude oko nas. Uprkos ukidanju ropstva i opštem načelu modernog sveta, koje propagira slobodu, jednakost i bratstvo, ti uslovi vrede tek za one retke, koji su u socijalnom sistemu izborili gornje položaje. Većina još uvek živi i radi u zavisničkim odnosima, u kojima su manje ili više dobrovoljni robovi, iako danas više ne nose lanac oko vrata. Njihova jedina uteha leži najčešće u činjenici da postoji neko ko je još niže na hijerarhijskoj lestvici, koga mogu da izrabljuju i ugnjetavaju, sasvim u stilu bicikliste: gore pognut, dole gazi.

Sve to čarobnjaci Don Huanove linije nisu videli kao posledicu našeg grabežljivog nasleđa, već kao proizvod neravnopravnog odnosa Voladoresa kao režisera iza kulisa pozorišta zvanog svakodnevica i ljudi kao marioneta na pozornici. Mi imitiramo naše gospodare u izrabljivačkom mentalitetu i potrošačkom ponašanju, dok inače bivamo svedeni na životno najnužnije stvari.

Bara svesti kraj nogu, koju su nam Voladoresi ostavili, ne omogućava nam ništa više nego da živimo od danas do sutra i reflektujemo se u njenoj glatkoj površini. Tako se usled manjka energije pronalazimo u ulozi modernog narcisa, koji u svojoj ograničenoj svesti ne može da otkrije ništa drugo nego sebe i svoje sitničave probleme. Ništa nam nije preostalo, kaže Kastaneda, osim "tabanske svesti", barice koja predstavlja našu samorefleksiju, samovažnost i ego, koji je naš stvarni kavez.

Time je objašnjeno i prividno protivrečje na koje su nabasali čarobnjaci starog Meksika. Uprkos pojačanom nestanku stvarne svesti, u procesu socijalizacije sve više ulazi u igru samorefleksija (samoposmatranje), stvarajući opsenu rasta svesti. Pritom ustvari ne raste svest, nego sposobnost interpretacije percepiranog, interpretacijski sistem, te samovažnost (samovažnost,- nerealno osećanje sopstvene važnosti, oholost, gordost, - prim.prev.) deteta. Vidovnjaci jasno vide taj proces kao narastanje ili naduvavanje skupne tačke.

Time dolazi i do čudne promene u našoj energiji, koju su takođe otkrili šamani starog Meksika. Videli su da svetlosna čahura čoveka sadrži šest velikih energetskih centara, koje možemo percepirati kao svetlosne vrtloge.

Don Huan objašnjava:

"Svaki od energetskih centara u telu predstavlja određenu koncentraciju energije; neku vrstu energetskog vrtloga, koji iz perspektive vidovnjaka koji ga posmatra izgleda kao levak koji se vrti u smeru suprotnom od kazaljke na satu."

 

[SWEDEN]

Stari šamani su sa zaprepašćenjem videli, da jedan od tih šest vrtloga, (onaj koji odgovara šestom energetskom centru na temenu), tokom socijalizacije i gubitka opšte svesti menja način kretanja. Dok kod novorođenčadi energija u tom centru još kruži suprotno od kazaljke na satu, kod odraslih se ona klati napred-nazad – prema Don Huanu, jedan veoma neprirodan i odbojan način kretanja.

Kod detaljnijeg istraživanja ispostavilo se da takav način kretanja energije biva uzrokovan Voladoresima, te predstavlja neku vrstu implantata, stranu instalaciju, koja kontroliše i rukovodi dotičnom žrtvom; kao da joj Voladores sedi neposredno na glavi i tamo ne samo da srče energiju svoje žrtve, nego joj i došaptava šta joj je činiti i misliti.

Čarobnjaci kažu, kao što smo već napomenuli, da je naš razum strana instalacija - i to nije mišljeno u prenesenom smislu. Jer naš svakodnevni razum nije isključivo ljudsko dostignuće, već predstavlja kontrolni instrument Voladoresa, koji je tu da nas putem jednostavnih kondicionirajućih postupaka učini poslušnima.

"Zdrav ljudski razum", Common sense socijalnog reda, nam u procesu socijalizacije biva jednostavno nametnut, a da mi pritom kao deca nemamo nikakve mogućnosti da te vrednosti i norme ni preispitatamo, a kamoli da ih odbacimo.


Jer tek pri pomnijem ispitivanju društvenih vrednosti i normi otkrivamo strani uticaj. Koji je smisao biblijskih propovedi "prepustiti se poput jagnjeta" ili "okrenuti i drugi obraz" kada nas biju? Mi ljudi nemamo baš previše koristi od takvog načina ponašanja, međutim kad uzmemo postojanje Voladoresa u obzir, nije teško shvatiti ko tu profitira. Naš robovski mentalitet, za koji u jevrejsko-hrišćanskom kulturnom krugu bivamo tešeni nagradom posle smrti, ne služi nama ljudima, nego jednoj stranoj sili, koja nas u zamenu za energiju isplaćuje verskim ubeđenjima i pogledima, koji nas održavaju glupima i teraju u još veću zavisnost.

Da se kod ubeđenja stvarno radi samo o spoljašnjim dogmama zastarelih religija, ne bi to bilo tako strašno i mi bismo ih uz malo uvida i razboritosti lako odbacili. Neuspeh sličnih pokušaja za vreme Reformacije ili u okviru tzv. Komunističke kulturne revolucije međutim pokazuje, da su te predstave ukorenjene dublje nego što se to nama čini. To međutim, po mišljenju čarobnjaka, ne upućuje toliko na religioznu istinitost dotičnih verovanja i predrasuda, koliko na činjenicu, da oni kao strani implantat čine jezgro interpretacijskog sistema, razuma, pomoću kojeg objašnjavamo svet koji opažamo.

Tako je i modalitet našeg vremena, Poor-baby sindrom ("jadna beba") i naš servilni malograđanski mentalitet, proizvod neravnopravne simbioze između ljudi i Voladoresa. Osećamo se kao žrtve, jer to i jesmo, ali umesto da se pobunimo protiv naših gospodara i jednostavno pobegnemo iz zatvora, ponašamo se kao ovce, koje i pored otvorenih vrata ne napuštaju sigurnost tora. Jer mi smo u sebi potpuno uvereni - a ta uverenost je implantat Voladoresa - da nas izvan nama poznatih granica očekuje zli vuk, sudbina koja će se sa nama mnogo gore poigrati nego što to u svakodnevici čini.

