Историја на компјутерските делови и како тие работат

[krusha03]

Тврд Диск

Магнетниот диск се состои од една или повеќе метални или ќерамични
кружни плочи прицврстени на заедничка оска околу која ротираат. Затоа се нарекува и тврд диск (hard disk). Секоја плоча е премачкана со магнетен материјал дебел само неколку микрони, а над него се нанесува заштитен слој. За секоја плоча има по две глави за читање и запишување, чие позицирање е много попрецизно отколку кај дискетата, бидејќи нема поместување на дисковите, а целата конструкција е херметички затворена и нема опасност од нечистотии како кај дискетите.

Кај магнетниот диск нема директен допир меѓу површината на дисковите и главите за читање и запишување. Главите лебдат над нивната површина на воздушно перниче кое се создава поради многу брзото ротирањена дисковите, на растојание од половина до еден микрометар кај постарите дискови, а кај поновите растијанието е педесетина нанометри. Брзината на ротирање изнесува 3600, 4500, 5400, 7200, а кај најновите е 10000 и 15000 вртежи во минута. Заради тоа, потребно е да помине извесно време по влучување на персоналниот сметач додека дискот дојде во работна состојба, односно додека ја достигне брзината на ротација. Дискот ротира цело време додека работи сметачот.

Слично како и кај дискетата и површините на плочите на магнетниот диск се делат на сектори и патеки. Патеките со ист реден број формираат цилиндер. Бројот на цилиндри и сектори кај магнетниот диск е значително поголем отколку кај дискетата, така што и капацитетот на магнетниот диск е многу поголем. Денес на пазарот се среќаваат магнетни дискови со капацитети од неколку гигабајти. Порано се користеа дискови со капацитети од 40, 80, 100, 120, 170, 210, 270, 340, 420, 540, 850 МБ; 1; 1.2; 1.7; 2.1; 3.2 ГБ, додека денес на пазарот се нудат дискови со капацитети од 40; 60; 80; 120; 160 и над 200 ГБ.

Важна карактеристика на дисковите е просечното време на пристап до податоците, кое претставува време потребно да се најде некој податок на дискот и да се внесе во главната меморија. Кај денешните дискови тоа изнесува од 4 до 15 мсек. Освен капацитето и времето на пристап до податоците, значаен податок е и количината на податоци што може единицата на магнетниот диск да ја прочита и да ја пренесе во една секунда. Тоа се нарекува брзина на пренос, а кај денешниве дискови се движи од 2 до 160 МБ во секунда.

Димензиите на магнетните дискови се исти како кај дискетите, односно 3.5 инчи и 5.25 инчи. Денес постојат и дисковиза преносни сметачи со големина од 2.5 инчи, од 1.8 инчи и 1.3 инчи. Иако се многумали, технологијата на нивната изработка е таква да нивниот капацитет изнесува и неколку ГБ-ти

 

[SteF]

Хард диск, како се пресметива неговата меморија

Како што кажа круша хард дикот е составен од Керамички плочи, не тие керамички плочи има ленти во вид на круг и еден дел од лентата се вика сектор, а секторот има меморија од 512 бејти и пресметувањето иде :

(Бројот на плочите) пр. 2 * 2 (секоја плоча има по две површини) * 305 (ленти на површината) * 17 ( сектори на една лента) * 512 бајти = 10618880 бајти што е еднакво на 10 Мега бајти

примерот со цифриве станува збор за хардик некои од првите (ваљда) и затоа е толку мал.

 

[deXterche]

НАПОЈУВАЊЕ

Една од основните работи што би требало да ги знае секој корисник е дека наведената цифра која треба да ја означува моќноста на напојувањето не секогаш ја одсликува неговата реална моќ. 400W не се скогаш реални 400W. Тука треба да се земат во предвид два елементи: максималната потрошувачка на енергија на напојувањето од електричната мрежа и ефективната моќност која напојувањето ја испорачува на матичната плоча и останатите компоненти. Честопати ефективната моќност е помала од потрошувачката. Тука се гледа ефикасноста на напојувањето-колку е помала разликата, толку напојувањето е поефикасно и поквалитетно.
Втор битен момент се имплементираните техники на заштита. Секое посериозно напојување би требало да има заштита од краток спој, прегревање, преоптоварување, превисок напон. Поновите модели се одликуваат со повисоки реални моќности (и до 680W) и тие модели обично доаѓаат до погоните на некој од реномираните производители (TAGAN, SHARKOON, CHIEFTEC, ENERMAX, CHAINTECH…).
Трет битен момент е бројот и видот на приклучоци, кој дава информација колку и кои уреди се поддржани и од која генерација е напојувањето.
20-пинскиот стандарден ATX приклучок кај новите модели е засилен со соодветен 4-пински додаток, за да ги задоволи потребите на матичните плочи од најновите генерации, кои имаат 24-пински АТX конектори.
Дополнителниот 12-V АТX приклучок ги содржи следниве приклучоци од кои веќе стандардните Sеrial ATA уреди, како и приклучоците за дополнително напојување на новите генерации графички картички кај кои стариот molex приклучок е замент со нов.