I tako se mi i dalje poslušno reflektujemo u barici naše ograničene svesti i očajnički se držimo onoga što nam je preostalo: našeg ega i "malih satisfakcija" našeg svakodnevnog života. Držimo se posla, koji većini od nas ne pričinjava nikakvo zadovoljstvo, veza i odnosa, koji nas već odavno ne zadovoljavaju, i predstava i sećanja, koja uopste ne odgovaraju proživljenoj stvarnosti.

Kroz naš interpretacijski sistem smo se, svako prema svojim mogućnostima, otkačili od energetske sadašnjice, i uz pomoć Voladoresa stvorili opcije prividnog bega u virtuelne scenarije, kojih je bilo i pre vremena medija i kompjutera. Mnogi preferiraju naslađivanje uspomenama, od kojih je većina ulepšana ili na neki drugi način izmenjena. Pojavljuju se poput slika u pomno čuvanim foto-albumima, koje pokazuju fragmente događaja na koje se kačimo i učvršćujemo sliku o samome sebi, dok sećanja koja toj slici ne odgovaraju bivaju jednostavno retuširana ili potisnuta.

Drugi sebe definišu planirajući manje ili više realnu budućnost, pri tom nije bitno da li ti planovi imaju formu strahova i briga ili nada i očekivanja. Sledeći pak gube svaku vezu sa stvarnošću ili vremenom i žive još samo u virtuelnim svetovima: u knjigama i hobijima, u muzici, nauci ili filozofiji, u zdravim ili nezdravim filmskim i televizijskim svetovima, video i kompjuterskim igrama ili u bilo kojoj drugoj spiritualnoj ili religijskoj fikciji. Naša mašta u tom smislu očito ne poznaje granice.

Sva ta raspršenja svakodnevnog života služe tzv. ubijanju vremena ne dopuštajući višak vremena u kojem bismo mogli biti sami sa sobom i postati svesni našeg stvarnog položaja. Čak i kada dođemo u takvu situaciju, stalno skakanje tamo-amo našeg kontinuiranog unutrašnjeg dijaloga - klateće kretanje one strane instalacije – nas sprečava da iskoristimo taj višak vremena i tera nas ponovno u beg iz stvarnosti.

Da je to sve, samo ne prirodno, nije teško shvatiti kad svoje socijalizovano ponašanje uporedimo sa decom ili ostalim sisarima, kojima ništa nije draže nego da potpuno utonu u opažanje sveta i uživaju u njegovoj tako jednostavnoj, a ipak zadivljujućoj stvarnosti. Deci ne treba razlog, delanje ili rezultat, da bi se u svojoj koži i svom svetu osećala dobro.

Očigledno je tipična osobina našeg socijalizovanog domaće-životinjskog mentaliteta, našeg odraslog Common sense, da nam osećaj dobrog raspoloženja i sopstvene vrednosti zavisi od određenog učinka. Za razliku od naših divljih rođaka i male dece, teško nam pada da se bezrazložno radujemo postojanju i jednostavno budemo srećni. Da, čak nam se čini naivnim, ako ne i neodgovornim, kad se odrastao čovek tako ponaša. Mnogim starijim savremenicima čak ni jelo ne prija, ako ga nisu, kako to već Biblija zahteva, zaslužili u znoju lica svoga.

Inače možemo primetiti, da većina ljudi u poodmaklom dobu još više pada u vlast Voladoresa, mada iz toga ne treba izvesti zaključak da su mladi ljudi imuni. Najveći deo naše svesti ionako izgubimo još u ranom detinjstvu, da bi se u vremenu koje sledi pretvorili u krave muzare Voladoresa, koje oni redovno muzu i tako održavaju na određenom stepenu svesti. Ako međutim, usled starosti, slabosti ili bolesti svest prestane da raste ili raste sa zadrškom, Voladoresi skoro potpuno konzumiraju spoljašnji sjaj, ostavljajući jedva ostatak barice. Posledice toga su suženi, kruti razum, te pojačana zaboravnost i zbunjenost, kao i porast opšte razdraženosti, očajničkog držanja za vrednosti i norme socijalnog poretka i sopstvene važnosti, ukratko - svi simptomi senilnosti.

Taiša Abelar kaže s tim u vezi, da je moguće naći naročito mnogo Voladoresa u stanovima starih ljudi, staračkim domovima i bolnicama, jer tu lako dolaze do velikih količina svoje omiljene hrane, a to nije samo svest, nego jedna njena posebna karakteristika - jer ne prija njima svaka svest podjednako. Posebno vole egomanijačku, samosažaljivu svest, koja naginje emocionalnim ispadima i prepuštanju, a preziru razboritost i disciplinu.

Zato se rado i nalaze na mestima na kojima se skupljaju mase ljudi u takvom emocionalnom raspoloženju: crkve, groblja i mrtvačnice spadaju u tradicionalna mesta, dok danas sve više masovne priredbe, kao što su to koncerti, demonstracije, skupovi, fudbalske utakmice i ostali sportski događaji, privlače brojne ne-ljudske goste, koji na svoj način učestvuju u opštem veselju. U skromnijoj meri to vazi i za javne zgrade, kao što su železničke stanice, aerodromi, uredi i škole, kao i za privatne zabave i bankete. Gde god se skupljaju ljudi u "jestivom" raspoloženju, ne nedostaje ni Voladoresa.

Kao vizuelni dokaz postojanja Voladoresa, naslednici Don Huana su javno pokazali fotografiju jednog Voladoresa, snimljenu nedugo pre toga na prolećnoj proslavi tibetanskih budista u ruševinama Teitihuakana. Fotograf je bio Kastanedin poznanik, Marko Antonio Taram, vođa Casa-e Tibet u Meksiko Sitiju, koja je i organizovala proslavu, na kojoj je 90 000 hrišćanskih i budističkih učesnika pod vođstvom Dalaj Lame molilo za mir. Za vreme događaja Marko Antonio je, bez da je to primetio, fotografisao ogromnu senku, koja se činila poput oblaka što plovi nad glavama mnoštva okupljenog na molitvu među piramidama.

Kad je Marko Antonio pri razvijanju fotografija otkrio neobičnu senku, koja ga je podsetila na lik čoveka u molitvi, zamolio je Kerol Tigs da ispita tu neobičnu sliku. Ona je, preneražena, odmah uzela kopiju fotografije za Kastanedu i njegove pratilje. Svi su se složili u tome da je Marko Antonio fotografisao ogromnog Voladoresa, koji se toliko bio najeo emocionalne energije okupljenih molilaca, da je uspeo da se delimično materijalizuje i čak postane vidljiv oku kamere. Shvatili su to onda kao znamenje, da je došlo vreme da se i taj deo njihovog znanja oslobodi svog ezoteričnog statusa i preda javnosti.

To naravno ne znači da mi inače pojma nemamo o postojanju tih bića – nama samo nedostaju sredstva i reči, kojima bi ih opisali u kontekstu našeg svakidašnjeg života. Čarobnjaci kažu da su deca koja još nisu socijalizovana često sposobna da vide Voladorese i uglavnom jasno osećaju kako ta jeziva bića parazitiraju na njihovom spoljašnjem sjaju. Nije ni čudo da se boje duhova, čudovišta i demona koji se muvaju ispod njihovog kreveta ili vrebaju iz ormara. Jer kako Voladoresi svoju rabotu najradije obavljaju neprimećeni, najčešće se noću bacaju na posao i zaista se rado skrivaju po tamnim ćoškovima.

Zbog toga se mnogi i u odraslom dobu boje mraka, ili ih fasciniraju stravične priče i horor filmovi. Klasične priče o ljudožderima, kiklopima i vampirima nude fenomenalnu mogućnost projekcije naših podsvesnih slutnji o postojanju i podmuklim rabotama Voladoresa. U novije vreme su u tom smislu popularne priče koje govore o invaziji vanzemaljaca koji žele da porobe ili unište čovečanstvo. Razne filmske obrade bestselera Invazija jedača tela (Die Invasion der Kцrperfresser), kao i noviji filmovi a lа Alien, Independence Day ili Men in Black su pravi hitovi, što se može objasniti samo činjenicom da strah od takvih događaja počiva na realnoj osnovi.

Priče o vampirima i SF-filmovi sigurno nisu dokaz o postojanju Voladoresa, niti indicija koja bi mogla uveriti skeptike. Oni međutim, govore vrlo jasnim jezikom, ako smo spremni da otkrijemo njihovu poruku – baš kao u seriji Olivera Stouna i Brusa Vagnera Vajld Palms, gde pri pažljivijem pogledu na ulazna vrata lokala sa simboličnim imenom Hungry Ghost (Gladni Duh) možemo da pročitamo grafit: Los Voladores: They eat your awereness. (Letači: Oni jedu vašu svest.) Jednostavna poruka neverovatnog dometa.

 

[SWEDEN]

Moramo uzeti u obzir mogućnost da ovaj teatar našeg svakodnevnog života možda i nije stranputica naše evolucije od primata do čoveka, već da su mnoge njegove karakteristike mnogo čudnijeg porekla. Istraživač ljudskog ponašanja i nobelovac Konrad Lorenc je još pre nekoliko decenija upozorio na čudnovate naznake domestifikacije u psihologiji i ponašanju civilizovanih ljudi, koje delimo sa našim kućnim ljubimcima i koje se mogu objasniti samo time da mi sami sebe domestificiramo. Ali zašto bi mi sebe zatvarali u "štale za ljude", kako Lorenc naziva gradske stambene zgrade i nebodere? Kakvu korist bismo imali od toga, bilo kao vrsta ili kao pojedinci?

Ako međutim uzmemo u obzir postojanje Voladoresa, dosta toga odjednom postaje jasnije. Naravno da mi sami sebe socijalizujemo u naš svakodnevni svet, ali parametre socijalnog reda i razuma koji nama rukovodi ne određujemo mi, nego nama nadmoćnija bića, koja u nama vide svoje kućne životinje. Erih fon Deniken bi se verovatno zapitao "Jesu li bogovi bili Voladoresi?"

Uprkos njihovoj nadmoći, Voladoresi sigurno nisu (niti su bili) nikakvi bogovi, iako su nam upravo oni doneli predstavu o bogu, vrednosti i norme našeg socijalnog reda, te ono što u najširem smislu podrazumevamo pod rečju kultura. S druge strane, njima ne samo da možemo da zahvalimo za naše potrošačko ponašanje i izrabljivački mentalitet, nego i za činjenicu da sebe držimo "jadnim malima", mučenicima i gubitnicima. Pa ipak, Voladoresi nisu nikakvi đavoli ili demoni.

Jer upravo je to taj crno-beli pogled na svet, to klateće kretanje između suprotnosti kao što su dobro i loše, nebo i pakao, bog i đavo, ljubav i mržnja, pozitivno i negativno, koje predstavlja suštinu instalacije koju nosimo u glavi. Ako se želimo osloboditi Voladoresa i razuma, koji nije naš vlastiti, moramo za početak prevladati lažni dualizam našeg ega, refleksiju u barici svesti, i svet posmatrati kao ono što on zaista jeste: energija, koja nije ni dobra ni loša.

Ako uspemo u tome, uvidećemo da nas izvan vela poznatog i uskih granica svakodnevnog života očekuje veličanstveni Univerzum. Tačno, to je jedan grabežljiv univerzum, sa grabežljivim Voladoresima i isto tako grabežljivim ljudima. No ta jednostavna činjenica ne iziskuje vrednovanje, nego stavlja nas, Voladorese i sve ostalo na istu stepenicu.

Samo ako se oslobodimo robovskog duha i žrtva-nasilnik šablona, imamo istinsku šansu da ponovno nađemo slobodu - slobodu od Voladoresa, od ogledala samorefleksije, prisila svakodnevnice i fiksacije skupne tačke. Ako odbacimo dualistički sistem vrednovanja, i događaje oko nas više ne prihvatamo kao kaznu ili blagoslov, već kao izazove sa kojima se vredi suočiti, napravili smo prvi korak na putu koji vodi iz zatvora našeg svakodnevnog ja: korak na putu ratnika.


--------------------------

Вака муабетот ми е дал сте читале нешто од писателов и што сте разбрале ?

 

[Picasso`]

Екстаза и конспирација
- Одгатнување на мистеријата Карлос Кастанеда -
Ферид Мухиќ

Во конзистентното пишување, насловот треба да е супстрат на идејата, а текстот нејзина експанзија. Поднасловот, таму каде што е даден, посочува на некои тешкотии целата идеја да се опфати во само една формулација – онаа насловната.
Идејата на оваа студија е изложена во насловот. Одгатката на мистеријата позната како Карлос Кастанеда, сугерира насловот, е во контекстот на поимите на Екстаза, односно, Конспирација, како клучни за разбирањето на неговиот опус. Поднасловот упатува на тоа дека покрај контекстот на делото, во синтагмата Карлос Кастанеда, мистериозен е и авторот на опусот што е предмет на оваа студија.