 

[deXterche]

Еј дајте нешто за графичка картичка...многу ми е итно

 

[mRnO]

Графичката картичка служи да конвертира визуелни информации во сигнал кој ке мозе да се прикаже на дисплејот.Таа може да доага интегрирана со матичната или како посебен дел.

Што е тоа што ги прави брзи?

Модерните 3д графички картички се потпираат на три важни вредности
clock speed,memory speed,pixel processing.

Clock speed e една од вредностите која ја одредуваат брзината на графичката картичка а претсавува фреквенција на GPU или VPU.

Исто така важна компонента околу брзината е и бројот на pixel pipelines на една графичка,Доколку една графичка содржи 8 pixel pipelineѕ, clock speed од 400Мхз и мемориска брзина од 1000мхз таа ке биде поспора одколку 16 pixel pipelines дури и ако оваа е со помали вредности на другите 2 компоненти.

 

[deXterche]

КУЌИШТЕ


Kуќиште (или ”компјутер”, како што милуваат да кажат некои помалку упатени). Куќиштето можеме да го споредиме со каросеријата на автомобилот. На неа се закачуваат моторот, ветробранските стакла, менувачот, амортизерите, тркалата, вратите...се. Ист случај е и со куќиштето. Во него се вградуваат матичната плоча, периферните уреди, оптичките уреди, хард-дисковите, системските ладилници, напојувањето. Тоа подразбира соодветен простор, како за деловите, така и за работа. Куќиштата од поновата генерација речиси и да немаат проблем со просторот. Но, не се сите куќишта еднакви. И тука игра улого произведителот. Куќишта произведуваат голем број фирми.
Секој посериозен производител, како и оној што претендира да биде таков, покрај надворешниот изглед води грижа и за внатрешноста.
Не е исто дали хард-дисковите се вградуваат напречно или надолжно. Од сервисерски аспект напречното вградување е попрактично.
Старите добри завртки во најголем случај се заменети со механизми за вградување, со што монтажата не само што е олеснета, тука се добива и на естетика и на визуелен ефект, што е особено важно кај куќиштата со транспарентни страни.
Битен момент е бројот на оптички уреди и хард-дискови што можат да се вградуваат. И тука има големи разлики а изборот е на самиот корисник.
Несмее да е занемари и можноста за вградување системски вентилатори (колку вкупно се вградени и дали некои од нив се добиваат со куќиштето). Дебелината на лимот игра улога во поглед на бучноста при работењето. Подебелиот лим значи и поголема тежина, но и подобра звучна изолација. Рачките за носење, минијатурните екрани, разиграните предни маски и другите додатоци се обична шминка. И секако несмее да се изостави ниту завршната обработка-сите рабови мора да бидат заоблени, со што во огромна мерка се намалува ризикот од повреда при монтажа.

 

[deXterche]

ПРОЦЕСОР


Што е Celeron а што Pentium?

Тоа се две сосема две различни производни линии на Intel. Две сосема различни категории на процесори, базирани на исти процесорски јадра, чија прва забележителна разлика е во цената, која е повисока кај моделите Pentium.
Другите (и најголеми) разлики се во количеството на второстепена (L2 – Level 2) кеш-меморија, во сетовите инструкции (SSE, SSE2, SSE3, MMX), имплементарните технологии (HT, xD, EMT64), брзината на магистралата (FSB). Работниот такат тука неигра улога. Пример Pentium 4 со Prescot јадро, работен такт од 2,66GHz, 133MHz FSB и 1 MB второстепен кеш ќе биде помоќен од Celeron D процесор со работен такт од 2,93GHz, 133MHz FSB и само 256KB второстепен кеш. Овој модел на Celeron може да му пари на моделот Pentium само во апликациите каде што игра улога работниот такт, а такви се малку. А, овој Pentium модел е најслабиот модел од оваа гама, кој веќе е симнат од производните линии на Intel.
Секако, незначи дека моделите Celeron треба да бидат игнорирани. Компјутерот е наменско средство кое се конфигурира според желбите и пред се ПОТРЕБИТЕ. Моделите Celeron имаат смисла и се далеку порационално решение кога се склопува поевтин систем, наменет за канцелариско работење и домашно користење, каде што играњето на најновите игри не е во преден план. Искомбиниран со добра графичка картичка и Celeron процесорот може да обезбеди солиден број фрејмови но сепак одредени компромиси во поглед на резолуциите и опциите за квалитет на сликата.
А… AMD?