Кој е Карлос Кастанеда


Во историја на литературата постои уште само еден автор што во сокривањето на сопствениот идентитет и биографија, успеа да остане толку, или дури и по енгиматичен од Кастанеда. Тоа е веќе ноторната случка со идентитетот на Б. Травен, авторот на „Побунетото Мексико“ и на низа други дела од кои секако најпознато е прочуениот бестселер, неколку пати ефектно и филмски екранизиран, под наслов „Благото на Сиера Мадре“. Иако пред крајот на животот на овој таинствен писател издавачот го пласира и името на кое до тогаш упатуваше само инцијалот „Б.“ – како „Бент“ – што требаше да сугерира нордиска етничка генеалогија, добрите познавачи се согласни дека до денес не може со сигурност да се тврди дали Б. Травен бил име или псевдоним, машко или женско, Мексиканец, индиос или европеец, па дури ни дали зад овој псевдоним воопшто постоела некаква личност, или со него се означувала цела група автори што преферирале да останат во непроѕирна анонимност.

Со Карлос Кастанеда, работите стојат сосема слично. И повторно, како и со Б. Травен, тоаMejico lindo mi coraso! Повторно еден автор што гравитира кон оваа необична земја, сиуште не само непозната на други, туку, се чини, со големи празнини во сопствената самосвест. Спиритуалната енергија на Мексико практично не е ниту допрена со ниедно систематско истражување, а сепак останува магнетично привлечна и исто толку магнетично одбивна за ваков тип проучувања. Но, дотолку повеќе Мексико ги плени оние кои се обземени од потрага по некакво скриено благо, а во таа обземеност сета сигурност се сведува на интуиција и внатрешна увереност. Благото по кое целиот живот трагал Кастанеда, било, според негово уверување, исто така, скриено во Мексико. Но тоа благо не било материјално, туку духовно, и не од оној вид што ги контролира другите, туку што ја открива најголемата тајна. Тајната на сопствениот идентитет, во склопот на Тајната на Универзумот.
Карлос Кастанеда е Доктор Фауст на 20. Век!
Готов да стори си (и тоа значи навистина си!) со себе, решен да прифати секаков предизвик и да се согласи секој експеримент да го искуси врз сопствена кожа, Карлос Кастанеда го имал на ум само едното: откривањето на онаа Veritas Ultima – Последната Вистина! Ништо помало од тоа, за него не било доволно големо.
Токму затоа, логично е што Кастанеда акцентот и не го стави врз сопствената личност; та не беше тој оној што другите треба да го разберат! За себе самиот, тој беше само еден од трагачите – до душа максимално решителен, со голема дарба и стаменост – со превземена обврска чесно и детално да известува за сопствените откритија и напредокот во трагањето. Неговите книги се токму тоа: писма до непознати пријатели, научни рапорти од сеансите и искуствата со халуциногени ексцитанси, сведоштва, дневнички записи. Затоа и не треба премногу да зачудува што соопштението од издавачот за смртта на Карлос Кастанеда било издадено дури на 20 јуни, а за датата на смртта е наведен 27 април – значи повеќе од 50 дена подоцна. Патем, никакви погребни обреди, ритуали и церемонии немало. Пепелта на кремираното тело на Карлос Кастанеда, по негов аманет, пренесена е во – Мексико!
Автор на романи што во серијата врзана за магискиот учител Дон Хуан, достигнале над 50 милиони примероци тираж, на повеќе од 60 јазици, Кастанеда избрал да остане надвор од фокусот на вниманието на јавноста. „Не јас, туку она што јас го барам!“ – така самиот Кастанеда напишал во „Прстенот на Моќта“ за тоа што смета дека е важно во животот на еден човек.
Сепак, за потребите на оној методолошки приод што инсистира врз клучната важност на биографските истражувања, она што може да се пронајде се сведува на неколку штури информации. Роден е помеѓу 1925 (најрано!) и 1931 (најдоцна!) во декември месец, (најверојатно на 25!), според си некаде во Јужна Америка – (превладува уверувањето дека е тоа Перу!). Според не сосема потврдени информации, Карлос Кастанеда 1973 година докторирал на Универзитетот Беркли (UCLA), отсек Антропологија. Мошне ретко се појавувал во јавноста, така што за автентична негова фотографија се смета само онаа од 1951 година. Насмеан, Кастанеда тука како да ја потврдува тезата за своето перуанско потекло, но и како сериозно да ја доведува во прашање процената на датата на раѓање. Изразот и особено, ушите, упатуваат на човек не помлад од 35 години, а според најраната проценка на таа фотографија требало да има 25 години. Интересно е дека не е позната ниту една единствена снимка на неговиот глас.
Со многу помпа, но и со уште повеќе причини, промовиран во Гуру на Новото Доба, Карлос Кастанеда бездруго силно ќе се одгласува низ своите десет романи-рапорти. Оти, да го парафразираме – „Не гласот, туку она што се зборува!“ – е тоа што вистински е важно во секој говор.


А што навистина говореше Кастанеда!?


„Секој пат е само – пат. Затоа, не двоуми се дали да го напуштиш доколку срцето ти каже така да сториш... Испитај го внимателно, секој пат. Појди по него колку пати сакаш и колку далеку ќе решиш, за да го испробаш. А потоа запрашај се себе – и само себе! – Има ли овој пат срце!? Доколку има, тој пат е добар, доколку нема, залудно е да го арчиш животот на таков пат.“
Карлос Кастанеда: Учењето на Дон Хуан

 

[Picasso`]

Каде навистина патуваше Кастанеда!?


Per Ecstasis ad Conspiratio! Низ Екстаза до Конспирација!
Но низ големата екстаза, кон големата конспирација! Ете ја срцевината, ете го темелот на темелите, ете го дното од најдлабокиот бунар, ете го шилецот од знамето пободено згора највисокиот кров! Ниту мислата може подлабоко, ниту имагинацијата може повисоко!
Карлос Кастанеда бил онолку спелеолог на имагинарното, колку што бил акробат на егзактното. И во двете нешта бил рамен на најдобрите. Во