Слична е ситуацијата и кај AMD процесорите. И тука постојат разлики во поглед на имплементарните технологии и инструкции, количеството на второстепен кеш, но и во подножјата во кои се вградуваат. Кај Intel се исти (LGA775-775-пински), но кај AMD не (засега). Моделите Sempron се вградуваат во 754, а Athlon во 939-пинските лежишта (постарите верзии на Athlon процесори со 754 пинови веќе не се произведуваат). Но, најава е дека наскоро и Sempron моделите целосно ќе прејдат на 939-пински лежишта.
Oсновно процесорски поими
На недоволно упатените, единствено мерило за моќност за процесорот е неговиот работен такт. Во ред, тој игра одредена улога, но не пресудна. Ефективниот работен такт на процесорот се добива со множење на брзината на системската собирница (FSB кај Intel, HyperTransport кај AMD) со множителот на процесорот (FSB x multiplier = CPU clock; на пример, 200 x 15 = 3000МHz).
Процесорот има повеќе делови, од кои најбитни се ALU (Arithmetical Logical Unit) – аритметичко логичките единици, кои ги извршуваат сите математички и пресметковни операции и ги ангажираат сетовите инструкции и кеш-меморијата.
Количеството второстепена кеш-меморија (или L2 кеш) игра огромна улога бидејќи таа служи во неа да се чуваат операндите, привремените резултати, податоците подготвени за исшраќајне кон системската меморија, примени податоци од мемориата и сл. Сликата е јасна – колку повеќе второстепен (или L2 кеш) меморија толку поголема ефикасност.
Сетовите инструкции, исто така, се битен фактор, бидејќи извршувањето одредени рутини е директно поврзано со нив. Без мултимедиските инструкции (MMX-MultiMedia Exstensions - сет од 57 инструкции) нема да може да се репродуцираат, на пример, DivX филмовите, нема да се извршуваат сите програми кои ги користат овие инструкции и дигиталното процесирање на сигналот.
SSE/SSE2/SSE3-Streaming SIMD Extensions – сет инструкции (на Intel) наменети за побрзо процесирање на реалните податоци, кои се употребуваат во математичките гемотриски пресметки (3D Studio Max, игри, 3D апликации). 3D Now! е сети инструкции кој е пандан на SSE сетовите, но во верзија на AMD. Со иста намена како и SSE, овој сет се покажа поуспешен во поглед на анимациите и игрите, што AMD процесорите ги прави пооптимизирани за игри од процесори на Intel.
Во процесорите се вградени голем број технологии со конкретни примени, Cool_n_Quiet на AMD е технологија која го исклучува вентилаторот на кулерот на процесорот кога нема потреба од него, со што се намалува и бучавата, а во исто време го намалува и работниот такт на процесорот кога нема потреба од негова полна ангажираност. Слична е и SpeedStep технологијата на Intel.
NX (на AMD) и xD bit (на Intel) се технологии кои го спречуваат преполнувањето на баферот на процесорот, што го предизвикуваат одредени вируси.

 

[deXterche]