овие вратоломни занаети, во овие вештини за најретките, Кастанеда се издвоил во двата клучни фрагменти од таа мистериозна целина во која, најсмелите духови на човештвото, настојувале со ногата своја да стапнат.
Пред секој сериозен промислувач на животите што толку доследно и бескомпромисно се посветени на следење на сопствениот пат – патот на сопственото срце! – се исправа една клучна дилема:
Што за нив можеме да речеме ние, кои по тој пат ни чекор не сме направиле!? Не само денес, туку отсекогаш, најредок сој се оние кои имаат смелост да одат по сопствен пат. Не случајно, човекот е суштество што толку добро се прилагодува. Апсолутната доминанта во скалата на способностите на просечен претставник на Homo sapiens sapiens е адаптибилноста. Пластичноста на човечкиот карактер е негова спасоносна вештина. Само така може да се разбере како луѓето успеваат да живеат, месеци, години, со цели генерации! – и во околности во кои ниту песот не би опстанал, а никој при здрав ум и со малку респект за себе и своето достоинство, не би бил готов да поверува дека би живеел и еден единствен ден.
Но, ако е точно дека таму каде што е опасноста, се наоѓа и спасот, и каде што е болеста, таму е и лекот, точно е и обратното: блиску до лекот, е и болеста, во соседството на спасот, е и опасноста!
Обдарен со карактер способен да се прилагоди практично на си, човекот лесно станува суштество без карактер! Пластичноста со која глината може да се обликува во која и да е форма, наедно покажува дека глината нема никаква своја форма! Карлос Кастанеда, меѓутоа, спаѓа во оној редок круг човечки глини со сопствена форма. Целиот негов живот, пренесен во рапортите од десетте негови книги, е сведоштво за постоење на таа форма, или, неутрално речено, настојувањето да се сочува основата на сопствениот идентитет. Идентитетот пак, Кастанеда го гледа во следењето на патот по кој го води сопственото срце. Не ударите на судбината, не околностите, не приказните за притисоците од овој или оној вид, оваа или онаа социјална институција. Реал политиката, како земање предвид објективни околности и прилагодување на нивните императиви, за човек како Карлос Кастанеда, е најнизок вид деградација на сопствениот живот, сопствениот сон, сопствениот пат!
И ако постојат бурите, морнарот го има и кормилото! Ќе плови таму каде што тој решил, а не каде што ќе го фрлаат виорите и брановите.
Токму затоа е тешко да се зборува релевантно за таков вид луѓе. Тешко е и да се обезбеди право за таков говор, тешко е и да се пронајде аудиториум што ќе ја проголта огромната квалитативна разлика помеѓу себе и таквите луѓе.
Од голема помош во ваква ситуација е фактот што самите тие патувачи по патот на сопственото срце, взаемно се препознаваат и се идентификуваат.
Големиот физичар Фритјоф Капра, својата книга Тао на физиката, (The Thao of Physics, 1976), им ја посветува на еден круг сродни духови, меѓу кои, во самиот врв, е и името на Карлос Кастанеда. Кенет Вајт, во брилијантните пасажи на книгата Номадскиот дух (Табернакул 1995), практично пишува за менталниот склоп максимално сроден со оној на Кастанеда. Голем дел од продукцијата позната под контроверзната одредница Постмодерна, расправа за Постмодерна состојба (истоимено дело на Жан-Франсоa Лиотар, 1979), која е токму состојба на загубен пат, со свеста дека патот на срцето е загубен, и елементи на цинична убеденост дека таков пат ниту имало, ниту има. Критиката на циничниот ум, од Петер Слотердајк, не помалку од Контингентноста, иронијата, солидарноста, на Ричард Рорти, деконструктивистичките ескапади на Дерида, како анализите на реторички основи на перспективизмот (Кауфман, Ман, Кариљо), и особено нагласено, жестоката, страствена негација на патот како methodos на цела плејада мислители од Гадамер, Фуко, до Дворкин, со кулминација во Анти-Методот на злогласниот „архи-непријател на научната методологија“ Паул Фејерабенд – да не набројуваме – во основа се позиции кои произлегле од свеста дека за клучната потреба на човечкото срце – да го најде својот пат – лек нема. Зашто, нема таков пат.
За нив, за оние кои беа доволно чесни да ја согледаат императивноста на оваа потреба, но не и доволно силни за неа да жртвуваат било кое од своите граѓански удобства, излезот беше една вербално-интелектуална досетка. Патот на срцето го нема, велат тие, но луѓето мораат во него да веруваат, а некои и да се одважат по таа фантазма да се упатат, заради телеогоничниот карактер на човечката свест. Според ова „објаснување“, својството на свеста е да произведува концепција која е конзистентна, а тоа значи, која сумата на сите наши перцепции, знаења, содржини на свеста, ги објаснува како да се изведени од еден единствен, универзален принцип. Луѓето се така скроени што нужно веруваат во некаква смисла, во некаков, стручно речено, телос, ентелехија, иако за таква претпоставка не постојат никакви аргументи што би ја издржале пробата на разумот.
Не случајно најнапред ги набројавме претставниците на концепции кои во основа автентично комуницираат со дилемите од позиција што ја зазема Кастанеда, иако кон нив заземаат негативен став. Имено, постојат и луѓе (иако далеку помалубројни), кои не бараат посилни аргументи од аргументот на срцето. А тоа им кажува дека таков пат има. Во дилемата меѓу животот без патот, и патот по цена на овој и ваков живот, тие без двоумење се определуваат за патот. Меѓу нив, секако дека името на ноторниот откривач на LSD – Тимоти Лири, е едно од првите што ни доаѓа на ум. Но, идејата на оваа студија е да покаже дека многу поголем опус од интелектуалната, практичната, па и социјално-политичката и уметничката активност и продукција на човештвото, всушност е во директна конвергенција со централната опсесија на Кастанеда.

 

[Picasso`]