МЕМОРИЈА

Во компјутерската индустрија поимот ”меморија” најчесто се однесува на RAM (Random Access Memory). Акронимот Random или произволен се задржал од подамнешни времиња кога пристапот кон мемориските ќелии не бил произволен туку кон нив се пристапувало секвенциално.
Во основа, овие мемории се користат за привремено чување инструкции, податоци и програми, кои се потребни за да се изврши одредена задача. Со тоа се зголемува брзината на работењето, бидејќи централниот процесор (CPU) побргу пристапува кон податоците, инструкциите и програмите, кога тие се сместени во меморијата, отколку кога кон нив пристапува на хард-дикот. Брзините на пристап, протокот на податоци и брзината на работењето на мемориите е многукратно поголема одколку на хард-дискот. При пристапувањето кон хард-дискот и размената на податоци само со него, патот поминува преку двата чипсета и во однос на меморискиот бус, далеку побавниот АТА или Serial ATA интерфејс. Колку за илустрација, рутина која би се извршувала 3.5 мин со RAM меморијата, хард-дискот би ја извршил за околу 4.5 месеци.
Значи, вчитувањето на некоја апликација во меморијата значи извршување на задачата за неспоредливо покусо време. Овој процес се одвива на едноставен начин: при издавањето команда преку тастатурата процесорот ја интерпретира и испраќа инструкција на хард-дискот да вчита наредба или програма во меморијата. По нејзиното вчитување, процесорот може да пристапи кон нив многу побргу одколку кон хард-дискот.
Често количеството системска меморија погрешно се поистоветува со количеството простор на хард-дискот. Тоа најчесто го прават неупатените корисници на кои терминологијата не им е позната. RAM меморијата е токму тоа – привремена меморија, бидејќи со исклучувањето на компјутерот се бришат податоците сместени во неа. Мемориите се разликуваат според повеќе параметри но главната нивна поделба е според работниот такт кој се мери во MHz (100, 133, 200, 266, 333, 400, 433, 466, 500, 533, 560, 600, 667) и количеството меморија кое се мери во MB (128, 256, 512, 1024).
Како работат мемориите

Меморијата комуницира со процесорот преку чипсетот, односно NorthBridge (или северен мост). Во овој чипсет (кој ја координира заемната работа помеѓу процесорот, меморијата и графичката картичка и кој преку SouthBridge чипсетот комуницира со останатите компоненти и периферни уреди) е вграден меморискиот контролер, кој ги овозможува протокот на податоци помеѓу процесорот и меморијата. Кога на процесорот му е потребна информација од меморијата, тој препраќа барање кое меморискиот контролер го препраќа до меморијата и на процесорот му препраќа повратна информација кога податокот ќе биде на располагање. Овој кружен тек (процесор-контролер-меморија и обратно) варира во поглед на времето на извршување од работниор такт на меморијата, но и од брзината на меморискиот BUS (патека по која се пренесуваат податоците од меморискиот контролер до мемориските модули).
Брзината на меморијата, односно работниот такт се мери во MHz, а во поглед на времето на пристап (време потребно за испраќање податоце) во нано секунди. Записот во мемориите се врши во ќелии. Мемориите се дизајнирани како матрица која се состои од ќелии подредени во редови и колони. Ќелиите се еден вид кондензатори со многу мал капацитет од редот на fempto фаради или, најпросто речено еден вид микро батерии кои се полнат и празнат илијадници пати во сек, во зависност од тоа дали во нив е впишан податок или не. Полнењето означува впишување податок (логичка 1) а празнењето – бришење (логичка 0). Процесот на полнење и празнење се вика уште и освежување (”refresh”).
CAS (Colum Access Strobe) е времето кое е потребно меморијата да ја вчита командата по приемот на барањето. Ова временско растојание или доцнење има поголем ефект врз перформансите отколку кој било друг параметар на меморијата. Колку оваа вредност е помала перформансите се повисоки. Обично сретнуваме вредности од 1.5 до 3 а кај DDR2 мемориските модули овие вредности се повисоки што засега е нивна мана.
RAS-CAS Delay (RAS-Row Access Strobe, Row – линија) е бројот на циклуси за временско растојание помеѓу RAS и CAS сигналите употребено при впишување во DRAM-от, читање од него и негово освежување. Пониски нагодувања резултираат со повисоки перформанси. Модови: 1T, 2T, 3T.

 

[deXterche]

Ај доволно за денес...другден повеќе

 

[SteF]

CD Rom, CD drive и Компакт диск

Компакт дисковите се користат поради тоа што цената во однос на меморијата која што може да се складира на нив е многу ефтина.

За да можеме да користиме компакт диск ни е потебно :
1. Компакт диск
2, ЦД драјв
3, Интерфејс картичка
4, Персонален сметач
5, дополнителен софтвер.

КОмпакт Диск :

К.Д. претставува диск со дијаметар од 120 мм и со отвор на средината чиј дијаметар е 15 мм. К.Д. е составен од повеке слоеви : Првиот слој на кој што е ипишан свторот на цедето или нешто во врска со податоците на цд-то, потоа има поликарбонатна пластика на која што има тенок слој на метален филм, накој се наогаат вдлабнатини, кои фактички ди содржат информациите запишани на дискот и потоа има заштитен слој.