Имено, голем дел од филозофијата, науката, уметноста и политиката во основа се изведени од уверувањето дека светот е голема загатка, која може да се одгатне, и дека постои пат што води кон одгатнувањето. Поостро формулирано, тоа значи дека сите гранки на теоријата, и најголем дел практични потфати на човештвото, се конципирани врз постулатот дека светот е целина; дека таа целина е скриена; дека е можно нејзиното откривање. Сосема прецизно, иако шокантно за комотна, млака несамостојна свест, тоа значи дека најголемиот и најзначајниот опус на теоријата и на практиката на човечкиот род, е изведен од постулатот за постоење универзална конспирација.
Коментирана со подбив и побивана без коментар, концепцијата на онтолошка, биолошка, социјална и политичка конспирација е нужен услов за разбирање на најзначајните резултати на историја на идеите и на општеството. Само во овој склоп и во оваа констелација, може да се отвори пат за автентично разбирање на централната инспирација на Карлос Кастанеда. Постојат различни избори во однос на најпогодниот пат по кој се стасува кон одгатката на светот. Патот кон откривањето на најголемата конспирација, на Кастанеда, и еден релативно тесен круг сопатници, е патот на екстазата.
Најнапред, ќе покажеме дека клучната инспирација на филозофското, научното и политичкото дејствување е засновано врз имплицитна, но секаде присутна премиса за постоење Голема Конспирација.
Од самиот почеток, филозофијата е барање на скриеното. Сета онтологија, како потрага по темелот, по она непознатото, но нужно претпоставеното архе, е обид да се проникне отаде сетилноста во невидливиот пра-основ на светот. Европската традиција, со своите балкански и малоазиски изворишта на Талес, Анаксимен, Анаксимандар, си до Хераклит, Демокрит, Елејците, Питагора, Платон, Аристотел... во овој поглед не се разликува од хиндуистичката, будистичката или древната кинеска филозофија. Нивниот заеднички именител е интуитивната сигурност дека суштината на светот за нас е скриена, но дека е можно нејзиното одгатнување. Изворот на заблудата лежи во нашите сетила, без оглед дали таа се изразува како привид на стабилност (Хераклит), или обратно, како привид на движење (Парменид, Елејците), или во директна перцептивна заблуда на сенката и супстанцијата (алегорија на пештерата кај Платон), односно, како превезот на Маја (во будизмот), или во вистината на празнината, односно Патот (Тао). Набројувањето е одвишно. Нека биде доволно да се подвлече дека во сите овие илустративни инстанци со недвосмислена сила се варира истиот аргумент: Да се верува во светот без тајни, онаков каков што непосредно го гледаме, значи да се измеша мапата со територијата! Си она што ние го знаеме, е само упатство, патоказ – мапа! – која што може на најупорните и на најумните да им го посочи патот кон онаа вистинска безмерна Територија! Во егзактните науки, без оглед дали станува збор за физика, или за биологија, геологија или астрономија, се бара општиот принцпи што ќе ги разјасни сите нешта откога ќе ги демонстрира како елементи на една единствена целина. Тоа е основната експликативна функција на научните закони. Низ целиот свој развиток физиката го бара она што модерните физичари го определуваат како Теорија за единствено поле (Unified Field Theory). Станува збор за едно интуитивно всадено, логички непоколебливо уверување дека зад сите манифестации на светот, се простира поле на универзален обединувачки принцип како нивна општа основа и темел на универзумот. Во интеракција со овие егзактни истражувања се конституира и непрегледниот корпус истражувања од подрачјето на хуманистички науки. Ако имињата на Бор, Келвин, Њутн, Ајнштајн, Шредингер, Хајзенберг, Бом, Пригогин, Максвел, стојат од едната страна, авторитетот на Јунг, Лоренс, Кестлер, Дикенс, Велс, Џејмс, ја репрезентираат другата, со не помал авторитет но со иста концепција. Концептот на синхрониситетот, како онаа обединувачка теориска рамка, во овој бегло даден список ги вклучува имињата и теориите на практично сета филозофија, на Да Винчи, на Кеплер, на тибетските списи, на Тао Те Кин, на индијанските легенди, особено Хопи, Навахо, Наскапи, со истата опсесивна централна тема: да го пронајдат, низ џунглите на овој навидум хаотичен и непрегледен свет, мостот што ги поврзува и ги обединува во неразделен амалгам, материјата и мислата! Термодинамичките закони, или резултатите на квантната механика, дострелите на субмолекуларната физика, како и теоријата на еволуција, небуларните Кант-Лапласови теории, како и теоријата за Биг Банг – Алберт Ајнштајн, или најновите сугестии на Стивен Хокинг – сите од ред се концепции кои во емпирискиот материјал гледаат мапа, со која треба да се стаса кон вистинската територија.
Потполно идентична логика темел е и на хуманистички науки, социологија, антропологија, политикологија, како и во социјалната и политичка практика на човештвото, секаде и секогаш. Маниту, кај северноамериканските племиња, во социолошките и економските закони на историјата, во поимот на праведноста, во демократијата, либерализмот, или светскиот поредок, има свој директен психолошки пандан и концептуален синоним, без оглед на големата разлика во сложеноста на изведбата. Во оваа смисла, политичката практика е јасна илустрација. Таа без исклучок се заснова врз една теорија на акција, која, следствено, нужно подразбира некаков конзистентен модел на светот. Самата ноторно злоупотребувана дефиниција на политиката како вештина на можното (со посочување кон тоа дека, освен што е преширока, наедно е и тавтологиска – „вештина на невозможното“ е contradictio in adjecto!) евидентно покажува дека политичката практика се одвива како интервенција во еден модел стварност и негово приспособување, менување, преобликување.
Ова подразбира две работи: 1. Дека постои некаква смисловита целина; 2. Дека таа е скриена. Тоа е концептот на Конспирацијата, во класична форма. Сите знаат дека постои дипломатија, и дека, згора на тоа, фигурира и „тајна дипломатија“! Дека постојат „Центри за стратешки истражувања“, дека секоја политика, во секој внатрешен и меѓународен домен, гради краткорочни и долгорочни планови! Дека архивите на секоја политичка институција се полни со купишта службени документи, фотографии, микрофилмови, досиеја со печатот "Top Secret"! Па сепак, нема професионален политичар, социјален научник или просечно образуван граѓанин кој нема да се поведе по онаа инертна флоскула со која тема за врвен подбив е самото спомнување на некаква Теорија на конспирација! Сета нивна контра-аргументација се сведува врз контрапрашање: „Кои се тие што ја организирале конспирацијата!?“ Се разбира, на ова прашање никој не може да даде дециден одговор од типот на тоа да посочи со прстот кон оваа или онаа организација или поединец.

 

[Picasso`]

Но, тоа што не знаеме кој е сторител на некој злостор, не значи дека сторителот не постои. Тоа што не знаеме каде е скриено златото од некој потопен брод, не значи дека тоа и го нема. На некаков тешко разбирлив начин, луѓето тука одбиваат да го видат она што е сосема недвосмислено пред нив. Ако во онаа бајка голиот цар го гледаа како да е во најубави алишта, овде во богато облечениот цар сите го гледаат само голото човече! Како кога некој авторитет јавно би рекол дека најголема глупост е да се верува оти дождот врне од облаците, зашто никој не може да каже кој е тој што ги прави облаците! Време е да сфатиме дека дождот врне токму од облаците, без оглед на тоа што никој не го идентификувал нивниот творец!
Да земеме за пример некој голем оркестар, Бостонска или Скопска Филхармонија, сeедно. Да претпоставиме, натаму, тој да изведе едно музичко дело, но без диригент. Ако меѓу слушателите на еден ваков концерт претпоставиме некој што е сосема неинформиран во музичките работи, тој би бил крајно збунет. Фактот што 60 музичари свират во голем број различни инструменти, и што при тоа, резултатот е, до секој поединечен тон, несомнено компактно музичко остварување, тој би можел да го објасни само со воведување некаков концепт на еден вид претходна вежба. Така би дошол нужно и до концептот на авторот на музичкото дело – композиторот, и до концептот на оној што ги обединува напорите на музичарите во музичката изведба – диригентот! Ваквата логички изнудена дедукција, би го обврзала да претпостави одредена претходно постоечка активност, за воопшто да може да го разбере она што сега го сведочи со свои очи и свои уши. Претпоставката дека на манифестната стварност – музичкиот перформанс – нужно шт претходела стварност која го подготвувала (инспирирала, конспирирала) сегашниот настан, за таквиот слушател би била апсолутно недвосмислена. И кога ние денес слушаме изведба на музички дела од композитори кои одамна заминале од овој свет, ние исто така нужно знаеме дека тие постоеле. Отсустен, невидлив, можеби одамна починат, композиторот е секогаш нужна премиса на секое музичко дело, секој концерт е нов доказ на претходно постоечката организирана идеја – композиција/ конспирација.
Во религијата, самата централна идеја на светот и на Господ е изградена со оглед на претходно апсолвиран постулат за конспирација! Светот е дело Божје, со многу непознати нешта, но без сомнение, до крај, до најситен детаљ, обмислено. Големиот Композитор, на овој свет, сфатен како вечна музичка партитура, нужно е претпоставен, иако не се појавува на сцената. Совршеноста на некои детали од изведбата, нивната синхронизација и хармонизација, сведочат дека во истиот таинствен лик нужно е вткаена и улогата на Големиот Диригент. Има ли пат кон Него? Може ли да се стаса макар до пред портите зад кои е дворецот Негов и самиот Тој!?
Кон што друго стремел и стреми секој голем религиозен мистик, теоретичар, теолог и теозоф? Сакајќи да му се предаде, да го запознае, да го разбере, да го почувствува Господ, зарем не го бара Големиот Диригент, Големиот Композитор, зарем не копнее по тоа да ја разбере својата партитура во таа безмерна, вонвремена симфонија создадена од Него!? Што друго посакува, морничаво, страствено, мистикот, испосникот, верникот, со својата вера, надеж и љубов, туку да ја открие Тајната Господова! Да проникне во Големата Конспирација!
Она што се гледа како заеднички именител за сите организирани форми на човечката систематска социјална активност е фактот на сеопштата увереност дека светот е загатка, дека таа загатка ја има својата одгатка, и дека, следствено, барањето решение е не само легитимно, туку е и највисока должност на суштество обдарено со мисла и страст.
Секој бара во согласност со своите капацитети и афинитети на истражувач. Луѓето од кругот во кој е Кастанеда, одбрале да го бараат тоа низ примена и усовршување архаични техники на екстаза! Мораш да излезеш од овој свет, за да влезеш во оној. Мораш да излезеш од себепривидниот, од оној кој не знае, за да влезеш во себе вистинскиот, во оној кој знае!
Карлос Кастанеда го прави токму тоа. Во делото „Окултното“ (Colin Wilson: the Occult, 1973), кое претставува енциклопедиска студија на големите, историски магови на окултизмот, Колин Вилсон констатира дека меѓу неколкуте вистински автентични истражувачи на вонемпириското искуство, и тоа низ екстатички техники, сега спаѓа она што го прави Кастанеда. А тогаш кога овие редови на К. Вилсон биле напишани, Карлос Кастанеда одвај им бил познат на неколку најблиски познавачи на оваа проблематика. Но, тој уште тогаш се издвојува не како употребувач на халуциногени и ексцитанси, туку како човек кој својот живот го насочил кон тоа максимално бескомпромисно да ги истражува сите патишта на екстазата, за со сета можна, колку инаку и да била кревка, сигурност, да се обиде да стаса до одгатката на Conspiratio Universalis!
Неговите десет книги се пораки од тоа трагање. Хронолошки проследени, тие наедно ја следат и хиерархиската структура на откривањето, односно, на светот. Само така можат да се најдат заедно, во ист тим, во ист ментален круг, филозофот, физичарот, теологот, шаманот.
Централните сознанија на тие резултати се длабоко под дескриптивното рамниште на раскажувачка проза низ каква, главно, до нас стасуваат пораките на Кастанеда.
Најнапред, во однос на големата загатка на сопствениот идентитет, од која почнува и со која завршува практично секој филозофски, но исто така и секој доследно проведен егзактен систем, Карлос Кастанеда внесува една радикална иновација. Тој не ја прифаќа тезата за меѓуиграта на нужност и случајност на некаква биолошка детерминација, во која еден од десетици милиони сперматозоиди се изборува за тоа да отпочне некаков нов живот. Во таквата констелација, смета Кастанеда, би останал сосема необјаснет персоналниот идентитет.
„Јас не сум репродуциран!“
Овој громогласен восклик, што одекнува над галактичките бездни, од кои сме, како што сакаат да ни убедат, случајно произлезени и во кои, пак без трага ќе се расточиме, е онаа Архимедова точка со која Кастанеда не само што го подвижува, туку го гради сопствениот ментален и психолошки универзум. Секој од нас е создаден низ интелигентен, кон некаква цел насочен, телеолошки обмислен процес. Во него дејствуваат незамисливо сложени, префинети, богати, но во основа, природни струења на процени, од анорганските, до високо етички, од индивидуалните, до универзалните, од оние на мигот, до тие што зафаќаат кон вечноста!

 

[Picasso`]