Запишувањето на информациите на дискот се прави со тоа што се прават дупки на лента ( таа лента е во вид на спирала и е долга 5 километри). Дупките се со должина од 1 до 3 микрони, а ширина 1/2 микрони (колку да биде појасно влакното на човекот е со дебелина од 18 микрони)

ЦД драјв :

Кога ке се стави Компакт дискот во цд драјвот тогаш еден мал инфра црвен ласер испрака светлниа до дискот , а таа се рефлектира од дискот и доага до фото - осетлива диода која тие светлински зраци ги претвора во електрични, а потоа ти се претвораат во битови т.е. бајти кои можат да се користат од сметачот.

цд драјвот може да биде екстерен или интерен (надворешен или внатрешен), подобар е надворешниот не поради тоа што е помал , поради тоа што тој се напијува од посебна електрична мрежа а не од сметачот.

Екстерен ЦД драјв


за да цд драјвот комуницира со сметачот потребна му е интерфеј картичка која се инсталира на некој од приклучоците на магистралата на РС.

 

[krusha03]

Графичка Картичка

Делот на компјутерот кој се грижи за прикaжување на податците на екран обично се нарекува графичка картичка. Кај постарите компјутери кои беа базирани само на текст графичката картичка била релативно едноставен електронички склоп управуван директно од процесорот. Но графичките оперативни системи драматично ја зголемија количината на информации потребни да бидат прикажани до нивоа, каде што било непрактично таа дејност да се извршува од главниот процесор. Решение било да се пренесе извршувањето на сите активности со екранот на поинтелигентна генерација на графички картички. Со зголемување на важноста на мултимедијата и 3Д графиката, улогата на графичките картички станала исклучително важна и таа се развила во екстремно ефикасна обработувачка единица на која се гледа како специјализиран ко-процесор.

Резолуција

Резолуција е термин кој упатува на острината или деталите на визуелната слика. Тоа е основната карактеристика на мониторот и е одредена со големината на точките (пиксели) што се прикажуваат на екранот. Сликата на екранот се креира кога снопот од електрони го озрачуваат фосфорот со кој е пресвлечена основата на екран. Групата составена од еден црвен, еден зелен и еден син фосфат е познат како екранска точка (пиксел). Пикселот претставува најмал дел од екранот, кој може да се контролира поединечно и секоја пиксел може да се подеси во различна и боја и интензитет. Комплетната слика на мониторот е составена од илјадници пиксели, а резолуцијата на екранот е максималниот број на видливи (прикажани ) пиксели. Повисока резолуцијата значи поголем број на пиксели и затоа екранот може да прикаже повеќе информации во секое време. Следната табелата ги покажува сериите на видео стандардите од времето на CGA стандардот кој бил првиот стандард што подржува приказ на боја:

Следнава табела ги покажува различените SVGA стандарди и резолуции соодветни за различни големини на мониторот:

Сите SVGA стандарди подржуваат приказ на 16 милиони бои, но бројот на бои прикажани истовремено се ограничени од количеството на видео меморијата инсталирана на системот. Поголем број на бои или повисока резолуција, бара повеќе видео меморија. Сепак, бидејки тоа е заеднички ресурс смалувањето на едното ќе дозволи зголемување на другото.

Дитеринг

Дитерингот ги заменува комбинациите на бои што треба да бидат прикажани со бои кои можат да бидат прикажани. На пример, ако графичкиот систем е способен од ракува со 256 бои, а сликата што се прикажува има 65.000 бои, боите што не се возможни ќе бидат заменети со бои направени од комбинации од бои кои се возможни. Квалитетот на бојата на дитерингираната слика е послаб од квалитетот на недитеринграната слика. Дитерингот исто така упатува кон техника што користи две бои да произведе трета, давајки мазен изглед на инаку наглиот премин.

Компоненти

Современа компјутерска графичка картичка е составена од четири главени компоненти:

• графичкиот процесор
• Видео меморијата
• Меморија
• Дигитално аналоген претворувач
• Драјвери и софтвер

Првите VGA системи биле бавни. Процесорот имал тешка работа, да ги обрабтува графичките податоци и количината на податоци пренесувана преку магистралата и графичката картичка правела прекумерено оптоварување на системот. Проблемите биле зголемени од фактот што на обичната DRAM графичка меморија не може да се пишува и чита истовремено. Тоа значи дека требало да се чека за читање додека процесорот пишува и обратно.