Затоа секој човек, или, секое дете, од онаа прва грутка органски пулсации, е, според Кастанеда, резултат на природен избор. Не само селекција, како што еднострано смета површниот биологизам, туку уште повеќе, елекција стои зад секој поединечен човечки живот, дури зад секој биолошки настан! А која е смислата на таа елекција, на тој космички избор, во кој, на најголемата судбоносна лотарија, си што живее е добитник на далеку најважниот број!? Оној број што е безмерно важен, дури што е услов за секоја можна и замислива важност, бидејќи одлучува за сета разлика што воопшто нешто значи: разликата меѓу Битие и Ништо!
За да одигра свој дел од улогата во големата драматургија на Космосот! Улога нужна за еволуцијата! Конкретно, човекот својата улога ја остварува во склопот на нашиот генетски резервоар – Gene Pool.
Оние најгруби, но и со најголема сила повлечени потези на скицата на светот каков што го гледа Карлос Кастанеда, се сведуваат на следните профилни назнаки:
Светот е единство. На си со си. Светот е една бесконечно голема замисла, план – конспирација. Не непријателска, не насочена против. Едноставно, нејзините димензии се толкави што таа е непроѕирна и недостапна за кој и да е поединечен нејзин сегмент. Секој го знае само своето, како што секоја капка дожд паѓа по сопствената линија, а сепак сите заедно го прават живо полето, или дури, биосферата. човекот е оној сегмент што, еволутивно, веќе го достигнал степенот од кој може да се согледа голем дел, ако не и целиот пејзаж на универзумот. За тоа, со познавање и земање в предвид на сите резултати на човечката мисла, мора да се направи, барем во оваа фаза од општиот развиток, еден чекор на саможртва. Мора да се истражат и врз себе да се применат техниките на екстазата!
Во оваа светлина, опусот на Кастанеда добива монолитна и кохерентна рамка и средишен принцип. Тој ги истражува пред си Сите релевантни димензии на човечкиот интелект. Преку оваа фаза, тој го отвара патот кон најнапред матно насетување за потоа прецизно знаење за димензиите и аспектите на универзалниот интелект. Во оваа фаза спаѓаат практично сите доживувања опишани во рамките на оние техники што ја откриваат резидуалната, архајска личност и древната потсвест на човекот. практично, присутен секаде, овој сегмент е особено концентриран во првите четири книги од Енциклопедија Кастанедијана, нека ни биде дозволена оваа синтагма која, со оглед на длабочината на согледбите и богатството на искуствата на тој опус, секако не е претерана.
Понатаму, Кастанеда ги испитува сите облици на она што во нашиот општествен свет го определува нашето мислење и дејствување. Оваа фаза, или слободно речено, оваа епоха на развивањето на сопствената свест и едукацијата на сопствениот интелект, оди низ истражувањето на Социјалните димензии на персоналитетот. Конституирање личност, карактер, темперамент, предрасуди и афинитети, идосинкразии и одиуми, пасии и фобии, значи, сето она што може да е пречка, но што секако е неразделен ingredient на човекот како социјално и историски дефинирано суштество.
Анализата на историјата на екстатичките средства е оној трет битен дел од гигантскиот потфат на Карлос Кастанеда. Далеку од тоа да го прифати симплицистичкото стојалиште за стриктно физиолошки темели на организирано човечко влијание врз сопствената свест, Кастанеда ги истражува скриените слоеви на оваа практика која е придружник на сета историја на човештвото – без географски, социјални или политички исклучоци. Кренат и над социолошкиот редукционизам, Кастанеда ги објаснува екстатичките техники како елитен, ексклузивен сегмент на секоја човечка заедница. Онака како што стеблото на ела не расне по цела должина, туку расне само со својот кревок, расцутен врв, што стреми кон светлината, нему непозната, но затоа ништо помалку нужна, така и секоја човечка заедница, во овие екстатички техники го наоѓа својот врв преку кој комуницира со метафизичката светлина, исто толку непозната и исто толку неопходна за нејзиниот опстанок. На тој начин се покажува дека навидум спротивните феномени – политиката и културата, всушност работат на иста задача и взаемно се помагаат, дури и кога едната сосема ја потиснува другата. Политичката револуција го прави насилно и жестоко, она што културната еволуција го остварува суптилно и постапно. Принципот на јанг и јин, во нивното вечно сменување, и тоа токму во мигот во кој едниот доаѓа до најголема доминација и климакс, е оној модел што за Кастанеда е применлив и врз социјалната еволуција, пред си во нејзиниот контекст на фактор на развивање индивидуална човечка свест.
Конечно, највисокото ниво на оваа херојска осаменичка епопеја на Кастанеда, е делот во кој, крајно езотерично и низ суптилни навестувања, како отклонувајќи го превезот на Маја, од будистичката филозофска традиција, Карлос Кастанеда ги открива екстатичките техники за Комуникација со повисока интелигенција. Од сосема разбирливи причиниисклучително херметички, овие делови од опусот на Карлос Кастанеда наедно ја откриваат и онаа највисока, езотерична сфера до која стасале неговите истражувања. Нивниот коментар отвора цело едно ново подрачје на акумулирани милениумски искуства на човештвото, контроверзни и опчинувачки во исто време. Макар и сосема бегла, нивната анализа обврзува на одделна студија.
Во супстратот на тој однос, во таа сооченост со безмерноста и вонвременоста рефлектиран на фонот на нашата конечност без кој, доколку се присетиме на класичната инстанца од еден голем филозоф на религија, Шлаермахер, нема религија, а врз кој, како својот нужен темел, се гради сиот религиозитет, Кастанеда ја одгатнува и највисоката порака од своите астрални патувања. Одгатката на светот, на универзумот на вечноста, одгатката на Големата Конспирација, онолку колку што во неа може да се проникне низ организирана и контролирана екстаза, како клучен гносеолошки инструмент, се сведува врз чувството на мистичка соединетост со највисоката интелигенција, или со душата на универзумот.
Во однос на нас, Карлос Кастанеда целиот се преточил во сведоштво за својот пат таму, каде што го водеше неговото срце, и за она што на тој пат го видел и научил.
Во однос на себе, Карлос Кастанеда така се разлачи од својот мек, топол дом, од мазното и пулсирачко тело; и колку се наближуваше кон соларната сфера на својот пат на срцето, толку се разретчуваше, топеше, магла сина се сторуваше во вировите на топлата интелигенција.

Prevzemeno od Blesok.com.mk
I citan od moja strana

 

[SWEDEN]

„Секој пат е само – пат. Затоа, не двоуми се дали да го напуштиш доколку срцето ти каже така да сториш... Испитај го внимателно, секој пат. Појди по него колку пати сакаш и колку далеку ќе решиш, за да го испробаш. А потоа запрашај се себе – и само себе! – Има ли овој пат срце!? Доколку има, тој пат е добар, доколку нема, залудно е да го арчиш животот на таков пат.“
Карлос Кастанеда: Учењето на Дон Хуан

 

[pumaval]

Малку ке ја оживнам темава.. За 7-8 те книги на Кастанеда.. што ги има издадено, (Мислам дека се толку), имам дома неколку од нив, но на хрватски се... Дали ги има истите дела на македонски, или барем неколку од нив на македонски, каде можам да ги купам.. и по која цена..
можете да ми пишете ПП ... благодарам позз

 

[Smert]

Да не знае некој каде може да се најде кај нас Учењата на Дон Хуан? Мислам дека македонско издание сеуште нема, така да српско или хрватско издание би завршило работа. Благодарам однапред.

 

[Атеист]

Да не знае некој каде може да се најде кај нас Учењата на Дон Хуан? Мислам дека македонско издание сеуште нема, така да српско или хрватско издание би завршило работа. Благодарам однапред.

На македонски сеуште ја нема „Учењето на Дон Хуан“, но ја имам на Српски во ПДФ, ако ти врши работа да ти ја пратам по ПП.

 

[Smert]

На македонски сеуште ја нема „Учењето на Дон Хуан“, но ја имам на Српски во ПДФ, ако ти врши работа да ти ја пратам по ПП.

Ја најдов веќе во ПДФ, мислев ако може да се најде негде и хард копи, али ако не може, тогаш и ова ќе заврши работа. Сепак фала.