Графички процесор

Проблемот бил решен со воведувањето на специјализирани графички обработувачки чипови на совремните графички картички Наместо да испраќа конечна слика, процесорот испраќа помали сетови од цртачки инструкции, кои се интерпретирани од драјверите на графичката картичка и извршувани од графичкиот процесор.

 

[krusha03]

Видео меморија

Меморијата што ја содржи видео сликата е позната како frame бафер и обично е вградена на самата графичка картица. Кај првите персонални компјутери видео меморијата ја вградувале во стандарден DRAM. Тоа барало континуирано обновување на податоците за да се спречи нивното загубувањене а последица од тоа, особено кај подоцнежните графички картички кои работеле на големи брзини е тоа што перформансите биле многу послаби. Поради тоа видео меморијата почнала да се вградува на самата картичка со што таа станала независна од останатата меморија а тоа довело до зголемување на перформансите. Новите мемориски технологии се:

• [FONT=&quot]Video RAM (VRAM): [/FONT] специјален тип на двоканален [FONT=&quot]DRAM[/FONT] , на кој може да биде пишувано и читано во исто време. Тој исто така бара многу поретко обновување отколку кај обичниот Драм и дозволува пишување и читање во исто време.
• [FONT=&quot]Windows RAM (WRAM)[/FONT]: употребуван од многу успешната Матроџ Милленниум картичка, тој исто така е двоканален и работи нешто побрзо од обичниот [FONT=&quot]VRAM[/FONT].
• [FONT=&quot]EDO DRAM[/FONT]: кој снабдува повисок пропуст од [FONT=&quot]DRAM[/FONT]-от, може да се намести да работи на повисок такт отколку нормалниот [FONT=&quot]DRAM[/FONT] и циклусот на пишување и читање го раководи поефикасно.
• [FONT=&quot]SDRAM[/FONT]: Сличен на [FONT=&quot]EDO DRAM[/FONT] но работи побрзо.
• [FONT=&quot]SGRAM[/FONT]: Исто како [FONT=&quot]SDRAM[/FONT] ,но исто така подржува и пишување по блок или бит, што дава подобри перформанси на графичките чипови кои ги подржуваат овие можност.
• [FONT=&quot]DRDRAM[/FONT]: Директен [FONT=&quot]RDRAM[/FONT] е нова меморија за генерална употреба со архитектура која ветува подобрување на перформан.

Следнава табела ги презентира карактеристиките од шест популарни типови на меморија употребувани во графичката картичка:

Колку поголем број на бои и повисока резолуција толку повеќе видео меморија ќе биде потребена. Табела подолу покажува возможна комбинација за типична сума на видео меморија:

 

[Jane]

Браво на сите за темава и за постовите со корисни информации и податоци за хардверот. Мислам дека модераторот треба да ја стави темава Важно.

 

[krusha03]

Браво на сите за темава и за постовите со корисни информации и податоци за хардверот. Мислам дека модераторот треба да ја стави темава Важно.

:raz: Па веќе е важна тема

 

[mRnO]

USB flash drives се многу побрзи од флопи дискетите,кои до скоро време беа најкористени за сторирање меморија со мал капацитет.Ваков тип на флеш драјв се на пример USB mass storage standard,главно подржани од оперативните системи како што се Linux (since the 2.4 kernel series[2]), Mac OS X, Mac OS Version 9, Windows XP, Windows 2000 and Windows Me.

Старите верзии на Microsoft Windows не го подржуваа овој тип на масивно складирање подржката започна со појавување на Windows 95 OSR2.

Некои од поновите USB flash drives имаат двојна улога,како removable disk уред и како флопи диск(Тие кои се разбираат ке сватат дека ова се однесува за Windows)

Што се однесува до историјата ваквиот тип на меморија беше измислен во 1988 од страна на компанијата ИБМ како замена за флопи драјвовите, и имаа капацитет од 8 и 16 мегабајти.

Од доле наведените слики ке ги воочите составните компоненти

The internal components of a typical flash drive
1 USB connector 2 USB mass storage controller device 3 Test points 4 Flash memory chip 5 Crystal oscillator 6 LED 7 Write-protect switch 8 Unpopulated space for second flash memory chip

http://en.wikipedia.org/wiki/USB_mass_storage_device_class